Hoe moet ik omgaan met de vriendengroep van mijn vriend?

Mijn vriend is bijna 30 en ik ben 23. Dit betekent dat ik dan ook een stuk jonger ben dan de mensen in zijn vriendenkring. Ook zijn onze levens heel anders; de stellen in zijn vriendenkring zijn vaak al jaaaren samen en wonen al heel lang samen. Wij gaan ruim 2 jaar met elkaar en gaan over drie weken samenwonen.

Als we verjaardagen of feestjes hebben van de vriendenkring van mijn vriend, voel ik me nooit zo op mijn gemak met deze vrienden. Ik weet soms niet waar ik over moet praten en maak me hier dan ook druk over, vaak al vantevoren. Ik ben gewoon best onzeker in hun bijzijn, omdat ik het gevoel heb dat ik er niet helemaal bijhoor omdat ik best wat jonger ben dan zij. Met een enkeling kan ik erg leuk praten, maar naar anderen moet ik altijd toestappen. Wel word ik wel eens gesmst of benaderd op bijvoorbeeld facebook of hyves bijv. als ik jarig ben, of over hoe onze vakantie was. Maar face to face voel ik altijd een soort van afstand. Soms denk ik dat het misschien tussen mijn oren zit en dat dit het erger maakt, maar daardoor stap ik niet meer zo snel af op mensen omdat ik vantevoren al ga bedenken waar het gesprek dan over moet gaan. Als ik alcohol op heb gaat het vaak al wat beter, maar ik wil dit natuurlijk niet nodig hebben.

Nu we vlakbij zijn vrienden gaan samenwonen, ook ons eigen plekje krijgen en eindelijk ook eens mensen bij ons kunnen uitnodigen, verwacht ik dat het wel wat beter zal gaan. Toch vind ik het vervelend. Soms zie ik namelijk tegen een verjaardag ofzo op om deze reden.
Met eigen vrienden ga ik heel anders om, daar heb ik niet het gevoel dat ik me nog moet bewijzen en maak ik me nooit een moment zorgen om zulke dingen. Ik ben van nature ook erg spontaan (maar wel onzeker, wat veel mensen ook niet verwachten van mij). Met hen heb ik dan ook het gevoel dat we op 'gelijk niveau' staan, en we zijn met dezelfde dingen bezig.

Wie herkent dit, en hoe gaan jullie ermee om? Hebben jullie tips?

Mijn vriend en ik schelen ook een paar jaar (21 en 28 jaar)... In het begin maakte ik me ook veel zorgen om zulke dingen. Alleen eigenlijk is het langzamer hand allemaal wel goed gekomen. Als ik lees dat zijn vrienden jou ook benaderen via sms en/of facebook hoef je je denk ik geen zorgen te maken, misschien wilden ze eerst een beetje de kat uit de boom kijken of zijn ze net als jou ook een beetje bang om iets verkeerd te doen?

Ik denk dat je dat druk maken los moet proberen te laten. Anders komt het misschien te geforceerd over. Laat het over je heen komen, dan komt het vast wel los, naarmate je iedereen beter leert kennen. Mijn ex vriend had een hele grote vriendenkring en ik ben iemand die heel verlegen is en niet makkelijk contacten legt. Bij ons was er dan niet een groot leeftijdsverschil, maar ik kon net als jou in het begin als een berg opzien tegen verjaardagsfeestjes e.d. Omdat er dan echt wel minimaal 20 man bijelkaar kwam. Het is later goed gekomen, althans met de mannelijke vrienden. De meiden in die vriendengroep hebben mij om één of andere reden nooit een blik waardig gekeurd en hebben mij nooit toegelaten in hun groepje. Echt heel vreemd. Ik heb een keer meegemaakt dat halverwege een feestje alle meiden ineens opstonden en vertrokken. Zonder iets te zeggen. Eén van de jongens vroeg gekscherend of ik er ook niet achteraan moest. Ze zijn niet teruggekomen, en dat kwam de sfeer zeer ten goede moet ik zeggen.

Probeer niet in leeftijden te denken. Ik ben zelf erg snel onder de indruk van mensen, en zeker als ze ouder zijn (met respect willen behandelen). Terwijl ze echt niet meer of minder zijn dan ik. Probeer gelijke interesses te vinden, dan heb je snel genoeg gesprekstof - of iemand nou jonger of ouder is. Laat het een beetje los, ontspan. Je zou dezelfe problemen kunnen tegenkomen als je vriend wel van exact jouw leeftijd is en zijn vriendengroep dus ook. Succes.

Mijn vriend en ik schelen 9 jaar, maar ik heb zijn vrienden nooit heel anders ervaren als mensen van mijn eigen leeftijd. Ja, sommige zijn getrouwd of hebben al kindjes, maar er zijn ook genoeg die daar nog helemaal niet mee bezig zijn. Ik ga gewoon met hen om als ieder ander. Misschien dat je over die leeftijdsgrens heen moet kijken want zoveel schelen jij en je vriend nou ook weer niet.

Bedankt voor jullie reacties. Ik ben mij er inderdaad van bewust dat ik het meer moet loslaten. Vaak lukt dat ook wel hoor, maar ik heb ook wat meer onzekere periodes dat het me minder goed lukt. Ik raak ook altijd een beetje in paniek als ik even niemand heb om mee te praten op zo'n verjaardag, ben 'bang' om dan op te vallen, dat mensen dat zien ofzo. Maar misschien komt dat omdat ik me er zo van bewust ben, en valt het hen niet eens op.

