Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Zora schreef:
@ Giacomo: Ik denk ook niet dat ik de behoefte heb om beide ouders voor mezelf te houden, maar ik heb wel graag het gevoel dat ik belangrijker ben dan aangetrouwde familie, vriendjes. Ik wil als dochter gewoon onvoorwaardelijk op nummer 1 staan, maar dat hoeft zich niet per se te uiten in alleen maar aandacht voor mij te hebben. Ik vind niet dat ik de enige ben die hiermee moet dealen. Immers, ik ben de dochter van mijn moeder. Zij heeft mij gemaakt, mijn gevoelens zouden belangrijk voor haar moeten zijn. Als ik pijn heb door acties van haar, vind ik dat zij daar wel mee moet dealen. Mijn moeder heeft nooit van mijn vader gehouden. Ze hoopte dat kinderen krijgen haar zou helpen. Ik was dus de eerste 'fix'. Als mijn moeder niet zo had gedacht, beter had geweten, had ik nu niet deze worsteling gehad. Ik vind wel dat ik in eerste instantie stappen zal moeten zetten, verandering moet proberen te accepteren, maar dat dit mijn probleem is, en niet dat van mijn moeder vind ik nogal cru gezegd.

.

Maar Zora, haar vriend en zijn dochters horen nu toch ook bij de familie waarin ze leeft? Het is nu ook haar gezin. En natuurlijk ben jij haar dochter, maar de situatie is nu gewoon anders dan als het was. En hoe lullig ook, daar heb je ook mee te dealen. Je kunt met haar praten over de situatie en uit proberen te leggen hoe je je voelt, misschien dat jullie samen vaker kunnen afspreken samen. Ik lees eigenlijk nergens uit jouw verhaal dat je moeder geen begrip heeft voor jouw gevoelens?

Het leven gaat op gegeven moment door en daar moet je het beste van proberen te maken. Dat je moeder je nu volgens jou niet begrijpt, daar moet je het samen over gaan hebben. Maar dat zij nu een vriend heeft en 2 stiefdochters, tja dat is toch écht iets waar je mee moet dealen. Het is al 2 jaar zo, blijkbaar is het toch wel serieus.

En daarbij schrijf je dat je niet tegen verandering kan en dat jij er zelf niks op wint als je die dochters leert kennen. Maar het draait toch niet alleen maar om jou in deze situatie?

Zora schreef:@ Giacomo: Ik denk ook niet dat ik de behoefte heb om beide ouders voor mezelf te houden, maar ik heb wel graag het gevoel dat ik belangrijker ben dan aangetrouwde familie, vriendjes. Ik wil als dochter gewoon onvoorwaardelijk op nummer 1 staan, maar dat hoeft zich niet per se te uiten in alleen maar aandacht voor mij te hebben.

Dit én het stukje van Guattari op de eerste pagina over in de steek gelaten worden... Zó herkenbaar dat ik in tranen ben nu ik deze reacties lees. Het is niet zo erg als er meerdere mensen zijn die belangrijk zijn voor je vader (in mijn situatie dan) zolang hij die anderen maar niet boven jou verkiest.
Mijn situatie is niet hetzelfde als die van jou, Zora maar ik (en mijn zus ook) heb er moeite mee dat ons paps andere prioriteiten begint te krijgen. Of eigenlijk al een tijdje heeft. Dát doet pijn, niet zozeer de verandering. Ik zou niet eens willen dat paps altijd alleen blijft (mam is 5,5 jaar geleden overleden) maar het feit dat hij voor mij/ons geen of weinig tijd heeft maar voor haar kant van de familie wel...

