Klappen en applaus in de kerk: moet kunnen of schandalig?

Jen_ schreef:

Bitterkoek_ schreef:

mozzarella schreef:Ja....omdat niemand dat doet of omdat het hoort is voor mij geen reden. Staat het in de bijbel? Heeft het een dubbele betekenis? Of iets anders?

Nee, tuurlijk niet! Dat kan ik in de bijbel ook lezen. Zo ben ik opgevoed. Met deze normen en waarden voor de kerk. Sorry, mozz. Ik kan het niet uitleggen, waarom ik het niet kan uitleggen. Begrijp je mij ook eigenlijk?

Ik begrijp je wel. Maar je opent een topic, vraagt naar meningen, en lijkt een beetje boos/beledigd als mensen doorvragen.

De vragen van mozz overvielen mij een beetje,

Sorry mozz!

Marin schreef:

Francaise_ schreef:

mozzarella schreef:Je hebt het de hele tijd over respect enzo, maar eigenlijk kijk ik een beetje op van je intolerantie en ongefundeerde opmerking. Wat Jen tegen jou zegt, dat is pas open minded. Ik dacht dat jij wel opener was. Tuurlijk mag jij je opvattingen hebben, niets mis mee. Maar je een beetje verplaatsen in de beweegredenen van anderen kan nooit kwaad.

In mijn opvoeding is de kerk vroom en daar hoort klappen niet bij. Maar ik kom ook nooit in een kerk dus denk ik dat het zo hoort. Al ken ik het gebeuren van Jen_ wel maar ik heb daar te weinig kennis van.

Zo 'ken' ik de kerk ook, vanuit mijn eigen Nederlandse kerk. Het voelt gewoon ongepast. Wat dat betreft ben ik het wel met Bitterkoek eens, het is slechts een gevoel wat ik niet goed kan onderbouwen.

Maar ik ken ook andere stromingen waarbij het wel gewoon is, en waar dat wel 'goed' voelt. Maar dan nog werd er meer naar God uitgereikt en zo respect getoond dan dat er daadwerkelijk werd geklapt.

Gevoelsmatig vind ik het inderdaad niet echt passend, maar kan dat slecht onderbouwen want ik ken de bijbel amper. Het is echt gebaseerd op m'n gevoel en ervaring.

Je kunt het denk ik slecht onderbouwen, omdat het inderdaad een gevoel is. Je bent zo opgegroeid/opgevoed. Het is dan heel moeilijk dit er weer 'uit' te krijgen, je bent het zo gewend, gaat het anders, voelt dat raar. (Niet dat ik vind dat het 'eruit' moet maar je snapt me denk ik wel)

Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Precies Jen! Zie vraag hierboven, wanneer je dan ineens in een andere kerkelijke cultuur stapt, hoe je daar mee om gaat. Ik vind dat best moeilijk, al zou ik graag net zo enthousiast mee doen. Gevoelsmatig doe ik dat dan wel, maar ik voel idd een barriere.

Ik vraag wel niks meer.

Marin schreef:Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Ook dat deed ik. Ja ik was een goed Christenmeisje (ik ga nu niet meer naar de kerk, maar ben nog steeds Christen, ik steek de draak met mezelf) Nou goed. Als jij naar zo'n kerk gaat, en je voelt dat het prettig is voor jou om je armen omhoog te doen, doe je dat. Voel je het niet, voel je je daar niet fijn bij, doe je het niet! Bij jezelf blijven, ook in het geloof is belangrijk vind ik. Wie weet als je 3x gaat, voel je de 3e keer ineens 'potverdorie, nu wil ik toch echt God met mijn handen aanbidden hoor!' Omdat je er wat aan hebt kunnen wennen. Nou zo niet, dan niet.

Haha ja, ik kwam dus niet over die persoonlijke barriere, Jen. Alhoewel ik 't zelfde ervaarde met het Amerikaanse volkslied zingen en de hand aan je borst doen. Na heel lang wikken en wegen durfde ik dat toch te doen. Gek dat zo'n klein gebaar zo veel uit kan stralen.

Maar inderdaad: Zolang je zelf doet wat bij je past, lijkt me dat wel prima.

In de kerk waar ik vroeger altijd heen ging, werd er ook niet geklapt. Er was altijd zo'n moment waarbij geklapt kon worden (na een optreden of iets), maar niemand deed het. Ik voelde me daar ongemakkelijk bij; ik ben niet zo van de stijve bedoeningen. Kinderen werden stil gehouden en klappen was niet iets wat je deed. Ik ben het met Jen eens (of was het Mozz), dat het klappen juist is om emoties te tonen. Zo'n 'sister act' kerk lijkt me erg leuk om heen te gaan

Waarom mag je trouwens niet met je benen over elkaar zitten in de kerk? Daar heb ik namelijk nog nooit van gehoord..

mozzarella schreef:Ik vraag wel niks meer.

