En wat als je zwanger bent en je kind..

Twellie schreef:

Annie24 schreef:Ik geef dezelfde reactie als op jouw andere topic: ik denk dat je die vraag pas kan beantwoorden als je echt in die situatie zit.

En ik ben het weer met je eens. Op dit moment denk ik dat ik een kindje met een niet-levensbedreigende afwijking die wel kwaliteit van leven zou hebben, gewoon zou laten komen. Anders zou ik, hoe zwaar ook, denk ik kiezen voor een abortus. Maar dat is dus wat ik nu denk en ik denk dus dat dat ineens heel anders kan worden als zoiets je echt overkomt.

+1.

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Dat was ook het eerste wat ik dacht toen ik die reactie las.

Ik zou denk ik zoals ik er nu in sta, een kindje alleen laten aborteren als het niet levensvatbaar is of als het kindje geen humaan leven kan lijden. Ik werk zelf met gehandicapte kinderen, en ik weet dat het heel zwaar is en kan zijn, maar ik zie ook weer hoeveel liefde en vreugde ze met zich meebrengen. Maar ik denk dat je pas de echte beslissing gedegen kan maken als je in de situatie zit.

Ik wil het niet weten en heb daarom ook geen testen laten doen.. als het zo is, dan is het zo. Het lijkt nu misschien dat ik er erg makkelijk over denk, maar werk zelf met verstandelijk gehandicapten met allen Epilepsie. Ik weet hoe zwaar die ouders het gehad hebben en nu nog hebben. Ik denk ook dat ik het niet zou kunnen laten aborteren. Ik ben ontzettend tegen abortus, om welke reden dan ook. Het is een levend mensje in je buik.. En daarbij kunnen ze toch nooit zien hoe ernstig een kind er verstandelijk aan toe is.. dat kun je pas weten als het geboren is.

Als het later zou gebeuren dan maken we er het beste van. Klinkt heel cru misschien maar zo voelt het wel. Als het geboren is maken we er het beste van en anders kiezen we voor ons zelf en onze andere kinderen.

Klinkt heel vreemd maar ik zou ook "liever een kind verliezen wat in mijn buik zit dan bijv een kind wat ik al 3 jaar bijv in mijn leven heb. Je hecht je daar toch anders aan.

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Dat vraag ik me ook af ..

@mamavan2: ik heb kippenvel op mijn armen staan en de tranen in mijn ogen. Ik leef zo met jullie mee voor zover als dat kan. Ik heb enorm veel respect hoe jullie maar met de situatie moeten dealen !
Verder kan ik even niet de woorden vinden die ik wil zeggen dus dan maar zo

Ik kan alleen voor mezelf spreken, maar ik denk dat het vooral de angst is die spreekt bij zoiets. Ik ben daar heel erg mee bezig op het moment, ik heb een sterke kinderwens maar eigenlijk is het zo'n ontzettend wonder als je kindje helemaal gezond ter wereld komt. Ik hou het er dus bij dat ik het niet weet, dat ik niet weet wat ik zou doen als ik 20 weken zwanger ben en mijn kindje blijkt down syndroom te hebben. Maar als ik het zou laten aborteren, dan komt dat uit angst. Niet omdat ik niet van zo'n kind zou kunnen houden, of dat ik het geen leven zou gunnen, maar dat ik denk dat ik er volledig aan onderdoor zou gaan. Het is een heel moeilijk onderwerp, en ook onmogelijk om mensen niet te kwetsen (ik snap ook hoe andere mensen daarin staan als ze een kindje hebben met een handicap, alsof anderen (ik) dan zeggen dat dat kindje er niet had mogen zijn). Het is delicaat, het is kwetsend, het is niet eerlijk, misschien is het zelfs zwak (al vind ik dat zelf niet) maar hoe ik redeneer is 100 procent uit angst voor een kind dat niet gezond is en een leven vol zorgen (ik weet ook wel dat je ook met een gezond kind angst kan hebben, maar goed). Ik weet gewoon echt echt echt niet wat ik zou doen. (overigens wil ik ook niet weten wat mensen die wel een kind met down syndroom laten aborteren, dan wel niet allemaal over zich heen krijgen aan opmerkingen van anderen, kennen jullie eigenlijk iemand die dat heeft gedaan?)

Oh en inderdaad, je kindje kan altijd later nog gehandicapt worden. Maar het is nou eenmaal zo dat de medische wetenschap het tegenwoordig toe laat om er al tijdens de zwangerschap achter te komen, dus tja natuurlijk realiseer ik me een kind ook op latere leeftijd een handicap kan krijgen. So be it, ik zou het net als anderen wel willen weten als het mogelijk is, tijdens de zwangerschap, zodat ik me kan voorbereiden. Mijn kinderwens gaat wel heel diep, maar het liefst wil iedereen toch een gezond kind? Ik denk niet dat er veel mensen bij het dromen over een kind ervan uitgaan dat ze een gehandicapt kind krijgen (hoewel het goed is om over na te denken, natuurlijk). Als dat kind er is, dan hou je er natuurlijk ook van en dan doe je alles om voor dat kindje te zorgen, maar ik vind dat eigenlijk niet veel te maken hebben met hoe diep een kinderwens gaat.

