Het programma 'Gepest'

Heb het net gekeken op RTL gemist. Vind het toch wel goed dat ze zo'n soort programma maken. Erg jammer alleen dat de pesters er niets meer van weten. Ze hebben ook hun excuses niet aangeboden. Voor haar was het blijkbaar bevredigend, maar voor mij zou dat het helemaal niet zijn.

Jen_ schreef:Heb het net gekeken op RTL gemist. Vind het toch wel goed dat ze zo'n soort programma maken. Erg jammer alleen dat de pesters er niets meer van weten. Ze hebben ook hun excuses niet aangeboden. Voor haar was het blijkbaar bevredigend, maar voor mij zou dat het helemaal niet zijn.

+1. Zo komen die pesters er wel erg makkelijk vanaf. En dan zie ik ook het nut niet van de confrontatie.

Jen_ schreef:Fauve, waarom wil je niet gequote worden, schaam je je ervoor, of vind je het te privé?

.

FoolishSam schreef:Het idee van het programm is prima, maar ik heb me ook zitten ergeren.

Heel zielig voor die vrouw, dat wel.

Dat filmpje werd aangezet voor die gasten en ze zaten ronduit te lachen, hoe volwassen kan je het hebben?!
En inderdaad het moment dat ze elkaar zagen, handjes schudden en alles is weer helemaal prima...juist.

Ik ga het volgende keer wel weer kijken omdat er toch niks zinnigs op tv is

Mee eens. Dat vond ik zo erg die gasten zaten gewoon te lachen! En ik heb ook mijn bedenkingen over dat het nu echt opgelost zou zijn na 20 jaar...Oke, ze heeft het nu zelf kunne zeggen tegen de pesters en ze heeft ze er mee geconfronteerd. misschien is dat het voor haar waarmee ze het nu kan afsluiten.

Ik vind ook wel dat de pesters er erg gemakkelijk vanaf kwamen. Wel erg dat ze het niet eens meer wisten en er maar een beetje om zaten te lachen. Totaal geen besef op wat voor invloed het op haar heeft gehad. Pesten kan je voor het leven tekenen.

Ik vind het vreemd dat de pesters zich het niet meer herinneren. Ik heb her en der wel eens meegedaan aan het plagen van een klasgenootje en ik weet dat echt nog wel. Niet dat ik er trots op ben, maar ik weet het wel. Dus het lijkt mij dat je het ook wle zou moeten weten als je iemand structureel gepest hebt.

Dus óf ze houden zich dom, of ze hebben het echt als puur klein plagerijtje bedoeld en dat ze het daarom vergeten zijn. Dat het voor hun niets voorstelde en ook niet verwacht hadden dat het voor haar iets zou voorstellen.

Die moeder vond ik niet tof, zo koel en afstandelijk. Die vader lijkt me op het eerste gezicht ook een redelijk afstandelijke man, maar ik vond het wel mooi om te zien dat hij wél emoties toonde.

Wat ik ook best heftig vond, was de reactie van haar ouders op het dagboekfragment waarin ze vertelde dat ze zichzelf van kant wilde maken. Ik vind 'Maar we zijn blij dat je het niet gedaan hebt' een vreemde reactie.

Vilein schreef:Wat ik ook best heftig vond, was de reactie van haar ouders op het dagboekfragment waarin ze vertelde dat ze zichzelf van kant wilde maken. Ik vind 'Maar we zijn blij dat je het niet gedaan hebt' een vreemde reactie.

Ik denk dat je daar niet al te zwaar aan moet tillen. Die ouders zijn voor het eerst in hun leven geconfronteerd met het feit dat hun dochter 20 jaar terug zelfmoordgedachten had, en dan wordt er van ze verwacht dat ze direct met een camera in hun snufferd daar een reactie op geven. Da's ook best heftig, en ik geloof dat ik er dan ook niet veel beters dan dat uit zou kunnen stamelen. En zo vreemd is die reactie nou ook weer niet, vind ik.

wat Maple al noemt, ik heb het gekeken vorige week en was vooral verbaasd dat de pesters niks meer weten... zelfs niet eens meer wie zij was! ik vraag me af of zij het niet allemaal erger gemaakt heeft als het is, in haar gedachte zeg maar... niet dat ik niet geloof dat ze gepest is hoor, maar dat ze het in gedachte aan heeft gedikt...

