Ik ben mijn papa of mama kwijt

Zo'n topic is er ook op Viva (daar lees ik weleens mee).

Ik ben benieuwd naar verhalen, mooie herinneringen, het verwerkingsproces...Alles wat je erover kwijt wilt.

Overleed je vader of moeder plotseling of door ziekte?

Persoonlijk heb ik er behoefte aan om gedachten uit te wisselen met lotgenoten. Wellicht jullie ook?

Mijn moeder overleed toen ik 13 was aan kan.ker. Nu 11 jaar geleden. Soms denk ik er totaal niet aan, soms doet het echt nog altijd pijn. Vooral dat ik me haar steeds minder herinner, haar stem, gewoontes, wat ze altijd zei.

Mijn mama haar lichaam is er nog (tot op zeker hoogte) maar verder is ze eigenlijk weg...
(dus weet niet of ik helemaal mee mag praten...)

soms zie ik foto's van een aantal jaar geleden, of zie ik een filmpje en hoor ik haar gewoon praten en lopen en lachen.

gek hoe op zo'n moment geluk en verdriet zo dichtbij elkaar kan liggen want ik weet niet of ik dan moet lachen of huilen...

Ik weet nog niet hoe het is als ze er echt niet meer is, maar sinds haar laatste hersenbloeding slaat mijn hart elke keer over als mijn telefoon gaat. Ergens lijkt het me soms ook wel beter en een opluchting, maar ik vrees dat ik mijzelf verschrikkelijk schuldig ga voelen over die gedachten als het zometeen zo ver is.

Wat is jouw fijnste herinnering aan je vader Leaf?

Mijn moeder is 11 jaar geleden overleden toen ik 16 was. Zij is overleden aan een hartstilstand wat een gevolg was van haar alcoholisme.

ben ze allebei kwijt mijn moeder is in december 2001 overleden aan iets met haar hart en mijn vader vorig jaar aan copd (longziekte)
ik mis ze allebei heel erg nog ook al is het van mijn moeder al bijna tien jaar geleden, soms lijkt het ook net of het vorig jaar was, ik vind het altijd ook erg fijn om er over te praten. sommige mensen hebben zo iets van ja dood is dood hoor, nou dat telt voor mij dus echt niet!!! en ze vinden ook dat het leven gewoon weer verder gaat, dat gaat het ook wel maar voor mij is het toch ff anders.
ben blij met dit topic

Natuurlijk mag je meepraten Goochempie.

Ik heb heel veel mooie herinneringen aan mijn vader. Een van de mooiste is toch wel dat hij me mee nam voor een zakentripje naar de Speelgoedbeurs in Neurenberg. Zijn collega was ziek en kon niet mee, en hij had geen trek om alleen te gaan haha. Ik was toen 15...En omdat ik er op school heel goed voor stond werd ik een dagje ziekgemeld.

We vertrokken om een uur of 3 's nachts, en om een uur of 5 stopten we bij een tankstation waar ik mocht pakken wat ik wilde. Mijn droom kwam uit: Pringles als ontbijt Mijn vader nam nog wat chocoladerepen mee en frisdrank. Weer 2 uur later zaten we te ontbijten in een wegrestaurant. We hadden het zo gezellig...Ik had het idee dat we op vakantie waren. Op de beurs bekeek ik met mijn vader alle mogelijkheden voor zijn bedrijf en ik voelde me zo gehoord...Eind van de avond waren we weer thuis. Het was zo gezellig, zo mooi, zo echt....Zo typisch voor onze band. Hij behandelde me altijd als gelijke, als volwassene.

banjer49 schreef:ben ze allebei kwijt mijn moeder is in december 2001 overleden aan iets met haar hart en mijn vader vorig jaar aan copd (longziekte)
ik mis ze allebei heel erg nog ook al is het van mijn moeder al bijna tien jaar geleden, soms lijkt het ook net of het vorig jaar was, ik vind het altijd ook erg fijn om er over te praten. sommige mensen hebben zo iets van ja dood is dood hoor, nou dat telt voor mij dus echt niet!!! en ze vinden ook dat het leven gewoon weer verder gaat, dat gaat het ook wel maar voor mij is het toch ff anders.
ben blij met dit topic

Dat soort reacties heb ik pas één keer gehad, toen mijn vader 3 maanden dood was vroeg een collega of ik er nog steeds zo erg mee zat...Ik barstte spontaan in huilen uit van verdriet en woede. Jemig wat had ik haar graag een stomp gegeven!

Heftig Snack a Jack...Zeker ook op zo'n kwetsbare leeftijd.

Mijn vader is in 2005 overleden aan kanker. Hij was op dat moment iets langer dan een jaar ziek.

