Te snel?

Ik ken mijn vriend vanaf begin van het jaar. We hebben het heerlijk samen. Ook is hij echt al een hele leuke band aan het opbouwen met mijn zoon. We vinden het heerlijk om veel bij elkaar te zijn. En zouden dan over een tijdje wel samen willen wonen. Hebben ons ingeschreven voor leuke woningen in de woonplaats van mijn vriend. Hij wilt het liefste niet weg uit die plaats. Ik zou het liefst in een andere provincie wonen maar denk dat ik daar op zich ook wel gelukkig kan zijn. Daarbij heb ik het gevoel, ook al is dat natuurlijk ook de keuze van mijn vriend zelf, dat hij dan 'ineens' al zo'n ander leventje heeft. Dus dat ik me ook maar een beetje aan moet passen. Alleen dat betekent wel dat ik mijn huis, wat ik particulier huur, op moet zeggen. En dat vind ik dus dood en doodeng. Zoiets krijg ik gewoon niet snel meer, mocht dat nodig zijn.

Hoe zouden jullie dit aanpakken? Overigens is de wachtlijst zeker nog wel 6 maanden voor die woning.

spannend!

Kun je de woning die je nu hebt niet nog even aanhouden?
En hoelang is de opzeg termijnvan de huidige woning?

Als het over 6 maanden nog steeds zo leuk gaat heb je natuurlijk al veel meer zekerheid.

Veel geluk samen!

Het is wel spannend. En het duurt ook nog een aantal maanden voor het zover is. Maar misschien dat je wel de woning die je nu heb nog een paar maanden kan aanhouden? ( maandje of 3? )
Je geeft al aan dat zijn leven dan al zal veranderen maar als hij er niet goed aan kan wennen ( om welke reden dan ook ) dan heb je in ieder geval nog je woning.

Nu alvast weer inschrijven (jijzelf) in de plaats waar je nu woont, misschien sta je al wel ingeschreven, dat blijft dan toch gewoon staan?

Ik zou iig niet zomaar opzeggen, zeker niet voor iemand die je nog maar 5 maanden kent. Dat je dat doet als je alleen bent snap ik nog, maar jij hebt een kind, dus zomaar verhuizen naar iemand die je pas kent, in een andere plaats, zonder escape, dat zou ik niet heel slim vinden. Vanwaar die haast?

Dankje Jade. Wel spannend he
Als we gaan samenwonen in dat huis, kan ik mijn woning niet langer aanhouden.

Het zou kunnen dat hij niet kan wennen als we samenwonen, maar eigenlijk acht ik die kans erg klein. Hij is nu ook al redelijk veel bij ons en als we in zijn woonplaats wonen heeft hij alleen maar makkelijker de mogelijkheid om even met vrienden af te spreken. Bedoel, het voelt -en is- dan natuurlijk wel serieuzer maar hij kan ook makkelijker z'n eigen ding doen, waardoor het minder lastig zal zijn.

Aan de andere kant: we kunnen het veel samen zijn wel uitproberen bij mij thuis. Maar is dat niet heel anders eigenlijk? Nu kan hij nog weg 'vluchten'.

Persephone, ik sta sowieso ingeschreven bij de woningbouw, alleen nog niet lang genoeg. Ik hou dat in ieder geval wel aan.
Met een kind zeg je inderdaad veel minder gemakkelijk je huis op. Dat is dus ook de reden dat ik het zo eng vind. Als ik alleen was geweest zou ik wel weer ergens terecht komen. Buiten dat het moeilijk is om een leuk huurhuis te vinden, wil ik mijn zoon ook niet van hot naar her slepen. En ja, waarom ik zo'n haast heb.. Ik ben onwijs verliefd (jaja ik weet het, gevaarlijk ), het voelt gewoon écht goed. Maar vooral heb ik enorme verlangens naar een 'echt' gezinnetje. Ik denk gewoon dat het heel compleet zal voelen.