Ik denk dat ik wel geprobeerd heb om het uit te leggen.

Ik vindhet ook niet kunnen.. Vreemd dat iedereen het gewoon normaal vind. In een kerk kom je voor de rust en voor te bidden. Niet voor te aplaudiseren. Ik vind dat je in de kerk bent en daar hoort stilte bij. Jengelende kinder vind ik ook vervelend maarja...

Francaise_ schreef:

mozzarella schreef:Ik vraag wel niks meer.

Ik denk dat ik wel geprobeerd heb om het uit te leggen.

Ja klopt jij wel hoor

Weet je, ik vind het jammer om te lezen dat de ene Christen, de andere veroordeeld. De ene Christen de andere Moslim veroordeeld, en andersom. Als we elkaar nou zouden respeceteren omdat we iets gemeen hebben -het geloof- zou dit al heel veel schelen. Ik zou juist tolarantie verwachten onder deze mensen/groep. Helaas is dat (nog) niet zo.

Annoek schreef:Ik vindhet ook niet kunnen.. Vreemd dat iedereen het gewoon normaal vind. In een kerk kom je voor de rust en voor te bidden. Niet voor te aplaudiseren. Ik vind dat je in de kerk bent en daar hoort stilte bij. Jengelende kinder vind ik ook vervelend maarja...

Even anders geformuleerd, jij vindt dat, het is jouw mening, geen feit (zoals je het nu brengt) ik kwam in de kerk, ja voor rust, maar ook omdat ik blij was mijn geloof met anderen te delen. Vreugde te hebben en te maken. Te dansen, te klappen als je dat zo voelde. Om te huilen, om God te vieren en zijn liefde en zijn blijdschap.

Jen_ schreef:Weet je, ik vind het jammer om te lezen dat de ene Christen, de andere veroordeeld. De ene Christen de andere Moslim veroordeeld, en andersom. Als we elkaar nou zouden respeceteren omdat we iets gemeen hebben -het geloof- zou dit al heel veel schelen. Ik zou juist tolarantie verwachten onder deze mensen/groep. Helaas is dat (nog) niet zo.

Dat vind ik een goed punt.

Bij het lezen van Annouk's reactie dacht ik direct: Ja maar ik hoef als Christen helemaal niet voor de rust te komen. Ik kom voor het samenzijn, en het gemeenschappelijke gevoel. Dat vind ik belangrijk. Maar bij het lezen van jouw bericht denk ik direct: oh maar als zij nou voor de rust komt, is dat ook prima natuurlijk.

Jen_ schreef:Weet je, ik vind het jammer om te lezen dat de ene Christen, de andere veroordeeld. De ene Christen de andere Moslim veroordeeld, en andersom. Als we elkaar nou zouden respeceteren omdat we iets gemeen hebben -het geloof- zou dit al heel veel schelen. Ik zou juist tolarantie verwachten onder deze mensen/groep. Helaas is dat (nog) niet zo.

Maar dat komt dus omdat het geloof aan het veranderen is denk ik. Ik ken een geloof. Jij verteld me iets over jou kerk en ik vraag waarin jij geloofd terwijl het mijn geloof is in de zin dat ik dat geloof ken uit mijn opvoeding maar het toen anders was. Ik vind het best een lastig iets ;-)

Marin schreef:Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Mnou, ik sluit mn ogen wel en ik houd mn handen gevouwen naar beneden. Dat voelt al goed genoeg. Met de armen uit steken vind ik een uh... little too much... zeg maar. Om God te voelen hoef ik niet mijn armen uit te steken.

Bitterkoek_ schreef:

Marin schreef:Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Mnou, ik sluit mn ogen wel en ik houd mn handen gevouwen naar beneden. Dat voelt al goed genoeg. Met de armen uit steken vind ik een uh... little too much... zeg maar. Om God te voelen hoef ik niet mijn armen uit te steken.

Nou ja dat is dus heel persoonlijk aan je eigen ervaring denk ik. Ik durf het zelf ook niet, maar tijdens zo'n dienst waarbij mensen dat wel deden, voelde ik wel de behoefte. Het voelt zo krachtig. Maar dat is inderdaad heel persoonlijk denk ik, en met name gebonden aan je eigen gewoontes.

Bitterkoek_ schreef:

Marin schreef:Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Mnou, ik sluit mn ogen wel en ik houd mn handen gevouwen naar beneden. Dat voelt al goed genoeg. Met de armen uit steken vind ik een uh... little too much... zeg maar. Om God te voelen hoef ik niet mijn armen uit te steken.

