Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Zora za 2 apr 2011 - 22:59

Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden gescheiden. Mijn vader heeft sinds een aantal jaar een nieuwe vriendin, waar hij sinds een aantal jaar ook mee getrouwd is. Ik heb daar ongelooflijk veel moeite mee gehad, maar sinds een tijdje kan ik daar behoorlijk goed mee omgaan, en accepteer ik de nieuwe situatie helemaal. Dit heeft wel ontzettend veel voeten in de aarde gehad, het kostte me zoveel moeite en verdriet. Mijn vader had hier weinig begrip voor, wat de situatie ook wel verergerde natuurlijk. Het lastige voor mij was dat mijn zusje en broertje veel minder problemen ermee hadden dan ik, dus mijn vader had mooi vergelijkingsmateriaal...

Nu is mijn moeder sinds 2 jaar ook weer met een vriend, met 3 tienerdochters. Ik heb het gevoel alsof alles weer opgerakeld wordt. Voel me weer zo verdrietig, alleen, in de steek gelaten. Mijn moeder woont niet bij mij in de buurt, maar komt ook nauwelijks langs. Ze is nu heel vaak bij hen, en als ik daar eens ben, nodigt ze hem en de kids ook altijd uit. Er is dan nauwelijks tijd om bij te kletsen. Ze heeft gewoon alleen aandacht voor hen. Ik vind het zo moeilijk om vrolijk en blij te zijn voor haar. Ik ben wat dit betreft gewoon erg moeilijk, hou niet van verandering. Ik besef me heel goed dat ik me hier overheen zou moeten zetten, beter mijn best zou moeten doen, maar het lukt me gewoon niet. Het doet me zoveel verdriet, ik voel me zo ongemakkelijk. Ik wil gewoon niet 'bonden' met hen.

Nu belt mijn moeder net. Volgende week is er een feestje van mijn oma. Die kids gaan nu ook opeens mee, terwijl ze mijn oma niet eens kennen. Ik had er zin in om lekker weer met mijn moeder en mijn oma bij te kletsen maar ik weet nu al dat dat lastig wordt. Die meiden eisen zoveel aandacht op, en hangen zo aan mijn moeder. Ze belt nu net weer, en zegt dat volgende week ook de verjaardag van 2 van de 3 meiden wordt gevierd. Of ik daar ook heen wil, maar ik hoef me niet verplicht te voelen. Ik wil niet! Ik wil hen niet leren kennen, ik wil me niet aanpassen. Ik wil gewoon dat de scheiding en de gevolgen daarvan nu eens klaar zijn. Ik wil me niet meer zo klote voelen. Ik heb het gevoel dat ik nu eigenlijk wel gewoon naar dat feestje moet, want ja, ik ben dan wel niet verplicht, maar toch...

Ik besef me dat ik misschien heel kinderachtig klink, en dat ik me wat volwassener zou moeten opstellen, maar de verandering steeds, elke nieuwe situatie, blijft me gewoon steeds pijn doen. Hoe verander ik dit nou? Hoe stel ik me nou wat meer open op, zonder dat het zo'n pijn doet? Ik probeer voorbeeld te nemen aan mijn zusje, die het altijd allemaal leuk en wel prima vindt, maar het lukt me gewoon niet Sad

Ella za 2 apr 2011 - 23:03

Zora schreef:Mijn ouders zijn een aantal jaar geleden gescheiden. Mijn vader heeft sinds een aantal jaar een nieuwe vriendin, waar hij sinds een aantal jaar ook mee getrouwd is. Ik heb daar ongelooflijk veel moeite mee gehad, maar sinds een tijdje kan ik daar behoorlijk goed mee omgaan, en accepteer ik de nieuwe situatie helemaal. Dit heeft wel ontzettend veel voeten in de aarde gehad, het kostte me zoveel moeite en verdriet. Mijn vader had hier weinig begrip voor, wat de situatie ook wel verergerde natuurlijk. Het lastige voor mij was dat mijn zusje en broertje veel minder problemen ermee hadden dan ik, dus mijn vader had mooi vergelijkingsmateriaal...

