Even mijn ei kwijt...

MIsschien dat het oplucht als ik bepaalde dingen eens goed uittyp. Dat ik het wat orden in mijn hoofd want ik begin echt aan het eind van mijn latijn te raken.

Sommige van jullie weten dat bij mijn vader ongeveer alweer 2 jaar geleden prostaatkanker is vastgesteld. Uiteraard heb ik hiervan veel verdriet gehad, mijn vader is namelijk niet alleen mijn vader maar ook mijn beste vriend. Al die tijd hebben we in een cyclus van drie maanden geleefd: moment van bloedprikken, moment van de uitslag: was de PSA waarde nog goed: konden we weer drie maanden door met de hormoontherapie. In de tijd heeft mijn vader gewoon full time gewerkt (huisarts) en draaide het leven gewoon door. Alleen met de wetenschap dat het een keer mis kon gaan.
Dat moment is nu. Mijn vader heeft te horen gekregen dat die PSA waarde ontzettend is gestegen de afgelopen drie maanden en hij heeft woensdag al een scan gehad, en krijgt vandaag een scan voor zijn buik.

Het doet pijn. Het doet verschrikkelijk veel pijn, als ieder ander kan voorstellen met een ouder (of ander familielid) dat kanker heeft. Mijn vader zal nooit meer genezen, het zit in zijn botten en in zijn buik. Gelukkig is hij zelf huisarts en kent hij veel mensen in de medische wereld waardoor hij op een onderzoek is gestuit in Leuven (of NIjmegen) waar hij én de mensen kent én waarschijnlijk voor in aanmerking komt. Ligt er beetje aan wat de komende testen uitwijzen... Hopelijk kan dat onderzoek en die behandelmethode nog wat extra tijd creeeren. Ik hoop het. Ik heb er gewoon ontzettend veel verdriet van, en dat wordt alleen maar erger.

Ondertussen ben ik vorig jaar in augustus getrouwd en vanaf november gaat het al niet goed. Het is zeer complex, wellicht bestaan sommige issues al langer maar hebben we er nooit echt korte metten mee gemaakt: in ieder geval: dat komt er nu uit en het valt me zeer zwaar. We willen elkaar niet kwijt maar begrijpen doen we elkaar momenteel nog maar voor de helft. Ik praat al met een psycholoog, gewoon om bepaalde dingen helder te krijgen, maar ik hoop dat mijn man volgende week meegaat. Er is nog zoveel liefde tussen ons, en ik weet zeker dat we met een paar (kleine) aanpassingen weer elkaar kunnen komen. Het is niet alsof we de hersens inslaan van elkaar, dat we iedere dag ruzie hebben maar we zijn ook niet meer wat het is geweest en zo zie ik geen langdurig huwelijk voor me.

Daarnaast waren er strubbelingen op het werk. Ik ben hier drie jaar geleden als marketing manager begonnen: iedereen happy-de-peppy want er was eindelijk een marketing manager. 2,5 jaar lang kon ik met bijna iedereen goed opschieten en de mensen waarmee ik minder had, liet ik gewoon beetje links liggen. Althans geen hele gesprekken. In de tussentijd zijn er de laatste 8 maanden twee mensen geweest die stelselmatig mij hebben proberen zwart te maken en dwars zitten. In het begin kun je dat allemaal nog wel hebben en denk je dat het over zal gaan, maar niets is minder waar. Ondertussen zijn er wel gesprekken geweest met HR en de algemeen directeur waarin zij zeggen dat ze ermee ophouden, maar dat gebeurt niet. Ik verlaag me niet tot hun niveau maar ik trek me wel steeds meer terug.

