Omgaan met commentaar

Vandaag vroeg een collega hoe het kan dat ik alweer verkouden ben, dus ik mompel zoiets als kind op de crèche, pikt alles op, slaapgebrek... En toen had ik het gesprek dus op slaapgebrek gebracht. Het kwam erop neer dat ik H. enorm verwen door haar 's nachts uit bed te halen en de borst te bieden, op haar leeftijd 'moet' ze doorslapen. Dat ze dat nu niet doet, is niet normaal. Ik moet haar echt laten huilen. Het kan best zijn dat ik het niet als een probleem ervaar, maar dat is het wel en ik moet dit echt aangeven bij het CB.

En ik wist niets terug te zeggen, terwijl ik me goed voel bij deze (voor mij natuurlijke) methode. Ik dacht aan de kindjes van hier die ook lang borstvoeding hebben gekregen, die lang wakker werden 's nachts en waar het uiteindelijk ook 'goed' mee is gekomen, maar om mijn collega nou naar het forum te verwijzen... Mijn borstvoeding zou waarschijnlijk ook niet meer goed zijn als dochter nog 2 of 3'keer 's nachts wil drinken. Mijn schoonmoeder trok de kwaliteit van de voeding laatst ook al in twijfel.

Hoe ga je nou hiermee om? Ik krijg steeds meer de neiging om te zeggen dat H. gewoon doorslaapt, dat ze geen borstvoeding meer krijgt en dat ik precies doe wat voor die ander de norm is. Maar ook dat voelt niet goed, want ik sta toch echt achter mijn eigen keuzes.

Dan zou ik dat zeggen. Dan maar slecht, ondoordacht, verderfelijk en problematisch (en al het andere je kunt verzinnen) maar zo doe je het, daar sta je achter en voelt goed.
Ik zou op den duur wel de neiging hebben te vragen wiens kind het is, wiens nachtrust het is, wiens borst het is en als het al een probleem is, wiens probleem het dan is. Niet die van je collega toch? Nou dan.

In het begin vond ik het ook erg rot en kreeg de neiging me te verdedigen. Inmiddels denk ik dit is onze manier, dit werkt voor ons en kan ik die .' Kritiek' prima blokkeren.

Meestal maak ik me er met een grapje vanaf als op deze manier aangesproken wordt op mijn manier van grootbrengen.

Je kunt dan toch ook gewoon zeggen wat je ons nu zegt? Dat deze methode voor jou goed voelt, én dat je dus niet hoeft te horen dat een ander het niet goed vind?

Vervelend is dat....
Ik weigerde ook om te "liegen". Dus ik vertelde de waarheid of ik praatte er niet meer met die mensen over. En als ik wel de waarheid vertelde en mensen gaven hun mening, dan gaf ik mijn mening. Mensen moeten het maar respecteren...
Klagen deed ik niet tegen dat soort types, want dat is echt zinloos. Ik deed het mezelf aan, dus ik mocht ook niet klagen.

Lastig, ik word er wel steeds feller in merk ik...maar blijft lastig.
Ik ben voor velen in mijn omgeving een zeur mbt tussendoortjes.
Mijjn schoonvader vraagt continu " mag hij dit?" (E.g. Filet american of stuk mars)...ik zeg "nee, doe maar niet"....vervolgens "kan hij daar niet tegen?" Of " hoezo niet?" Terwijl hij dondersgoed weet dat ik niet van de snoepjes en chips ben voor l. Nu kap ik het af met " daarom niet". Ik ga er niet meer op in, paar keer uitleggen is genoeg.

Ik snap dat je geneigd bent om te gaan liegen, maar dat moet je niet doen. Dan loop je nog een keer vast in je eigen leugen (ook al is het iets heel onschuldigs wat jij bedoelt) Want tijdje later weet je niet meer wie je wat hebt gezegd....en voel je je nog rotter.
Beste kun je een standaardantwoord,verzinnen en daarmee zorgen het laatste woord te hebben.
Mijn schoonvader zegt nu niets meer na "daarom niet"

Ik zou me niet verdedigen, dat doe ik sowieso vrij weinig. En al helemaal niet als iemand met dat soort negatieve stellingen aankomt. Ik bedoel, van wie moet je kind doorslapen? Wie bepaalt wat normaal is? En wat is er precies verkeerd aan verwennen?

Edit; ik merk het al, ik ben op oorlogspad, haha! (Maar ik kan hier slecht tegen)

Oor in, oor uit bij mij. Mijn (schoon)mama geven soms voorzichtig commentaar, maar weten ondertussen ook dat ik mijn plan trek. Als er iets is, of ik weet iets niet, zal ik het wel vragen.

Heb wel veel commentaar gekregen (en soms nog) van andere mensen in mijn omgeving. In het begin trok ik het me heel erg aan, maar ondertussen minder en minder. Ik steek ook geen tijd meer in mezelf verantwoorden, want vaak hebben mensen een bepaald idee en wijken ze daar niet vanaf, wat je ook zegt.

Lastig hoor. Zaterdag was ik op verjaardag en daar was een moeder die wel haar mening durfde te geven: 'Ik had graag tot 2 jaar bv gegeven.'

Ik vind dat je collega eigenlijk wel wat te ver is gegaan. Kijk anders op het d en v forum, daar is een heel draadje :-) over dit soort opmerkingen.