Nu is mijn moeder sinds 2 jaar ook weer met een vriend, met 3 tienerdochters. Ik heb het gevoel alsof alles weer opgerakeld wordt. Voel me weer zo verdrietig, alleen, in de steek gelaten. Mijn moeder woont niet bij mij in de buurt, maar komt ook nauwelijks langs. Ze is nu heel vaak bij hen, en als ik daar eens ben, nodigt ze hem en de kids ook altijd uit. Er is dan nauwelijks tijd om bij te kletsen. Ze heeft gewoon alleen aandacht voor hen. Ik vind het zo moeilijk om vrolijk en blij te zijn voor haar. Ik ben wat dit betreft gewoon erg moeilijk, hou niet van verandering. Ik besef me heel goed dat ik me hier overheen zou moeten zetten, beter mijn best zou moeten doen, maar het lukt me gewoon niet. Het doet me zoveel verdriet, ik voel me zo ongemakkelijk. Ik wil gewoon niet 'bonden' met hen.

Nu belt mijn moeder net. Volgende week is er een feestje van mijn oma. Die kids gaan nu ook opeens mee, terwijl ze mijn oma niet eens kennen. Ik had er zin in om lekker weer met mijn moeder en mijn oma bij te kletsen maar ik weet nu al dat dat lastig wordt. Die meiden eisen zoveel aandacht op, en hangen zo aan mijn moeder. Ze belt nu net weer, en zegt dat volgende week ook de verjaardag van 2 van de 3 meiden wordt gevierd. Of ik daar ook heen wil, maar ik hoef me niet verplicht te voelen. Ik wil niet! Ik wil hen niet leren kennen, ik wil me niet aanpassen. Ik wil gewoon dat de scheiding en de gevolgen daarvan nu eens klaar zijn. Ik wil me niet meer zo klote voelen. Ik heb het gevoel dat ik nu eigenlijk wel gewoon naar dat feestje moet, want ja, ik ben dan wel niet verplicht, maar toch...

Ik besef me dat ik misschien heel kinderachtig klink, en dat ik me wat volwassener zou moeten opstellen, maar de verandering steeds, elke nieuwe situatie, blijft me gewoon steeds pijn doen. Hoe verander ik dit nou? Hoe stel ik me nou wat meer open op, zonder dat het zo'n pijn doet? Ik probeer voorbeeld te nemen aan mijn zusje, die het altijd allemaal leuk en wel prima vindt, maar het lukt me gewoon niet

Je hebt denk ik erg moeite om je aan te passen naar een neiuwe situatie. Dat geeft helemaal niets. Het si ook niet niks als je ouders gaan scheiden. Bedenk je wel dat de kinderen het misscien ook wel lastig vinden/vonden. Is het niet een idee dat je eens met je meoder praat en samen ook eens dingen gaat doen?

girli za 2 apr 2011 - 23:07

Lastige situatie ! hug

Je geeft meerdere malen aan dat je wel eens alleen met je moeder wilt spreken zonder de nieuwe mensen erbij. Misschien zou je dat eens kunnen doen. Ga gezellig samen lunchen bijvoorbeeld. Als jij haar uitnodigt, kan ze moeilijk nog allerlei andere mensen meenemen. Ik denk dat het belangrijk voor jou is om uit te leggen hoe je je voelt. Dat je wel graag wilt, maar dat je al die veranderingen gewoon moeilijk vindt en tijd nodig hebt om te wennen aan de nieuwe situatie. Probeer je eigen tempo aan te houden.

Voel je niet verplicht om naar de verjaardag van de meiden te gaan. Ik zeg altijd maar, Rome is ook niet in één dag gebouwd. Desnoods geef je aan dat je het druk hebt met je studie/werk etc.

Gast za 2 apr 2011 - 23:11

Inderdaad, probeer het anders wat te verdelen. Neem wel de moeite om die meiden te leren kennen maar zeg tegen je moeder dat je weer eens wat samen met haar wilt doen. Ergens lunchen ofzo. Gewoon even met zijn tweetjes. Daar is op zich niets raars aan lijkt me.

Gast za 2 apr 2011 - 23:21

Ik snap dat je het lastig vindt ja. Ik heb zelf een min of meer vergelijkbare situatie en zie dat mijn zusje met het zelfde probleem worstelt. Ik heb dan ook geen hapklare oplossing voor je, maar wil je wel zeggen dat je gewoon moet doen waar jij je goed bij voelt en kleine stapjes moet maken als je niet aan grote stappen toe bent.

Overigens vind ik het niet heel vreemd dat die meiden meegaan naar het feestje van je oma. Na een relatie van 2 jaar tussen jouw moeder en hun vader beginnen ze toch echt wel deel uit te maken van de familie en zullen ze ooit een keer kennis moeten maken met jouw oma. Ik vind feestjes daar altijd wel geschikt voor, omdat het dan minder geforceerd/ongemakkelijk is dan wanneer je moeder alleen met hun bij je oma langs zou gaan, bijvoorbeeld.

