Pffff hoe moet ik hier mee omgaan?

Vorig jaar deze periode maakten we een zware tijd mee met mijn moeder. Het ging slechter en slechter, ze raakte in een coma en uiteindelijk werden we op 29 februari opgeroepen om afscheid te komen nemen van haar.
Artsen hadden geen hoop meer, en wij eigenlijk ook niet.
Toch gebeurde het wonderbaarlijke, ze deed haar ogen weer open en kwam er zo goed en zo kwaad als je het kunt noemen 'bovenop'.

Dit alles heeft zich afgespeeld in de periode dat ik zwanger was en beviel van B.
Mijn hele zwangerschap kan ze zich niet herinneren, en ook van mijn bevalling weet ze niets meer. Ze kan zich pas weer dingen herinneren vanaf halverwege maart.

De coma heeft haar geen goed gedaan, ze heeft (nog) meer pijn dan ze al had. Was het voorheen uit te houden met medicijnen, nu heeft ze de hele dag door pijn pijn en nog meer pijn.
Waar ze eerst de positiefste persoon op aarde was begint ze nu 'in te kakken'.
Alles wordt haar te veel (en dat is niet gek natuurlijk er is nogal wat gebeurd en gaande).

Iedere dag bellen we even, dit is vooral voor haar, om haar ei kwijt te kunnen en te praten (zolang ze haar gedachten ergens anders bij heeft kan ze voor een splitsecond haar pijn even vergeten).
Alleen, steeds vaker heb ik haar huilend aan de telefoon. Ze vindt het zo erg en zo vreselijk wat er allemaal gebeurd is. Ze vindt het erg dat ze er niet was voor mij toen ik zwanger was, want dat hoort een goede moeder te doen. Ze vindt het erg dat ze er niet was voor mij toen ik bevallen was, want dan hoor je er als moeder te zijn. Ze vindt het erg dat ze er niet voor mij was toen B al die tijd in het ziekenhuis lag enz enz enz.
Ja, tuurlijk vind ik dat ook klote, en tuurlijk had ik mijn zwangerschap en (uberhaupt de hele) bevalling anders gezien. Maar het is nou eenmaal zo gelopen en eerlijk gezegd ben ik vooral blij dat ze er nog is en heeft kennis mogen maken met B.
Het zit dus vooral nog in haar hoofd. Hier praat ze gelukkig wel over met een maatschappelijk werker.

Haar band met B is erg bijzonder, naast dat het haar eerste kleinkind is, heeft B haar ook de kracht gegeven om zich uit de coma te vechten en door te gaan. B geeft haar weer een doel in haar leven (tuurlijk, dat doen ik, haar man, en de rest van de familie ook, maar je snapt mn punt).

Ik weet gewoon niet meer zo goed hoe ik hier nu mee om moet gaan. Ik kan haar daarin niet helpen, ik kan haar daarin niet begeleiden. En sinds ik heb gezegd dat een broer of zus hebben in deze periode wel makkelijk geweest was, want dan konden we de 'ellende' delen, voelt ze zich nog schuldig ook dat ze alles bij mij uit stort.
En soms, soms word ik er gewoon moe en boos van, en dat wil ik helemaal niet, want zij doet het ook niet voor de lol en kan er zelf ook niets aan doen.

Zo, das een heel verhaal.. en wat nou de uiteindelijke clou is... weet ik zelf ook niet meer..

voor jou, ik denk dat je hier verder ook moeilijk wat mee kan. Jij kan haar gevoel niet veranderen. Meer dan je nu doet is denk ik moeilijk. Heb je er zelf al eens met iemand over gepraat? Want voor jou is het natuurlijk ook een hele moeilijker periode geweest.

Minx schreef: voor jou, ik denk dat je hier verder ook moeilijk wat mee kan. Jij kan haar gevoel niet veranderen. Meer dan je nu doet is denk ik moeilijk. Heb je er zelf al eens met iemand over gepraat? Want voor jou is het natuurlijk ook een hele moeilijker periode geweest.