Voor mij is het vooral moeilijk dat hij er niet was op veel belangrijke momenten in mijn leven, zoals mijn bruiloft en de geboorte van mijn dochter. Gelukkig was ik op het moment van zijn overlijden al samen met mijn man. Ik ben blij dat hij tenminste wel weet met wie ik samen ben.

Ik vind het ontzettend jammer dat hij nooit een opa heeft kunnen zijn voor mijn dochter. Ik weet nl. zeker dat hij dat helemaal geweldig had gevonden. Niks was hem nl. te gek.

_Leaf_ schreef:

banjer49 schreef:ben ze allebei kwijt mijn moeder is in december 2001 overleden aan iets met haar hart en mijn vader vorig jaar aan copd (longziekte)
ik mis ze allebei heel erg nog ook al is het van mijn moeder al bijna tien jaar geleden, soms lijkt het ook net of het vorig jaar was, ik vind het altijd ook erg fijn om er over te praten. sommige mensen hebben zo iets van ja dood is dood hoor, nou dat telt voor mij dus echt niet!!! en ze vinden ook dat het leven gewoon weer verder gaat, dat gaat het ook wel maar voor mij is het toch ff anders.
ben blij met dit topic

Dat soort reacties heb ik pas één keer gehad, toen mijn vader 3 maanden dood was vroeg een collega of ik er nog steeds zo erg mee zat...Ik barstte spontaan in huilen uit van verdriet en woede. Jemig wat had ik haar graag een stomp gegeven!

Heftig Snack a Jack...Zeker ook op zo'n kwetsbare leeftijd.

Doet me denken aan een reactie die ik kreeg van een vriendin toen mijn vader nog niet eens gecremeerd was. 'Als er wat is ben ik er voor je, maar pas na dinsdag, eerder heb ik geen tijd'

Yasmine schreef:
Doet me denken aan een reactie die ik kreeg van een vriendin toen mijn vader nog niet eens gecremeerd was. 'Als er wat is ben ik er voor je, maar pas na dinsdag, eerder heb ik geen tijd'

Wat kunnen mensen toch ongelooflijk kortzichtig zijn!

Ik heb ook zo'n ervaring: de eerste keer dat ik jarig was zonder mijn mams erbij, was ik op vakantie met mijn toenmalige vriend en een bevriend stel. Ik was die dag ontzettend verdrietig en zij, ooit mijn allerbeste vriendin die heel vaak bij ons over de vloer kwam en mijn mams zag als een soort tweede moeder, zei die dag tegen me: 'Jemig Sjaan, heb je daar nou nog stééds zo'n verdriet om??? Ik weet onderhand echt niet meer hoe ik daarmee om moet gaan hoor!!'
Onnodig te zeggen dat de vriendschap inmiddels voorbij is...

Mijn mams was bijna een jaar daarvoor overleden aan lo.ngka.nker, na een kort ziekbed van amper 2 maanden, hoewel er al een hele voorgeschiedenis aan vastzat, maar dat wisten wij niet eerder. Bovendien bleek ze kort voor haar overlijden ook te lijden aan het syndroom van Ko.rs.akov / W.ern.ic.ke, dat is niet-aa.ng.eboren-hers.enle.tsel als gevolg van alcoh.olmisb.ruik en het daarbijbehorende vitaminte-tekort, vergelijkbaar met dementie.
'Gelukkig' heeft mam zich daardoor nooit gerealiseerd dat ze zo ernstig ziek was en zou overlijden. Maar voor ons was het des te moeilijker, want we hebben dus toneel moeten spelen tegen mams, we konden ons verdriet niet aan haar tonen, want ze snapte het gewoon niet...

Niet quoten ajb!

*

MamaRosa, ik krijg gewoon wéér de rillingen van jouw verhaal...

Ik heb beide ouders nog en ik heb hier dus eigenlijk niks te zoeken, maar ik wilde alleen zeggen dat ik het erg verdrietig vind om te lezen hoeveel meiden 'nu al' één of beide ouders kwijt zijn. Ik kan me mijn leven zonder mijn ouders niet voorstellen, dus ik kan denk ik ergens wel een beetje begrijpen dat het niet iets is dat met een paar maanden over is. Maar ook daarom zullen mensen uit je omgeving het ook wel moeilijk vinden hoe ze daar mee om moeten gaan. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en geluk voor de toekomst en een hele dikke knuffel!!

