En wat als je zwanger bent en je kind..

Fauve schreef:Ik snap nog steeds niet zo goed waarom een kind met Downsyndroom weg laten halen zo'n stigma heeft. Ja omdat de meeste kinderen met het syndroom dan wel kunnen genieten van het leven? Maar er zijn ook heel veel gevallen waarbij ze nooit zelfstandig zullen kunnen wonen, waarbij de zorg ook intensief zal zijn, waar je ook je hele leven voor een kind zal moeten blijven zorgen (of de zorg uit handen geeft). Dat is toch ook ontzettend zwaar? (voor een ouder, maar ook het kind zal eeuwig moeten blijven opboksen tegen het feit dat hij of zij dubbel zo hard moet werken om iets te bereiken) Verder eens met TGR. Ik vind het best naar dat mensen dan aan mijn kinderwens gaan twijfelen, omdat ik hier over nadenk.

Ik begrijp je maar ik denk niet dat een kind met bijvoorbeeld het downsyndroom het zo ervaart dat hij/zij moet opboksen tegen het feit dat ie harder moet werken om iets te bereiken. Ik ben er mee opgegroeid en werk nu ook met kinderen met een beperking en het klinkt zo cru maar ze weten niet beter, ze begrijpen niet hoe het ook anders kan. Daarom heb ik ook vaak moeite met het feit dat mensen een kind met een beperking 'zielig' vinden. Dat ligt natuurlijk heel anders bij een kind met een lichamelijke beperking.

Overigens zijn mijn ouders nu bezig met erfelijkheidsonderzoeken om te kijken in hoeverre er een kans is dat ik of mijn broer een kindje krijgen met dezelfde afwijking. Ik weet niet of ik daar iets mee zal doen, de kans dat je dan een kind krijgt zoals mijn broer is 1 op 4, maar ik vind het wel belangrijk om te weten.

Sunprincess schreef:Ik zou het niet willen weten want ik vind het niet aan mij om daarover te beslissen

+ 1

appeltje schreef:

Fauve schreef:Ik snap nog steeds niet zo goed waarom een kind met Downsyndroom weg laten halen zo'n stigma heeft. Ja omdat de meeste kinderen met het syndroom dan wel kunnen genieten van het leven? Maar er zijn ook heel veel gevallen waarbij ze nooit zelfstandig zullen kunnen wonen, waarbij de zorg ook intensief zal zijn, waar je ook je hele leven voor een kind zal moeten blijven zorgen (of de zorg uit handen geeft). Dat is toch ook ontzettend zwaar? (voor een ouder, maar ook het kind zal eeuwig moeten blijven opboksen tegen het feit dat hij of zij dubbel zo hard moet werken om iets te bereiken) Verder eens met TGR. Ik vind het best naar dat mensen dan aan mijn kinderwens gaan twijfelen, omdat ik hier over nadenk.

Ik begrijp je maar ik denk niet dat een kind met bijvoorbeeld het downsyndroom het zo ervaart dat hij/zij moet opboksen tegen het feit dat ie harder moet werken om iets te bereiken. Ik ben er mee opgegroeid en werk nu ook met kinderen met een beperking en het klinkt zo cru maar ze weten niet beter, ze begrijpen niet hoe het ook anders kan. Daarom heb ik ook vaak moeite met het feit dat mensen een kind met een beperking 'zielig' vinden. Dat ligt natuurlijk heel anders bij een kind met een lichamelijke beperking.

Overigens zijn mijn ouders nu bezig met erfelijkheidsonderzoeken om te kijken in hoeverre er een kans is dat ik of mijn broer een kindje krijgen met dezelfde afwijking. Ik weet niet of ik daar iets mee zal doen, de kans dat je dan een kind krijgt zoals mijn broer is 1 op 4, maar ik vind het wel belangrijk om te weten.

Ik denk dat een deel van deze kinderen dat juist wel ervaart, wat ik dan meekrijg van 2 vriendinnen die met mensen (volwassenen dan wel voornamelijk) met het downsyndroom werken. Maar goed, ik weet het ook niet precies hoor, ik werk er zelf ook niet mee. Wel goed dat je een erfelijkheidsonderzoek laat doen (heb ik zelf ook gedaan, wel met een andere reden), wat je ook uiteindelijk daarmee doet, ik denk dat de gedachte om het te weten je al helpt.