Verder neemt mijn vader zijn vriendin helaas ook overal mee naar toe. Ook als ik hem alleen ergens voor uitnodig, dat heeft hij nu al een paar keer gedaan. Sinds hij een nieuwe relatie heeft (nu ruim 3,5 jaar) heb ik elke keer dat ik bij mijn vader langs ging zijn vriendin ook wel gezien, ook als ik aangeef echt iets alleen met mijn vader te willen doen. Mijn vader komt ook zelden langs bij mij, maar de twee keer dat hij langs is geweest heeft hij haar ook meegenomen. De eerste keer overviel het me echt (ik wist helemaal niet dat ze mee kwam, het was niet eens in me op gekomen, ze bleven een heel weekend en ik woonde in een studentenkamer...) en de tweede keer had ik er al op gerekend maar vond ik het nog steeds niet leuk. Ik heb het met mijn vader besproken op een hele duidelijke manier, maar hij lijkt het niet echt te begrijpen.

Ik geef haar wel een kans en accepteer haar omdat mijn vader blijkbaar iets in haar ziet, maar ik vind haar gewoon een onprettig persoon en voel geen enkele band met haar.

Alias za 2 apr 2011 - 23:32

Ik zou proberen je een beetje open te stellen voor verandering, dat hoeft niet met hele grote sprongen maar af en toe eens afspreken met iedereen en proberen elkaar een beetje te leren kennen.
Verder zou ik proberen aan je moeder uit te leggen dat je haar graag wat vaker alleen zou willen zien zodat jullie even lekker kunnen bijkletsen, misschien kan ze daar dan ook wat meer rekening mee houden. Misschien is het voor jou heel vanzelfsprekend dat je haar vaker alleen wil zien en snap je niet waarom zij dit niet ziet, maar grote kans dat het totaal niet met opzet gebeurt dat de hele club er vaak bij is. In dat geval is het echt het beste als je duidelijk aangeeft dat je graag vaker 1 op 1 afspreekt, dat ze uit jouw mond hoort dat jij daar behoefte aan hebt en daar dan zelf beter op kan letten.

Zora za 2 apr 2011 - 23:54

Dank voor jullie reacties!

Ik kan inderdaad écht écht écht niet tegen verandering. Dat heb ik altijd al gehad, zo lastig is dat! Wat jullie aangeven, met mijn moeder praten, heb ik al een aantal keer gedaan. Ze weet dat ik met dit soort dingen veel moeite heb, maar haar begrip daarvoor komt een beetje in vlagen, evenals haar aandacht voor mij. Eens in de zoveel tijd krijg ik weer een telefoontje of smsje dat ze het idee heeft dat ze me verwaarloost, en dat ze dat zo erg vindt, en of ze mag langskomen dit weekend. Dan is het gewoon ok, en gezellig, maar de andere keer is dat begrip weer ver te zoeken. Dat maakt het zo lastig. Ik heb het idee mijn gevoelens steeds te moeten benadrukken, of uit te leggen, terwijl ze best weet hoe moeilijk ik het hiermee heb...

ZvB: ik probeer het inderdaad ook te verdelen, ga gewoon elke keer braaf mee als zij er ook zijn. Maar het gaat me er ook om: het blijft gewoon zo intens klote voelen. Ik kan er zo tegenop zien, ik blijf gewoon gevoelsmatig écht níet wíllen! Ik doe het wel, want ik ben volwassen, en vind dat ik me niet zo zou moeten aanstellen, maar het klotegevoel blijft Sad

Girli: Thanks smile

Ik kies ook wel eens voor mezelf inderdaad, en geef wel eens aan dat ik niet kan of niet wil (de grote afstand tussen mij en mijn familie is dan ook altijd wel handig :p) maar ik zou volgende week dus al wel naar het feest van mijn oma gaan. Ik zou dan bij mijn zusje slapen en op die dag is dus ook het feestje van die meiden. Ik ben dan dus al in de buurt... Ik kan er dus eigenlijk al niet onderuit...

