Heimwee naar zwangerschap/ bevalling/ kraamtijd

Hoi meiden,

Even wat van me afschrijven hoor! Ik kom net van de nacontrole bij de verloskundige en opeens raakt het besef me dat de kraamtijd nu toch echt voorbij is... en daar wordt ik een soort van verdrietig van! Zit de hele tijd al foto's te kijken van mijn zwangere buik, de bevalling, de kraamtijd.
Het idee dat we dit (zeer waarschijnlijk) voor het laatst hebben meegemaakt vind ik helemaal niet leuk. Herkenbaar?

Het is bij mij nu wel niet aan de orde, maar na de geboorte van onze dochter had ik ook dat gevoel. Ik miste mijn buik en zou de bevalling en kraamtijd nog wel 100 keer over willen doen. Dat gevoel verdween na een paar maanden en 9 maanden geleden kwam het weer terug .

Ik kan het me heel goed voorstellen! In zekere zin had ik het ook een beetje, mijn zwangerschap was erg zwaar maar toch miste ik bijvoorbeeld wel mijn buik en de schopjes..

Nu heb ik de laatste tijd ook af en toe wel ´heimwee´ naar de eerste periode, omdat ik merk dat het zo ontzettend snel gaat allemaal!! En zeker wat jij nu meemaakt, je sluit nu toch officieel een periode af en ik kan me best voorstellen dat dit gemengde gevoelens met zich mee brengt.

Heel herkenbaar. Vorige week waren we in center parcs en veel zwangeren gezien en toen had ik ook heimwee naar het zwanger zijn en de hele periode erna. Hopelijk morgen wij het ooit nog een keer meemaken.

Ja, dat heb ik heel vaak. Er komt nog bij dat ik de zwangerschap van de oudste helemaal niet leuk beleefd heb omdat ik zo ontzettend veel last had van angsten. Ik vind dat achteraf echt heel erg, ik kan er soms jaren later nog om huilen.

Daar heb ik vannacht nog een uur durende huilbui over gehad. Het is zo'n rotgevoel. Zeker als je voor het laatst bij de vk bent geweest.

Edit, vind het nu al niet leuk als ik mijn ticker moet aanpassen

Ik herken het nog niet echt heel erg moet ik zeggen. Ik mis wel het zwanger zijn, maar dan ook alleen het leven dat ik in mijn buik voelde. Mijn zwangerschap was verder niet echt bepaald om van te genieten!

Ik weet wel dat ik het nog minimaal 1 keer hoop mee te maken. Ik denk ook dat ik het dan heel anders ga beleven. Zo weet ik uit mijn vorige zwangerschap, bevalling en kraamtijd wat ik een volgende keer graag anders zou willen, waar ik nu enigszins spijt van heb. Nu heb ik het gevoel nog niet om zwanger te willen zijn. Ik ga nu volop genieten van de komende jaren van meisje. Over een aantal jaar zal er hopelijk nog een tweede komen. Daarna zien we wel weer verder.

Ik vraag me af hoe je (zeer waarschijnlijk) weet dat jullie klaar zijn met kinderen? Wanneer weet je zeker wanneer je geen kindje meer wil? En waarom niet?

Ik weet niet hoe je dat weet. Ik wilde altijd dolgraag vier kinderen, maar dat zal niet meer gaan gebeuren. De situatie is er op dit moment ook niet naar om een derde te krijgen, maar ik blijf toch een beetje stille hoop houden dat dat ooit wel zo zal zijn.

Ja voor mij is dat ook herkenbaar, in het begin miste ik het vreselijk. Maar naar mate hij ouder werd zakte dat gevoel ook. En nu heb ik helemaal geen kriebels terwijl we binnenkort voor een 2de zouden gaan, ach ja komt vanzelf wel

Parisienne schreef:

Ik vraag me af hoe je (zeer waarschijnlijk) weet dat jullie klaar zijn met kinderen? Wanneer weet je zeker wanneer je geen kindje meer wil? En waarom niet?

