Theorie en praktijk als moeder zijnde.

Tot op heden redelijk, ik was er van overtuigt een bv mama te worden maar helaas lukte dat niet. Dat is dus wel tegen gevallen terwijl ik van te voren er erg luchtig over deed en niet snapte dat mensen kv gaven als  bv ook een optie was. Daarnaast gaat tot nu toe alles hoe ik het verwacht had qua hoe ik met S omga en alles wat erbij komt kijken. Maar het is pas 5 maanden natuurlijk

Ik had, vooral het 1e jaar, het me heel anders voorgesteld. Baby krijgen, baby veel slapen, tussendoor luier verschonen, wat knuffelen, flesje geven en vervolgens baby weer slapen. Heerlijk wandelen en lekker winkelen terwijl de baby lekker in de wagen lag te slapen.

Helaas liep dat wat anders, want Y. was een huilbaby. Zeker de 1e 3 maanden kwam ik bijna niet buiten, enkel om boodschappen te halen en dan nog was het geen plezierig uitje als nieuwe mama met een continu huilende baby en een hele AH die je aan loopt te staren inclusief cassiere die haar stem moet verheffen om te zeggen wat ik moet betalen. Nee, ik had me dat écht heel anders voorgesteld dan dat het in werkelijkheid was. Ik zag mezelf als makkelijke mama, maar ik werd dus een moeilijke mama door mijn 'moeilijke kind'. Ja, ik heb veel commentaar gehad en onbegrip en ja, daar heb ik me heel druk om gemaakt. Soms nog eigenwijs doen ook en tóch bij iemand op visite gaan 'omdat het moet' en vervolgens weer thuis aankomen met een mannetje wat nog meer overstuur was dan toen ik thuis vertrok.
Gelukkig sprong er toen een knopje om en heb ik (wij) ons eigen plan getrokken. Vrienden verloren, klopt. Ruzie met bepaalde familieleden, klopt. Maar dat is nu achteraf maar bijzaak als ik het vergelijk met wat wij toen meegemaakt hebben in die periode. Die mensen waren het blijkbaar niet waard om zich onze vrienden/familie te noemen, want dan hadden ze ons wel gesteund en een beetje begrip getoond.

Gelukkig ging het beter toen Y. kon staan, stappen en loslopen (10mnd) Daarna werd het een stuk rustiger voor hem en voor ons en zijn we begonnen ons leven weer op te pakken zo goed als dat kon. Hij is nog steeds een gevoelig mannetje en kan snel van slag zijn, maar daar weten we inmiddels goed mee om te gaan.

Inmiddels is hij 2,5 en gaat het wél zoals we het ons voorgesteld hadden. We genieten met volle teugen en doen alles waar we tijdens mijn zwangerschap over fantaseerden. Gelukkig zitten we beiden op 1 lijn wbt opvoeding. Streng, maar rechtvaardig  

Nou, dat vind ik zeker, dat ze het niet waard waren, Annie24. Ik vind het echt schandalig om zo weinig begrip te hebben voor jonge ouders die het kennelijk zwaar hebben. Waarom ook in godsnaam ruzie maken, omdat je minder vaak langskwam, omdat je de baby niet meenam? Wat is dat voor claimerig gedrag, sowieso.

Parel schreef:

Lonely Goatherd schreef:

Parel schreef:L is een pittig ding, echt precies zoals haar moeder, daar helpt te poezelig zijn niet bij. Duidelijkheid overheerst hier.

Hoe uit dat pittige zich? Ook veel dingen doen die niet mogen? En hoe ga je daarmee om? Ik blijf wel corrigeren, maar ik vind het dus echt lastig om rustig te blijven en word er af en toe echt helemaal gestoord van.

Dat pittige is hier onder andere ; alles doen wat niet mag (bijv. op de salontafel staan, kastje van de tv open, met knijpers over de muren schrapen - dingen waarvan ze weet dat het niet mag, maar puur om ons te sarren), als ze verveeld is of ze wilt iets juist wel of niet dingen omslaan, gooien met eten/drinken/speelgoed, zichzelf achterover gooien, ons een tik verkopen.

Maar betekend dat dan gelijk dat ze pittig is? Alle kleine kinderen die ik om me heen zie doen dit namelijk precies zo... Is het niet gewoon kind eigen?

Pien schreef:

Parel schreef:

Lonely Goatherd schreef:

Parel schreef:L is een pittig ding, echt precies zoals haar moeder, daar helpt te poezelig zijn niet bij. Duidelijkheid overheerst hier.

Hoe uit dat pittige zich? Ook veel dingen doen die niet mogen? En hoe ga je daarmee om? Ik blijf wel corrigeren, maar ik vind het dus echt lastig om rustig te blijven en word er af en toe echt helemaal gestoord van.

