Ik weet niet wat ik met papa's kleding moet doen...

Voor degenen die een ouder verloren hebben (of niet): wat hebben jullie met de kleding gedaan?

Ik heb dozen vol, maar weet niet wat ik ermee moet...En het staat ontzettend in de weg

Ik wil wel graag zijn sweater houden, waar hij in gestorven is...Maar verder? Ik ben bang dat ik spijt krijg als ik het nu al weggooi...

Hoe hebben jullie dat ervaren bij een dierbare die overleden is?

Ik zou het in een kledingbak doen, maar ik denk dat je er wel echt achter moet staan als je zoiets doet. Hij is niet minder weg als je het houdt en herinneringen in je hoofd kan je niet weggooien. Maar zoiets is heel persoonlijk.

Ik heb één trui van mijn vader bewaard, die voor mij bijzonder was. Verder is alles weggegooid, maar daar had ik niets over te zeggen. Ik ben heel blij dat ik die ene trui heb kunnen redden. Dat de rest van de kleding weg is, daar heb ik nooit moeite mee gehad, al had ik er wel bij betrokken willen worden. Eerlijk gezegd zou ik niet weten wat ik anders met die kleding had gemoeten.

Zit er niet ook een kledingstuk tussen waar je juist leuke herinneringen aan hebt, iets wat hij altijd droeg op feestelijke gelegenheden of zo?

Mijn moeder is 12 jaar geleden overleden, maar we hebben haar eerst een mooi kledingsetje aangedaan voor in de kist. En pas na een maand of 6 heb ik alles weg kunnen doen. We hebben het naar een 2ehands kleding winkel gebracht zodat we andere mensen er nog een plezier mee konden doen. Lingerie en sokken e.d. heb ik overigens weggegooid, ik wil niet dat iemand daar ooit in zou kunnen lopen.

Ik heb er geen moment spijt van gehad. Voor mij zijn luchtjes, foto's, make-up e.d veel belangrijker dan kleding

Sterkte!

Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zou een aantal bijzondere dingen houden en de rest "weggooien" (klinkt zo naar).

Fauve schreef:Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zou een aantal bijzondere dingen houden en de rest "weggooien" (klinkt zo naar).

Dit zou ik ook doen, denk ik ... Moeilijk hoor, Leaf! Sterkte ermee. Heb je hulp?

Fauve schreef:Ik heb er geen ervaring mee, maar ik zou een aantal bijzondere dingen houden en de rest "weggooien" (klinkt zo naar).

Ja precies:S

Ik heb zijn pet, trainingsbroek en een bepaald shirt er wel al uitgehaald maar voor de rest nog niks...

Zijn trainingsbroek kan ik zelf nog aan namelijk, althans, voor in huis

Wij hebben alles (mijn schoonouders leven allebei NIET meer) weggedaan! We konden er niemand blij mee maken dus het is geloof ik na de leger des heils enz gegaan..
Sieraden hebben we wel bewaard!

Mijn vader was 2 meter, ik ken verder niemand die zo lang is en zijn postuur heeft....

En ik geloof dat ik het ook wel pijnlijk om te zien zou vinden ofzo...

Bleh stomme keuzes.

_Leaf_ schreef:Mijn vader was 2 meter, ik ken verder niemand die zo lang is en zijn postuur heeft....

En ik geloof dat ik het ook wel pijnlijk om te zien zou vinden ofzo...

Bleh stomme keuzes.

Echt he?! Vooral als je nog zo "jong bent" het is niet niks om op zo'n leeftijd 1 of in mijn man zijn geval 2 ouders te verliezen...

voor jouw! Zoek je alles zelf uit, of doe je het samen met familie?

Met geurtjes en sieraden zou ik ook meer hebben. Inderdaad rotkeuzes. Zou niemand moeten hoeven maken. Hoe ben je er verder onder? Kan je al een beetje slapen/eten/minuut ergens anders aan denken?

Als je nu bang bent spijt te krijgen, kun je er ook mee wachten. Dat kan over een half jaar ook nog wel. Het moet een keuze zijn waar je achter staat, en als je die keuze nu niet kunt maken, kun je dat misschien wel wanneer de heftigheid van alle gevoelens iets gezakt is.

Mwah niet echt veel hulp...Zusje en moeder staan ook heel anders in de situatie dan ik.

Het gaat wel. Eten lukt, slapen wat minder. Ik heb sommige situaties wel als heel traumatisch ervaren, zoals bijvoorbeeld mijn vader zien. Ik ben blij dat ik dat gedaan heb hoor, begrijp me niet verkeerd, maar je verwacht het gewoon niet. En de zelfmoord op zich vind ik ook heel erg moeilijk.