Gast zo 3 apr 2011 - 0:19

Zora schreef:

Voel me weer zo verdrietig, alleen, in de steek gelaten. Mijn moeder woont niet bij mij in de buurt, maar komt ook nauwelijks langs. Ze is nu heel vaak bij hen, en als ik daar eens ben, nodigt ze hem en de kids ook altijd uit. Er is dan nauwelijks tijd om bij te kletsen. Ze heeft gewoon alleen aandacht voor hen. Ik vind het zo moeilijk om vrolijk en blij te zijn voor haar.

Ik besef me dat ik misschien heel kinderachtig klink, en dat ik me wat volwassener zou moeten opstellen, maar de verandering steeds, elke nieuwe situatie, blijft me gewoon steeds pijn doen.

Lieve Zora,
Ik vind het verdrietig om deze posts van je te lezen, omdat we het er natuurlijk wel over hebben gehad in het verleden. Wat me opviel is dat forummers hier reageren op wat je aangaf, namelijk dat je moeite hebt met verandering. Maar ik denk eerlijk gezegd helemaal niet dat dat de kern is en dat komt door wat je eromheen aangeeft. Je zegt je in de steek gelaten te voelen en niet te willen 'bonden', terwijl je moeder er juist zo'n beetje alles aan doet om wel one big happy family te gaan vormen op z'n tijd. Daarnaast geef je aan dat ze nauwelijks langskomt en dat tezamen lijkt mij meer de kern te vormen van het probleem: domweg dat je je moeder mist en de band die er ooit was of waar je behoefte aan hebt als haar oudste dochter zijnde. Ik denk namelijk dat je veel minder moeite met het hele plaatje eromheen zou hebben, als je het gevoel had dat die ene speciale klik tussen jullie er gewoon zou zijn. Het idee van "m'n moeder is m'n moeder soms niet meer" en dat doet enorm veel verdriet en pijn. Ik kan er natuurlijk geheel naast zitten, maar zo zou ik zelf het probleem benoemen op basis van wat je vertelt.

Wat je eraan kan veranderen om je minder alleen hierin te voelen, lijkt me lastig. Het is zo gegroeid en ik vrees dat je dat ook niet met 1 bezoekje/mailtje/telefoongesprek blijven kan veranderen in een situatie waarin jij je opeens compleet het tegenovergestelde voelt. Wel denk ik dat een open gesprek hierover een ingang kan zijn om verandering teweeg te brengen en dat je een mooie insteek kan vinden in de berichten die af en toe jouw kant opkomen vanuit je moeder, waarin ze stelt het gevoel te hebben jou te verwaarlozen. Verwaarlozen is een zwaar woord, maar je zou kunnen aangeven dat je de beginselen mist van de moeder-dochterrelatie en aan jezelf merkt hier wel degelijk behoefte aan te hebben. Dan hou je het bij jezelf en loop je ook niet het risico dat het meteen escaleert, omdat je zou beginnen over die 3 andere meiden. Op basis van haar reactie zou ik kijken wat een volgende stap kan zijn voor jullie samen en dit proberen los te koppelen van de verjaardagen/activiteiten waarbij de dochters van je moeders vriend wel aanwezig zijn. Klinkt natuurlijk allemaal veel makkelijker dan het in praktijk zal zijn, maar dit onderbuikgevoel zal anders hooguit weer tijdelijk minder worden, maar verdwijnen zal het niet zomaar; vandaar ook dat ik denk dat je er iets mee zou moeten proberen te doen. Ik vind het heel erg rot voor je, want ik lees in je posts niet de rationele Zora zoals ik die ken en dat is ook terecht; dit probleem raakt je gevoel en aangezien het jouw gevoel is, kan dit niet fout of kinderachtig zijn.

Zora zo 3 apr 2011 - 0:29

Dank je dank je dank je Guat. Ik zit met tranen in m'n ogen je stuk te lezen (met name dat 'mijn moeder is mijn moeder soms niet meer.') Dat op zich is al een goed voorbeeld van dat ik hierin niet rationeel ben, maar normaal de rationele zelf ben. Ik bedoel, seriously, ik krijg dus echt weinig tranen in mijn ogen van berichtjes lezen op een forum :p

Ik heb inderdaad het idee dat de basis de laatste tijd al niet goed is, waardoor ik op zo'n moment met iedereen erbij minder heb om op terug te vallen. Waar trek ik me dan aan op? Waar doe ik het dan voor, vraag ik me af. Even heel egoïstisch gezien: ik schiet er niks mee op hen (beter) te leren kennen, ik maak alleen mijn moeder blij. Nou zou dat heel fijn zijn als dat zich weer vertaalt in een betere band met haar, maar dát is dus niet zo. Ik heb het idee dat zij dan alleen gesterkt wordt in het idee dat alles prima gaat zo. Misschien is mijn afweer een soort kinderachtige manier om mijn moeder te laten weten dat dit not the way is...