Mijn man en ik hebben altijd samen gedroomd over twee kindjes. Dat leek ons perfect; overzichtelijk, allebei op een kind kunnen richten, qua kosten te overzien en nog zo'n paar argumenten. Drie baby's zou ik zo willen maar drie kindjes is weer hele andere koek. En wie weet heb ik na een derde ook wel weer zo'n heimwee gevoel.

Het is overigens geen definitieve nee hoor voor een derde en dat geeft wel een soort van rust.

Wel fijn om te lezen dat veel meiden dat hebben! En ik hoop dat het slijt....

Ohh ik zou dat zo graag allemaal mee willen maken he! Als ik jullie verhalen zo lees

Soms wel vervelend.. Dan denk ik bij mezelf zoo volgend jaar afstuderen, snel snel klaar.. dik gaan werken en dan een huis en dan eindelijk kinderen... Ik merk dat ik daardoor nu niet volledig van mijn leven geniet omdat ik zo graag kinderen wil.. Ik vind het maar moeilijk om van de periode te genieten waar ik nu doorheen ga. (Terwijl iedere periode toch altijd wel zijn charmes heeft vind ik mijn studententijd niet om over een huis te schrijven haha)

Maar dat is denk ik wel vaak zo hoor Punk'd. Pas na mijn studententijd besefte ik hoeveel ik had genoten, niet toen ik er middenin zat. Daarna keek ik uit naar samenwonen en nu naar trouwen en naar kindjes. Ik vind het heel knap als mensen echt nu op DIT moment kunnen genieten, vaak komt dat besef pas achteraf, als je de periode al hebt afgesloten.

Punk'd schreef:Ohh ik zou dat zo graag allemaal mee willen maken he! Als ik jullie verhalen zo lees

Soms wel vervelend.. Dan denk ik bij mezelf zoo volgend jaar afstuderen, snel snel klaar.. dik gaan werken en dan een huis en dan eindelijk kinderen... Ik merk dat ik daardoor nu niet volledig van mijn leven geniet omdat ik zo graag kinderen wil.. Ik vind het maar moeilijk om van de periode te genieten waar ik nu doorheen ga. (Terwijl iedere periode toch altijd wel zijn charmes heeft vind ik mijn studententijd niet om over een huis te schrijven haha)

Oeh heel herkenbaar!! Ik ben dan al wel afgestudeerd en ben al bijna 2 jaar aan het werk maar dat is allemaal op invalbasis. Ik zou nu ook al heel graag willen helemaal nadat mijn vriend laatst een opmerking maakte dat hij het ook best zag zitten. Hij schreeuwde daarvoor altijd dat het nog wel zeker 5 jaar ging duren! Nou heb ik dat nooit zo serieus genomen maar dat hij nu ook al wel wil schrok dan wel weer van. Maar we willen allebei eerst financiële zekerheid hebben en een ander huis. Oh en ik wil eerst nog trouwen maar ja dat kost ook een hoop geld.... Pfffff dat geld ook altijd!

Het valt me zo tegen op het moment, dat ik wel hoop dat ik nog een keer zwanger mag worden en dan een 'normale' zwangerschap heb.
Genieten kan ik nu niet echt meer, zodra ik een schop krijg denk ik : Niet doen, dan krijg ik harde buiken! ipv dat ik ervan geniet. Ik probeer het wel, maar de angst overheerst.
Ik kan de dagen wel voorbij kijken tot de 32 weken, hoop dat ik die ga halen en dat ik me dan weer kan ontspannen.

Ik kan ook vaak zo'n heimwee gevoel hebben naar die tijd.. Een tijdje geleden zelfs tranen met tuiten gehuild toen ik m'n zwangerschapsfoto's zat te kijken. Ik heb helemaal niet kunnen genieten van het zwanger zijn en daar heb ik zo ontzettend spijt van. Rationeel gezien weet ik dat het geen zin heeft om er spijt van te hebben, ik kan er niets meer aan veranderen, maar toch steekt het wel.