Maar nu is het nog jouw huis. Dus nu kan hij nog weg als hij wil. En dan als jullie samenwonen dan kan hij niet meer. Natuurlijk kan hij dan nog naar vrienden of familie. Je geeft ook aan dat je graag een gezinnetje wil. maar wil je dat niet te snel?

Hij vindt alleen slapen nu al echt niet meer zo leuk, dus dat is een goed teken toch

Aan de ene kant ben je natuurlijk veel meer samen als je samenwoont, aan de andere kant doe je dan ook maar je eigen ding. Als we nu afspreken zijn we vaak gewoon met z'n tweeën, maar dan komen er vast geregeld vrienden enzo.

Ik moet uitkijken dat ik niet té snel wil. Maar ik vind dat dus zo moeilijk omdat ik eindelijk met een fantastische man ben en mijn zoon er dan ook wel klaar voor is. Misschien klinkt dit fout, en het doet niks af voor het feit hoeveel ik van mijn zoon hou en hoe fijn we het hebben, het heeft altijd incompleet gevoeld.

Elodie schreef:Dankje Jade. Wel spannend he
Als we gaan samenwonen in dat huis, kan ik mijn woning niet langer aanhouden.

Het zou kunnen dat hij niet kan wennen als we samenwonen, maar eigenlijk acht ik die kans erg klein. Hij is nu ook al redelijk veel bij ons en als we in zijn woonplaats wonen heeft hij alleen maar makkelijker de mogelijkheid om even met vrienden af te spreken. Bedoel, het voelt -en is- dan natuurlijk wel serieuzer maar hij kan ook makkelijker z'n eigen ding doen, waardoor het minder lastig zal zijn.

Aan de andere kant: we kunnen het veel samen zijn wel uitproberen bij mij thuis. Maar is dat niet heel anders eigenlijk? Nu kan hij nog weg 'vluchten'.

Persephone, ik sta sowieso ingeschreven bij de woningbouw, alleen nog niet lang genoeg. Ik hou dat in ieder geval wel aan.
Met een kind zeg je inderdaad veel minder gemakkelijk je huis op. Dat is dus ook de reden dat ik het zo eng vind. Als ik alleen was geweest zou ik wel weer ergens terecht komen. Buiten dat het moeilijk is om een leuk huurhuis te vinden, wil ik mijn zoon ook niet van hot naar her slepen. En ja, waarom ik zo'n haast heb.. Ik ben onwijs verliefd (jaja ik weet het, gevaarlijk ), het voelt gewoon écht goed. Maar vooral heb ik enorme verlangens naar een 'echt' gezinnetje. Ik denk gewoon dat het heel compleet zal voelen.

Waarom komt hij dan niet bij jou wonen? Je past je wel erg makkelijk naar hem aan. Jij hebt alles te verliezen, hij niets.

Ja dat zat ik ook te denken, is het niet veel logischer dat hij bij jou komt wonen? Ook voor je kind lijkt het me fijn om in zijn vertrouwde omgeving te blijven? Ik vind het wel erg snel eigenlijk om na 5 maanden al zulke grote stappen te ondernemen. Waarom die haast? Ik zou zeggen, geniet gewoon lekker van de verliefdheid als jullie samen zijn en kijk het voor de rest nog even aan.

(niet dat het perse verkeerd is om snel samen te wonen, maar in jouw situatie zal ik wel voorzichtig zijn en gewoon echt voor de meest verstandige en stabiele oplossing gaan)

Ik vind het wel goed van jezelf dat je merkt dat je te snel wil gaan. Het duurt ook nog wel een aantal maanden voordat er een woning is, maar wel goed dat je er nu mee bezig gaat zijn en erover gaat denken.
Het volgende stukje:Misschien klinkt dit fout, en het doet niks af voor het feit hoeveel ik van mijn zoon hou en hoe fijn we het hebben, het heeft altijd incompleet gevoeld. vind ik niet fout hoor. Je bent er eerlijk in en ik begrijp wel dat het niks te maken heeft met hoeveel liefde je voor je zoon heb. Je bent er klaar voor om een gezin te zijn met je partner en dat is alleen maar mooi.