Ik heb zelf ook wel een beetje dat too much gevoel, maar ben natuurlijk nog nooit naar zo'n dienst geweest dus misschien is dat gevoel daar wel heel anders.
Waarom mag je trouwens niet met je benen over elkaar zitten?

Francaise_ schreef:

Jen_ schreef:Weet je, ik vind het jammer om te lezen dat de ene Christen, de andere veroordeeld. De ene Christen de andere Moslim veroordeeld, en andersom. Als we elkaar nou zouden respeceteren omdat we iets gemeen hebben -het geloof- zou dit al heel veel schelen. Ik zou juist tolarantie verwachten onder deze mensen/groep. Helaas is dat (nog) niet zo.

Maar dat komt dus omdat het geloof aan het veranderen is denk ik. Ik ken een geloof. Jij verteld me iets over jou kerk en ik vraag waarin jij geloofd terwijl het mijn geloof is in de zin dat ik dat geloof ken uit mijn opvoeding maar het toen anders was. Ik vind het best een lastig iets ;-)

Ja het is ook een lastig iets hoor, al die stromingen in het Christendom, ik snap er zelf soms ook niks meer van

Bitterkoek_ schreef:

Marin schreef:Oh ja: In die kerk waarbij het gewoonlijk was om je armen uit te steken, wilde ik dat eigenlijk ook doen, maar dat voelde zo onnatuurlijk en 'overdreven' omdat ik dat nooit eerder gedaan had. Zouden jullie zoiets doen in zo'n kerk, of zou je je daarin belemmerd voelen? Ik vind het een mooie gedachte, maar voel een innerlijke drempel.

Mnou, ik sluit mn ogen wel en ik houd mn handen gevouwen naar beneden. Dat voelt al goed genoeg. Met de armen uit steken vind ik een uh... little too much... zeg maar. Om God te voelen hoef ik niet mijn armen uit te steken.

Ik ook niet Maar toch voelde het soms fijn om dit te doen, God te aanbidden met mijn stem en mijn handen. Met je hele wezen eigenlijk. Soms aanbid ik God ook door mijn hoofd te buigen en mijn handen te vouwen. Of door stil te staan bij de mooie natuur. Of gewoon stilletjes in mijn hart.

Annoek schreef:Ik vindhet ook niet kunnen.. Vreemd dat iedereen het gewoon normaal vind. In een kerk kom je voor de rust en voor te bidden. Niet voor te aplaudiseren. Ik vind dat je in de kerk bent en daar hoort stilte bij. Jengelende kinder vind ik ook vervelend maarja...

Ik ben het deels met je eens. De kinderen waren niet vervelend om aan te horen. Maar soms ga ik ook weleens naar de kerk om gewoon na te denken en mn gedachtes in de vrije loop te laten. Daar heb ik inderdaad rust voor nodig. Maar echt stil is het maar zelden in de kerk hoor! (preken, bidden en zang)

Ik kan me dat too much gevoel trouwens heel goed voorstellen, zeker als toch uiteindelijk wel vrij nuchtere, vrome Hollanders, is dat al heel snel too much.

Maar.. zo'n kerkdienst werkt ook heel opzwepend en heel inspirerend, en dat gevoel krijg je zelfs als buitenstaander dan wel mee. Het voelt dan echt een beetje als loskomen van de aarde, en je hand uitsteken naar God. Het klinkt heel zweverig, maar op dat moment voelt het dan echt goed, omdat je zo meegesleept wordt. Ik kan me echt voorstellen dat er mensen zijn die echt volledig daarin opgaan.

Ik durf het dus niet, en voel me daar best vervelend om, ik zou zo vrij willen zijn dat ik het durfde, me zo te laten gaan en verenigen met God zeg maar.

Wozes, ik zat even in mezelf en had dit topic niet door. De laatste keer dat ik keek waren er twee reacties en nu zijn er vijf pagina's!

Ontopic: Ik vind het klappen in een kerk niet heel erg storend. Niet eigenlijk. Als ze een dienst mooi vinden of het eens zijn met de woorden van de Dominee (Priester, weet ik veel wie de kerk leidt), dan vind ik een applausje wel op zijn plaats.

Wow, sorry maar ik vind het toch best wel bizar dat jij het niet vindt kunnen om in een kerk te klappen...sta ik wel een beetje van te kijken.

Storm schreef:Wow, sorry maar ik vind het toch best wel bizar dat jij het niet vind kunnen om in een kerk te klappen...sta ik wel een beetje van te kijken.

Waarom?