Los van dit alles, heeft mijn zus het afgelopen jaar de hele familie eigenlijk beetje op zijn kop gezet. Zij heeft besloten uit elkaar te gaan met de vader van haar zoontje. Nu an sich is dat erg maar hoeft niet een hele familie ervan op zijn kop te staan: alleen het hele proces duurt al een jaar. Ondertussen mag niemand iets vragen want dan wordt ze boos, gaat ze in therapie waarin ze de familie de schuld geeft van alles, woont ze nog steeds samen met de vader van haar zoontje en doen ze nog alles samen, maar weet ik wel dat ze met een collega een verhouding heeft (gehad). Nu heeft ze nieuw werk gevonden, weg van haar ex, maar trekt ze wel weer bij mijn ouders in. MIjn ouders staan op instorten ondertussen: ziekte van mijn vader, uitelkaar gaan van, de schuld die mijn zus bij hun legt, en ondertussen zit ze weer 'in haar kracht' en moet iedereen weer haar beschouwen als de koningin.

Ik heb me vorig jaar in 100 bochten gewrongen om er voor haar te zijn etc etc, zoals zussen doen, maar als we elkaar dan zagen met de ouders erbij dan veranderde ik een soort hoop stront ofzo in haar ogen.

Dit alles bij elkaar heeft ervoor gezorgd dat ik aan het eind van mijn latijn zit. Ik ben extreem huilerig, continue spanning en hartkloppingen, slaap slecht, slechte concentratie etc etc. Ik doe mijn best aan alles vast te houden, mijn werk, mijn relatie en mijn vader staan nu even voorop. Mijn zus zit 'in haar kracht' dus wil er opeens voor me zijn maar ik heb aangegeven dat dat nu niet gaat. Niet de schuld bij haar neergelegd, puur bij mezelf gehouden, maar sinds ik dat heb gemaild: nada, niks. Niet eens: hoop dat je je snel beter voelt.

Ik heb ook géén idee wat ik met dit topic wil, het is een ellenlang verhaal geworden maar het typt wel lekker zo :-). Even alles 'kort' en bondig vertellen.

Ik ben er alleen klaar mee. As dinsdag krijgt mijn vader de uitslag van de scans waar ik tegenop zie. Gelukkig vertrek ik binnenkort samen met mijn man en twee vrienden naar Australie voor een maand vakantie. Maar ik wil niet pas dat alles er daar uitkomt. Daarom probeer ik zoveel mogelijk nu al naar oplossingen te zoeken etc..

Naaa: dank voor wie dit verhaal helemaal heeft kunnen doorlezen :-)

Caro, ik heb je verhaal gelezen en jeetje wat heb jij de afgelopen tijd veel op je bord gekregen! Je angst om je vader herken ik wel, mijn moeder is overleden aan dezelfde ziekte (nja het zat bij haar dan wel ergens anders). Ik heb op dit moment niet de tijd en de rust om een heel stuk te schrijven om je een hart onder de riem te steken, dus ik volsta even met een dikke knuffel in de hoop dat je daar al iets verder mee komt. En ik hoop dat het je helpt en oplucht om er hier even met andere meiden over te praten.

Wens je veel sterkte met alles en ik hoop dat je van je (welverdiende) vakantie zal gaan genieten!

Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar je weet ik ben er voor je. Ik moet wel lachen om hoe je het schrijft 'mijn zus zit in haar kracht'
Ik denk aan je en heel veel sterkte. (sjit wat een loze woorden) maar toch is het zo.

Ik heb je verhaal gelezen en weet eigenlijk niet zo heel goed wat ik erop moet zeggen. maar wil je wel sterkte wensen!

Jen_ schreef:Ik weet niet goed wat ik moet zeggen, maar je weet ik ben er voor je. Ik moet wel lachen om hoe je het schrijft 'mijn zus zit in haar kracht'
Ik denk aan je en heel veel sterkte. (sjit wat een loze woorden) maar toch is het zo.

Ik weet het. Jij bent lief :-) (heee dit pas in dat '6 woorden verhaal' topic van Marin!!)

Ohh en dat zijn haar woorden hé: ik kreeg een keer een mail "ik zit weer helemaal in mijn kracht", en dacht dat ik het bestierf!

Jemig Caro, ik vind het echt heel naar voor je dat je zo overspoeld wordt door problemen met je relatie, familie en werk. Knap dat je je überhaupt nog staande kunt houden. Ik kan er verder niet zo veel op zeggen vrees ik, maar ben blij dat je een psycholoog hebt waar je je hart kan luchten en die hopelijk ook kan helpen om het allemaal een plek te geven in je hoofd. Hoop dat één of meerdere gesprekken samen met je vriend ook de aanzet kunnen geven tot een relatie zoals jij dat voor ogen hebt. Ik wil je heel veel sterkte wensen!

