onveilig in eigen huis, ik weet niet meer wat ik moet doen

eigenlijk deel ik niet graag mijn prive leven op dit forum, maar gezien ik er wel heel erg mee zit en me geen raad meer weet en ik niet zoveel mensen ken die het echt begrijpen of het niet weten hoop ik dat ik hier toch wat feedback krijg

ik ben al enige tijd weer depressief, dat ging opzich weer de goede kant op. nu woon ik in huis met 2 andere meiden en ik ben totaal niet assertief en hun wel.in het begin ging het nog allemaal goed maar na een tijdje waren de gemaakte afspraken ook allang niet meer zoals we hadden afgesproken. ik heb daar soms wat van gezegd. in t begin werd er nog aardig op gereageerd, zoiets van "oja je hebt gelijk zal ik straks doen" maar hoe vaker ik er iets van zei of vroeg, en zovaak is dat niet geweest, hoe gemener ze werden. eerst werd er niet direct op gereageerd maar op een gegeven moment kreeg ik een grote mond terug, en dat is eigenlijk alleen maar van kwaad tot erger gegaan. en ik? ik voel me onveilig en bang en angstig in mn eigen huis.
ik krijg overal de schuld van, wat ik wel doe, of niet doe, volgens hun. zo ben ik bijvoorbeeld respectloos genoemd omdat 1 van mijn huisgenoten van mening is dat IK haar kat heb laten ontsnappen. Zo ziet zij het en zo is het. Ik heb hier op een hele normale nette manier op gereageerd, maar ik was een leugenaar.
wij drieen hebben allemaal een eigen taak in het huishouden, mijn taak is ook gelijk het vuilste klusje, maar ik heb daar nooit over geklaagd want ik ben niet zo moeilijk. ik ben hier ook het langst mee bezig, laatste weken krijg ik alleen maar commentaar dat ik het niet heb gedaan of niet goed heb gedaan(terwijl ik anderhalf uur heb lopen schrobben bijv.) terwijl hun hun eigen taken niet eens wekelijks doen, veel minder dan mij hoeven schoonmaken En ook niet eens werken.(dus ook genoeg tijd voor het huishouden)

nu had ik al spullen ingepakt, omdat ik gelukkig ga verhuizen over 6 weken. en beweren ze dat ik spullen van hun heb ingepakt, die van hun zijn, terwijl ik zeker weet dat ze van mij zijn! ik ben totaal niet assertief en ik voel me erg zwak en durf gewoon niet voor mezelf op te komen en geef ik ze maar 'mijn' spullen terug en zit ik ondertussen te trillen en huilen op mn kamer

ook als ze opeens iets nodig hebben en het netjes komen vragen durf ik geen nee te zeggen. alleen als ze wat nodig hebben zijn ze aardig. voor de rest hoor ik ze regelmatig over me praten en dan erg negatief , ik draai altijd mn kamerdeuren op slot, maar nu ook als ik thuis ben.

ze zijn ook een keer op mijn kamer geweest allebei en er zijn zoveel dingen waar ik me aan irriteer, aan de ene kant wil ik graag de eer aan mezelf houden en heb ik voor veel irritatie maar tollerantie gemaakt, aan de andere kant ben ik zo kwaad en vooral op mezelf dat ik niet eens voor mezelf kan opkomen en dat ik gewoon bang ben voor een ander en daardoor zo weinig mogelijk thuis ben en als ik dan een keer thuis ben slaap ik slecht en zit ik te bibberen in mn bed van angst.

aan mn huisbaas kan ik ook niks kwijt want hij is alleen met zn eigen bezig en is ook nog eens n vriend van een van mn huisgenoten.

ik weet dat het 'nog' maar 6 weken zijn maar ik kan soms niets anders dan 2/3 nachten per week thuis slapen en elke keer dat ik thuiskom voel ik van tevoren al zoveel spanning en stress. ik krijg gewoon buikpijn van de angst.
en helaas kan ik ook niet altijd ergens terecht om te logeren (weinig echte vrienden, meer kennissen) en enige familie die ik nog heb is mn vader die woont niet in de buurt en bovenal weet hij niet hoe intens ik dit beleef en wil maar niet begrijpen hoe moeilijk ik het heb. ik kan weleens ergens eten en dan blijf ik tot savonds of andersom maar dan ben ik daarna toch weer alleen met hun in huis.

ik weet dat ik mezelf hier wel erg bloot mee geef maar ik weet het gewoon niet meer , ze zeggen dat ik met ze moet gaan praten desnoods met iemand erbij maar ik weet dat ik dan alleen maar kan huilen en ik ben bang dat ze daarmee misbruik maken van de situatie omdat ze dan helemaal zeker weten dat ze alles kunnen zeggen en maken. ze weten van mijn achtergrond en ze zijn er nooit op ingegaan als ik erover wou praten, in plaats daarvan gingen ze het over zichzelf hebben, afijn, maar hoe kan ik dan verwachten dat ze me wel goed behandelen als ze zien hoe kapot ik hier aanga

sorry voor het lange verhaal

Ach!
Wat een teringwijven!
Je hebt toch een vriend?
Kan die je niet helpen door een grote mond te geven ofzo?

Vind het echt heel erg sneu dat je je niet eens veilig voelt in je eigen huis!
Hou alsjeblieft je koppie erbij en doe geen gekke dingen, even volhouden nog!

Ga je straks wel alleen wonen?

Wat een vervelende situatie. Ik heb ook zoiets meegemaakt.

Wat mij het beste lijkt, is om het te laten zoals het is. In die 6 weken ga je niet ineens de beste vriendinnen met ze worden. Zij zullen waarschijnlijk al een 'zij doet alles fout en wij doen alles goed' gevoel hebben en waarschijnlijk niet voor rede vatbaar zijn. Als je je al zo gedraagt tegen iemand, verwacht ik niet dat ze zich ineens voorbeeldig gaan gedragen.

Kun je niet die 6 weken bij je ouders slapen oid?

ja dat kan mijn vriend wel doen, maar als hij niet bij mij is dan ben ik bang dat ik daar weer wat over te horen krijg of dat dat het vuur nog meer aanwakkerd en dat het dan van kwaad naar erger gaat.
mijn vriend woont in limburg dus ik kan helaas niet heel de week bij hem verblijven, omdat ik ook nog 3 dagen werk.
en mijn vader woont ook te ver van mn werk vandaan en hoe vaak ik het al heb aangekaart van de situatie thuis hij wil de ernst maar niet van inzien en zegt dat ik gewoon op mn kamer kan zitten. ja, en hoe
die 6 weken duren zo echt lang

en oja parel ik ga alleen wonen, eindelijk eigen appartement

Het is inderdaad continu twee tegen één geweest. Ze hebben 'het geluk' dat jij niet tegen hun kunt vechten. En daar slaan ze hun slaatje uit. Want op het moment dat ze wel worden tegengesproken, dan hebben ze gelijk het vingertje naar jou gewezen. Want ze kunnen jou aan. Dat blijkt continu.

Maar ik heb absoluut geen tips voor je. Rustig blijven. Maar ik zou zelf niet rustig blijven als ze continu mijn kaas van mijn brood proberen af te eten. En dat terwijl ik er net aan wil beginnen. Want dan komt er iets bij mij boven, waar menigeen van schrikt.

Het enige wat je kunt doen is weggaan. Zoveel en zovaak mogelijk.

Sterkte!