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Klopt, Mama_van2. Maar als ik van tevoren de keus kan maken voor mezelf en voor het ongeboren kind. Dan kies ik voor abortus. Als ik kies voor kinderen, dan kies ik in principe voor een kind zonder aangeboren afwijkingen. Ik wil in eerste instantie een kind dat volwaardig mee kan doen in de wereld. Mocht het na de geboorte een bepaalde ziekte krijgen of gehandicapt raken door een ongeluk of wat dan ook. Dan zal ik er zelf zo goed mogelijk voor zorgen.

Het is ook mijn leven. Ik vind dat ik mag zeggen dat ik kies voor abortus als ik zou weten dat ik zwanger zou zijn van een (zwaar)gehandicapt kind.

Mamsie schreef:

Klinkt heel vreemd maar ik zou ook "liever een kind verliezen wat in mijn buik zit dan bijv een kind wat ik al 3 jaar bijv in mijn leven heb. Je hecht je daar toch anders aan.

Dat klinkt helemaal niet vreemd. Zo is het toch ook gewoon? Een kind in je buik heeft je nog geen eigen herinneringen gegeven. Een kind van drie wel.

Ik snap nog steeds niet zo goed waarom een kind met Downsyndroom weg laten halen zo'n stigma heeft. Ja omdat de meeste kinderen met het syndroom dan wel kunnen genieten van het leven? Maar er zijn ook heel veel gevallen waarbij ze nooit zelfstandig zullen kunnen wonen, waarbij de zorg ook intensief zal zijn, waar je ook je hele leven voor een kind zal moeten blijven zorgen (of de zorg uit handen geeft). Dat is toch ook ontzettend zwaar? (voor een ouder, maar ook het kind zal eeuwig moeten blijven opboksen tegen het feit dat hij of zij dubbel zo hard moet werken om iets te bereiken) Verder eens met TGR. Ik vind het best naar dat mensen dan aan mijn kinderwens gaan twijfelen, omdat ik hier over nadenk.

Ik vind het trouwens enorm krom van James. Wel aan de ivf nu ivm de kans op een ongezond kindje, maar heel afkeurend reageren hierover.

TGR schreef:Ik vind het trouwens enorm krom van James. Wel aan de ivf nu ivm de kans op een ongezond kindje, maar heel afkeurend reageren hierover.

Huh? Ik mis volgens mij iets. Ik reageer niet afkeurend?

*gaat even terug lezen*

Oké terug gelezen. Ik was blijkbaar niet helemaal wakker toen ik +1 deed bij mama_van2. Wat me bij jou opvalt TGR is dat je heel stellig roept dat je geen gehandicapt kind wil. Maar wat als het je nou overkomt en je wist het niet? Misschien is dat iets om over na te denken. Daar is waar ik over dacht toen ik +1 deed bij mama_van2. Niet dat je kinderwens niet sterk genoeg is ofzo.

Eh.. Snapt gij? Ik reageer niet afkeurend hoor, lijkt me ook niet handig in mijn situatie.

James schreef:

Mama_van2 schreef:Even over bovenstaande quote van Birgit. Realiseren jullie jezelf dan wel dat je ook een 'gezond' kind kan krijgen wat later helemaal niet gezond blijkt te zijn ? Dat kan net na de geboorte aan het licht komen maar ook pas na een aantal jaar. Wat dan ? Ik vind dat wel iets voor iedereen om mee te nemen in haar keuze om ooit aan kinderen te beginnen. Het staat nogal hard om zo op het beelscherm te lezen dat sommige van jullie een kindje met het syndroom van Down of gelijke afwijkingen laten aborteren, dit omdat je niet wil of niet kan omgaan met dit soort beperkingen. Besef je wel dat je altijd een gehandicapt of een beperkt kind kan krijgen en dan is het geen kwestie meer van er niet mee op kunnen gaan, of niet willen. In hoeverre gaat je kinderwens dan ?

Dat vraag ik me ook af ..

Ik doel op dit bericht uiteraard. En vooral omdat ik heus wel snap dat je vooral reageert op Mama_van2's laatste zin.

Ik wil gewoon (de grootste kans) op een gezond kind (net als James). Misschien gaat mijn kinderwens dan wel verder dan die van jullie. Ik heb geen kinderwens, maar de wens op een mens dat volwaardig mee kan doen in deze maatschappij en mee kan werken aan een gezonde wereld en economie.