Als ik weet dat mijn kind zwaar gehandicapt ter wereld zal komen laat ik het laten weghalen. Het is dan mijn keuze geweest als ik het geboren zou worden en dan vind ik egoistisch van mezelf want het is niet leuk voor het kind en ook niet leuk voor je gezin zelf. Als het geboren zou worden en er zou tijdens de bevalling iets gebeuren waardoor het kind gehandicapt raakt zal ik er met heel m'n hart en ziel voor zorgen want dan was het gewoon een ongeluk en dat is anders. Daar kan dan niemand iets aan doen

Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar als het kindje zo gehandicapt is dat het geen enkele wijze zelfstandig zou kunnen worden en echt 24 uur per dag zorg nodig heeft dan zou ik het weg laten halen. Hoe moeilijk me het ook lijkt hoor, maar als je je kind vanaf een jaar of 5 al weg moet gaan brengen omdat je zelf de zorg niet kunt geven, dat lijkt me voor het kind maar ook voor mezelf verschrikkelijk.

Weetjewel schreef:Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar als het kindje zo gehandicapt is dat het geen enkele wijze zelfstandig zou kunnen worden en echt 24 uur per dag zorg nodig heeft dan zou ik het weg laten halen. Hoe moeilijk me het ook lijkt hoor, maar als je je kind vanaf een jaar of 5 al weg moet gaan brengen omdat je zelf de zorg niet kunt geven, dat lijkt me voor het kind maar ook voor mezelf verschrikkelijk.

Ik sluit me hier bij aan. Hoe moeilijk en pijnlijk de beslissing om het kindje te laten aborteren ook is..

Een kennis van me heeft met 20w de zwangerschap laten afbreken omdat het kindje het 8e chromosoom bleek te missen. Ik weet eigenlijk niet wat het precies inhoudt maar het zou een levensverwachting van max. 20jaar hebben en wel behoorlijk gehandicapt zijn. Ze zouden alles in huis moeten aanpassen en de rest van het leven van hun kindje waarschijnlijk alleen maar zorgen hebben. Dat is opzich nog tot daar aan toe, maar ze hebben al een kindje en het leven van dat kindje zou er natuurlijk ook heel anders uit gaan zien...

Ik weet niet wat ik zou doen als wij in zo'n situatie zouden komen, bij de eerste hadden we het zeker niet laten weghalen, maar bij de 2e (of volgend kindje) vind ik wel dat je ook aan het leven van het andere kindje(s) moet denken. Ik denk dat mijn verstand zou zeggen dat ik het moest weghalen, maar dat mijn hart het heeeeeeel erg probeert tegen te houden, je hebt het kindje tenslotte al gevoeld en dan heb je toch wel al een band ermee. Ook weet ik niet of ik de rest van mijn leven kan leven met het idee dat ik mijn eigen kind vermoord had...dit is natuurlijk wel heel hard gezegd, maar in feite is het wel zo.

Ik weet het dus niet, ik hoop dat ik niet voor die beslissing kom te staan en anders dat ik net zoveel kracht en moed heb als die kennis van mij...

Gehandicapt of niet,wij zouden ons kindje gewoon laten komen.
Abortus is geen optie voor ons.

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Ja, dat realiseer ik me. En als er bij de geboorte van een kindje iets mis blijkt te zijn zou ik er ook gewoon voor zorgen.
Ik weet van mezelf dat ik er beter tijdens of na de geboorte achter kan komen, ik word dan voor het blok gezet en moet dan de keuze wel maken om er voor te zorgen.

Mijn kinderwens is niet zo groot als bij veel van jullie wel het geval is (en dat is inmiddels op dit forum al aan bod gekomen) en daarom zou ik (als ik er op tijd achter kom) er voor kiezen om een kindje met beperkingen of downsyndroom weg te laten halen.

Ik zou het niet de aandacht en liefde kunnen geven die ik wil als ik het van te voren zou weten.

Weetjewel schreef:Ik heb niet het hele topic doorgelezen, maar als het kindje zo gehandicapt is dat het geen enkele wijze zelfstandig zou kunnen worden en echt 24 uur per dag zorg nodig heeft dan zou ik het weg laten halen. Hoe moeilijk me het ook lijkt hoor, maar als je je kind vanaf een jaar of 5 al weg moet gaan brengen omdat je zelf de zorg niet kunt geven, dat lijkt me voor het kind maar ook voor mezelf verschrikkelijk.