Ik denk inderdaad ook niet dat er iets concreets is wat ik er aan kan doen. Het frusteert me alleen zo enorm. De scheiding is denk ik nu zo'n 8 jaar geleden, en élke keer is er weer iets dat alles overhoop haalt, terwijl de laatste stap me dan al juist zoveel moeite had gekost. Dan ben ik blij en trots op mezelf, maar helemaal kapot, dat het me gelukt is iets te accepteren, en dan moet ik meteen alweer door naar de volgende stap. Allemaal hardstikke logisch, maar waarom blijft dat gevoel dan steeds zo heftig? Je zou toch denken dat het gevoel an sich slijt, en dat ik niet elke keer weer helemaal opnieuw hoef te beginnen bij elke nieuwe situatie die zich voordoet.

Gast zo 3 apr 2011 - 0:36

Guttegut, de invloed die ik toch weer op mensen heb hè?;-) It makes two of us, want ik zat met tranen in m'n ogen het bericht te typen vanwege pijn in nek/schouder, dus knal er nu eerst wat pijnstillers in en reageer daarna weer. smile

Zora zo 3 apr 2011 - 0:37

Hahaha dat moet nou ook weer niet hoor. Chill!!

Zwoesj zo 3 apr 2011 - 0:43

Ik herken je verhaal, al is mijn situatie wel anders:

Mijn ouders zijn 4.5 jaar geleden gescheiden. Mijn moeder had na een half jaar al een nieuwe vriend. Ik kreeg daardoor het gevoel dat ik haar moest gaan delen, aangezien al haar aandacht nu naar hem ging. Gelukkig woonde ik toe niet bij haar. Ik heb met haar een goed gesprek erover gehad, heb haar gezegd dat ik hem de eerste tijd niet wilde ontmoeten, omdat ik haar nog niet wilde delen met hem. Ook wilde ik niet over hem praten, de tijd die wij samen waren wilde ik ook van onzelf houden, op de een of andere manier voelde het niet meer als samen wanneer we het over hem hadden.
Na een jaar heb ik hem ontmoet. Hele geschikte vent gelukkig, die ook begrip had voor mijn mening. Hij stimuleerde mijn moeder ook om juist dingen met mij te doen, zonder hem erbij. Hij belde dan ook niet tijdens die bezoeken, zijn tijd met haar kwam daarna wel weer. Dat heeft het voor mij een stuk makkelijker gemaakt om het te accepteren, juist omdat ik mijn moeder niet kwijt was. Helaas zijn ze nu uit elkaar, dus hopelijk is de volgende vent net zo geschikt en heeft hij er net zoveel begrip voor.

Mijn vader is echter een compleet ander verhaal. Zijn vriendin woont in Wit Rusland, hij is bezig haar hierheen te halen. Ik zie nu al dat ik hem aan het verliezen ben, hij heeft het alleen nog maar over haar, mailt continu met haar als ik bij hem ben. Ik heb hem aangegeven dat ik het net zo wil doen als met mn moeder (haar eerst niet willen ontmoeten en niet met hem over haar willen praten) maar dat accepteert hij niet. Hij heeft ook gezegd, als je haar niet wilt zien, zie je mij ook niet. Ik wil haar nog niet accepteren, niet zolang ik niet weet hoe alles uit gaat pakken. Op zulke momenten voel ik me ook heel alleen en niet begrepen. Ik wil hem eigenlijk niet delen, het is mijn vader, en normaliter is de dochter belangrijker voor de vader dan de vriendin. Dat moeten zij beiden ook beseffen, maar dat gebeurd niet.

Ik weet niet of je je herkend in wat ik hierboven schreef. Je verhaal komt mij over als wat ik ook heb, niet willen delen, het is JOUW moeder en niet die van de kinderen van haar vriend. Zij hebben hun eigen moeder, en je wilt denk ik niet dat ze haar claimen. Voel je je daardoor buitengesloten?
Probeer er echt eens goed met haar over te praten. 1 op 1, al duurt het gesprek de hele dag. Laat desnoods dit topic (deels) aan haar lezen, misschien beseft ze dan dat het ernst is, en kunnen jullie er daarna samen aan werken. Samen dingen doen, wanneer jij bij hen op bezoek bent samen het avondeten koken. Ook al zijn er anderen bij, ze geeft je dan wel het gevoel dat je echt haar dochter bent en er niemand tussen jullie komt.