Dat heeft mijn vader ook heel erg, Sjaan. Mijn stiefmoeder lag in het ziekenhuis en hij wilde bij niemand anders zijn, dan bij mij. Mijn stiefmoeder is uit het ziekenhuis en ik weet dat de hele familie, haar kant, zijn kant, langs mag komen. Ik lees het zelfs op hyves, maar ik ben 'niet welkom'. Het is zo moeilijk om te merken dat ik wel op nummer 1 sta, ergens sta ik daar echt wel, maar dat hij zich er niet altijd naar gedraagt. Maar vervolgens wel van mij verwacht dat ik kom opdraven, wanneer hij het echt niet meer ziet zitten. Toch heb ik dit weten te accepteren, puur en alleen omdat ik onderhuids weet dat ik echt wel belangrijk voor hem ben.

Mijn moeder is een ander verhaal en een verhaal apart. Zij claimt altijd dat wij, mijn broer en ik, op nummer 1 staan. Toch is dit nooit het geval. Ze vraagt, verwacht het soms zonder te vragen, dat ik haar snap. Dat ik snap dat zij ontzettend veel houdt van die 12 jaar jongere lamlul, welke andere verwachtingen van het leven heeft en haar kinderen als opdringers en indringers ziet. Met haar praten over de situatie is niet mogelijk. En in dat opzicht krijg ik altijd het idee dat ze haar prioriteiten heeft verlegd en ons, de kinderen, vergeet en het gerechtvaardigd vindt om me op mijn nummer te zetten, wanneer ik erover probeer te praten, als een kind van 12.

Ik hoef mijn moeder niet voor mezelf. Ik vind het leuk om dingen met haar te ondernemen, maar ik vind het ook fijn voor haar als ze gewoon haar eigen leven leidt. Ik zou het ook heel fijn vinden als ze eens echt gelukkig is. Maar ik zou het voor mezelf fijn vinden om te weten waar ik aantoe ben. Sta ik op nr. 1 of ben ik gewoon een kind dat ze af en toe even opbelt of iets leuks mee onderneemt, zodat ze zichzelf niet slecht voelt? Ik heb het haar weleens gevraagd, maar krijg altijd zo'n vaag antwoord... En die onduidelijkheid, die doet eigenlijk vooral pijn.

(Sorry voor de vervuiling. )

Geeft niet hoor ABE, ik herken ook wel wat in je laatste alinea. Ik weet ook nooit zo goed waar ik nou aan toe ben als mijn moeder me dan weer sms't dat ze me zo mist en dat ze het idee heeft dat ze me verwaarloost. Ik bedoel, op zo'n moment is er niet bijzonders aan de hand, het lijkt echt uit het niets te komen, en haar gedrag op andere momenten lijkt zo'n uitspraak dan weer helemaal te niet te doen.

@ Sjaan: kan me voorstellen dat dat ongelooflijk veel pijn doet. Of nouja, ik weet niet of ik het me kan voorstellen...jouw situatie is weer zo anders. Is de nieuwe liefde van je vader iemand met wie je wel kunt opschieten?

@ Giacomo: ik vind het erg moeilijk om op je te reageren, omdat ik me wat aangevallen voel. Je posts komen wat hard op me over, maar dat komt misschien meer omdat ik verdrietig ben. Anyway, het gaat in deze wel alleen om mij. In dit topic vraag ik me immers af hoe ik hiermee om moet gaan. Ik wil erg graag de nieuwe situatie accepteren, en probeer uit te leggen wat mijn achtergrond hierin is. Dat zij nu zo'n 2 jaar met haar nieuwe vriend is, doet niets af aan het feit dat het nog steeds pijn doet, en dat er door dit soort dingen als feestjes waar zijn dochters opeens mee naar toe gaan, blijkbaar toch weer opnieuw iets pijn doet. Ik zou het ook graag anders zien, maar het maakt me gewoon steeds opnieuw verdrietig. Ik voel me daarin erg machteloos, want het overspoelt me dan echt gewoon. Dat is ook wat ik steeds aangeef, ik zou heel graag níet steeds opnieuw die klap krijgen, en het allemaal net zo makkelijk accepteren als bijvoorbeeld mijn zusje dat kan.