Ahhh wat lief: er hebben al meer mensen mijn hele relaas doorgelezen dan ik had gedacht :-)

Ik wil ook gewoon nog kunnen doordraaien. Thuis overspannen gaan zitten is voor mij geen oplossing: wat moet ik dan? deze problemen verdwijnen niet, ze zitten ook meer in de prive sfeer dan op het werk en dan kan ik moeilijk van mijn werk wegblijven. Nee: dus voor mij is dat geen optie.

Wel hebben ze me bij het werk schijnbaar al 'aangemeld' bij de ARBO nadat ik vorige week twee dagen me had ziekgemeld. Dat was de dag na de uitslag van de PSA waarde van mijn vader en ik heb die avond een soort van paniekaanval gehad. Het was geen complete paniekaanval maar ik was op dat moment zo op: barstende hoofdpijn, spanning in mijn hele lijf etc. Dus ik heb me ziekgemeld...

Dát vind ik al erg. Ik ben geen type dat overspannen is (no offense naar degenen die dat wel zijn: weet nu hoe het ongeveer aan moet voelen), dus ik trek mezelf hier echt wel doorheen maar ik zou het zo graag nú opgelost zien.. Maar dat is niet geheel realistisch

Ik heb ook je hele verhaal gelezen, en weet ook niet zo goed wat ik moet zeggen. In ieder geval veel sterkte!

tis nogal wat dat je meemaakt! goeddat je hulp hebt,misschien heeft hij/zij nog tips? veel sterkte in ieder geval!

Ik weet hoe je je moet voelen m.b.t. je vader, mijn moeder lijdt aan dezelfde rotziekte... Sinds 2 weken weten we dat het bij haar ook weer terug is. Het is vreselijk moeilijk, vooral de onzekerheid naar uitslagen toe, die onzekerheid vindt ik misschien nog wel moeilijker dan de wetenschap dat ze nu weer ziek is (begrijp me niet verkeerd, dat is natuurlijk verschrikkelijk, je snapt vast wat ik bedoel....).

Wat goed dat je naar een psycholoog gaat, dat kan zo veel helpen! Het zou idd goed zijn als je man een keer mee zou gaan. De "problemen" die je met hem hebt, kunnen die ook komen doordat je nu verder niet goed in je vel zit door alles wat er nu gebeurd, of staat dat hier totaal los van?? Ik kan me nl voorstellen dat het voor jullie allebei heel moeilijk is, en dat het voor hem ook heel moeilijk is om te zien dat jij je rot voelt hierdoor (wat heeeeel logisch is) en dat hij als het ware machteloos staat. Het schijnt dat mannen veel meer probleemoplossend denken, en dit is nou niet iets wat hij zo even op kan lossen...

Heel veel sterkte iig! En ik duim voor je dat de uitslag van je vader meevalt!!

Ik wil je even heel veel sterkte wensen. Daarbij vind ik het goed van je dat je met iemand aan het praten ben zodat je het toch een beetje kwijt kan.

Wat rot dat het al zo lang eigenlijk niet goed gaat. Ik hoop dat je je snel beter voelt. Even een paar opmerkingen over onderwerpen waar ik helemaal niets van weet: moet je alles tegelijk willen? Het is zoveel wat je nu probeert te doen. Zou je er voor openstaan om een jaartje je relatie te accepteren zoals hij nu is, zonder hem te beëindigen? Als het goed zit, kan een relatie een grote steun zijn, maar nu moet je er (zoals ik het lees) best veel energie in steken. En ik zou het heel normaal vinden als het juist nu niet lukt om je relatie op de rails te krijgen. Zou jij kunnen accepteren dat het even niet zo goed gaat, zonder er iets aan te doen? Ik denk dat er kans is dat je nu ten onrechte concludeert dat het niet meer werkt, terwijl ik het bizar zou vinden als het nu ondanks alles wel werkt.

