emotioneel....

mn dochtertje is nu 3 maand en sinds haar geboorte ben ik veel emotioneler. heb in de kraamweek heel wat afgejankt en dacht daarna zal het wel over zijn maar heb er nu nog steeds wel last van. niet altijd en ook niet altijd even veel maar pfff soms word ik er wel eens "moe"van zeg maar. tis soms echt om de kleinste of gekste dingen. hoelang zou dit nog blijven?

ik herken het wel. bij mij duurde het best een tijd, en merk dat ik nog steeds heel anders tegen dingen aankijk/emotioneler kan worden van bepaalde dingen. (tis alweer 1,5 jaar geleden dat ik ben bevallen)
Maar jou kindje ligt nu toch in het ziekenhuis? dan is het niet zo raar dat je zo emotioneel bent
! neem lekker de tijd meis. Je leven is in 1 keer heel erg veranderd met de komst van je kindje en daarbij je kindje in het ziekenhuis te hebben liggen is enorm heftig!

ik word sneller emotioneel als ik iets over kinderen/bevallingen hoor, dat had ik daarvoor nooit Om andere dingen ben ik niet eerder emotioneel.

ja ze lag inderdaad in het ziekenhuis maar heb haar gelukkig vandaag weer mee mogen nemen. nog voor dat ik zeker wist dat ze mee mocht ben ik begonnen met janken en toen heb ik eigenlijk niet meer gestopt vandaag. gewoon van alle spanning die er dan van je al valt van de laatste dagen. had een half uurtje na dat ze weg mocht een afspraak vlak bij t ziekenhuis dus nam ik haar mee, vroeg ik of ze vast een warme fles wouden maken zo dat ik die bij de afspraak kon geven anders kwam ik in tijdnood. hadden ze de lekring (van de aventfles) vergeten er in te doen, lekte alles uit de fles, dochter helemaal nat toen werd het me allemaal even helemaal te veeel. Ben je thuis zit ze lekker op de bank naar je te lachen en hup weer tranen. Vanavond zal wel even wennen voor dr zijn om weer thuis te zijn want ze huilt/jammert veel dus hup zelf ook weer. maar dat zal nu wel ff allemaal van alle spanning komen. het is toch wel heftig ondanks dat het niet heel ernstig was wat ze had, hakt het nu ik weer thuis ben en dat weg valt er wel ff in.

maar verder merk ik ook bij gewone dingen dat ik gauw de tranen voel prikken, bijv geboortekaartje, ergens een ooievaar zien, lieve dingetjes van mn dochter, zo maar om niets
het is soms ook wel eens lekker om te janken daar niet van maar t voelt soms ook zoooo stom

Ik heb er ook nog steeds vreselijk veel last van. Ik kan soms alleen al janken als ik naar mijn kleine mannetje kijk en besef hoe rijk ik daarmee ben. Verder jank ik echt met alles mee op tv, zelfs om stomme scenes uit gtst. Hoop dat het toch nog wat minder gaat worden....

@duckie: wat fijn dat je dochter weer thuis is, geniet lekker van elkaar!

dat doe ik zeker, heb haar al weer zoveel geknuffeld en kusjes gegeven
das ook weer zo wat dan... nu slaapt ze eindelijk weer eventjes (in de maxi cosi maar goed, strax wakker voor de laatste voeding en dan eigen bedje maar in) en dan kan ik al wel weer beginnen gewoon omdat ze zo lekker te vreden ligt

Monnie schreef:Ik heb er ook nog steeds vreselijk veel last van. Ik kan soms alleen al janken als ik naar mijn kleine mannetje kijk en besef hoe rijk ik daarmee ben. Verder jank ik echt met alles mee op tv, zelfs om stomme scenes uit gtst. Hoop dat het toch nog wat minder gaat worden....

Dit herken ik echt heel erg. Soms dan hoef ik alleen maar te zien hoe lief ze tegen me aan ligt te slapen bijvoorbeeld, en daar komen de tranen alweer.
Verder was ik ook al redelijk snel emotioneel bij onder andere zielige films, en dat heb ik nog steeds. Soms ben ik ook wel wat sneller emotioneel bij andere dingen. Maar het meeste nog wel bij alles wat met mijn meisje te maken heeft. En dat terwijl het allemaal heel goed gaat hoor, dus wel positief emotioneel in dat geval.

Hier nog zo'n emodoos hahahha. Ben dat altijd al geweest maar het is nu zo mogelijk NOG VEEL erger haha. Kan serieus om het minste al huilen....jonge kindjes in het ziekenhuis huilen, nieuwe kindjes geboren huilen, lieve dingen op tv huilen etc etc.

lees dak gelukkig nie de enige ben, en dat het kan dat ik er dus ook nog lang last van kan hebben/houden (voor zover je het last kunt noemen)

ik heb er geen last van hoor, that's me hahahaha.

Ik moet ook eerlijk zijn nu Z. er is ik ook een stuk emotioneler ben. Ik kan ook om de stomste dingen huilen. Het is heerlijk om soms ff uit te huilen maar soms denk ik ook, ach daar ga je weer

Maar inderdaad, als ik ook maar iets zie op tv over baby's of zieke baby's, geboren baby's en noem maar op dan springen bij mij te tranen in de ogen.
Ik ben eigenlijk altijd wel emotioneel geweest, maar nu we een dochtertje hebben ben ik veel emotioneler... geen idee hoe dat kan....

Ohh daar heb ik nog steeds last van, denk dat het ook niet meer over gaat haha..

Pff jemig hoe herkenbaar!
Ik herken mezelf ook niet meer terug haha.
En ik was echt altijd een ''harde tante'' maar daar is niks meer van over hoor.
Soms wel vervelend, want soms moet ik echt moeite doen om me tranen in te houden, omdat ik niet overal wil janken haha.
Maar het is ook wel weer mooi hoe een kind je zo compleet kan veranderen.
Bizar wel... nooit gedacht dat ik zou huilen als er iemand naar me lacht
Of zo lief met d'r handjes bij mijn borsten kriebelt tijdens borstvoeding geven....
nou ja ik kan nog wel een uur doorgaan... haha

Hoort ook wel een beetje bij het ontzwangeren, dus kan best nog een tijdje duren!
Bij de eerste had ik tot een jaar last van allerlei ontzwanger kwaaltjes waaronder ook emotioneler zijn. Nu ben ik af en toe ook nog steeds emotioneel. Zeker, wat iemand anders al zei, als ik dingen lees of hoor over bevallen/kindjes krijgen. Misschien ook wel, omdat dit misschien wel de laatste keer voor me is dat ik dat meemaak (tenzij mijn vriend nog om gepraat kan worden voor een derde ooit )