Je schuldig voelen.

Ja ik heb dat ook. Nooit gehad maar sinds ik alleenstaande mama ben wel. Ik woon nu zo'n 3 maanden alleen met mijn zoontje en ik heb hem de helft van de week en om het weekend. (co ouderschap)
Nu ga ik op 28 mei naar een buiten feest die een hele dag duurt tot in de avond. En dat is net het weekend dat mijn zoon bij mij is. Hij gaat bij opa en oma logeren wat hij overigens enorm leuk vind.

Maar man wat voel ik me rot eronder. Omdat mama een leuke dag moet hebben brengt ze haar kind weg die ze al om het weekend maar ziet !
Ergens weet ik ook wel dat ik ook eens een leuke dag mag hebben en ik weet ook dat S het heel leuk heeft bij opa en oma.
Maar toch..... ik heb er zo'n naar gevoel over

PapillonRose schreef:Ik voel me bijna altijd schuldig als ik niet bij haar ben. Zou het liefst fulltime thuis zijn tot ze naar de basisschool gaat. Maar dat kan helaas niet, dus voel ik me daar regelmatig schuldig over. En dat terwijl ik weet dat mijn moeder heel erg goed voor haar zorgt als ze daar is, dus daar ligt het niet aan. En ik voel me schuldig als ik wat aan het huishouden moet doen als ze wakker is, het liefst zou ik alle tijd aan haar besteden maar dat wordt lastiger nu ze een stuk meer wakker is dan in het begin.

Whahahah.. DAT heb ik dus ook. En vroeger nooit gedacht dat ik dat nog een keer zou zeggen, mijn werk was altijd mijn lust en mijn leven..
En schuldig voelen- ja. Vorige week voor het eerst in 7,5 maand een dag weggeweest: met een vriendin relaxen in sanadome. L.iz zou naar het KDV gaan, maar man, wat voelde ik me schuldig!!! Vooral omdat ik die week eigenlijk had geconcludeerd dat haar wisselingen in lichaamstemperatuur (heeell vaak koorts (minstens 1 dag in de week 39+), maar soms ook ondertemperatuur van 35,1) waarschijnlijk komt door het teveel aan indrukken en te weinig slapen (want ja, waarom zou je gaan slapen als je zoooveel kan zien?) die L.iz krijgt bij zowel mijn schoonmoeder op dinsdag als het kdv op woensdag... En ja, daar bracht ik haar die vrijdag dus ook weer naar toe, op haar vrije vrijdag, die ze normaal heeft om lekker bij te komen thuis... Ja, ik voelde me (en stiekem eigenlijk nog steeds) toch echt wel schuldig dat ik dat gedaan heb. Ze is er gelukkig niet ziek van geworden, ze vindt het ook echt wel leuk daar en ik weet dat zij er ook profijt van heeft dat ik een beetje krachten op doe.. Maar toch..

Het is gewoon een stom gevoel haha wij moeders zijn gewoon een beetje te soft volgens mij Bij de eerste heb ik dit niet gehad, ik ging nog naar school en ik werkte 4 dagen in de week daarnaast ging ik in het weekend vaak nog stappen met vriendinnen en was S.enna bij mijn vriend thuis, geen probleem. Maar nu sinds M.ara er is heb ik hier echt last van misschien komt het ook wel omdat ik haar zoveel weken alleen heb moeten laten in het ziekenhuis, dat we de nachten niet bij haar mochten blijven en dat als wij in de ochtend vroeg terug kwamen en alweer allerlei artsen waren geweest die van alles bij hara gedaan hadden terwijl wij er niet waren. Ik denk zelf dat ik nu het gevoel heb gekregen dat ik altijd bij haar wil zijn omdat ik haar toen wat 'in de steek' heb gelaten. Maar morgen gaan we toch echt een dagje weg en donderdag weer lekker uit eten en naar de bioscoop.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit eigenlijk niet meer heb. In het begin had ik dit wel, maar nu eigenlijk niet meer. Ik vind het soms echt wel even lekker dat N. een dagje of een nachtje weg is. Wij hebben dit ook echt even nodig af en toe (met name wat betreft het bijslapen of even een nacht normaal kunnen (door)slapen). Wel voel ik me dan soms weer schuldig omdat ik me niet schuldig voel..

Ik snap het gevoel die heel vaan moeders hebben wel hoor, zeker in jouw geval Mama_van2. Ik snap heel goed dat je eigenlijk alleen maar bij M. wil zijn, zeker omdat je haar zo'n tijd hebt moeten missen omdat ze in het ziekenhuis lag.