Commentaar krijgen op je opvoeding

Afgelopen weekend waren we bij mijn ouders. Fenne had een drukke dag en was tegen het eind behoorlijk doorgedraaid. Ze kon alleen nog maar 'neeeee!' roepen en haar kont tegen de krib gooien. Daar baalde ik natuurlijk van, maar ja, wat doe je eraan? Op zo'n moment zet ik mijn overlevingsstrategie in; niet te moeilijk tegen haar doen en vooral compromissen sluiten.

Op een gegeven moment zei mijn vader tegen me; 'Jullie moeten echt strenger zijn hoor, jullie zijn veel te lief voor haar! Zo denkt ze nog dat ze jullie de baas is.'

Ik baalde er eigenlijk behoorlijk van dat hij dat zo zei. Hier op het forum kan ik altijd goed uitleggen waarom ik dingen op een bepaalde manier doe, maar in deze situatie voelde ik me aangevallen en onzeker. Juist omdat het van mijn vader kwam denk ik. Je wil toch dat je ouders vinden dat je het goed doet. Ik merk dat ik het me (te veel?) aantrek.

Hebben jullie weleens kritiek/commentaar gekregen op de opvoeding van je kind(eren)? En wat doet dat met je?

Ik heb zo vaak een meningsverschil met mijn vader gehad omdat hij dan vindt dat ik niet streng genoeg ben. Het ligt er dan aan hoe het gebracht wordt en wat de situatie is, de ene keer kan ik het heel slecht hebben, de andere keer trek ik me er niks van aan.

Jouw voorbeeld is zooo herkenbaar! Als Tomas moe/hongerig/ziek is maakt hij overal stampij over. Dan kan hij bijvoorbeeld tijdens het omkleden over elk kledingstuk een driftbui krijgen ('ANDERE BROEK AAN!') en dan gooien met zijn kleding etc.
Normaal gesproken corrigeer ik hem op zo'n moment, en gaat hij in de stoel als hij het nog een keer doet. Daarna is hij weer rustig en gaan we vrolijk verder.

Maar als hij moe is laat ik het wat meer gaan, want anders zou ik urenlang politieagentje moeten spelen en zou hij constant aan het huilen zijn. Dan komt hij ook niet tot rust als ik hem toespreek of in de stoel zet, maar blijft hij moe en verwilderd om zich heen kijken wat voor andere ongein hij kan uithalen.

Dat is natuurlijk niet erg consequent. Maarja, wat moet je dan met zo'n moe kind? (Ja, in bed stoppen natuurlijk, maar dat kan niet altijd onmiddelijk)

Goed, ik geef helemaal geen antwoord op je vraag, maar wilde even laten weten dat ik je verhaal herken en begrijp

Andersom vind ik trouwens ook wel eens dat mijn ouders te soepel zijn, bijvoorbeeld met snoepen.

Ik durfde hem ook niet te zeggen wat bij mij meespeelt;

Mijn vader was een ontzettende autoritaire vader. Echt zo'n ouderwetse 'vaders wil is wet' man. Als kind was ik daardoor altijd een beetje bang voor hem. Hij kon ook ineens ontzettend boos worden, waardoor wij vaak op eieren liepen thuis. Ik heb weleens het idee dat ik daardoor een stukje spontaniteit ben kwijtgeraakt. Alles moest altijd volgens de regels, netjes en beleefd.

Wat dat betreft ben ik júist blij dat Fenne zo vrij is. En dat wil ik absoluut niet de kop indrukken door haar een autoritaire opvoeding te geven. Laat haar maar een beetje eigenwijs zijn. Liever dat, dan dat ze net zo dodelijk verlegen en onzeker is als ik vroeger was (en soms nog ben).

Susan schreef:Andersom vind ik trouwens ook wel eens dat mijn ouders te soepel zijn, bijvoorbeeld met snoepen.

Haha, ja dat is heel herkenbaar!

Mijn schoonmoeder heeft er nog wel eens een handje van om commentaar te geven. Op het moment zelf zeg ik niks maar zit ik mezelf op te vreten omdat ik er juist iets van wil zeggen.
Elke keer neem ik me voor om duidelijk te maken dat ik de moeder ben, maar het blijft erbij.

