Heimwee naar vroeger

Een paar dagen geleden reed ik door mijn oude woonplaats, langs de huizen waar ik heb gewoond, waar ik naar de peuterspeelzaal ging, mijn basisschool, de middelbare school, langs huizen van vriendinnetjes enz. Ik werd ineens zo verdrietig want die tijd komt gewoon nooit meer terug. Ik was toen voor mijn gevoel zo gelukkig, zo zorgeloos, mijn ouders waren nog samen, op school had ik het altijd naar mijn zin en het het was altijd gezellig om thuis te komen en de vakanties die we met ons gezin hadden waren ook zo fijn.
Natuurlijk zijn er nu weer andere mooie dingen voor in de plaats gekomen maar die tijd van toen is voor altijd voorbij. Ik kan daar niet goed aan wennen. Ik ben nu gewoon echt volwassen, ik moet nu zelf belangrijke moeilijke keuzes maken, ik moet nu werken, ik moet plannen, regelen enz.

Hebben jullie dit ook? Hoe ga je ermee om?

Ik herken het eerlijk gezegd niet. Mijn leven is ook drastisch veranderd, ik woon ook al 7 jaar niet meer in de stad waar ik opgegroeid ben, maar ik voel er ook niks bij als ik daar wel weer ben (mijn moeder woont nog in die plaats). Ik voel ook niks bij mijn oude school, bijvoorbeeld. Voor mij is het gewoon een gebouw. Ik heb leuke herinneringen aan die tijd, maar ik heb geen heimwee-achtig gevoel. Ik ben gewoon gelukkig met het leven dat ik nu heb.

Nee, ik herken het ook niet. Ik heb wel leuke jeugdherinneringen, had prima ouders, veel buitengespeeld en op de manege mooie tijden gehad, maar ik werd best behoorlijk gepest en mijn beste échte vrienden waren mijn geitjes en de buurvrouw (en zo'n beetje alle honden en volwassenen in de straat). Ik was niet zorgeloos en ik denk dat dat het belangrijkste aspect is dat normaal je kindertijd "de leukste tijd van je leven" zou moeten maken.

Ik vind mijn jeugd zeer zeker niet de leukste tijd van mijn leven, sterker nog, ik denk dat mijn studententijd waar ik nu nog volop in zit, dat plekje gaat krijgen!

Ja, Ik herken dit ook heel erg.. Ik heb het altijd zo leuk gehad! Thuis was het altijd zo'n gezellige, leuke boel. Ik wil heel graag mijn kinderen (die ik nog niet heb) net zo opvoeden als mijn ouders mij hebben opgevoed.
Hoe ga ik hiermee om? Ach ik bedenk me dat ik nu ook heel gelukkig ben. Niet altijd en heb inderdaad meer zorgen. En ik koester de herinneringen die ik heb aan vroeger.

Ik herken het wel, met name mijn basisschool tijd. Echt heimwee heb ik er niet naar, maar als ik niet goed in mijn vel zit dan heb ik dat wel sterker. Mis je nu iets in je leven?

Ik herken het wel. Soms kan me dat gevoel ook wel overvallen. Want mijn leven was, wat bij Antibes helaas niet het geval was, wel zorgeloos en heerlijk.

Op zo'n moment bedenk ik me gewoon dat ik het geluk heb zo te mogen terug kijken op mijn jeugd en dat ik van mijn leven nu ook iets positiefs moet maken zodat ik een periode later weer zo kan terug kijken op nu.

Heb ik even mazzel dat mijn basisschool zo'n hel was, ik geniet nu tenminste mega-bewust van de mooiste tijd van mijn leven..

Ik kan dat gevoel ook wel hebben. Ik was zo zorgeloos en gelukkig in die tijd!

Ik ken(de) het ook.. Vooral mijn middelbareschooltijd 12 t/m15 was zo ontzettend leuk.. Ik kan het ook echt jammer vinden dat dat niet meer 'terug' komt.. Mijn studententijd vind ik nogal saai.. (ben niet echt een standaart student.. Hoef maar 2 dagen per week naar school mijn gehele studie, niemand woonde op kamers en heb ook geen contact buiten school met mijn klasgenoten).. Vind het eigenlijk een beetje saai .. Nu studeer ik aankomend jaar als het goed is af en dan gaat er weer een nieuwe fase beginnen waar ik juist ontzettend veel zin in heb. Ik probeer het gewoon te relativeren en aan de dingen te denken die ik nog wil gaan doen en dan voel ik mezelf al een stuk beter.

Ik ken het zorgeloze gevoel trouwens niet echt. Ik heb nu ook geen zorgen en vind het verder niet vervelend dat ik geheel voor mijzelf moet zorgen. Vind het wel fijn om te weten dat ik weet dat ik altijd bij mijn ouders terecht kan.

Ja, ik herken het ook.

Dat is ook 1 van de redenen dat ik terug wil.
Zeker nu ik zelf een kind heb en het verschil zie met de buurt waarin we nu wonen.

Ik heb daar zoveel plezier gehad en het zo fijn gehad.
En omdat ik weet dat er daar weinig tot niks is veranderd (zelfs nog veel dezelfde leraren op mijn scholen) wil ik graag terug en mijn kinderen daar op laten groeien.

Helaas is het nu niet zo makkelijk om ons huis te verkopen...
Ik zal dus nog even geduld moeten hebben.