Ik bedoel het niet aanvallend, sorry als dat verkeerd over komt. Het is iets waar je over moet praten met je ouders, hoe moeilijk dat ook is. Maar het is ook iets wat je moet gaan accepteren, soms worden dingen niet meer anders. Als je er zo last van hebt en gesprekken met je ouders helpen niet, is het dan iets om een keer met een professional over te praten? Al is het maar 1 gesprek. Deze scheiding heeft kennelijk een behoorlijke impact op je gehad, je hoeft dat niet allemaal alleen te verwerken. Sterkte hoor!

Thanks Giacomo Ik heb een tijd bij een psycholoog gelopen hiervoor, al was dat vlak na de scheiding. Heeft me toen erg geholpen, maar ik denk dat dat nu niet meer helpt. Rationeel gezien weet ik denk ik wel hoe het werkt, en wat ik moet doen... het lukt me gevoelsmatig alleen niet. Maar nu je het zegt is het misschien wel iets om weer eens over na te denken.

Zora schreef:Geeft niet hoor ABE, ik herken ook wel wat in je laatste alinea. Ik weet ook nooit zo goed waar ik nou aan toe ben als mijn moeder me dan weer sms't dat ze me zo mist en dat ze het idee heeft dat ze me verwaarloost. Ik bedoel, op zo'n moment is er niet bijzonders aan de hand, het lijkt echt uit het niets te komen, en haar gedrag op andere momenten lijkt zo'n uitspraak dan weer helemaal te niet te doen.

Dat heb ik dus ook, heel erg sterk. En ik heb me proberen aan te passen, op mijn tenen gelopen, netjes gedaan, lief gereageerd. En nu is het voor mij klaar. Ik heb voor nu het contact verbroken, omdat het me teveel pijn doet, en ik zie in de toekomst wel of we nog een kans hebben om nader tot elkaar te komen. Elke dag dat ik haar niet spreek, hoe meer ik achter mijn keuze sta.

Sterkte, Zora. Het is echt een rotgevoel. En deels snap ik wel wat Giacomo bedoelt, maar volgens mij is dat hier niet aan de orde. Het gaat, volgens mij, niet om het alleenrecht op een moeder, maar om het feit dat er 'raar' wordt gedaan.

Update nu ik het even heb kunnen laten bezinken: ik ga eerlijk bij mijn moeder aangeven dat óók naar de verjaardag van die meiden gaan, me even een paar stappen te snel is, zeker als ze zondag ook meegaan naar het feestje van mijn oma. Ik hoop goed te kunnen uitleggen dat ik heel erg mijn best wil doen, en dat ik het echt probeer, maar dat ik hoop dat ze begrijpt dat ik het voor mezelf iets langzamer moet aanpakken.

Jullie als objectieve buitenstaanders: dat kan toch wel? Is toch wel netjes als ik het gewoon uitleg?

Heel netjes :-)

Melis_je schreef:Heel netjes :-)

Eens

Goedzo! Je kunt beter gewoon op de nette manieren jou grenzen aangeven, dan er over heen gaan!

Oh wat fijn! Ik check het nog even bij mijn zusje en bel dan mijn moeder. Ben opgelucht dat jullie het met me eens zijn!

Lijkt me heel redelijk en netjes hoor.

*knip*

Dank je Sjaantje

Ik herken me heel erg in jouw verhaal. Ik kan ook inderdaad wel honderden van dat soort voorbeeldjes bedenken die mijn vader anders is gaan doen, en waarin ik hem minder herken. Dat doet pijn inderdaad, maar ik kan me voorstellen dat het nog veel moeilijker is als je moeder er niet meer is. Zoiets zou je toch meer samen pijn moeten doen uiteindelijk, terwijl het na een scheiding echt meer, of er nou ruzie is of niet, twee kampen/kanten zijn. Moeilijk lijkt me dat zeg, als zij dan ook nog eens zo anders is dan jullie, of dan je moeder en voorheen je vader. Gelukkig dat dat soort dingen dan toch echt went en echt slijt. Dat merk je nu al, en ik kan me voorstellen dat dat alleen maar beter wordt...