Mijn vader is ziek geworden in m'n zwangerschap en mijn depressie was terug gekomen, ik heb dus echt een groot deel van m'n zwangerschap met een deken over m'n hoofd in m'n bed doorgebracht... Zo zonde!
Op het moment vond ik zwanger zijn helemaal niet zo speciaal, ik heb wel genoten van de schopjes enzo, maar verder vond ik het niet zo bijzonder. En nu ik het allemaal zo heb meegemaakt kijk ik er heel anders tegenaan.
Ik hoop dan ook dat een evt. volgende zwangerschap anders gaat lopen en ik daar intenser van kan genieten. Maar misschien verlang ik daar wel te erg naar en idealiseer ik het teveel..

ik vind het vooral heel jammer dat ik niet meer bewust stil heb gestaan bij alles. Achteraf besef ik dat het zo'n bijzondere tijd was en kan ik mezelf wel voor m'n hoofd slaan dat ik me daar niet bewuster van ben geweest.

Fauve schreef:Maar dat is denk ik wel vaak zo hoor Punk'd. Pas na mijn studententijd besefte ik hoeveel ik had genoten, niet toen ik er middenin zat. Daarna keek ik uit naar samenwonen en nu naar trouwen en naar kindjes. Ik vind het heel knap als mensen echt nu op DIT moment kunnen genieten, vaak komt dat besef pas achteraf, als je de periode al hebt afgesloten.

Ik heb dat nu ik terug kijk naar mijn middelbareschooltijd. Dat was zo geweldig. Hecht groepje vriendinnen, jongens kijken, giebelen, stiekem uitgaan haha..

Mijn studententijd is echt saai. Ik volg een opleiding waar ik maar 2 dagen in de week naar school ga (standaart - 4 jaar lang) Niemand woont op kamers, iedereen woont ergens in Nederland dus niet echt contacten buiten school. Mijn middelbareschool vriendschappen zijn verwaterd.. dus eigenlijk verveel ik me nu gewoon .. Liever ga ik gewoon afstuderen en fulltime werken.. dan kan ik tenmiste aan mijn toekomst werken.. (mensen verklaren mij voor gek als ik dit zeg haha)

Ik niet hoor, ik had dat het laatste jaar van mijn studie ook Ik was het echt spuugzat, ik snap ook niet waarom mensen acht jaar lang studeren ofzo. Werken wil ik

Punk'd schreef:

Fauve schreef:Maar dat is denk ik wel vaak zo hoor Punk'd. Pas na mijn studententijd besefte ik hoeveel ik had genoten, niet toen ik er middenin zat. Daarna keek ik uit naar samenwonen en nu naar trouwen en naar kindjes. Ik vind het heel knap als mensen echt nu op DIT moment kunnen genieten, vaak komt dat besef pas achteraf, als je de periode al hebt afgesloten.

Ik heb dat nu ik terug kijk naar mijn middelbareschooltijd. Dat was zo geweldig. Hecht groepje vriendinnen, jongens kijken, giebelen, stiekem uitgaan haha..

Mijn studententijd is echt saai. Ik volg een opleiding waar ik maar 2 dagen in de week naar school ga (standaart - 4 jaar lang) Niemand woont op kamers, iedereen woont ergens in Nederland dus niet echt contacten buiten school. Mijn middelbareschool vriendschappen zijn verwaterd.. dus eigenlijk verveel ik me nu gewoon .. Liever ga ik gewoon afstuderen en fulltime werken.. dan kan ik tenmiste aan mijn toekomst werken.. (mensen verklaren mij voor gek als ik dit zeg haha)

Haai

Dit herken ik best wel van mezelf. Ik ben na mijn studie ook direct aan het werk gegaan.
Ook absoluut geen spijt van trouwens, want ik vind mn baan superleuk en ben ook qua carriere al 'iets verder' dan de meeste mensen van mijn leeftijd, heeft ook zn voordelen. Waar ik wel ergens 'spijt' van heb (al is spijt een iets te groot woord hoor) is dat ik die zeeen van vrije tijd tijdens mijn studie niet beter benut heb! Nu werk ik ruim 50 uur in de week, heb een behoorlijke reistijd (3 a 4 uur per dag), studeer er nog naast en vaak s avonds verplichtingen vanuit het werk. Kortom het gevoel dat ik veel te weinig tijd voor alles heb :-D