Break of day, ik herken me wel in jouw verhaal, dat jij zegt dat het bij jou wel is goedgekomen met de mannelijke vrienden. Gek genoeg heb ik met hen vanaf het begin af aan al geen moeite. Bij hen voel ik me wel meer op mijn gemak. Tenminste, ik heb niet het idee dat ik door hen beoordeeld word, en dat heb ik wel bij de meiden. Maar ook met de mannelijke vrienden voer ik geen lange gesprekken, hoor.

Ik denk dat ik het wat meer tijd moet geven. Dat zei mijn vriend in 't begin al, maar nu heb ik het ondertussen al twee jaar met hem en ga ik me wel afvragen hoeveel tijd het nog nodig heeft? Toch blijf ik natuurlijk 'het nieuwkomertje', dus misschien duurt dat gewoon lang. Misschien gaat het beter nu we gaan samenwonen, ons eigen plekje hebben, en meer gaan 'integreren'.

Ik denk toch dat het meer tussen jouw oren zit dan dat het er ook daadwerkelijk is. Als ze wel de moeite nemen om je te smsen of op hyves te krabbelen denk ik niet dat ze je in het echt negeren. Soms heb je gewoon wat minder gespreksstof met een persoon, maar dat betekent niet dat je die persoon dan direct niet leuk vindt.
Krabbelen of smsen is een actie die je moet bedenken en dan uit moet voeren, dus als ze dat gewoon doen is er niks aan de hand hoor

Herkenbaar. Al is mijn vriend dan van dezelfde leeftijd. De vriendengroep van mijn vriend bestaat uit een aantal stellen die al heel lang bij elkaar zijn en nog een paar vrijgezelle jongens. Wij zijn net 2 jaar samen. Toen we net samen waren dacht ik dat alle vrienden elkaar al erg goed kenden en het leek altijd zo gezellig, maar ik voelde me nog wel wat onwennig. Nu leer ik ze steeds beter kennen, we hebben meer dingen ondernomen zoals weekenden naar het buitenland, trouwerijen, etc. Daardoor heb je ook steeds meer gespreksstof.

Met de vrienden die ik het vaakst zie kan ik het nu ook wel goed vinden. Je hebt natuurlijk altijd dat het met de één beter klikt dan met de ander, dat vind ik ook geen probleem. Ik vind het al erg leuk dat het contact met sommige vrienden goed is. Ik hoef bijvoorbeeld ook niet mijn diepste geheimen met ze te delen, daar heb ik mijn eigen vriendinnen voor.

In het begin was ik altijd erg zenuwachtig en gelukkig kon ik daar met mijn vriend goed over praten. Hij zei ook altijd, gewoon je zelf zijn, dan ben je op je best. Ik vond dat best wel moeilijk want het probleem was juist dat ik mezelf niet durfde te zijn. Maar nu ik mezelf bij een paar vrienden wel kan zijn lukt dat me bij de rest ook beter.

Vergeet niet dat ze jou ook nog moeten leren kennen. Niet iedereen vind het gemakkelijk om een gesprekje aan te knopen, dat geldt voor jou maar misschien ook voor hen.

Succes in ieder geval, ik begrijp je gevoel!

Oh edit: ik zie dat het bij jou met de mannelijke vrienden ook beter afgaat. Dat geldt ook ontzettend voor mij. Wat is dat toch, zien de vrouwen elkaar als rivalen? Bij één van de meiden in mijn vriend's vriendengroep zie ik ook dat zij ontzettend onzeker is (en zich daardoor ontzettend bitcherig gedraagt).

Wij hebben ook een hele vriendengroep en partners zijn op verjaardagen ed gewoon welkom. Maar echt bij de groep horen dat gebeurd gewoon niet. Als de mannen op mannen weekend gaan dan gaan de vriendjes van de meiden niet mee, als de vrouwen op vrouwen weekend gaan dan gaan de vriendinnen van de jongens niet mee en als we met zijn alle een weekend weggaan dan gaat de aanhang ook niet mee. Zo maken wij elk jaar met alle meiden carnavalskleding en de andere (aanhang)meiden worden dan niet gevraagd. Bij verjaardagen krijgen ze ook geen aparte uitnodiging maar gaat er een mail naar de vriendengroep en daaronder staat dat de aanhang ook welkom is. Sommige zijn echt al meer dan 5 jaar bij elkaar en toch blijft het zo.

Niet dat ik die mensen niet mag hoor en op verjaardagen is het ook gewoon met iedereen gezellig en praat iedereen met iedereen, wat dat betreft is iedereen ook gewoon hartstikke welkom en vind iedereen het alleen maar leuk voor die vriend of vriendin dat hij of zij een relatie krijgt, maar de originele vriendengroep daar kom je gewoon niet tussen. Wij zijn ook al heel lang samen, hebben veel meegemaakt en het is natuurlijk zo dat we deze vrienden zelf uitgezocht hebben en aanhang dat komt er zomaar bij.

Ik weet eigenlijk niet hoe dat voor de aanhang is (ik ken mijn vriend vanuit de vriendengroep dus mijn aanhang zit in de groep), maar ik kan me wel voorstellen dat dat in het begin misschien ook wel kan voelen dat ze minder erbij betrokken worden (wat ook zo is) en dat de aanhang zich minder welkom voelt. Maar dat is dus niet zo.

Ik zou er gewoon het beste van maken, als zijn vrienden contact met je zoeken daar vooral op in gaan, gewoon met die mensen kletsen en kijken waar het schip strand.