Pien schreef:wat Maple al noemt, ik heb het gekeken vorige week en was vooral verbaasd dat de pesters niks meer weten... zelfs niet eens meer wie zij was! ik vraag me af of zij het niet allemaal erger gemaakt heeft als het is, in haar gedachte zeg maar... niet dat ik niet geloof dat ze gepest is hoor, maar dat ze het in gedachte aan heeft gedikt...

Dit dacht ik ook. (Ik heb het ook gekeken vorige week.) Maar ik denk dat het vooral in de beleving is. Dus zij hoeft het niet perse aangedikt te hebben in gedachten. Maar ik denk dat het vooral en kwestie is geweest van beleving. Zij heeft die plagerijen/pesterijen waarschijnlijk heel persoonlijk opgevat, en omdat ze al niet zo zeker meer was, was het voor haar gevoel echt heel gericht pesten. Terwijl die jongens waarschijnlijk alleen nog maar dachten aan lol trappen en totaal niet aan hoe iemand dat zou kunnen opvatten..

Verder vind ik van het programma eigenlijk alleen de eerste +/- 10 min interessant, daarna voegt het niet veel meer toe en is het vooral herhaling en wordt het meer sensatie-tv idd.

Ik geloof er geen bal van dat die twee mannen zich niet meer konden herinneren dat ze haar gepest hadden. Als je iemand systematisch pest (en volgens haar was zij altijd het mikpunt) dan kan je dat écht niet vergeten zijn.

Ook vond ik de reactie van één van die leraren een beetje raar. Hij zei dat hij z'n best had gedaan en als dat niet genoeg was, dan was dat jammer, maar 'hij kon er niet mee zitten' of zoiets. Rare reactie vond ik dat.

Van die confrontatie had ik toch wel wat meer verwacht. Ik had verwacht dat zij toch nog wel wat vragen zou hebben, maar nu was het wel een erg onbevredigend einde.

Zelf zou ik ook heel graag het meisje dat mij op de basisschool het leven zuur heeft gemaakt, willen confronteren. Maar voor mijn gevoel is het toch nog allemaal te kort geleden (ook al is het alweer ruim 10 jaar geleden). Ik zou ook veel meer vragen hebben. Ik had ook echt medelijden met die vrouw in dat programma. Kon me zo goed voorstellen dat het je nog steeds zo achtervolgt en je zelfbeeld beïnvloedt ook al ben je inmiddels jaren verder.

@ Fauve, ok dan snap ik je. Ik snapte je sowieso en als jij niet gequote wilde worden respecteer ik dat natuurlijk. Was alleen benieuwd waarom omdat ik niet vind dat jij je ervoor hoeft te schamen. Was het heel heftig voor jou of houd je dat liever voor jezelf?

.

Ik vind het nogal aanstellerig om na 20 jaar nog zo in te zitten over een pesterij.... Ik denk inderdaad dat de pesterijen ook voornamelijk in haar belevenis voorkwamen en wat minder in de realiteit. Er zullen vast grappen over haar gemaakt zijn, maar in een jolige bui kan dat voorkomen. Dan kies je er zelf om dit tot een groot trauma te bestempelen. Je zou het ook meer kunnen relativeren, de meeste mensen leren dit doordat ze andere heftige dingen in hun leven meemaken. Het kwam op mij over alsof dit het enige ''heftige'' was wat de gepeste vrouw had meegemaakt. Eigenlijk vind ik het dus nogal een luxe probleem.

Kom op zeg, je bent volwassen! Ga lekker door met je eigen leven en leg niet de verantwoordelijkheid bij een paar jongens die je 20 jaar geleden eens hebben gepest.