_Leaf_ schreef:

banjer49 schreef:ben ze allebei kwijt mijn moeder is in december 2001 overleden aan iets met haar hart en mijn vader vorig jaar aan copd (longziekte)
ik mis ze allebei heel erg nog ook al is het van mijn moeder al bijna tien jaar geleden, soms lijkt het ook net of het vorig jaar was, ik vind het altijd ook erg fijn om er over te praten. sommige mensen hebben zo iets van ja dood is dood hoor, nou dat telt voor mij dus echt niet!!! en ze vinden ook dat het leven gewoon weer verder gaat, dat gaat het ook wel maar voor mij is het toch ff anders.
ben blij met dit topic

Dat soort reacties heb ik pas één keer gehad, toen mijn vader 3 maanden dood was vroeg een collega of ik er nog steeds zo erg mee zat...Ik barstte spontaan in huilen uit van verdriet en woede. Jemig wat had ik haar graag een stomp gegeven!

Heftig Snack a Jack...Zeker ook op zo'n kwetsbare leeftijd.

Ja dat was het zeker. Alhoewel mijn eerste reactie ook een stuk opluchting was. Voor haar was het beter zo. Zij heeft zo lang een stijd gevoerd met haarzelf. Ook gaf het voor mij en mijn vader ook een stuk 'rust'. Niet meer bang te zijn als je thuis kwam hoe dronken ze was of als de telefoon ging dat ze weer midden op straat gevallen was en dat we haar op moeste halen. Het echt gemis is pas een paar jaar geleden begonnen. Toen ik mijn vriend (nu man) leerde kennen, toen wij ons huis kochten en nu wij een kinderwens hebben. Ik zou zó graag willen weten wat ze van hem vind en van mijn leven.
Sommige mensen kunnen zo verschrikkelijk lomp reageren. ik denk dat die mensen zelf nog nooit iemand zijn verloren.

Mijn mama is vorig jaar overleden... toen was ik nog zwanger rond de 22 weken.
Ze was zo trots en blij dat ik zwanger was. Ze moest zelfs huilen toen ze het hoorde! Ze dacht vast dat ik dat niet heb gezien, maar ik zag heus wel dat ze een traantje moest weg vegen.

Ze wist ook nog dat ik een meisje kreeg. Dat had ze niet verwacht, maar dat dacht niemand haha alleen ik zelf bleef volhouden dat het een meisje was.
Helaas heeft ze haar nooit mogen zien, voelen/vasthouden. En als ik daaraan denk dan begin ik alweer te huilen.
Waarom mag mijn moeder mijn mooie meisje niet vasthouden en meemaken?
Mijn moeder heeft altijd al een rotleven gehad en voor alles moeten vechten. En dan wordt haar dit ook nog afgenomen.
Maar ja wat doe je eraan? Ze was een heel lieve oma geweest....

Mijn vader heb ik geen contact meer mee. Hij leeft nog wel volgens betrouwbare bronnen.
Hij heeft nooit zijn best gedaan om het contact met mij goed te houden, daarom heb ik zo'n 2 á 3 jaar terug voor mezelf besloten dat ik het maar beter helemaal kan afkappen, want het kostte mij een hoop energie die toch helaas verspilde moeite was.

Zo... en nu ga ik even verder janken.
Bedankt voor dit topic hé

Ik ben mijn vader verlopen toen ik 7 jaar was. En mijn stiefvader een jaar later.

Mijn ouders waren al gescheiden toen ik 3 jaar was. Ik ben opgegroeid met mijn stiefvader en mijn eigen vader zag ik om het weekend. Soms elk weekend. Het is schijnbaar een enorme klap voor mij geweest al heb ik dat helemaal niet zo ervaren. Ik heb er vroeger maar weinig van meegekregen en nu jaren later merk ik het pas.

Pussycat schreef:

Zo... en nu ga ik even verder janken.
Bedankt voor dit topic hé

Toch hoop ik dat het oplucht! Het helpt voor mij wel heel erg.

Morgen heb ik een intake voor nabestaanden na zelfdoding, een praatgroep. Hopelijk is dat wat.

Mijn mama is 29 december overleden aan longkanker , ook had ze al 15 jaar de progressieve vorm van ms.

Mis haar nog iedere dag zoveel dat ik er misselijk van word , Heb alleen maar goede herinneringen aan haar het was een geweldig mooi mens .

Ja het lucht wel op, dat is waar
Maar het blijft toch wel super moeilijk hoor om erover te praten. Ja even luchtig erover praten lukt me nu wel.
Maar ik moet er niet te lang bij nadenken, want dan schiet ik vol.

Wel spannend zo'n praatgroep. Maar wel goed als je er over kan praten met anderen denk ik.
Maar ja dat moet je maar kunnen met vreemden.
Is het een grote groep eigenlijk? Of weet je er nog weinig van?