Als ik nu denk aan wat ik tijdens mijn studie allemaal had kunnen doen.... sporten, hobby, bij een vereniging noem het maar op. Als je toch nu al weet dat je nog x jaar aan het studeren bent.. gewoon iets doen! Meld je aan bij een vereniging waar je normaal misschien niet zo snel voor zou kiezen, ga een andere taal bijleren, meld je aan op nieuwemensenlerenkennen of zoiets. Hartstikke gaaf denk ik, geniet van de tijd die je nu hebt!!

Een beetje in hetzelfde kader. Vriend en ik willen ook graag een kindje en zijn daarom gestopt met anticonceptie. Zeker de eerste maanden had ik echt zoiets van 'nou ik ga niet aan die opleiding beginnen, want straks ben ik zwanger en dan', 'ik wil nu nog niet die reis inplannen voor over 6 maanden, want stel je voor dat ik dan zwanger ben en' etc... nu 1,5 jaar later blijkt het bij ons niet zo snel te lukken.. en had ik achteraf gezien die opleiding al bijna af kunnen hebben.. :-P Les voor nu: gewoon WEL beginnen en plannen etc.. en als ik dan wel zwanger raak zien we dan wel weer verder... ;-)

(zo klink ik wel heel wijs en verstandig haha, werkt natuurlijk niet altijd zo, maar probeer het mezelf iig wel voor te houden zo!)

Liefs

ProudMama schreef:Het valt me zo tegen op het moment, dat ik wel hoop dat ik nog een keer zwanger mag worden en dan een 'normale' zwangerschap heb.
Genieten kan ik nu niet echt meer, zodra ik een schop krijg denk ik : Niet doen, dan krijg ik harde buiken! ipv dat ik ervan geniet. Ik probeer het wel, maar de angst overheerst.
Ik kan de dagen wel voorbij kijken tot de 32 weken, hoop dat ik die ga halen en dat ik me dan weer kan ontspannen.

Dit kan ik me zo goed voorstellen! Ik heb op een gegeven moment ook de dagen voorbij gekeken, want in het begin was ik erg ziek en ook aan het eind weer.. Dan kan je gewoon niet genieten, of in elk geval een stuk minder. En achteraf gezien vind ik dat zo jammer. Hopelijk kun jij je binnenkort weer ontspannen en meer gaan genieten, ik hoop zo dat je de 32 weken gaat halen!

Dat gevoel had ik na de bevalling ook. Ik vond het ergens jammer dat de zwangerschap, bevalling en kraamtijd zo snel voorbij waren gevlogen. Langzaamaan werd dit gevoel minder.

Heimwee was hier ook aanwezig. Met name naar het zwanger zijn. Naar de bevalling en kraamweek/tijd eigenlijk niet zo. Als ik iemand zie lopen die zwanger is dan denk ik zou wel weer leuk zijn...... Ik denk ook constant van vorig jaar was ik zoveel weken zwanger op dit moment en wat ik toen ervaarde.

Dromertje schreef:ik vind het vooral heel jammer dat ik niet meer bewust stil heb gestaan bij alles. Achteraf besef ik dat het zo'n bijzondere tijd was en kan ik mezelf wel voor m'n hoofd slaan dat ik me daar niet bewuster van ben geweest.

Dit heb ik ook echt precies hetzelfde!

De heimweer herken ik ook wel...maar ik denk ook dat dat te maken heeft met dat ik nu ook een dochter heb. Ja dit klinkt vreemd, hoe leg ik dit uit.
Nu ze er is, vind ik de zwangerschap nog bijzonderder, omdat ik nu weet wat er in mijn buik zat. Ja toen ik zwanger was wist ik ook wel dat er een baby inzat, maar toch Hopelijk begrijpen jullie wat ik bedoel haha.

Hopelijk word ik nog een keer zwanger en kunnen we het nog bewuster meemaken en er nog meer van genieten.