Sommige mensen worden geheel in de grond worden getrapt door pesterijen. Ze worden geschopt, geslagen, bespuugd, stelselmatig uitgescholden, worden bestolen, etc. Dit gaat soms jaren door en hun zelfvertrouwen en zelfbeeld daalt daardoor tot een dieptepunt? Ik heb het maar een jaar meegemaakt, maar ik vond het echt NIET leuk, het maakte me heel erg onzeker. Als je dat jarenlang meemaakt, kan ik me goed voorstellen dat het je leven vergalt. Niet iedereen is zo goed in relativeren, en bovendien gaat het gewoon verder dan "af en toe een pesterijtje".

Tja, kinderen zijn hard. Grote mensen trouwens ook. Welkom in de realiteit... Iedereen moet er toch een keer mee kennismaken, denk ik dan. Het gaat erom hoe je ermee leert omgaan. Niet iedereen is nu eenmaal geschapen om je vriend te zijn of veren in je kont te steken. De een raakt gehard door dit soort praktijken en leert ervan, een ander verschuilt zich huilend in een hoekje en heeft na twintig jaar nog niks geleerd over eigen verantwoordelijkheden. Zit nog steeds lekker weggedoken in haar veilige comfort zone, terwijl daarbuiten de wereld doordraait. Jammer, maar dat laat mij dit programma vooral zien.

Was het maar zo eenvoudig, Noa.

Lag het maar zo simpel Noa. Pesten is zo verschrikkelijk en het kan je als persoon vormen. Je legt het niet zomaar naast je neer, dat is tenminste mijn ervaring. Daarnaast moet je alle puzzelstukjes bij elkaar zoeken en ontdekken hoe het nou precies komt dat je ergens last van hebt. Net als de vrouw is het programma, ze had eerst niet door dat haar problemen op het werk voortkwamen uit haar pestverleden. Ik doe hard mijn best, maar na zes jaar 'pestvrij' te zijn is het bij mij ook nog lang niet verleden tijd. Ik heb geen enkel vertrouwen in andere mensen en al werk ik er hard aan, het is moeilijk om te veranderen en het gaat in kleine stapjes.

Maple schreef:

Vilein schreef:Wat ik ook best heftig vond, was de reactie van haar ouders op het dagboekfragment waarin ze vertelde dat ze zichzelf van kant wilde maken. Ik vind 'Maar we zijn blij dat je het niet gedaan hebt' een vreemde reactie.

Ik denk dat je daar niet al te zwaar aan moet tillen. Die ouders zijn voor het eerst in hun leven geconfronteerd met het feit dat hun dochter 20 jaar terug zelfmoordgedachten had, en dan wordt er van ze verwacht dat ze direct met een camera in hun snufferd daar een reactie op geven. Da's ook best heftig, en ik geloof dat ik er dan ook niet veel beters dan dat uit zou kunnen stamelen. En zo vreemd is die reactie nou ook weer niet, vind ik.

Daar heb je gelijk in, maar het was voor mij meer alles bij elkaar waardoor het mij in het verkeerde keelgat schoot. Zo'n camera kan veel invloed hebben, maar ik vond de emotieloosheid van de ouders (vooral moeder) moeilijk om te zien.

Ik zeg niet dat het simpel is. Het leven is niet simpel. Ik zeg alleen dat je het onder ogen moet zien dat de wereld niet altijd leuk is en de mensen niet altijd aardig. En dat je vervolgens je eigen rol daarin moet onderzoeken, zonder de schuld direct buiten je te leggen. Anders kom je nooit een stap verder.