Hoe ben je er nou uiteindelijk mee om gegaan?

Trisha schreef:Hoe ben je er nou uiteindelijk mee om gegaan?

Ben ik ook wel benieuwd naar. Hoe nam je moeder het op?

Ah wat lief dat jullie er nog naar vragen!

Ik heb vorige week mijn moeder gebeld. Ik had er al zoveel over nagedacht dat ik echt heel resoluut eruit gooide: "mam, ik heb erover nagedacht, en dat die meiden én naar het feestje gaan, en een feestje geven waar ik dan heen zou kunnen, dat is me een paar stappen te snel, dus ik ga niet!!!". Haha, valt weinig tegen in te brengen Volgens mij heb ik het daarna relatief goed weten te onderbouwen, en mijn moeder was weer in een begripvolle bui dus snapte het helemaal gelukkig. Mijn vriend zegt dat hij denkt dat mijn moeder ook wel wéét dat ik er zo'n moeite mee heb, maar dat ze aan de andere kant toch blijft hopen dat ik al een paar stappen verder ben. Op zo'n moment vraagt ze me dus dingen, waarvan ze eigenlijk al weet dat ik er nog niet aan toe ben. Zit denk ik wel iets in.

Het feestje van gisteren had ik van tevoren al zo zwartgemaakt, dat het uiteindelijk alleen maar kon meevallen. Ik heb inderdaad mijn moeder jammer genoeg nauwelijks gesproken omdat die zoveel met die meiden was, maar het gevoel dat ik erbij kreeg viel me gelukkig mee. Weer een stapje verder dus blijkbaar

Bedankt voor alle steun en begrip meiden!

Misschien juist wel goed dat je moeder het blijft vragen, want anders ga je er op een gegeven moment misschien ook niet meer over nadenken om een keer wel te gaan en stopt de "groei" zeg maar. Alleen moeilijk dat ze niet altijd snapt als je niet wil.

Zit wat in hoor, alleen denk ik dat het voor mij niet echt zo werkt. Ik ben er me er voortdurend ontzettend van bewust dat dit op de achtergrond sluimert, en dat ik eraan moet werken, ook op doodnormale dagen als ik ze niet eens zie, of niet eens een dergelijke keuze hoef te maken. Maar goed, ik ben best een beetje blij dat afgelopen zondag relatief gezien meeviel, en dat mijn kutgevoel tot nog toe niet is blijven hangen

Fijn dat het nog meeviel zondag! En goed van je dat je het tegen je moeder heb gezegd. Heb je ook aangegeven wat meer dingen met haar samen te willen doen zonder de meiden erbij?

Nee, dit keer niet specifiek, maar de laatste keer dat ik haar sprak wel. We gaan elk jaar in september met z'n allen een weekendje weg, en dit keer wilde zij hen ook meevragen. Toen heb ik aangegeven dat ik het jammer zou vinden als dat de traditie verandert, dat we dan niets meer echt met (een deel van) het gezin doen. Ik heb toen meteen wel voorgesteld dat we wel óók wat met hen kunnen doen, met z'n allen, maar dus niet in plaats van

Goed van je dat je dat heb gezegd! Reageerde ze er positief op? En ook goed dat je wat anders heb voorgesteld om toch ook te doen met de meiden erbij.

Vond ik ook goed van mezelf Nou, ze begreep het eerst niet helemaal. Ik raakte een beetje geëmotioneerd (waren al wat langer in het gesprek) maar gelukkig viel mijn zusje me toen bij. Ze was het met me eens, maar kon het weer even wat anders verwoorden. En tja, ik weet niet of ze het nu begrijpt of niet, maar ze accepteert het in ieder geval nu wel.