Ik vind bemoeials ook lastig, maar blijf wel bij mijn standpunt. Ik heb een collega die continue zei dat zij echt niet ging kolven en haar kinderen kv gaf. Prima, maar dat hoeft ze ook niet elke keer te zeggen. Ik negeer die opmerkingen gewoon maar en ga gewoon door. Zal niet zeggen dat borstvoeding inderdaad altijd makkelijk is, met kolven en inderdaad de gebroken nachten, maar ik voel me er tenminste wel prettig bij zoals je zegt. Ik zou gewoon zeggen dat jij een andere kijk hebt op de opvoeding van je eigen kind. Maar dat moet je natuurlijk wel durven/ kunnen zeggen.

Ik probeer ook om niet inhoudelijk in te gaan op dit soort tips, het geeft me het gevoel dat ik in de verdediging moet en dat lijkt me niet de bedoeling wat betreft mijn eigen opvoeding. Ik maak me er van af met een grapje of blijf hetzelfde herhalen. Bijvoorbeeld mijn schoonmoeder gad mijn jongste van één een doosje Smarties, toen zei ik: 'Dat vind ik geen goed eten voor haar.' Schoonmoeder reactie in de trant van: ja maar, ja maar, ja maar. Ik: 'Dat vind ik geen goed eten voor haar.'

Af en toe stap ik nog wel in de valkuil van de verdediging en daar baal ik altijd zo van na die tijd.

Vervelend zijn zulke mensen. Er is niks mis met je aanpak als jij je er goed bij voelt. Anderen hebben altijd wel wat aan te merken. Ik zeg nu vaak dat ik anderen toch nooit tevreden kan krijgen, aangezien iedereen wat anders wil, dus doe ik nu de dingen waar ik zelf tevreden mee ben.

Ik weet ook dat ik gewoon wat kan zeggen en in mijn hoofd heb ik mijn hele antwoord al klaar, maar ik doe er niets mee. En ondertussen ben ik nog gaan googlen ook, om te zoeken of het echt zo raar is dat H. nog niet doorslaapt 's nachts. Hierboven staan al heel wat goede antwoorden, ik moet alleen niet zo dichtklappen. Het is ook nog niet eens zo dat ik maar wat aanmodder, ik verdiep me haast overal in.

Ik heb dat idd al een paar keer gehad over het feit dat ik absoluut geen bv wilde geven, toen ik dus og zwanger was.

Waarom dan niet, dat is toch goed, mooi bla bla bla zei ze.

Ik heb gezegd dat ik ieders keuze respecteer maar dat het mij vreselijk lijkt en dat ze me ook echt niet om hoefde t praten want dat dat nooit zou lukken,

Ze bleef maar doorgaan over allergieën, mooi gevoel etc.

Toen was ik er echt wel klaar mee en heb het maar genegeerd en ben over andere dingen begonnen.

Je hoeft ook niks te zeggen, ik kan die neiging alleen niet onderdrukken, haha! En even googlen doe ik ook weleens, of weer wat geleerd, of nog zekerder van mijn standpunt.

Lastig is dat, en heel frustrerend. Ik vind het ook moeilijk om er niet op te reageren maar ook lastig hoe ik er dan wel op moet reageren. Mijn schoonfamilie heeft altijd commentaar op hoe wij (en met name ik) J opvoeden. Met name het feit dat ze bij ons in bed slaapt en dat ik bij haar blijf tot ze slaapt vinden ze echt niet kunnen (hun woorden: belachelijk) en ze grijpen elke gelegenheid aan om daar een opmerking over te maken.

Ik zou er trouwens ook niet over gaan liegen, eerder een opmerking als "gelukkig is het ons kind en mogen wij zelf bepalen hoe we het aanpakken."

In gedachte zou ik heel bitchie reageren 'en dit soort opmerkingen zijn nou precies de reden dat t bij veel moeders niet lukt om bv te geven'.
Maar waarschijnlijk zou ik toch iets aardiger blijven en vertellen over de immuunstoffen in bv waar ze (en jullie dus ook) alleen maar profijt van heeft.
De opmerking over tevreden houden van pluto vind ik ook een goede!

Ik heb trouwens ook erbij gezegd, deels om lekker te pesten, dat bv zwaar overschat wordt zoals je begrijpt had ik het toen helemaal gedaan.

Al blijft het volgens mijn theorie echt helemaal kloppen, maar das een andere discussie.

Ach weetje, als het om opvoeding gaat zijn er altijd wel mensen die commentaar hebben... Wij hadden een huilbaby die we verwenden door hem steeds aandacht te geven, we moesten hem gewoon laten huilen. Ook hadden wij de box eruit met 7 maanden, nou dat was helemaal verkeerd want kinderen hebben een box nodig om zich te ontwikkelen. Blablabla.
Ik antwoord altijd gewoon vriendelijk dat het voor ons zo prima werkt, of bedank voor het meedenken.

Ik leg gewoon uit waarom ik bepaalde keuzes maak en als ieman het daar niet mee eens is, prima.

Ik zeg dan altijd: dit is nu eenmaal ons kind en wij voeden hem op zoals wij dat willen.
Wij krijgen nogal veel kritiek van mijn schoonouders en sinds ik dit terug zeg, dimmen ze wat in.

Ik zeg er niet veel van, ik sla dicht op zulke momenten. Terwijl ik heel goed weet waarom ik dingen doe zoals ik doe, waarom we op een bepaalde manier omgaan met N. Als ik iets zeg als: "Het is mijn kind, ik bepaal wat we doen" krijg ik vaak rare, achterdochtige blikken. Misschien zeggen ze niks meer, maar ik vind het feit dat ze de gedachten nog hebben eigenlijk net zo erg. Dat men denkt dat ik het niet goed doe, ondanks dat ze er niks meer over zeggen. Ik zou iedereen zo ontzettend graag willen overtuigen van mijn gedachtengang en dat ze het niet als 'slecht' of 'raar' moeten zien, maar dat is helaas onmogelijk.