Vechten voor een relatie? Waar ligt de grens?

Voor jullie? Of ligt het aan de situatie? Vecht jij voor je relatie ook al zeg je gevoel iets anders of geeft je op? Waar ligt z'n grens eigenlijk?

Omdat het zelf nu niet lekker gaat tussen mijn vriend en ik, merkt ik wel dat ik behoefde heb om hierover te praten. Dat lukt ook wel! Zo ook op het werk. Hoewel ze alles rustig aanhoren kunnen ze niet echt een tip geven, dat hoeft ook helemaal niet, luisteren is al meer dan voldoende. Maar ik merk wel dat er ook mannen zijn die als ze in mijn situatie hadden gezeten er al een punt achter hadden gezet. Zo vindt een goede collega bv dat het voor hem al een punt is om het uit te maken, ondanks dat je beiden wilt vechten en het beiden somber ziet zitten! Zelf zie ik dat weer als weg lopen. Hoe zien jullie dit?

Ik denk dat dat echt heel persoonlijk is meis, en echt afhankelijk van de situatie. Ik zou als ik jou was echt heel goed en kritisch kijken of jullie nog een toekomst samen hebben, of je dat wilt. Als je dat denkt, dan moet je daar voor gaan. Als je toch besluit uit elkaar te gaan, zie ik dat ook niet als opgeven, maar als vechten voor jezelf. Hoe dan ook, probeer de beslissing te maken waar jullie allebei het gelukkigst van worden. Heel veel sterkte, die beslissing kunnen alleen jullie twee maken.

Ik denk ook dat het persoonlijk is. Tuurlijk kun je tips aanhoren maar ik zou niet blind varen op wat anderen zeggen, maar je kunt natuurlijk altijd tot inzichten komen waar jezelf nog niet op was gekomen door de (meer) objectieve blik van anderen.

Ik denk dat als jij het nog het vechten waard vindt, het dat ook is.

Voor iedereen is dat anders. Plus dat het altijd makkelijker is om een oordeel te vellen over dat moment, behalve als je er middenin zit. Je collega kan dat NU makkelijk zeggen, maar wie weet als de situatie daar is dat hij ook blijft vechten.

Voor mij is het moeilijk om één moment aan te geven na het zware jaar dat mijn man en ik gehad hebben. Maar er kwam wel altijd ergens een moment van hoop, hoop dat het goedkwam en als die hoop bij mij was weggegaan: dan waren we denk ik niet meer samen geweest.

Ik ben iemand die ervoor vecht, ook als het gevoel weg is. In een lange relatie is er een reële kans dat het gevoel minder wordt, als je nog wel een toekomst samen ziet dan zou ik blijven vechten waardoor het gevoel misschien ook weer terug komt. En zo niet, dan heb ik er in ieder geval alles aan gedaan.

Vechten voor een relatie is een keuze die jullie samen maken.
Als jullie smane beslissen we vechten ervoor en je geeft je grenzen aan dan is het waard om te vechten.

Maar ook als je vecht en je blijft vechten ben je uiteindelijk is een keer uitgevochten en als je bent uitgevochten moet je voor jezelf een keuze maken.

Maar alleen jij beslist voor jezelf of je wel of niet ga vechten en hoelang je er voor vecht.

Caro schreef:

Voor mij is het moeilijk om één moment aan te geven na het zware jaar dat mijn man en ik gehad hebben. Maar er kwam wel altijd ergens een moment van hoop, hoop dat het goedkwam en als die hoop bij mij was weggegaan: dan waren we denk ik niet meer samen geweest.

Dit vind ik wel een goeie, en ook mooi.

Het is vooral de onzekerheid die het doet, vooral bij mij! Probleem is ook dat ik ook aan het vechten ben voor mezelf en dat pakt zwaarder uit dan dat ik dacht! + mijn werk + mijn relatie. De laatste ruzie heeft ook wat losgemaakt bij me, een soort angst voor hem! Maar daar wil ik niet te diep om ingaan. Merkt ook dat ik vooral heel erg toe ben aan rust en om mijn verhaal kwijt te kunnen. Vechtlust is er bij beiden, alleen soms heb ik het gevoel dat ik het allemaal niet aankan.

Uitmaken is voor mij geen optie, dat voelt ook weer niet goed! Wil eerst alles geven en mijn gevoel een kans geven.

Dank jullie wel voor het lezen trouwens, doet goed!!

Ahhh ik herken het wel hoor. Vorig jaar was ik bijna overspannen, werd ik gepest op mijn werk, mijn vader was (is) ernstig ziek en mijn relatie ging slecht. Door al die dingen is het zo moeilijk om je dan ook nog een keer volledig in te zetten voor je relatie! Dat is echt niet gek dat je soms even niet ziet waar het naartoe moet. Je wil een einde maken aan de ellende en je miserabele gevoel en soms lijkt het verbreken van je relatie dan de enige oplossing.

De rest lijkt namelijk nog moeilijker op te lossen, zeker omdat je nog met jezelf zit en dat vraagt al aandacht genoeg.

Doe dan ook je verhaal bij vriendinnen. Ikzelf had er twee waarbij ik mijn verhaal kwijt kon, continue en die ook altijd luisterden. Dat was zo fijn en nu waardeer ik dat extra meer omdat ook zij misschien wel eens genoeg van mijn gezeur hadden. Als je het niet bij vriendinnen wil, doe het dan hier. Je moet het ergens kwijt!!

Alleen wil ik je nog meenemen dat zolang je met jezelf zit,me geen drastische besluiten moet nemen. Uitmaken kan altijd nog. Behalve als hij het uitmaakt, dan heb je geen keus. Maar doe niks drastisch. Qua angst kan ik je geen raad geven, maar bespreek het. Wellicht is hij ook even zo gefrustreerd dat hij rare dingen heeft gedaan omdat het hem teveel werd?

Lastig om te zeggen. Ik heb ook lang gevochten voor mijn vorige relatie. Toen de hoop op verandering/verbetering van de situatie weg was en het gevoel niet meer goed was hield het op. Maar dat was een totaal andere situatie, ex heeft/had teveel problemen waar hij gewoon niks aan wilde doen. de wil om er voor te vechten moet wel van beide komen...