Mijn moeder heeft ook wel eens wat opmerkingen maar dat kan ik beter hebben omdat zij mijn moeder is.

Minneke schreef:Ik durfde hem ook niet te zeggen wat bij mij meespeelt;

Mijn vader was een ontzettende autoritaire vader. Echt zo'n ouderwetse 'vaders wil is wet' man. Als kind was ik daardoor altijd een beetje bang voor hem. Hij kon ook ineens ontzettend boos worden, waardoor wij vaak op eieren liepen thuis. Ik heb weleens het idee dat ik daardoor een stukje spontaniteit ben kwijtgeraakt. Alles moest altijd volgens de regels, netjes en beleefd.

Wat dat betreft ben ik júist blij dat Fenne zo vrij is. En dat wil ik absoluut niet de kop indrukken door haar een autoritaire opvoeding te geven. Laat haar maar een beetje eigenwijs zijn. Liever dat, dan dat ze net zo dodelijk verlegen en onzeker is als ik vroeger was (en soms nog ben).

Hier herken ik mezelf heel erg in! Mijn vader was/is net zo.
Toen ik het huis uit ging, kreeg ik ineens een hele hoop rust en ontspanning.

Van mijn ouders heb ik eigenlijk helemaal geen commentaar gehad.
Maar dat komt waarschijnlijk omdat onze opvoeding erg dicht bij hun opvoeding van ons van vroeger ligt.

Mijn zus vind dat we soms te mieperig met haar omgaan.
Voorbeeld: We waren bij hun van de zomer. Een weekje. We waren een blokje om geweest, Hayley was in slaap gevallen en ik had haar in de garage (inpandig) laten staan. Even later ga ik kijken en ten was ze waker, haar eruit gehaald en in het bedje (als box) gezet in de kamer. Mijn zus: Waarom haal je haar eruit? Ze huilt toch niet?
Nee, maar ik zet jou toch ook niet in je uppie op een stoel in de garage?
Zij vond dat als ze wakker werd je haar er niet meteen uit hoeft te halen...
Zo ook met huilen, zij vind dat je je kind best een halfuur kan laten huilen terwijl ik weet dat als er niks aan de hand is, ze echt niet blijft huilen... Maar goed, ze heeft zelf geen kinderen en heeft niet al te beste ervaringen met kinderen van vriendinnen dus wellicht dat ze daarom helemaal het tegenovergestelde vind ofzo...

Ik maak me er nu niet meer druk over. Ik leg 1x uit waarom ik het doe zoals ik het doe en dat iedereen er van mag vinden wat hij of zij vind maar dat IK degene ben die haar opvoed en IK degene ben die haar 24/7 (nou, ja zo goed als) om me heen heb.

Mijn vader was en is echt niet autoritair, maar hij heeft wel sterke ideeën over opvoeding en die komen natuurlijk niet altijd overeen. Wij zijn ook niet in alles even strikt, maar mijn idee is 'pick your battles', je kunt niet overal bovenop zitten. Niet dat mijn vader overal bovenop zit, maar het kan dan wel zomaar zijn dat wij iets minder belangrijk vinden dan hij.

nou is mijn zoontje nog maar 5maanden(bijna)dus opvoeden is er nog niet heel erg bij,(natuurlijk ben je er altijd wel mee bezig maar niet zo als een 2jarig ofzo)maar ik verwacht wel dat mijn schoonmoeder en moeder commentaar gaan hebben,van mijn moeder weet ik wel dat ze het tegen me zou zeggen,maar van schoonmoeder weet ik dat nog niet,tegen mij zit ze ook vaak "te klagen"over haar dochter,dat ze die te streng vind voor haar dochtertje.dus weet dat ze het anders om ook doet,of gaat doen.moet wel eerlijk bekennen dat ik vroeger ook redelijk wat commentaar heb gehad op mijn zus,maar nu ik zelf een kindje heb,toch wel veel respect voor haar heb hoe ze vooral de oudste 2(schelen maar een jaar en 4 dagen)heeft opgevoed,praktisch alleen(man heeft ze wel,maar is bijna nooit thuis)