Meis, echt, je bent niet kinderachtig, ik kan me je zo goed voorstellen.. hug

Gast zo 3 apr 2011 - 0:55

Ehm weet je moeder dit ook?

Gast zo 3 apr 2011 - 1:06

Zwoesj schreef:
Meis, echt, je bent niet kinderachtig, ik kan me je zo goed voorstellen..

En toch menen ouders dat kinderen zich maar gewoon moeten aanpassen naar wat zij normaal vinden. Maar het is niet normaal, het zal nooit meer normaal worden. Maar als je er dan niet mee weet om te gaan, anders denkt dan zij doen, dan ben jij opeens de kinderachtige in het verhaal.

Zwoesj zo 3 apr 2011 - 1:16

ABE schreef:
Zwoesj schreef:
Meis, echt, je bent niet kinderachtig, ik kan me je zo goed voorstellen..

En toch menen ouders dat kinderen zich maar gewoon moeten aanpassen naar wat zij normaal vinden. Maar het is niet normaal, het zal nooit meer normaal worden. Maar als je er dan niet mee weet om te gaan, anders denkt dan zij doen, dan ben jij opeens de kinderachtige in het verhaal.

Mooi gezegd ABE, als de ouders dat nou eens in gingen zien...

Gast zo 3 apr 2011 - 1:23

Zora schreef:

Ik heb inderdaad het idee dat de basis de laatste tijd al niet goed is, waardoor ik op zo'n moment met iedereen erbij minder heb om op terug te vallen. Waar trek ik me dan aan op? Waar doe ik het dan voor, vraag ik me af. Even heel egoïstisch gezien: ik schiet er niks mee op hen (beter) te leren kennen, ik maak alleen mijn moeder blij. Nou zou dat heel fijn zijn als dat zich weer vertaalt in een betere band met haar, maar dát is dus niet zo.

maar waarom blijft dat gevoel dan steeds zo heftig? Je zou toch denken dat het gevoel an sich slijt, en dat ik niet elke keer weer helemaal opnieuw hoef te beginnen bij elke nieuwe situatie die zich voordoet.

Het kan zijn dat jouw moeder geenszins beseft dat jij nog behoefte voelt aan een soort van 'icoon' in de vorm van een moederfiguur, wat natuurlijk ondoordacht is; moeder ben je niet tot je kind volwassen is, maar blijf je altijd. Zolang jij niet expliciet aan de bel trekt, zal zij wellicht het idee hebben dat je je prima redt en dat ze het vanzelf wel hoort als dit even niet het geval zou zijn. Op papier red jij je natuurlijk ook prima: afgestudeerd, goede baan, leuke vriend, stabiel leventje, huisje, kijken voor koophuis (dus financieel ook niets aan het handje waar zij zich druk om hoeft te maken) etc etc. Je zit in die zin dus in een geheel andere levensfase dan die andere meiden. Reken daar nog eens een afstand bij van ruim 200 km en dan is het snel gedaan met het delen van de kleine ditjes en datjes of het signaleren van eventuele andere behoeftes dan concrete hulp over bovenstaande genoemde aspecten.

Ik denk dat je de band die jij met haar voelt of juist niet voelt momenteel, losstaat van wat jij ermee opschiet om meer te gaan bonden met de rest van de familie. Dat zijn twee aparte dingen: jouw band met je moeder is een kant, de band met de rest van de familie is de andere kant. Het zou alleen zo fijn zijn als dat ergens samenkomt en die verbinding voel je nu nergens.

Het lijkt me niet gek dat je gevoelsmatig weer terug wordt gegooid in een bepaald rouwproces, als zich in een nieuwe situatie aandient. Daarmee kom jij namelijk ook automatisch weer in je kwetsbare fase, waarin je ankers mist waar je je aan vast kunt houden en eventueel op kan trekken. Een scheiding staat impliciet voor een levensfaseovergang en daar kan een ieder zich heel kwetsbaar door voelen, want de structuur van jarenlang is opeens weg en moet in een nieuwe vorm worden gegoten en dan is het dus altijd maar de vraag wat dit voor in dit geval voor jou betekent. Daarbij komt dat jij nooit hebt gewild dat je ouders gingen scheiden, ook al besef je rationeel dat dit de beste stap voor hen is geweest. De keerzijde is wel dat jij er maar mee moet zien te dealen en dat dit ook invloed uitoefent op de relatie met je moeder, is natuurlijk geenszins een uitvloeisel waar je vrede mee hebt; een uitvloeisel van een situatie waar je in essentie al geen vrede mee had. Van het minst leuk scenario nog het beste proberen te maken, gaat dus eigenlijk nu voor jou niet op en dat steekt.