En het voelt vast goed, maar dat voelt verliefdheid altijd, dat is de ellende. Dan heb je het nog niet over echt relevante zaken gehad, hoe denk je over opvoeden, hoe denk je over de verdeling van de opvoeding omdat het niet zijn kind is? Welke inspraak denkt hij te hebben? Willen jullie meer kinderen? Hoe ga je het doen met de financieen (wederom: het is niet zijn kind), wat als je geen werk vindt in je nieuwe woonplaats (moet je je baan ervoor opzeggen?) Hoe ziet hij de toekomst, hoe zie jij die? Wil hij meer kinderen? Wil jij meer kinderen?

Het kan allemaal best hoor, maar verlies niet uit het oog dat verliefdheid altijd lekker voelt, ook als het niet goed voor je is. En dat het wel compleet kan voelen, maar dat dat vooral jóuw gevoel is, omdat je graag een echt gezin wilt zijn. Dat wordt je niet door met iemand samen te gaan wonen, want dat kan weleens meer voeten in de aarde hebben dan je in eerste instantie denkt. Het hoeft allemaal niet, maar het zou zo zonde zijn als je ergens naartoe verhuisd, binnen een jaar na kennismaking en dat je er na een jaar weer achter komt dat het tóch niet werkt en weer op zoek moet naar iets anders.
Niet zo erg als je nog jong bent en alle kanten op kunt, maar je hebt een kind en die neem je er wel in mee. Niet dat ik wil zeggen dat je daar niet over nadenkt hoor, maar ik lees wel véél roze wolk

Eigenlijk eens met Persephone.

Ja dat is iets waar ik wat minder blij mee ben, hij woont het liefst dicht bij z'n vrienden. Maar buiten dat is mijn woonplaats echt onhandig ivm zijn werk. Ik heb nu geen werk maar tegen die tijd zal ik mijn baan ervoor op moeten zeggen waarschijnlijk, behalve als ik in een plaats kom te werken die tussen deze plaatsen ligt, dan is het wel te doen. Mijn studie duurt nog wel zeker een jaar maar hoef ik maar één keer in de week heen.

We weten van elkaar hoe ons toekomstbeeld eruit ziet en dat komt overeen. Over verdeling en inspraak hebben we het nog niet veel gehad. Maar zoals het nu gaat zie ik daar ook geen problemen over komen. Als hij hier is draait hij zo goed en fijn mee met alles.

Sweety, ja ik ben er tegen die tijd gewoon echt klaar voor.

Ik vind jullie eerlijke reacties echt heel fijn. In mijn omgeving hoor ik alleen maar: "leuk voor je!" En het is natuurlijk ook leuk maar ik wil het ook verstandig doen en dan is het best fijn als een buitenstaander het objectief bekijkt.

Noa schreef: Ik vind het wel erg snel eigenlijk om na 5 maanden al zulke grote stappen te ondernemen.

Het is dus niet zo dat we binnen nu en een paar maanden samenwonen. We hebben ons op de wachtlijst gezet en dan duurt het nog minimaal 6 maanden. Als we een huis aangeboden krijgen tegen die tijd, kunnen we ook nog passen en bijv op een volgende wachten.

Het feit blijft natuurlijk wel dat ik veel meer opzeg als ik verhuis. Dat klopt. Alleen samenwonen moet ook voor hem leuk zijn en dat blijft het niet als hij hier komt wonen en zoveel reistijd heeft naar zijn werk. Daarnaast heeft hij een leuke vaste baan en is de kans groot dat ik alleen een tijdelijke baan vind.

Ik zou zeker nog even wachten. Mijn minimum is een jaar samen zijn. Moet je je voorstellen dat je nu al zou gaan trouwen...

En wat je gaat doen, lijkt heel erg op trouwen. Je gaat bij elkaar wonen, met een kind, om een gezin te vormen.

Ik zou je liefde nog een paar maanden de tijd geven om wortel te schieten.