Als je twijfelt of je de kleding van je vader weg moet doen, zou ik er nog even mee wachten. Het is nog erg vers allemaal. Ik weet niet meer zo goed wat er met de kleding van mijn moeder is gebeurd. Geloof dat een deel daarvan nog op zolder staat bij mijn vader. Een aantal kledingstukken die echt kenmerkend waren voor mijn moeder heb ik uitgezocht. Weet wel dat mijn tantes (zussen van mijn moeder) ook wat kleding wilden hebben.

Lieve Leaf!!
Je moet gewoon doen wat voor jou het beste voelt!!

Wij hebben na 1 maand alle kleren van mijn vader weg gebracht naar de 2de hands winkel.. Een deel hebben we in zo'n kledingbak gedaan voor de arme landen! Parfum en sieraden hebben we bewaard..

Ik heb er toen wel een trui uitgehaald.. Als hij deze droeg dan zat ik het liefst de hele dag bij hem zo zacht was die..

Mijn advies is doehet rustig aan.. Als jij er klaar voor bent moet je hiermee beginnen!
Ook zou je al kleren wat hij bv niet vaak aan had al een weg doen.. Dan heb je in ieder geval al wat meer ruimte..

Veel sterkte meid!!

Breng zijn kleding naar een goed doel ofzo? Aan wat armere mensen.
Ik heb de kleding van mijn vader aan iemand gegeven die hij wel kende en die erg weinig geld heeft voor eigen kleding. Ik heb wel zelf 1 trui trui gehouden en een boxer hahaha. Maar die boxer was ik gewoon vergeten weg te geven. Ik heb zijn slippers ook allemaal nog, en zijn nike air max heb ik ook nog. Maar die wil ik aan zijn beste kamaraad geven.
Maar dan moet ik zijn telefoon opladen voor het nummer van die vriend. En die oplader zit in zijn doos met spullen. Waar ik dus nog niet aan te ben om erin te kijken. Maar dat komt wel.. Zijn doos met spullen staat ook nog steeds in de huiskamer Al vanaf de dag na zijn overlijden.

Je vader verliezen is ook een traumatische ervaring als het niet op een 'natuurlijke' manier gaat.
Tenminste vind ik wel. Op het moment zelf viel het wel mee. Ging het wel goed, voor zover het goed te noemen is. Maar nu, achteraf... Vind ik het toch best een ontzettend ingrijpende ervaring geweest waar ik echt heel veel moeite mee heb.

Ik stuur je ook even een PM

Dolcis_ schreef:

Je vader verliezen is ook een traumatische ervaring als het niet op een 'natuurlijke' manier gaat.
Tenminste vind ik wel.

Ik wil jullie situaties absoluut niet bagatelliseren, maar het kan ook traumatisch zijn als je je vader aan een "natuurlijke" dood verliest.

Leaf, aan een goed doel vind ik eigenlijk ook wel mooi, hoe vind je dat idee?

Oké. Maar ik bedoelde gewoon als je vader oud en bejaard is. Zo'n jaar of 80. Lijkt mij minder traumatisch dan dat je op jonge leeftijd je vader al verliest.

Fauve schreef:

Dolcis_ schreef:

Je vader verliezen is ook een traumatische ervaring als het niet op een 'natuurlijke' manier gaat.
Tenminste vind ik wel.

Ik wil Leaf's situatie absoluut niet bagatelliseren, maar het kan ook traumatisch zijn als je je vader aan een natuurlijke dood verliest.

Leaf, aan een goed doel vind ik eigenlijk ook wel mooi, hoe vind je dat idee?

Klopt, alleen dan kun je de ziekte de schuld geven, of het ongeluk, of de veroorzaker. Ik kan alleen maar mijn vader de schuld geven en dat is heel heel erg dubbel en dat wil ik helemaal niet...

Maar volgens mij was je vader ook wel ziek toch? Niet lichamelijk maar geestelijk zat hij aardig in de knoop..

Ik snap wat jullie bedoelen, ik wilde het alleen wel even toevoegen. Het kan zo pijnlijk zijn als er gradaties worden gegeven aan hoe erg verdriet is. Maar ik bedoelde het geenszins om jullie verdriet te bagatelliseren, echt niet.

Fauve schreef:Ik snap wat jullie bedoelen, ik wilde het alleen wel even toevoegen. Het kan zo pijnlijk zijn als er gradaties worden gegeven aan hoe erg verdriet is. Maar ik bedoelde het geenszins om jullie verdriet te bagatelliseren, echt niet.

Ik snap wat je bedoeld hoor meis.

Ja, hij was geestelijk ziek idd. Maar dan nog.... Je vader ligt daar, dood, en dat heeft ie zelf gedaan....