Waar ligt voor jou de grens? Wanneer neem je ontslag?

In twee genoemde gevallen waar het collega('s) betrof was aangeven geen oplossing. In beide gevallen was alles bekend en ik zeker niet de enige die er zo over dacht maar die situaties veranderen niet... Ik kon bij de laatste baan vrijwillig ontslag nemen wegens reorganisatie en kreeg dan een mooi bedrag mee. Daar heb ik voor gekozen maar het werk mis ik nog elke dag, geldt ook voor de baan met de luie collega's. Voor mij is dat wel erg belangrijk.

SnowWhite schreef:
@Fayebella: Werk je nu ook met verstandelijk beperkte kinderen? Klinkt wel heel erg uitdagend, maar ook best zwaar.

Ik werk nu in de weekenden met verstandelijk beperkte kinderen en door de week in de kinderopvang, maar ik mis daar de uitdaging.

Ik krijg ook steeds minder zin om naar het werk te gaan. Terwijl ik eerder met zoveel plezier ging!
De reden is dat er een aantal dingen zijn veranderd; er zijn kantoren verkocht, collega's weggegaan etc. Ik zit nu alleen in een heel rustig kantoor, waar ik hele dagen uit mijn neus zit te eten!
Eind van de maand heb ik een sollicitatiegesprek en ik hoop echt zo dat dat wat wordt. Dat is sowieso al iets wat ik al langere tijd wil en waar ik ook voor de volle 100% voor ga.
Mocht dat nou niets worden, dan wacht ik tot na de vakantie met verder solliciteren, maar daarna ga ik dan heel hard op zoek naar iets anders.
Met hoeveel tegenzin ik ook naar het werk ga, ik wil/moet wel eerst een andere baan hebben, voordat ik hier ontslag neem. We kunnen het ons niet veroorloven dat ik bijvoorbeeld maanden zonder werk thuis zit.

Fayebella schreef:

SnowWhite schreef:
@Fayebella: Werk je nu ook met verstandelijk beperkte kinderen? Klinkt wel heel erg uitdagend, maar ook best zwaar.

Ik werk nu in de weekenden met verstandelijk beperkte kinderen en door de week in de kinderopvang, maar ik mis daar de uitdaging.

Ik werk ook op een kinderopvang, dus ik snap jouw punt van ontbreken van uitdaging.

Die grens is vandaag eigenlijk zo goed als bereikt. Nu nog een dom iets dan ben ik er weg. Het plan was om vandaag al weg te gaan, maar ik kan er niet te veel op in gaan.

Ben wel volle bak aan het solliciteren, maar ik ben al te oud.. Ehm.. net 20.. whaha

Bij mij ligt de grens ook op reistijd, ik trek dat echt niet, 2 uur reizen elke dag.

Reistijd zou ik ook helemaal scheel van worden. Zeker als het sneeuwt of ijzelt. Afgelopen winter was dat 4 km, deed ik een halfuur over en na afloop was ik gesloopt van de zenuwen. Moet er niet aan denken dat het 3 uur zou duren.
Tot nu toe heb ik best veel geluk gehad omdat ik vrij specialistisch ben qua kennis,om toch elke keer in mijn eigen stad een baan te vinden, tot 3 keer toe nu.

Bij mijn vorige baan ging ik weg omdat ik het gevoel had wegwerppersoneel te zijn. Of "het flexibele schilletje", zoals zij het uitdrukten. Nul investering in mij als persoon, ik moest maar gewoon bek houden en productie draaien. De trigger om verder te zoeken was dat er geen groei in zat. Geen idee waar ik kon gaan werken over 5 jaar, wanneer het tijd is voor een stapje hogerop. De markt zag er op dat moment heel goed uit, dus ik ben actief op zoek gegaan.

Overigens ben ik 2 weken nadat ik op zoek ging alsnog ontslagen. Ik vermoed dat het feit dat ze mijn CV online hebben zien staan zeker wel een trigger was.

Mijn leidinggevende steunt mij niet en daarom ga ik weg. Vaak om hulp gevraagd, nooit gekregen. En als er iets gebeurde waar boze reacties op kwamen, had ik het gedaan. Leidinggevende was zelf even vergeten dat hij het zo had bedacht en dat ik het alleen maar uitvoerde. Van de week heb ik er over gesproken en toen kreeg ik de wind van voren: ze hadden me juist heel erg gesteund, ik deed het alleen zelf niet goed. Daarom moet er een begeleider voor me komen.
En dat weiger ik. Het zijn niet mijn fouten. Steek de hand eens in eigen boezem. Maar dat weigeren ze.
Gelukkig werk ik in een branche waar je zo iets nieuws hebt: vandaag al de bevesting ontvangen van m'n nieuwe werkgever! En dat is nog dicht bij huis ook!