schuldig voelen, hoe kan ik zoiets missen???

Vandaag was ik een dagje bij mn ouders, en A was nog steeds niet fit. Ze heeft sinds zaterdag wat koorts en is wat hangerig en eet slecht. Zondag had ze hele hoge koorts 39.8 en wou ze ook helemaal niets, alleen wat drinken de hele dag, niets eten. Maandag ook nog steeds wat hangerig en wat koorts maar niet echt hoger dan 38.5... ze slaapt overdag wel veel, en snachts wat aan het spoken. Gister ging het wel weer wat beter het hoogste wat ik had gemeten is 37.9 geloof ik en met eten ging het ook wel weer iets beter... wel had ze de laatste paar avonden als ik haar pyama aan wou doen wel dat ze erg overstuur was en krijsen als ze op het aankleed kussen lag (maar ik dacht dat het kwam omdat ze gewoon erg moe was en geen zin had in omkleden en luier enz want overdag had ze hier niet echt last van) en vanmorgen ging ik al vroeg naar mn ouders en sinds daar bleef ze maar gillen als ze in bed lag en had ze om 11 uur al weer 38.6.. toen op advies van mn mams daar maar de dokter gebeld en kon ik om 2 uur terecht... wat blijkt: heeft ze aan beide kanten een flinke ooronsteking die flink op spanning staat en waarschijnlijk ook nog een keelontsteking (dit heeft ze niet nagekeken omdat het niet zo heel veel uitmaakte voor wat ze zou geven en dan zou het een hele strijd worden en dat was ook niets, ik had gister al wel een paar blaasjes gezien op de tong en dat was al drama als ik in dr mondje wou kijken) Nu heeft ze een kuurtje gekregen en ik hoop dat ze daar gauw van op knapt... Maar nu voel ik me zooo schuldig dat ik dit niet eerder heb opgemerkt en er wat aan gedaan heb... de vorige keer dat ze oorontsteking had greep ze telkens naar dr oortje en gilde ze het de hele dag uit van de pijn en dat deed ze nu helemaal niet dus ik had daar nooit aan gedacht en dacht meer aan een griepje oid... nu blijft ze vannacht en morgen bij mn ouders omdat ze maar niet naar het KDV gaat zo.... maar ik heb de terugweg in de auto (75km) flink zitten huilen omdat ik me zo slecht voel hierover... nu vraag ik me af had ik dan al eerder moeten bellen met de arts omdat ze koorts had? gister ging het namelijk ook weer wat beter en was ze bij vlagen ook weer vrolijk en springen en doen maar ook nog wel veel hangerig... ik wil ook niet altijd direct de dokter bellen en dacht vrijdag moeten we toch naar de kinderarts dan vraag ik het daar wel... hebben jullie ook wel eens zoeits gehad?

sorry voor het lange verhaal maar moet het even kwijt

he meis toch, maar het valt niet altijd op dat het een oorontsteking is. Ik heb een keer precies hetzelfde gehad, kon mezelf ook wel voor mijn kop slaan maar ze zijn zo klein je weet niet altijd waar zoiets vandaan komt. Ons mannetje heeft al een aantal keer een oorontsteking gehad, de ene keer was hij er doodziek van, de andere keer twijfelde ik zelf ietsjes maar dacht misschien is het niets en toen was het ook een flinke ontsteking terwijl zoonlief vrijwel nergens last van had.

Ja, herkenbaar, ik heb dat ook weleens gehad en sindsdien bel ik ook altijd meteen de huisarts als hij koorts heeft of niet lekker is, terwijl ik daarvoor ook wel zo was van, nou dat komt wel goed of het zal vast niks heel ergs zijn.

joh, dat soort dingen zijn soms zo moeilijk te zien bij jonge kinderen. Sommige jonge kinderen grijpen naar hun buik als ze oorontsteking hebben, dan zie je een oorontsteking zo makkelijk over het hoofd!

Helaas kun je nu eenmaal niet altijd alles doorhebben, al snap ik natuurlijk dat je je er rot over voelt. Soms hebben ze iets en zijn de symptomen niet zo duidelijk, en dan kun jij ook niet veel meer doen dan raden wat er is. En eventueel de huisarts bellen, maar als de klachten niet heel heftig zijn dan wordt er hier meestal aangeraden om het een paar dagen aan te kijken Bijvoorbeeld met koorts, als ze zich er nog redelijk ok onder voelen adviseren ze hier om het maximaal 4 dagen even aan te kijken.

Ik herken het verder wel heel erg hoor. Hier heeft A. waarschijnlijk een tijdje blaasontsteking gehad voordat we er eindelijk achter waren wat het was. Behalve dat ze regelmatig periodes van verhoging had waren er geen symptomen die op blaasontsteking wezen. Was zelfs voor de huisarts ook even wat andere dingen uitsluiten voordat hieraan werd gedacht. Dus voor mij als mama lag het al helemaal niet voor de hand om te denken dat dat het zou zijn. En toch voelde ik me er verschrikkelijk onder, ik had het wel willen zien..

Gelukkig weet je nu wat het is en kan ze geholpen worden, dat is het belangrijkste! En probeer je niet te schuldig te voelen, helaas kun je niet altijd alles meteen doorhebben.

Ik weet lang niet altijd wat ze hebben, zo raar is dat toch niet? Daarom is je huisarts ook huisarts en zijn wij dat niet.

Susan schreef:Ik weet lang niet altijd wat ze hebben, zo raar is dat toch niet? Daarom is je huisarts ook huisarts en zijn wij dat niet.

+1, dat geeft toch ook niks, niet schuldig voelen hoor.

gelukkig slaat het kuurtje goed aan want ze is al weer een stuk levendiger en kletst weer enzo.... vandaag moetsen we toch naar de kinderarts en die heeft toen ook nog even gekeken en de oortjes waren nog wel rood maar niet meer vol op spanning gelukkig