Hetzelfde voor je zus eigenlijk. Ze zal wel weer stabiliseren, of je je er nou mee bemoeit of niet. Ik maak er uit op dat het kwetsend is wat ze nu allemaal zegt, maar misschien kan je dat nu even links laten liggen omdat je er toch niet echt iets aan kan doen. Je werk bijvoorbeeld lijkt me makkelijker 'op te lossen'.

Wat knap van je dat je hulp hebt gezocht.

Melis_je schreef:Wat rot dat het al zo lang eigenlijk niet goed gaat. Ik hoop dat je je snel beter voelt. Even een paar opmerkingen over onderwerpen waar ik helemaal niets van weet: moet je alles tegelijk willen? Het is zoveel wat je nu probeert te doen. Zou je er voor openstaan om een jaartje je relatie te accepteren zoals hij nu is, zonder hem te beëindigen? Als het goed zit, kan een relatie een grote steun zijn, maar nu moet je er (zoals ik het lees) best veel energie in steken. En ik zou het heel normaal vinden als het juist nu niet lukt om je relatie op de rails te krijgen. Zou jij kunnen accepteren dat het even niet zo goed gaat, zonder er iets aan te doen? Ik denk dat er kans is dat je nu ten onrechte concludeert dat het niet meer werkt, terwijl ik het bizar zou vinden als het nu ondanks alles wel werkt.

Hetzelfde voor je zus eigenlijk. Ze zal wel weer stabiliseren, of je je er nou mee bemoeit of niet. Ik maak er uit op dat het kwetsend is wat ze nu allemaal zegt, maar misschien kan je dat nu even links laten liggen omdat je er toch niet echt iets aan kan doen. Je werk bijvoorbeeld lijkt me makkelijker 'op te lossen'.

Wat knap van je dat je hulp hebt gezocht.

Je zegt hele logische dingen ook :-). Ik heb ook voor mezelf nu besloten dat mijn zus een lagere prioriteit heeft. Ik kan niet alle problemen van de familie oplossen en lange tijd was ik er voor iederen en vergat ik mezelf compleet. Dat kan nu gewoon niet meer. MIjn zus heeft zichzelf in die situatie gebracht, nu brengt ze zich er ook maar uit. maar het doet wel enigszins verdriet dat zij gewoon niet lijkt in te zien wat haar gedrag van het afgelopen jaar teweeg heeft gebracht. Maar wederom: daar kan ik nu even niks aan doen.. Dus het klopt wel wat je zegt: alleen nu moet ik het in mijn hoofd dus ook nog even zien te 'parkeren' zodat ik me er in ieder geval niet meer zo druk over maak..

Mijn werk is nu redelijk opgelost. Die twee zijn erop aangesproken en zo in de wandelgangen merk ik alleen iets als ik langs ze loop.. wat ze nu tegen anderen zeggen daar sluit ik me voor af. Ik wil het niet weten, het doet alleen maar pijn. Ik heb namelijk die nare eigenschap dat ik door iedereen aardig gevonden wil worden dus in dit geval werkt dat niet. Ze mogen me niet, ooit vonden ze me hartstikke aardig maar dat is blijkbaar niet meer zo. En ik probeer dat nu naast me neer te leggen..

Mijn relatie: het ligt ingewikkeld maar ik heb de afgelopen paar jaar deze issues al niet (willen) inzien. Of dat we er dan over praatten maar er veranderde niks. En dat kan ik nu niet meer. Er is laatst iets voorgevallen waardoor het me duidelijk is geworden dat ik er nú iets aan moet doen... dat het al die tijd al iets heeft weggevreten van mij en meer pijn heeft toegebracht dan ik wilde toegeven.

Het begin is gemaakt.. maar het praten gaat momenteel niet heel makkelijk. We doen allebei ons best hoor. Alleen de omstandigheden maken het niet eenvoudiger.. Ik heb nu voorgesteld een paar dagen gewoon rustig na te denken, dingen voor onszelf op papier te zetten en het dan rustig bespreken. Mijn man is niet heel makkelijk om over gevoelens te praten, hij is bang, diep van binnen zit nog het verlies van zijn vader (nu 5 jaar geleden) en zo spelen er nog wel meer dingen.