Ik heb echt nog geen idee!

Ik kan er gelukkig wel heel goed over praten, dat scheelt wel. Ik ben er ook heel open over...

Misschien soms wel te open, want sommige mensen zijn gewoon echt ongegeneerd nieuwsgierig. Die willen bij wijze van het liefst nog de foto's zien van toen hij opgebaard lag...en ze willen al helemaal weten hoe hij het gedaan heeft. Die info vind ik te persoonlijk en hou ik voor mezelf..

Mijn vader overleed 11 jaar geleden toen ik 16 was, op 45 jarige leeftijd, aan k.anker.
Ondanks dat we wisten dat hij niet beter zou worden heb ik het heel zwaar gehad de eerste tijd na zijn overlijden...

En nog mis ik mijn vader regelmatig, hij heeft mijn man nooit gekend, dat vind ik erg moeilijk.
Ook vond ik het heel erg dat hij niet bij mijn bruiloft kon zijn, en hij mijn dochter nooit meegemaakt heeft, en
mijn 2e kindje straks ook niet... Dat zijn echt de momenten dat ik hem het meeste mis!
(en natuurlijk ook bij alle andere 'bijzondere' momenten, diplomeringen, rijbewijs enz)

Wat ik eigenlijk op dit moment ook moeilijk vind is dat ik nu 2 jaar op mezelf woon, en alle foto's en tastbare dingen nog bij mijn vader liggen thuis. Terwijl ik vaak wel veel behoefte heb om dat te bekijken. Zelfde als de videobanden (ja de ouderwetse nog ), ik heb geen videorecorder. Kan ze dus niet afkijken, al zou ik dat heel graag willen.

Zoiezo misschien moet ik ze overzetten op dvd, of zou dat niet gaan? Dalijk gaat het mis....waardoor ik dat eigenlijk weer niet durf.

Op zich kan ik bij mijn vader wel de spullen pakken om te kijken, maar er wordt niet heel veel over gesproken dus dan vind ik het ook weer zo beladen en voelt dat niet fijn.

dat vind ik ook het ergste, dat mijn moeder niets heeft mee kunnen maken dat ik mijn vriend leerde kennen, ging samen wonen ging trouwen toen miste ik haar heel erg, dat zijn toch momenten waarop je je mama er bij wilt hebben.
mijn vader is nu een jaar geleden overleden en ik mis hem ook heel erg, laatse herrinnering aan hem was wel erg grappig, ik was was aan het vertellen, ik was klaar en hij lachen bleek dat mijn man het hem al had verteld, maar hij liet mij gewoon praten.
af en toe heb ik nog steeds idee dat ik hem ff moet bellen, want dat deden we elke week want we woonden 200 km van elkaar weg, denk wel dat hij daar heel veel moeite mee had, hij heb het me nooit openlijk verteld, maar hij vroeg altijd als we er waren en weg gingen "wanneer komen jullie weer".
aan de ene kant heb ik er wel vrede mee dat hij nu overleden is (klinkt raar) maar hij vond het leven alleen wel erg moeilijk hij miste mijn moeder heel erg ze waren dan ook al meer dan 40 jaar getrouwd toen hij haar verloor. dus dat is wel fijne gedachte dat ze nu samen zijn!!
en ik vind het heel erg moeilijk dat mijn ouderlijk huis nu gewoon weg is, toen mijn vader nog leefde gingen we elke maand een weekend daar naar toe en sliepen we daar altijd, toen hij overleden was moesten we gewoon hele huis leeg halen dat vond ik ook erg moeilijk.
ben toen wel samen met mijn broer laatste rondje door huis gelopen en afscheid genomen.
en de mensen die domme dingen zeggen zo van ben je er nu nog mee bezig, of volgend jaar gaat het wel beter, dat zijn echt mensen die nog nooit wat hebben mee gemaakt
voor iedereen die het nodig heeft

Pff... Wat ontzettend heftig, dit topic. Ik ben nog geen ouders verloren, maar ben er zó vreselijk bang voor, dat ik het benauwd krijg bij het lezen van jullie verhalen. Je mist dan iets zó essentieels in je leven.. Het lijkt me echt één van de meest depressief-makende dingen die er zijn..

Youandi schreef:Pff... Wat ontzettend heftig, dit topic. Ik ben nog geen ouders verloren, maar ben er zó vreselijk bang voor, dat ik het benauwd krijg bij het lezen van jullie verhalen. Je mist dan iets zó essentieels in je leven.. Het lijkt me echt één van de meest depressief-makende dingen die er zijn..

gewoon niet aan denken en maar niet te veel lezen hier en gewoon lekker genieten van je ouders