Wij hadden laatst ook zoiets met mijn vader.
We waren de hele dag weg geweest, naar een verjaardag en gingen daarna bij mijn ouders eten.
En R.oan was gewoon erg van slag door alle prikkels die hij had binnen gekregen, logisch als je niks gewend ben met je 2,5 maand oud. Maar hij had het duidelijk niet naar zijn zin, dus mijn man had hem lekker bijzich genomen en liep een beetje heen en weer met hem in de hoop dat hij in slaap zou vallen want we wilden niet direct weg gaan.

Zegt mijn vader ineens 'ja lekker slim van jullie, om hem hier aan te laten wennen! Straks kan hij niet meer zonder om in slaap te vallen' nou ik moest even een aantal seconde nadenken en door laten dringen wat hij nou eigenlijk zei. Mijn man ging er wel direct tegen in want hij zei 'nou we lopen hem nooit in slaap, maar hij heeft gewoon te veel prikkels gehad voor vandaag en het enige wat hij wil is nu lekker bij papa en/of mama'. Ik kon op dat moment niet veel uitbrengen maar heb de volgende dag wel tegen mijn moeder gezegd dat we dat niet leuk vonden. ik vertelde haar dat zij vroeger met mij ook vast niet alles goed deden en dat ze niet mogen bemoeien met onze opvoeding.

Maar toch is het niet leuk, en je moet maar zo denken. Onze ouders hebben echt niet alles goed gedaan hoor, en jij weet als geen ander wat het beste is voor je kindje. Of dat nou soms tegen je eigen principe is of niet.

Mijn zoontje is het eerste jaar een hele moeilijke slaper geweest. Naar bed brengen was steevast een ramp, huilen, schreeuwen en helemaal over zijn toeren. Wij zijn niet van het laten huilen, bleven vaak bij hem als hij zo overstuur was en als hij huilend wakker werd gingen we heen. Toen ik een uitje had van mijn werk en mijn man belde dat het echt niet lukte wilde ik naar huis gaan. N kreeg nog bv en dat werkte altijd erg goed om hem te kalmeren. Toen zei mijn collega ook "ah joh gewoon laten janken, gaat vanzelf over". En die opmerking kreeg ik vaker, ook van anderen. En irriteerde me mateloos.

J draag ik veel, mijn schoonzusje zei dat ik dat niet moest doen want dan raakt ze verwend. Ik heb gezegd dat je baby's tot 6 maanden niet kunt verwennen en ben er verder niet op in gegaan. Ik kan me er nu beter bij neerleggen omdat ik denk ik beter weet hoe ik er zelf insta. Bij de eerste is alles nog zo zoeken en was ik nog wel eens onzeker. Nu ben ik wat zekerder van mijn zaak, dat scheelt.

Ik heb het nog niet zozeer met de opvoeding, T. is net 4 maanden geweest dus dat is nog niet zo aan de orde. Wel kreeg ik in het begin best vaak commentaar van mn schoonmoeder over dat ik borstvoeding geef. Ze heeft het zelf niet gedaan omdat het teveel pijn deed en soms heb ik een beetje het idee alsof je jaloers is ofzo dat het bij mij zo goed gaat.
We waren toen T. +/- 2 maanden was bij mijn schoonouders en T. had een uur ervoor een voeding gehad en hij had alweer honger. Ik had voordat we naar hun gingen gekolfd en de melk meegenomen en hij kreeg dus weer de fles (ik voedde op verzoek). Kreeg ik (op een soort van bitchige toon) "heb jij wel genoeg?" Terwijl ik voor 5 baby's voeding had (en dat wist ze maar al te goed).
Nu krijg ik ook nog regelmatig de vraag "hoelang ik nog van plan ben ermee door te gaan".