Nee, en dat hoeft ook niet. Heb er vrede mee, en het is goed zo. Het is gebeurd, en eerlijk gezegd heb ik meer moeite met de vroeggeboorte van B dan met het feit wat er met mijn moeder is gebeurd.

Ach Lejow toch. Ik weet ook niet goed wat ik er op moet zeggen, behalve dat het denk ik goed is dat je je verhaal hier kwijt doet. Je moet oppassen dat jij je ook weer niet te schuldig naar je moeder gaat voelen. Zij praat met een maatschappelijk werkster zeg je. Is het misschien een idee dat jij eens met diezelfde maatschappelijk werkster gaat praten (privé) zodat zij jou misschien wat tips of handvatten kan geven voor de omgang met je moeder? Niet zozeer over het verwerken van B's vroeggeboorte dus, maar meer over hoe jij met je moeder om kan gaan. Je hebt ook wel vaker aangegeven het zwaar te vinden om met haar om te gaan (bijv dat dagelijkse bellen waar zij veel waarde aan hecht). Het lijkt me ook echt heel zwaar dat jij die zorg om je moeder moet dragen, en ook weer haar zorgen om jou moet opvangen eigenlijk. Je vervult echt een soort dubbelrol.

Sterkte lieve Lejow!

En vraagje, al vind ik dat wel moeilijk om te vragen: Valt er iets te zeggen over het verloop van je moeder verder? Ze leeft nu al jaren zo natuurlijk en het gaat steeds slechter, maar valt er nog iets aan te doen? Hebben ze het over een termijn of is het afwachten hoe het verloopt?

Er valt niets meer te doen, dat ze haar ogen weer open heeft gedaan na de coma is het zoveelste wonder zo ongeveer.
Artsen hebben géén idee wat ze met haar aanmoeten, en géén idee hoe ze haar pijn nog kunnen behandelen.
Ze heeft nierstenen waar ze aan geopereerd moet worden, maar dat kan niet, want haar lichaam is te zwak en het zijn (natuurlijkkkk) ook weer een apart soort stenen wat er niet zomaar uit te halen valt.
Dan komt er weer een nierontstekiing tussen door waardoor het allemaal weer langer duurt en moeilijker wordt enz enz.


Soms.. heel soms.. denk ik wel eens.. ma het had voor je lichaam beter geweest als je niet meer wakker geworden was uit de coma. Hoeveel pijn kan een mens hebben?

En prognose.. Tja.. Dat weet niemand, afwachten inderdaad.

Wat zwaar Lejow, voor haar maar ook voor jou natuurlijk. Echt een verschrikkelijke situatie zo natuurlijk. Ik zag laatst dat filmpje van je moeder en B. Echt heel erg mooi. Heel waardevol.

Ja, en mijn moeder kijkt dat filmpje denk tig keer per dag. Doet haar goed.

Ah wat lief!

Het valt ook allemaal niet mee Ik kan je helaas ook geen raad geven hoe hiermee om te gaan. Sterkte in ieder geval Ik vind de foto's die je plaats met jouw moeder en B. op Facebook altijd zo ontroerend om te zien! Ze straalt dan helemaal.

Lejow, ik vind het echt rot om te lezen Ik weet alleen echt niks zinnigs hierop te zeggen. Behalve dat ik je een hele dikke knuffel wil geven!

Chocolate Cookie schreef:Lejow, ik vind het echt rot om te lezen Ik weet alleen echt niks zinnigs hierop te zeggen. Behalve dat ik je een hele dikke knuffel wil geven!

Slui me hierbij aan. Dikke knuffel lieverd

Lijkt me ook geen makkelijke situatie om mee om te gaan.
Ik ben zelf maatschappelijk werker en zou jou aanraden om je moeder te vragen of je eens bij een gesprek aanwezig mag zijn.
Dan kunnen dingen misschien wederzijds uitgesproken worden en behoeftes/verwachtingen worden besproken waarna je misschien nieuwe afspraken oid kunt maken.

Dat gaat lastig, mijn moeder is bedlegerig en de gesprekken zijn dus telefonisch.

Eerlijk gezegd heb ik daar ook niet zo'n behoefte aan

Heftig Lejow! Dikke voor jou.