Het belangrijkste is eigenlijk dat jullie er beiden goed over hebben nagedacht. En wat ik zo lees van jou doe je dat wel, maar wil je ook wel even met beide benen op de grond worden gezet.

Gloria schreef:Ik zou zeker nog even wachten. Mijn minimum is een jaar samen zijn. Moet je je voorstellen dat je nu al zou gaan trouwen...

En wat je gaat doen, lijkt heel erg op trouwen. Je gaat bij elkaar wonen, met een kind, om een gezin te vormen.

Ik zou je liefde nog een paar maanden de tijd geven om wortel te schieten.

Van het woord 'trouwen' krijg ik het nog wel benauwd
We zijn dan wel ongeveer een jaar samen als we gaan samenwonen...

Het is trouwens ook niet dat ik niet geniet nu. Maar alles gaat wel een beetje kriebelen.. Daar hoef ik echt niet gelijk aan toe te geven maar kan me zo maar voorstellen dat dat over een maand of 8 niet meer lukt.

Ik zou me gewoon inschrijven, en wel langer dan die 6 maanden nog wachten. Als je nou alleen woonde, dan moet je doen waar jij je goed bij voelt. Maar ik zou niet je zoon meesleuren in jouw verliefdheid

Als jouw zoontje tegen die tijd al is begonnen op de basisschool dan vind ik eerlijk gezegd dat hij gewoon jouw kant op zou moeten komen. Er verandert al zoveel voor je zoontje, ik vind niet dat je het hem dan kan aandoen om hem na een paar maanden weer van school te laten veranderen. Een verhuizing is voor een kind een stuk ingrijpender dan voor een volwassen vent die gewoon op eigen initiatief naar zijn vrienden kan, ook als ze in een andere stad wonen.

Ik ben het ook eens met Persephone. Ik snap je wens om samen te wonen, dat het goed voelt en de verliefdheid, maar gezien het feit dat je een kind hebt zeg ik: ik zou nog even wachten. Dat verandert alles.

Mijn zoon gaat na de zomervakantie naar school. We moeten er sowieso héél goed over nadenken. Maar als we zeker van onze zaak zijn denk ik eerlijk gezegd dat het makkelijk is om mijn zoon naar een andere school te laten gaan dan dat mn vriend een andere baan moet zoeken. Maar ik weet natuurlijk nog helemaal niet hoe mijn zoon überhaupt omgaat met de verandering naar school gaan. Meestal is het zo dat jonge kinderen ergens eerder wennen dan al wat oudere kinderen.
Maar ik begrijp op zich wel wat je zegt hoor, Susan. Als kind word je ook gewoon maar 'meegetrokken'.

Jullie hebben mij in ieder geval genoeg aan het denken gezet. Bedankt daarvoor

Als ik de 3 relaties bekijk waarin ik heb gezeten, (+ die waarin ik zit) dan was er het eerste half jaar toch sprake van een allesomvattende verliefdheid, alles is dan mooi, zonnig, je ziet alleen de leuke kanten van je partner, pas na een maand of 9 tot een jaar kon ik weer een beetje realistisch denken, vaak ging een relatie dan ook uit (of een paar maanden later, omdat ik treuzelde met het daadwerkelijk uitmaken en toch nog wel hoop had op betere tijden). Die richtlijn hou ik nu ook voor mezelf aan wat betreft het maken van grote beslissingen aangaande een relatie. Het kan allemaal wel héél goed voelen, maar hoe gefundeerd zijn je gevoelens als je dolverliefd en gelukkig bent en je samen nog geen moeilijkheden hebt doorgemaakt? (weet natuurlijk niet hoe dat bij jullie zit)

Ik ben het verder met Susan eens.

Ik vind die school niet zo heel belangrijk, kinderen wennen wel weer, zeker in de kleuterklassen. Maar ik vind wel dat het feit dat hij nu zo lekker meedraait als hij bij je is absoluut niets zegt over de toekomst. Je bent nu nog verliefd. Bespreek eerst héél serieus hoe hij over dat soort dingen denkt! Dat meen ik hoor. Want nu 'logeert' hij bij je, dat is iets compleet anders dan wanneer hij een soort vaderrol op zich gaat nemen, 24/7. Dan kan hij niet meer naar zijn eigen huis, dan is hij ook verantwoordelijk, of hij het nu wil of niet.