Ook denken veel mensen te weten wat er met T aan de hand is als hij zeurt/huilt of zich gaat overstrekken. Meestal is hij dan moe, maar als het druk is (visite bijv) dan blijft hij met grote ogen kijken omdat hij alles wil zien.
"Nee hij is toch niet moe, kijk hoe wakker hij kijkt". "Volgens mij heeft hij honger". "Leg hem anders even op zn buik, dat is goed tegen zijn krampjes". "Volgens mij krijgt hij tandjes". Allemaal goed bedoeld natuurlijk maar echt om gek van te worden soms! Gelukkig heb ik (op een enkele uitzondering na) altijd goed in de gaten wat er met T is en wat hij wil.

haha ja iedereen weet altijd wel wat er is met jou kindje!

Mijn vader en ik hebben er een lolletje van gemaakt, als J huilt kijken we elkaar aan en zeggen "Krampjes!" omdat iedereen het steeds over krampjes heeft als ze ook maar even huilt.

Wat ik trouwens bij N vooral altijd erg moeilijk vond is dat mensen hem altijd en continue aan het lachen wilde maken. Was dat arme jochie aan het huilen omdat hij zwaar overprikkeld was tijdens een bezoek (N was snel overprikkeld omdat hij altijd alles wilt zien en meemaken) gaan ze voor zijn neus met hun vingers knippen, gekke geluiden maken en hem optillen waardoor het van kwaad tot erger ging

Ook heel herkenbaar Maiadebij! Hier was het ook vaak dat als T. bij iemand op schoot in slaap viel (toen hij nog echt klein was en mensen op kraamvisite kwamen) dat ze hem over zn wangen gingen wrijven om hem wakker te maken, of als ze naar huis gingen om hem gedag te zeggen. Dan dacht ik echt "laat dat kleine mannetje toch lekker slapen"! Bij een tweede kindje zal ik er dan ook wel wat van zeggen, bij T durfde ik dat nog niet zo.

ik vind het heel vervelend dat er heel vaak gezegd wordt: 'och, dat kan mama toch niet, gekke mama toch', of 'heeft mama jou nu alweer dat dunne shirtje aangetrokken, het is toch ook veel te koud', of 'hier heb je de fles, oma laat jou geen honger leiden', of 'ga jij nu maar eventjes in de box liggen, van heel de dag bij mama zitten raak je ook verwend' en meer van dat soort dingen. Ik voel dat als indirect commentaar op mijn opvoeding, maar omdat het zo indirect komt durf/kan ik er ook niets van terug te zeggen.

Ik heb veel liever dat het me rechtstreeks gezegd wordt, want dan kan ik erop reageren, dan kan ik zeggen waarom ik iets doe zoals ik het doe (of dat ze zich er niet mee moeten bemoeien).

Ik heb het topic eens door zitten lezen, en wat kunnen mensen toch nare dingen zeggen zeg.
Ik heb gelukkig nog nooit (recht in mn gezicht) commentaar gehad over hoe ik J opvoed.
En als dit wel zo zou zijn zou ik me daar weinig van aantrekken denk ik Ik doe het op mijn manier, en zolang het mannetje tevreden is, zal ik het wel prima doen

Pfff ik krijg helemaal de kriebels van dit topic!
Waarschijnlijk omdat het zo vreselijk herkenbaar is. Nu al en ze is nog maar 2 maanden...
Maar ja hier begon het ook al voordat ze eruit was.

Als ze huilt inderdaad iedereen weet wat er is.
Of tijdens bezoek inderdaad voor de neus knippen met de vingers etc.. 10.000 keer optillen want ze moet getroost worden.
Iedereen zit maar aan d'r en denkt te weten wat er is. Terwijl ze op een gegeven moment gewoon moe is natuurlijk. En als het dan s'avonds laat is moet ik allerlei toeren uithalen om haar rustig te krijgen.
Maar ja om nou tegen je schoonouders + rest van familie te zeggen joh zit niet steeds aan d'r vind ik ook zo oneerlijk omdat het ook familie is natuurlijk.
Blijf het lastig vinden.
Oh en wat dromertje zei doet mijn schoonmoeder ook vaak praten als in wat heeft mama jou nu aangetrokken of geeft mama jou wel genoeg te eten?
Ik geef ook borstvoeding (heeft zij ook nooit kunnen doen) dus net als bij teddyaapje denk ik ook wel dat er misschien een tikkeltje jaloersheid in zit.
Want in het begin kreeg ik ook super vaak de vraag van heb je wel genoeg enzo... nou ze groeit als kool, dus nu krijg ik die vraag niet meer

Ik moet heel eerlijk zeggen dat ik met het vasthouden en optillen e.d. geen problemen gehad heb.
Mijn familie is heel rustig met haar geweest en mijn schoonmoeder zagen we na 3 maanden niet meer.
Mijn schoonvader zagen we sowieso maar af en toe omdat hij meestal niet thuis is in de weekenden.