Daarom vind ik de naam van een kind ook erg belangrijk (maar dat is weer een andere discussie)

TGR schreef:Ik vind het trouwens enorm krom van James. Wel aan de ivf nu ivm de kans op een ongezond kindje, maar heel afkeurend reageren hierover.

Maar dat vind ik wel een heel verschil. Of je weet dat je zwanger bent, je kindje al op echo's gezien hebt etc. en je laat het dan aborteren omdat het neit gezond is, of dat je ervoor kiest ivf behandelingen te ondergaan om het risico op een ongezond kindje zo klein mogelijk te maken. Elke zwangere vrouw slikt toch ook foliumzuur om risico's te verkleinen, maar dat wil neit zeggen dat je eht wel laat halen als er toch iets niet goed gaat.

James schreef:Oké terug gelezen. Ik was blijkbaar niet helemaal wakker toen ik +1 deed bij mama_van2. Wat me bij jou opvalt TGR is dat je heel stellig roept dat je geen gehandicapt kind wil. Maar wat als het je nou overkomt en je wist het niet? Misschien is dat iets om over na te denken. Daar is waar ik over dacht toen ik +1 deed bij mama_van2. Niet dat je kinderwens niet sterk genoeg is ofzo.

Eh.. Snapt gij? Ik reageer niet afkeurend hoor, lijkt me ook niet handig in mijn situatie.

Helder. Antwoord op je vraag heb ik al gegeven op de vorige pagina.

Ik heb ook niet het idee dat mama_van2 het afkeurend bedoelt eigenlijk. Zeker niet omdat ik weet dat zij graag een 3e willen en daarom langs de afdeling klinische genetica zijn geweest om te kijken of dat wat M heeft erfelijk is. Volgens mij is er sprake van een misverstand.

LMCurious schreef:

TGR schreef:Ik vind het trouwens enorm krom van James. Wel aan de ivf nu ivm de kans op een ongezond kindje, maar heel afkeurend reageren hierover.

Maar dat vind ik wel een heel verschil. Of je weet dat je zwanger bent, je kindje al op echo's gezien hebt etc. en je laat het dan aborteren omdat het neit gezond is, of dat je ervoor kiest ivf behandelingen te ondergaan om het risico op een ongezond kindje zo klein mogelijk te maken. Elke zwangere vrouw slikt toch ook foliumzuur om risico's te verkleinen, maar dat wil neit zeggen dat je eht wel laat halen als er toch iets niet goed gaat.

Het is ook een verschil. Ik probeer dit inderdaad eerst om niet voor de keuze te hoeven staan om een kindje te laten aborteren omdat het ziek is.

Ik denk dat er inderdaad sprake is van een misverstand. Ik twijfel ook helemaal niet aan iemand zijn kinderwens, helemaal niet. Ik vond het nogal stelling om te zeggen dat je niet wil en niet kan zorgen voor een kind met beperkingen/sydroom van down o.d. Het is moeilijk te verwoorden maar ik wilde alleen maar aangeven dat je kind later ook altijd ziek kan worden, of ziek blijkt te zijn. Als je vooraf zo stelling bent dat je dit niet wil of niet kan moet je wel goed nadenken of je uiteindelijk wel voor zo'n kindje kan zorgen.

Wij hebben inderdaad een onderzoek lopen bij de klinische geneticus. We willen graag weten of M. haar afwijking genetische beplaald is, wat goed mogelijk zou kunnen zijn. Voor ons, voor een volgend kindje maar ook voor onze eigen kinderen.

Natuurlijk gaat niemand er vanuit dat je een gehandicapt of een beperkt kind krijgt. Daar moet je ook niet teveel bij nadenken, als het je overkomt is het inderdaad zo. Zelf ben ik van mening, uit ervaring dat de zorg voor een kind wat niet helemaal gezond is vaak wordt onderschat.

Als ik kijk naar onze huidige situatie en de opvoeding van onze gezonde dochter, denk ik ik niet dat wij de zorg voor een gehandicapt kind aankunnen. Mocht tijdens mijn eventuele volgende zwangerschap blijken dat ons kind een handicap heeft zullen we waarschijnlijk besluiten om de zwangerschap te beëindigen. Ik typ dit heel makkelijk, maar het staat lijnrecht tegenover wat ik altijd heb gezegd: dat ook een kindje dat niet gezond is welkom is bij ons. Dit heb ik echter gezegd toen we nog niet eens getrouwd waren en natuurlijk hebben we er gesprekken over gehad, ook later toen we wel al getrouwd waren en voor een kindje wilden gaan en tijdens mijn zwangerschap. Zelfs toen hebben we het gehad over wat te doen als ons kindje niet gezond bleek, maar daar hebben we niet bij stil hoeven staan omdat het niet aan de orde was. Ik hoop nooit voor de keuze te hoeven staan.