Volkomen los daarvan: Wacht alsjeblieft met samenwonen tot je zelfstandig een inkomen hebt. Als je dat nu gaat doen, voordat je werkt, ben je volslagen afhankelijk van je vriend. Dat is een bijzonder ongezond uitgangspunt in elke relatie, laat staan in een prille relatie, laat staan in een prille relatie waarbij een kind uit een eerdere relatie betrokken is. Jij geeft alles op, je huis, je woonplaats, de omgeving van je zoon, voor hem, en je wordt voor een groot deel afhankelijk van hem. Want jouw inkomen zal gaan dalen op het moment dat je bij hem woont, want dan is hij hoofdkostwinner. En dat moet je echt niet willen.
Probeer alsjeblieft eerst af te studeren, een baan te zoeken bij hem in de buurt en ga dán die kant op. En als dat 2 jaar duurt, wacht dan 2 jaar. Maar ik vind niet dat je jezelf in zo'n positie mag plaatsen als je een kind hebt, want je maakt hem ook afhankelijk van je vriend op die manier. Hij moet op jóu kunnen vertrouwen, en door een verliefdheid is je beoordelingsvermogen nou eenmaal niet op en top (geloof me, ik weet er alles van )

Bouw eerst iets voor jezelf op, en als dat klaar is, en je hebt een basis, en je relatie loopt nog steeds goed, ga dán die kant op. Want ik weet ook dat je nog een kind wilt, en voor je het weet woon je daar, loopt je studie minder, ben je zwanger, heb je geen diploma en geen eigen inkomen, en als het dán mis gaat dan heb je een levensgroot probleem.

Binnen een jaar moet je niet zulke beslissingen maken. Heb ik ook gedaan. Smoorverliefd gaan samenwonen. Slecht idee.

Hoi Elodie,

Ik zit in een vergelijkbare situatie als jij, maar toch ook weer niet. Ik ben ook alleenstaande moeder, maar dan van twee zoons (en gescheiden). Ik heb ook een vriend (hij woont op 125 km afstand) en wij willen ook gaan samenwonen.
Echter, ik heb een koophuis en hij een huurhuis, en mijn oudste zoon gaat hier naar school, en beiden hebben ze hier vriendjes. Daarom komt mijn vriend bij ons intrekken, vooral met het oog op de kinderen, en op het koophuis dan.
Een ander belangrijk verschil is dat we inmiddels 2,5 jaar samen zijn. We hebben ook in enorm verliefde buien al veel eerder geroepen om te gaan samenwonen, maar we zijn verstandig geweest en hebben gewacht. Vooral vanwege de jongens. Het zou verschrikkelijk voor ze zijn als ze mijn vriend ooit zullen kwijtraken omdat mama zo verliefd was dat ze teveel haast had, ze hebben het al niet makkelijk.

Misschien vindt je zoontje je vriend hartstikke leuk, maar kijk ook eens naar de rol die hij heeft in het leven van je zoon. Is hij alleen die leuke vent die komt spelen/stoeien, of voedt hij ook op en geeft hij ook straf en dat soort dingen? Wordt dat dan ook geaccepteerd? Hoe zou die rol gaan veranderen als je gaat samenwonen?

Is de vader van je zoontje nog in het spel, ergens, en waar woont die? Is daar een omgangsregeling mee?

Ik snap je gevoel heel, heel, heeeeeel erg goed. Ik heb er ook echt enorm mee geworsteld. Maar ik raad je echt aan nog even te wachten, omwille van je zoontje. Als je alleen zou zijn, dan kom je inderdaad wel weer ergens terecht. Maar ik vind het op zo'n korte termijn een erg grote gok, met het welzijn van je zoon als inzet. Ik zou wachten, langzaam opbouwen, met zijn drietjes eerst op vakantie, en daarna eens verder kijken.