Mee eens. Dit zou ik ook doen.

Birgit schreef:

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Ja, dat realiseer ik me. En als er bij de geboorte van een kindje iets mis blijkt te zijn zou ik er ook gewoon voor zorgen.
Ik weet van mezelf dat ik er beter tijdens of na de geboorte achter kan komen, ik word dan voor het blok gezet en moet dan de keuze wel maken om er voor te zorgen.

Mijn kinderwens is niet zo groot als bij veel van jullie wel het geval is (en dat is inmiddels op dit forum al aan bod gekomen) en daarom zou ik (als ik er op tijd achter kom) er voor kiezen om een kindje met beperkingen of downsyndroom weg te laten halen.

Ik zou het niet de aandacht en liefde kunnen geven die ik wil als ik het van te voren zou weten.

Ik vind dat best wel een opmerking, betekent dat dan ook dat wanneer een kind uiteindelijk wel gehandicapt raakt je dan ook niet de liefde en aandacht zou kunnen geven die het nodig heeft?

Dat weet ik niet, daar ben ik gewoon heel eerlijk in.
En misschien ben ik er ook wel heel erg bang voor.

Birgit schreef:Dat weet ik niet, daar ben ik gewoon heel eerlijk in.

Ik vind dat echt een hele lastige ethische kwestie, is het dan wel verstandig om aan kinderen te beginnen? Stel er gebeurt iets.. Ik zou dat echt verschrikkelijk vinden voor zo'n kind.
Vind het overigens erg knap dat je daar zo eerlijk over bent.

Mijn man en ik zijn het er over eens dat we dan de zwangerschap af laten breken. Lijkt me echt verschrikkelijk moeilijk en zwaar maar je weet van te voren niet hoeveel last een kind heeft van zijn handicap en dat zou ik een kind, ons en de omgeving dan willen besparen.
Klinkt heel bruut maar heb in mijn omgeving gezien hoeveel impact een gehandicapt kind kan hebben en dan is het nog erger als die kinderen zelf doodongelukkig zijn.

Even los van welke keuze ik zelf zou maken, ik kan me wel voorstellen dat er een verschil is tussen de situatie waarin je al tijdens de zwangerschap weet dat het kind zwaar gehandicapt of ernstig ziek zal zijn en de situatie waarin je dat pas na de geboorte weet of waarin de handicap of aandoening pas na de geboorte ontstaat. Als het erop aankomt zal vrijwel iedereen waarschijnlijk met liefde voor een gehandicapt of ziek kind zorgen, maar de meeste mensen zullen niet vrijwillig de keuze maken om een zwaar gehandicapt of ernstig ziek kind op de wereld te zetten Het moment waarop dit nog omkeerbaar is, is in ieders beleving weer anders.

Susan schreef:Even los van welke keuze ik zelf zou maken, ik kan me wel voorstellen dat er een verschil is tussen de situatie waarin je al tijdens de zwangerschap weet dat het kind zwaar gehandicapt of ernstig ziek zal zijn en de situatie waarin je dat pas na de geboorte weet of waarin de handicap of aandoening pas na de geboorte ontstaat. Als het erop aankomt zal vrijwel iedereen waarschijnlijk met liefde voor een gehandicapt of ziek kind zorgen, maar de meeste mensen zullen niet vrijwillig de keuze maken om een zwaar gehandicapt of ernstig ziek kind op de wereld te zetten Het moment waarop dit nog omkeerbaar is, is in ieders beleving weer anders.

Dat is eigenlijk het punt dat ik wilde maken. Zo ervaar ik het in ieder geval. Als ik nog kan kiezen, kies ik liever dat het kind niet geboren wordt.

ik heb altijd vroeger gezegt, dat ik bij een zwaar gehandicapt kindje of met down syndroom de zwangerschap zou afbreken.

tot op het moment van nu... sinds het vorrig jaar fout is afgelopen bij me eerste zwangerschap, denk ik daar nu heeel anders over. ik heb ook geen nekplooimeting laten doen, overigens laat ik wel een 20 weken echo doen, want natuurlijk wil ik wel weten of alles goed is of niet. ik wil ook weer niet me kop volledig in het zand steken.

ik denk dat je het pas kan zeggen als je voor zo'n beslissing staat. want zelfs nu zou ik niet weten wat we zouden doen mocht de 20 weken echo niet goed uitpakken.