Daar komt bij dat ze een gebroken sleutelbeen had en ons was afgeraden om haar van hand tot hand te laten gaan.
Dat hebben wij dus ook niet gedaan en ook voor de prikkels enzo kwam dit erg goed uit.

Overigens zou ik wel tegen mijn familie zeggen (en die van mijn man en andere visite) dat ze haar niet vast kunnen houden als zij daar last van krijgt. Ik snap dat ze het leuk vinden zo'n klein baby'tje maar niet ten koste van haar.

Pussycat schreef:
Maar ja om nou tegen je schoonouders + rest van familie te zeggen joh zit niet steeds aan d'r vind ik ook zo oneerlijk omdat het ook familie is natuurlijk.
Blijf het lastig vinden.

Dan zeg je toch: 'Laat haar maar even, ze is nu een beetje moe.'

Ja dat is makkelijk gezegd... Mijn vriend en ik zijn de jongste van iedereen zijn broers zijn sowieso 8 jaar ouder (hij is een nakomertje) dus misschien dat ze ons daarom niet serieus nemen, maar als wij zoiets zeggen dan krijg je bijvoorbeeld als reactie: nee hoor ze wilt gewoon spelen met haar oom. Of nee hoor ze wilt met oma knuffelen.
Ik vind het moeilijk om dan nog een keer te zeggen nee ze is echt moe laat haar nu maar even o.i.d.

Pussycat schreef:Ja dat is makkelijk gezegd... Mijn vriend en ik zijn de jongste van iedereen zijn broers zijn sowieso 8 jaar ouder (hij is een nakomertje) dus misschien dat ze ons daarom niet serieus nemen, maar als wij zoiets zeggen dan krijg je bijvoorbeeld als reactie: nee hoor ze wilt gewoon spelen met haar oom. Of nee hoor ze wilt met oma knuffelen.
Ik vind het moeilijk om dan nog een keer te zeggen nee ze is echt moe laat haar nu maar even o.i.d.

Het is misschien dan wel makkelijk gezegd in jouw ogen, maar ze is jullie kind en als zij dat gegeven niet serieus nemen dan zul je daar toch een statement in moeten maken, anders krijg je alleen maar meer ergernissen over en weer. Er zijn gewoon bepaalde grenzen die je als ouders hebt en als jij die grenzen niet bewaakt, is er niemand anders die het voor je doet. In tegendeel zelfs.

Mijn moeder heeft blijkbaar erg veel moeite met hoe wij omgaan met A. als ze eet. Ze weigert regelmatig te eten als wij haar 'voeren' en ze wil zelf eten. Met vork, lepel of (helaas) met haar handen. Wij hebben echt ons uiterste best gedaan om haar te laten eten als wij het haar op een lepel aanbieden, maar dat weigerde ze pertinent. Dus hebben wij besloten om haar zelf te laten eten, want op die manier krijgt ze toch eten binnen. Beter zelf laten eten dan helemaal niet eten, dachten wij.

Mijn moeder vindt het afgrijselijk dat wij haar soms met haar handen laten eten en zei dat ze nooit bij ons aan tafel gaan zitten mochten we een keer uit eten zijn, want ze schaamt zich voor ons. Prima, dan kom je toch niet bij ons zitten? Ik vind het tamelijk irritant dat mijn moeder en zussen denken dat ze moedertje kunnen spelen over mijn dochter. Soms vind ik het zelfs leuk om tegen A. te zeggen dat ze best met haar handjes mag eten als mijn zusje zegt dat ze haar vork moet pakken.