Helaas heb ik niet het vermogen je kant en klare oplossingen aan te reiken, maar de verwarrende en met elkaar verweven gevoelens en gedachten loskoppelen geeft je hopelijk wel inzicht in waar je wel en geen invloed op zal hebben, om uiteindelijk bepaalde veranderingen te bewerkstelligen.

Gast zo 3 apr 2011 - 3:07

Mijn ouders zijn ook gescheiden en hertrouwd, maar ik heb nooit echt de behoefte gevoeld om ze voor mezelf te houden zeg maar. Het lijkt me moeilijk als je dat wel hebt. Ik heb altijd sterk het gevoel gehad dat ik mijn ouders weer gelukkig wilde zien. Relaties gaan over, maar je ouders blijven altijd je ouders (uitzonderingen daar gelaten) Geef jezelf de tijd te wennen, maar probeer een ander niet teveel af te stoten omdat jij niet tegen die verandering kan. Dat is iets waar jij mee moet dealen, dat probleem ligt niet bij je ouders. Sterkte

Zora zo 3 apr 2011 - 3:47

Wauw, wat een uitgebreide reacties. Heel erg fijn!

@ Zwoesj: ik herken me inderdaad erg in jouw verhaal. Wat ontzettend fijn dat je met je moeder echt stap voor stap hebt kunnen aanpakken. Dat lijkt me echt heel fijn, had voor mij ook goed geholpen denk ik. Ik vind het nog best een idee om haar dit topic te laten lezen, al is het misschien vertekenend omdat ik hier ook dingen uit die ik in het 'echt' nooit zou zeggen. Dan worden er misschien dingen bij gehaald waarvan ik het niet nodig vind dat ze die leest. Maar goed, eigenlijk nog best een idee dus!

@ ABE: mijn vader denkt inderdaad zo, een heeft ook nooit begrip getoond voor mijn pijn. Hij vond dat ik me maar niet aan moest stellen. Mijn moeders begrip voor mijn gevoelens komt dus in vlagen... maar dat maakt het dus ook juist moeilijk.

@ Giacomo: Ik denk ook niet dat ik de behoefte heb om beide ouders voor mezelf te houden, maar ik heb wel graag het gevoel dat ik belangrijker ben dan aangetrouwde familie, vriendjes. Ik wil als dochter gewoon onvoorwaardelijk op nummer 1 staan, maar dat hoeft zich niet per se te uiten in alleen maar aandacht voor mij te hebben. Ik vind niet dat ik de enige ben die hiermee moet dealen. Immers, ik ben de dochter van mijn moeder. Zij heeft mij gemaakt, mijn gevoelens zouden belangrijk voor haar moeten zijn. Als ik pijn heb door acties van haar, vind ik dat zij daar wel mee moet dealen. Mijn moeder heeft nooit van mijn vader gehouden. Ze hoopte dat kinderen krijgen haar zou helpen. Ik was dus de eerste 'fix'. Als mijn moeder niet zo had gedacht, beter had geweten, had ik nu niet deze worsteling gehad. Ik vind wel dat ik in eerste instantie stappen zal moeten zetten, verandering moet proberen te accepteren, maar dat dit mijn probleem is, en niet dat van mijn moeder vind ik nogal cru gezegd.

@ Guat: Het is voor mijn moeder denk ik heel makkelijk om niet meer een echte moeder voor me te zijn, juist door die afstand. We delen kleine dingetjes niet meer, die ik vroeger juist altijd zo leuk vond. Nu probeer ik dat wel weer op te pakken af en toe, maar de basis mist dan toch gewoon een beetje. Wat betreft je 2e alinea: helemaal gelijk. Mooie analyse smile

Wat je zegt over ankers missen, heb je wel gelijk in. Maar ik blijf me dan toch steeds afvragen: waarom kan ik mezelf niet optrekken aan die eerdere 'successen' toen het me wel lukte om er uiteindelijk overheen te komen. Waarom kan ik niet tegen mijn gevoel zeggen hoe het moet, want blijkbaar weet ik dat ergens wel. Het is zo vermoeiend om maar gewoon te wennen aan een nieuwe situatie. Dat duurt zo lang....