Ik heb het gekeken en ik vond het een slecht programma wat betreft de wijze waarop de pesterijen getracht werden visueel te maken voor de kijkers. Als het echt zo erg is geweest zoals deze vrouw stelde, doe je haar m.i. tekort om in een uurtje knip- en plakwerk haar verhaal samen te vatten. Deze vrouw kwam op mij over als intelligent, zelfbewust en stabiel. Ze leek erkenning te zoeken i.p.v. de pestende jongens van destijds of haar ouders nog even flink kut te laten voelen. Oftewel: het programma had dus geen doel in dit opzicht, want de erkenning kreeg ze in bepaalde mate - haar ouders ontkenden niet, ook al deed haar moeder er in mijn optiek af en toe nogal luchtig over (wat ik me ook wel voor kan stellen, want het lijkt me nogal een hoog sensatiegehalte krijgen als je opeens als moeder zijnde gaat doen alsof je enorm gefaald hebt in je moederrrol) en die 2 inmiddels volwassen mannen namen de moeite haar verhaal aan te horen. Wat blijft er dan over? Niet veel, toch?

Ik vond daarnaast dat het te eenzijdig werd belicht: haar herinneringen uit het verleden vormden de rode draad van het programma, maar de jongens die haar destijds hebben gepest kunnen dan toch ook niet veel meer doen dan beamen/ontkennen/of haar wat deze gevoelens betreft in d'r waarde laten. Ik kan me overigens zelfs nog wel ergens voorstellen dat je doet alsof je deze periode bent 'vergeten' - herinneringen zijn selectief.

Noa schreef:Ik zeg niet dat het simpel is. Het leven is niet simpel. Ik zeg alleen dat je het onder ogen moet zien dat de wereld niet altijd leuk is en de mensen niet altijd aardig. En dat je vervolgens je eigen rol daarin moet onderzoeken, zonder de schuld direct buiten je te leggen. Anders kom je nooit een stap verder.

Maar denk je dan dat de schuld bij degene ligt die gepest is? Ik denk wel dat je door een bepaald karakter/manier van reageren een gemakkelijk slachtoffer kan zijn, maar ook dat is iets wat moeilijk te veranderen is. Je kan veel leren en de bereidheid hebben om het te leren, maar het blijft wel een hele moeilijke strijd die ontzettend lang kan duren en misschien wel nooit helemaal optimaal wordt. Je komt er niet met zelfmedelijden, dat ben ik met je eens, maar met twintig jaar nog last hebben van pesterijen in het verleden, dat vind ik niet zo gek. Bovendien, als je tijdens schooltijd voordurend gepest wordt, wat een veilige omgeving zou moeten zijn, wat blijft er dan nog over om je kracht uit te putten? Sommige ervaringen zijn zo heftig, daar kan je niet enkel positief door gehard worden.

Noa schreef:Ik zeg niet dat het simpel is. Het leven is niet simpel. Ik zeg alleen dat je het onder ogen moet zien dat de wereld niet altijd leuk is en de mensen niet altijd aardig. En dat je vervolgens je eigen rol daarin moet onderzoeken, zonder de schuld direct buiten je te leggen. Anders kom je nooit een stap verder.

Het grote probleem is juist dat mensen de schuld bij zichzelf gaan zoeken, terwijl die er vaak juist totaal niet is, of niet in een mate die overeenkomt met de ernst van het pesten.

Of wat ook vaak voorkomt, dat er pas in een later stadium iets aan te doen zou zijn, waar het een cirkeltje kan zijn: gepest, onzeker, sociaal minder vaardig, gepest etc..

Je draait de boel nu wel heel erg om door de schuld van de psychische aspecten volledig bij de gepeste te leggen.

Vilein schreef:

Noa schreef:Ik zeg niet dat het simpel is. Het leven is niet simpel. Ik zeg alleen dat je het onder ogen moet zien dat de wereld niet altijd leuk is en de mensen niet altijd aardig. En dat je vervolgens je eigen rol daarin moet onderzoeken, zonder de schuld direct buiten je te leggen. Anders kom je nooit een stap verder.