Het is gewoon complex. Prioriteiten heb ik ook al aangegeven: werk is redelijk opgelost, nu is het aan mij om dit soort dingen makkelijker naast me neer te leggen. De situatie van mijn vader, daar kan ik helaas niks aan doen. alleen moet ik wel mijn verdriet een plaats gaan geven.

Mijn relatie wil ik gewoon redden. Ik kan niet langer ernaar blijven kijken en niks doen..

Overigens was het niet envoudig hoor: naar een psycholoog gaan. Vond het echt een beetje een afgang maar dat slaat helemaal nergens op. Ik doe er tenminste iets aan :-)

Jij vindt het niet raar dat het even niet lekker loopt? Los van die langlopende issues hebben wij wel altijd goed met elkaar kunnen praten en begrepen we elkaar. Dat lijkt nu even niet zo te zijn..

Nou zeg, jij krijgt echt alles tegelijk... Ik vind wel dat je er goed mee omgaat. Heel veel sterkte in ieder geval.

Wat een heftig verhaal! De ziekte van je vader... en dat het dan ook nog eens niet lekker gaat op je werk én in je relatie, én met je zus... dat is wel erg veel tegelijk!

Je hebt er weinig aan, maar ik wil je veel sterkte wensen en hoop op een goede uitslag van de onderzoeken van je vader!

Juist in een managementfunctie kan je niet bij iedereen populair zijn. Dat kan gewoon niet. Oh, tenzij je helemaal in de verkeerde positie zit en bijna ontslagen wordt . Daarnaast twee bekenden: 1. Jij vindt ook niet iedereen aardig. 2. Aardig gevonden worden gaat soms ten koste van respect krijgen.
Aan respect heb je meer dan aan aardig gevonden worden. Er zijn altijd mensen minder aardig dan jij en als je geen respect hebt, zullen ze over je heen lopen. Blijf netjes en eerlijk (zoals je nu bent) en leer dat dat waardevoller is dan aardig gevonden worden.

Ik herinner me wel eerdere topics, dus ik denk dat ik wel een beetje weet wat je over je relatie bedoelt. Nee, ik vind het niet raar dat het even slecht gaat. Je hebt ook wel eens een tijdje een slechte relatie met jezelf, maar jezelf opgeven is gelukkig een stuk lastiger. En meestal gaat het na een tijdje weer beter, ook al doe je niets. Alle intense relaties kennen betere en mindere perioden. Dat is geen 'teken' dat je ermee zou moeten stoppen. Het is normaal. Mij helpt het om het te zien als lopend proces, als dieptepunt in een natuurlijke golfbeweging, in plaats van als afgebakend probleem. Ik begrijp dat een stukje zekerheid (goed kunnen praten) is weggevallen. Ik denk niet dat je dat moet forceren. Wat je nu doet, even een paar dagen wat afstand, lijkt me heel erg goed. Ik hoop dat je niet al te snel de conclusie trekt dat het niet werkt of kan werken. Je relatie heeft op dit moment alle omstandigheden tegen en het is niet realistisch om onder deze omstandigheden te verwachten dat het snel beter gaat. Over een jaar zou je jullie problemen misschien veel beter aankunnen. Dus misschien moet je wachten om je relatie te redden. Disclaimer wegens zelf nooit een succesvolle, langdurige relatie gehad . Ik gun het je ontzettend, dus ik hoop dat je iig wat rust vindt.