Ohja dat herken ik ook wel, hoor. Ik werd op mijn 21e bruut richting volwassenheid geslingerd middels een positieve zwangerschapstest, en sindsdien is het eigenlijk alleen maar meer geregel en gezorg geworden, vooral in de periode fulltime werkende moeder van twee kinderen. De studie moest nog af, de hypotheek moest elke maand betaald, er moest voor de jongens gezorgd worden en het moest allemaal tegelijkertijd.

Wel even anders dan vroeger, toen de moeilijke beslissingen en verantwoordelijkheden nog lekker makkelijk in andere handen lagen. Ik heb soms ook wel eens zo'n vroeger-gevoel, hoor, toevallig gisteren toen ik de backstreet boys hoorde op de radio dan krijg je gelijk een kleine flashback naar de jaren 90. Wat was het lekker simpel allemaal.

Maar ik zou niet terug willen. Ik kijk er wel enorm naar uit om wat verantwoordelijkheden te gaan delen, maar ik hou er eigenlijk wel van mijn eigen leven te runnen. Die tijd is geweest, het was leuk en ik heb er enorm veel van geleerd, en het heeft me deels gevormd, maar weer alles uit handen geven en mijn leven door een ander te laten sturen en beslissen zou een stap terug zijn, hoe zorgeloos en makkelijk ook.

Soms wel heimwee gehad naar de tijd, nooit naar mijn oude woonplaats. Ik ben op de basisschool nl. enorm gepest en was echt het buitenbeentje van de school en het dorp.
Toch heb ik een hele fijne onbezorgde jeugd gehad. Ik leefde voornamelijk in mijn eigen wereldje en kon goed alleen spelen. Ik zwierf dan de hele dag door het bos, klom in bomen etc of zat lekker op mijn slaapkamer met barbiepoppen te spelen. En ik had een hele fijne opa en oma waar ik heel vaak was.

Dat gevoel, daar had en heb ik soms nog heimwee naar..

Ik herken dit wel. Niet dat ik er echt heimwee naar heb, maar wel dat ik weleens aan die tijd denk. Vooral mijn basisschool tijd was echt fantastisch. Af en toe kom ik oude klas genootjes tegen en dan is het altijd weer over hoe leuk die tijd was.

Voor de meiden die het gevoel herkennen: zijn jullie ook gelukkig met jullie leven zoals het nu is?

Ik herken het gevoel wel een beetje, maar toch zou ik niet meer terug willen naar die tijd.
Je hoefde je inderdaad nog nergens druk over te maken, dat was heerlijk.
Maar als ik kijk wie nu mijn vrienden en vriendinnen zijn dan ken ik die niet via de basisschool of middelbare school.
Wat dat betreft vond ik mijn vervolgopleiding leuker.
Daarmee heb ik meteen antwoord op de vraag van Ava gegeven denk ik.

EDIT: qua muziek ben ik wel heel erg in de jaren 90 blijven hangen. Ik ga ook heel erg graag naar 90's Party's

Ik heb niet echt heimwee naar mijn kindertijd. Was een mooie tijd, in bepaalde opzichten, maar niet iets om naar terug te verlangen voor mij. Ik voelde me anders, onbegrepen, was diepongelukkig op de basisschool. Ik ben niet gepest, maar ik paste er gewoon niet tussen. Ik verveelde me kapot, waardoor ik heel vervelend werd (veel praten, nogal brutaal, in de zin van altijd en eeuwig discussies over waarom ik dat rotwerk alwéér moest doen), waardoor sommige leraren een takkehekel aan mij kregen, waardoor ik nog meer een hekel kreeg aan school...

De 5e en eerste keer 6e klas, daar verlang ik wel naar terug. Maar ik zit nu ook een beetje vast tussen mijn scholieren en studentenbestaan. Ik heb heel veel zin in de komende tijd, maar eng vind ik het ook wel hoor. Nieuwe stad, ik ken er nog helemaal niemand, ik ken de stad niet meer dan de winkelstraten...

SuperGrover schreef: Ik voelde me anders, onbegrepen, was diepongelukkig op de basisschool. Ik ben niet gepest, maar ik paste er gewoon niet tussen. Ik verveelde me kapot, waardoor ik heel vervelend werd (veel praten, nogal brutaal, in de zin van altijd en eeuwig discussies over waarom ik dat rotwerk alwéér moest doen), waardoor sommige leraren een takkehekel aan mij kregen, waardoor ik nog meer een hekel kreeg aan school...

Dat komt mij ook bekend voor, eigenlijk is het ook wel logisch. Op de basisschool zit je met kinderen van ALLE niveau's door elkaar. En als je dan nog een beetje pech hebt met je klas (van mijn klas zijn er misschien drie naar de HAVO gegaan en de rest was MAVO/LTS), dan val je er als slim kind al snel buiten. En hoe hoger je komt: VWO, WO. Hoe meer je je plekje gaat vinden. Ik denk dat dat voor jou ook gaat gelden!

Ik snuffelde een tijdje terug in mijn schoenendoos vol kinderspullen. Stond op mijn rapport uit groep 2 (of 3)? "Antibes heeft graag gelijk... meestal heeft ze dat dan ook."

Dat werd mij niet in dank afgenomen, niet door leerlingen, maar ook niet door klasgenoten.

Vind het wel heel positief dat er afgelopen jaren zoveel veranderd is qua aandacht voor slimme kinderen. Dat was in mijn tijd ZERO..

Ik denk dat jij je studententijd fantastisch gaat vinden, die stad leren kennen, dat komt wel..