Gast zo 3 apr 2011 - 4:02

Dude okee, mijn reactie was kort maar ik wil wel een antwoord! Hoe moet ik hier nou mee omgaan... Flowdesingn_talk2thehand

Zora zo 3 apr 2011 - 4:14

Trisha schreef:Dude okee, mijn reactie was kort maar ik wil wel een antwoord!

Haha, nou ik dacht dat ik dat al wel een keer geschreven had: mijn moeder weet het wel min of meer ja. Niet hoe het nú is, maar ik heb bij haar een aantal maanden geleden nog mijn hele hart uitgestort en uitgelegd hoe moeilijk ik het hiermee heb, en of ze alsjeblieft wat rustig aan wil doen. Haar begrip daarvoor komt dus een beetje in vlagen. Af en toe snapt ze het helemaal en vraagt ze vaak of het ok is, andere keren walst ze er zo overheen.

Gast zo 3 apr 2011 - 5:26

Zora schreef:
Trisha schreef:Dude okee, mijn reactie was kort maar ik wil wel een antwoord!

Haha, nou ik dacht dat ik dat al wel een keer geschreven had: mijn moeder weet het wel min of meer ja. Niet hoe het nú is, maar ik heb bij haar een aantal maanden geleden nog mijn hele hart uitgestort en uitgelegd hoe moeilijk ik het hiermee heb, en of ze alsjeblieft wat rustig aan wil doen. Haar begrip daarvoor komt dus een beetje in vlagen. Af en toe snapt ze het helemaal en vraagt ze vaak of het ok is, andere keren walst ze er zo overheen.

Oh ja 't zou ook kunnen dat ik er mini beetje overheen heb gelezen Very Happy

Ik vind 't best een lastige situatie.. Heb er meerdere keren in gezeten, helaas. (Vader begon opeens één of andere sneu wannabe-player-periode, de stakker..) Ik vond 't ook niet leuk, maar ben wel altijd 100% eerlijk geweest tegen m'n vader, wat ik wel of niet cool vond en dat ik - hoe oud ik ook ben - mijn eigen 'quality-time' en aandacht wil en indien niet verkregen; simpelweg eis eigenlijk.

't Heeft even geduurd en 't heeft wat ruzies, tranen en kapotte spullen gekost, maar 't is uiteindelijk wel gelukt! Ik vind dat ouders nooit moeten vergeten dat ze ouders zijn.. Na een bepaalde leeftijd misschien niet meer fulltime, but in the end ben je ouder voor het leven en dat mag je best duidelijk maken, al is daar wat gestampvoet en 'kinderachtig' gedoe voor nodig!

Zora zo 3 apr 2011 - 5:40

Haha Trishaa, je hebt ook wel gelijk. Als ik jou verhaal zo lees, dan denk ik dat de afstand (letterlijk. Noorden van het land - randstad) misschien wel ons grootste probleem. Daardoor maak ik niet zo snel ruzie, maar hou ik liever alles netjes. Misschien moet ik het maar nóg een keer duidelijk maken, en dan doorpakken... Of dit topic laten lezen. Hmm.

Gast zo 3 apr 2011 - 5:44

Tja je kan mooi weer blijven spelen en dat is bijzonder politiek correct en meer van dat soort geblaat, but in the end ben jij haar dochter en heb je gewoon recht op je mammie-tijd zonder bijnastiefdochter-vormige aanhangsels..

En ik blijf die afstand ook niet snappen; ik bedoel Groningen?.. Come ón...

Gast zo 3 apr 2011 - 6:23

Ik herken mezelf volledig in je verhaal. Wil je eigenlijk gewoon even sterkte wensen, ik weet hoe verdomd moeilijk dit is.

Zora zo 3 apr 2011 - 7:08

Dank je Lize smile

Trisha: ja het is vergeleken met andere landen natuurlijk een flutafstandje. Feit is wel dat je niet zomaar even gezellig komt binnenvallen voor een kopje koffie, of dat je de ene dag lekker ruzie maakt, en als je de volgende dag weer langs komt dat het dan weer goed is... Moet wel zeggen dat wij veel vaker daarheen gaan dan dat mijn familie richting het noorden komt. Het lijkt af en toe wel een halve wereldreis voor hen

Gesponsorde inhoud

Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...

Re: Hoe moet ik hier nou mee omgaan...