Maar denk je dan dat de schuld bij degene ligt die gepest is? Ik denk wel dat je door een bepaald karakter/manier van reageren een gemakkelijk slachtoffer kan zijn, maar ook dat is iets wat moeilijk te veranderen is. Je kan veel leren en de bereidheid hebben om het te leren, maar het blijft wel een hele moeilijke strijd die ontzettend lang kan duren en misschien wel nooit helemaal optimaal wordt. Je komt er niet met zelfmedelijden, dat ben ik met je eens, maar met twintig jaar nog last hebben van pesterijen in het verleden, dat vind ik niet zo gek. Bovendien, als je tijdens schooltijd voordurend gepest wordt, wat een veilige omgeving zou moeten zijn, wat blijft er dan nog over om je kracht uit te putten? Sommige ervaringen zijn zo heftig, daar kan je niet enkel positief door gehard worden.

Wat er over blijft om kracht uit te putten? Echte kracht krijg je niet door erkenning en bevestiging van anderen maar is intrinsiek, komt van binnen uit. Ik snap best dat je een moeilijke tijd kan hebben op school en dat je een kwetsbare periode doormaakt rond die leeftijd, dat hebben de meeste mensen wel. De puberteit is nu eenmaal een onzekere tijd. Verschil kan je wel maken door hoe je op die tijd terugkijkt. Zie je jezelf alleen als slachtoffer en blijf je boos op de pesters, of relativeer je de situatie, accepteer je de fouten die jij en de ander heeft gemaakt en probeer je het een volgende keer anders op te lossen. Er zijn zoveel mogelijkheden om zelf het heft in handen te nemen.

Daarnaast vind ik het een luxe als dit het grootste probleem is dat je tegenkomt in het leven. Klinkt misschien hard, maar voor de meeste mensen bestaat het leven uit andere dingen dan een zonnige doorkijkwoning.

Noa schreef:

Vilein schreef:

Noa schreef:Ik zeg niet dat het simpel is. Het leven is niet simpel. Ik zeg alleen dat je het onder ogen moet zien dat de wereld niet altijd leuk is en de mensen niet altijd aardig. En dat je vervolgens je eigen rol daarin moet onderzoeken, zonder de schuld direct buiten je te leggen. Anders kom je nooit een stap verder.

Maar denk je dan dat de schuld bij degene ligt die gepest is? Ik denk wel dat je door een bepaald karakter/manier van reageren een gemakkelijk slachtoffer kan zijn, maar ook dat is iets wat moeilijk te veranderen is. Je kan veel leren en de bereidheid hebben om het te leren, maar het blijft wel een hele moeilijke strijd die ontzettend lang kan duren en misschien wel nooit helemaal optimaal wordt. Je komt er niet met zelfmedelijden, dat ben ik met je eens, maar met twintig jaar nog last hebben van pesterijen in het verleden, dat vind ik niet zo gek. Bovendien, als je tijdens schooltijd voordurend gepest wordt, wat een veilige omgeving zou moeten zijn, wat blijft er dan nog over om je kracht uit te putten? Sommige ervaringen zijn zo heftig, daar kan je niet enkel positief door gehard worden.

Wat er over blijft om kracht uit te putten? Echte kracht krijg je niet door erkenning en bevestiging van anderen maar is intrinsiek, komt van binnen uit. Ik snap best dat je een moeilijke tijd kan hebben op school en dat je een kwetsbare periode doormaakt rond die leeftijd, dat hebben de meeste mensen wel. De puberteit is nu eenmaal een onzekere tijd. Verschil kan je wel maken door hoe je op die tijd terugkijkt. Zie je jezelf alleen als slachtoffer en blijf je boos op de pesters, of relativeer je de situatie, accepteer je de fouten die jij en de ander heeft gemaakt en probeer je het een volgende keer anders op te lossen. Er zijn zoveel mogelijkheden om zelf het heft in handen te nemen.

Daarnaast vind ik het een luxe als dit het grootste probleem is dat je tegenkomt in het leven. Klinkt misschien hard, maar voor de meeste mensen bestaat het leven uit andere dingen dan een zonnige doorkijkwoning.

Ik las in een ander topic dat jij depressieve periodes doormaakt, juist als je die gevoelens kent, zou je je in moeten kunnen leven in ernstig gepest worden. Die gevoelens (sterker nog, oorzaak en gevolg verband ligt ook aardig voor de hand) zou jij toch moeten kunnen herkennen dan.