Je hebt ook gelijk over mijn werk. Je hebt ook meer aan respect hebben. Ik heb voor mezelf namelijk allang een verklaring waarom ik de mening van anderen zo belangrijk vind. Het vormt een deel namelijk van mijn zelfperceptie. En dat is niet goed. Dat is zelfs ronduit debiel.
Voor mij is hierdoor de diepere oorzaak in ieder geval bekend en ga ik daarmee aan de slag. Nu nog niet.. dat moet langzaam groeien natuurlijk :-)

Ahh ik dacht al dat jij je wel kon herinneren welke topics dat waren :-). Ik plaats niet heel veel topics maar ze blijven wel hangen ;-). Ik ben ook geen opgever van nature, ik geef nooit zomaar op. Dus dat is juist wat ik nu níet wil doen.. ik wil blijven praten zodat er een oplossing komt. Maar zoals alles heeft dit ook een keerzijde: ik creeer een enorme druk op hem, op de relatie, wat natuurlijk ook niet goed kan gaan. Zo werkt het averechts. Iedere stap die hij zet wil ik (bijna) analyseren, alles rationaliseren en dat gaat niet.
Ik moet hem dus ook zijn ding kunnen laten doen. Gewoon beiden weer zijn wie we zijn. Maar dat betekent niet dat ik zomaar mijn rug aan de problemen kan keren. we hebben al vaker geprobeerd er iets aan te doen, maar succes bleef uit. En heel eerlijk denk ik dat we ook zo oud kunnen worden, dat we dit accepteren en dat ons leven dan niet slecht is. Máár dat wil ik niet. Dat kan ik niet.. dat is niet het idee van een relatie dat ik heb en daar zal dus iets aan moeten gebeuren...

Jezus, anders krijg je even in een keer alles tegelijkertijd. Hoe moet je nou je gedachten orderen en op een rijtje zetten, als alles zo door elkaar blijft lopen?! Kan me heel goed voorstellen dat je aan het eind van je latijn bent. Dit is gewoon teveel. Kun je ondanks de problemen wel met je man praten over de andere problemen waar je nu mee zit? Ik zou proberen prioriteit te geven aan een aantal zaken die je nu het belangrijkst vindt. Hoe het op mij overkomt vanuit je posts zijn dat nu even in mindere mate je zus (en de bijkomende sores) en je werkgedoe.

Een knuffel voor jou in deze onrustige tijd

Ik vind het heel rot voor je..

Het zijn geen woorden, en hoe loos het ook is, wil je toch een knuffel geven
everything is going to be allright

Jee, wat maak jij veel mee zeg.
Het is logisch dat je het allemaal even niet ziet zitten op dit moment.
Ik vind het goed van je dat je met een psycholoog praat, al kan die weinig aan de situatie veranderen.

Heel veel sterkte!

Jemig, wat heftig allemaal tegelijk achter mekaar. Ik wil je veel sterkte wensen...

Ik weet niet zo goed wat ik kan zeggen Caro, ik denk dat Melis_je dat al voor een groot deel heeft gedaan. Denk (ook) aan jezelf!

In plaats van een nieuw topic te openen, geef ik deze even een nieuwe impuls. Ik ben echt bloedzenuwachtig momenteel... mijn vader krijgt nu de uitslag van zijn twee scans van vorige week. Hieruit zal blijken waar de kanker naartoe is gegaan, hoe erg het is en wat het behandelplan zal worden.

Ik heb alsnog redelijk geslapen.. ik slaap al weken slecht maar ik heb mijn ogen in ieder geval dicht kunnen doen. Verder zit ik hier nu echt met een enorm zenuwachtig naar gevoel.

Verder heb ik toegezegd vanmiddag nog naar een begrafenis te gaan van de opa van een vriendin. Zij is destijds neit bij de begrafenissen van mijn opa en oma geweest, maar ik geloof dat ze nu pas inziet dat ook het overlijden van een opa en oma veel met je kan doen. Dus ik ga, wel even onder voorbehoud. Als de uitslag van pap echt niet goed is, dan lijkt het me een beetje macaber om op die dag nog naar een begrafenis te gaan. Ik moet ook nog een eindje ervoor rijden, en lijkt me fijn als ik daar fatsoenlijk aan kan komen.

Ik heb alleen écht geen inspiratie om te werken. Ik zit hier, mijn mailbox kan me momenteel even een worst wezen, collegas kunnen even de boom in en ik kan alleen maar denken aan mijn vader en aan dat rotzenuwachtige gevoel. Bah bah bah.

Ik duim met je mee! En lekker thuis blijven vanmiddag, maar dat heb ik net al gezegd