Met dat laatste ben ik het inderdaad volledig eens, Mamavan2. Ik vind het een lastig onderwerp, ook om over te disucssieren omdat er zoveel gevoel bij komt kijken.

Ik wil ook nog even reageren, ik twijfel ook echt niet aan de sterkte van de kinderwens. Maar ik was oprecht benieuwd hoe de mensen die zeiden dat ze niet voor een gehandicapt kind konden zorgen het voor zich zagen als het kind toch gehandicapt raakt. En nu ik van bijv. Fauve lees dat het voornamelijk ingegeven is door angst kan ik dat ook best wel begrijpen.

Fauve schreef: Ik weet gewoon echt echt echt niet wat ik zou doen. (overigens wil ik ook niet weten wat mensen die wel een kind met down syndroom laten aborteren, dan wel niet allemaal over zich heen krijgen aan opmerkingen van anderen, kennen jullie eigenlijk iemand die dat heeft gedaan?)

Ik ken mensen (niet persoonlijk) die een kindje met het down syndroom hebben gekregen, ze wisten dit echter van tevoren niet. En toen ze daar bij de geboorte achterkwamen, wouden ze niks met het kindje te maken hebben omdat het down heeft. Het kindje wordt nu dus door volgens mij zijn zus en haar man opgevoed. De hele familie ligt daardoor wel helemaal op de kop. Dat vond ik best wel schokkend om te horen eigenlijk, omdat ik me gewoon niet kan voorstellen dat je een kindje wat je negen maanden lang hebt gedragen, waar je al van bent gaan houden toen het nog in de buik zat lijkt me, zomaar weg kan doen.

Oh jeetje dat vind ik ook wel heel heftig, dat was niet waar ik op doelde in mijn stukje.

Mama_van2 schreef:Persoonlijk vind ik dit voor mij gevoelsmatig altijd moeilijke topics om antwoord op te geven. Ons is ook vaak de vraag gesteld, wat als we van te voren hadden geweten dat M.ara deze hersenafwijking zou hebben ? Zouden we haar dan geboren laten worden ?Moeilijk. Aan de ene kant zegt mijn gevoel, nee. Met name omdat we nu weten hoe het is om een beperkt kind te hebben, je hele leven hierop moet aanpassen en met iedere stap die je zet rekening moet houden. Aan de andere kant spreekt mijn gevoel deze nee ontzettend hard tegen, puur omdat ik weet wie M.ara is en dat ik mezelf geen leven meer zonder haar kan voorstellen, ondanks alles wat ze met zich meebrengt.

Ook ik vind eigenlijk niet dat het aan ons was geweest om hierover te beslissen. De natuur is zijn gang gegaan en de natuur heeft ervoor gezorgd dat M.ara niet helemaal gezond is. Hadden wij dan moeten ingrijpen ? Wie zijn wij om daarover te bepalen ? En wie zijn wij om over een ander te bepalen wat ze in dit geval zouden moeten beslissen ?

Moeilijke vragen waarop we geen antwoord kunnen geven. Wel wil ik zeggen dat er vaak makkelijk over kinderen met een beperking wordt gedacht. Het lijkt alsof het allemaal wel meevalt om voor een beperkt kind te zorgen, dit vanuit je liefde maar om heel eelijk te zijn valt het ons ook vaak (te) zwaar.

Ik denk dat kan ik zeggen dat ik weet hoe het voor jullie voelt. Ik ben dan niet de mama van een kindje met een beperking maar wel de zus. Na mijn gehandicapte broertje hebben mijn ouders nog een kind gekregen. Mijn broer en ik hebben ook vaak de aandacht moeten delen. Alle zorg ging naar mijn gehandicapte broer. Dat was niet altijd leuk maar daar leer je mee omgaan. Mijn broer en ik hebben altijd de intense liefde van onze ouders voor ons gevoeld waardoor ik er nooit last van heb gehad om minder aandacht te krijgen, mijn broer ook niet. Ik vind aandacht niet helemaal de goede woordkeuze maar je begrijpt wel wat ik bedoel. Toen ik een jaar of 14 was is mijn broer geleidelijk ergens anders gaan wonen, daar konden ze betere zorg bieden dan dat mijn ouders konden. Ik weet niet meer wie het zei maar mijn ouders hebben nooit het gevoel gehad dat de mensen die nu voor hem zorgen, het minder goed doen dan zijzelf. Juist tegenovergesteld. Zij hebben de benodigde medische kennis en zijn ontzettend lief voor hem. Het heeft mij sneller volwassen gemaakt. Ik kan het niet goed verwoorden maar als je er als zus/broer mee opgroeit lijkt het minder zwaar dan dat het lijkt voor de buitenwereld. Het heeft mij wel gemaakt tot wie ik ben.

Als je ooit vragen hebt, je mag me altijd pm-en.