Dat pittige is hier onder andere ; alles doen wat niet mag (bijv. op de salontafel staan, kastje van de tv open, met knijpers over de muren schrapen - dingen waarvan ze weet dat het niet mag, maar puur om ons te sarren), als ze verveeld is of ze wilt iets juist wel of niet dingen omslaan, gooien met eten/drinken/speelgoed, zichzelf achterover gooien, ons een tik verkopen.

Maar betekend dat dan gelijk dat ze pittig is? Alle kleine kinderen die ik om me heen zie doen dit namelijk precies zo... Is het niet gewoon kind eigen?

  Poezelig doen helpt hier ook niet, maar ik heb geen pittige kinderen. De meeste kinderen zijn denk ik gebaat bij duidelijkheid en weten waar ze aan toe zijn. Pittig of niet.
Wat jij noemt is gewoon uitproberen en ik denk dat het voor een groot deel wel af te leren is.

Ik geloof best wel dat het normaal gedrag is hoor, maar vanaf baby al aan is ze ontzettend temperamentvol. Ze kan nooit stilzitten, altijd bezig, altijd 'het baasje'. Helemaal niks mis mee, ik vind het wel leuk. Het zal absoluut een vorm van aandacht vragen zijn, maar ik durf er mijn hand voor in het vuur te steken dat ze het soms ook doet om ons te pesten, wij pesten haar ook genoeg.

Ik maak mezelf er gewoon niet zo heel erg druk om, of meerdere kinderen het zo doen ja of nee, ieder kind is eigen en uniek, en met mij is het ook goed gekomen door de jaren heen.

Edit ; ik ben zelf trouwens ook totaal niet poezelig, knuffelig en 'de wereld is fantastisch'. Ik heb ook gewoon vaak zat lak aan de wereld en aan iedereen. Ik bezit in ieder geval geen roze bril, wat sommige van jullie beschrijven als heerlijk dreumesgedrag, beschouw ik dikwijls als bloedirritant.  

Veel dingen doe ik wel zoals gedacht, sommige dingen ook niet. Ik wilde vooral een leuke moeder zijn, maar het zal me werkelijk een worst zijn wat zoon vindt, ik hoef niet altijd leuk gevonden te worden.

Ik ben wel consequent, dat gaat vanzelf en krijg ik steeds te horen. Ik realiseer me wel dat zoon het me ook erg makkelijk maakt, ik hoef iets maar 2 keer te zeggen en er wordt geluisterd zonder driftbui. Nu hij ouder wordt gaat hij uitproberen en moet ik het soms 5 keer zeggen, dat vind ik soms al vervelend. Laat staan dat ik alles 60 keer moet herhalen

Op het cb zeiden ze gister nog 'dat ik trots op mezelf mocht zijn', het is zo'n makkelijk kind. Maar dat is hij altijd geweest, daar heb ik niks voor gedaan, hij is gewoon zo. Toch zei ze dat je van een makkelijk kind ook een klerejong kunt maken, ik denk wel dat dat zo is, maar dat zie ik denk ik pas terug als ie ouder is.

Als je echt denkt dat je dochter dingen doet met als doel jou pesten snap ik wel dat je dat gedrag ook sneller irritant vindt (dan iemand die inziet dat het een spel is van reactie uitlokken dat gewoon heel erg past bij de leeftijd).

Ik had wel verwacht dat ik wat geduldiger zou zijn, maar dat ben ik vaak niet. Of laat ik het anders zeggen, daar moet ik echt moeite voor doen  


Verder merk ik wel dat mensen in mijn omgeving wel vaak vinden dat ik streng ben met bepaalde dingen. Ik vind zelf van niet. bv op een verjaardag mag ze van mij niet zelf steeds chips en lekkers van de tafel pakken. Ze krijgt haar eigen bakje en komt het altijd netjes vragen, en dan ben ik echt de moeilijkste niet.
Mij nicht snapt hier helemaal niets van en vind dit te streng. Maar als ik dan zie dat haar zoontje een snottebel heeft, die vervolgens met zijn handen uitsmeert over zijn want en vervolgens met die zelfde hand de chips bak in duikt om chips te eten denk ik, bah! haha...
En zo zijn er wel meer dingen die andere streng vinden, terwijl ik heel blij ben met hoe goed ze luistert. Ze haalt ook echt genoeg kattenkwaad uit, maar weet wel heel goed wanneer het genoeg is.

Filoria schreef:Als je echt denkt dat je dochter dingen doet met als doel jou pesten snap ik wel dat je dat gedrag ook sneller irritant vindt (dan iemand die inziet dat het een spel is van reactie uitlokken dat gewoon heel erg past bij de leeftijd).

Dit is inderdaad een voorbeeld van hoe je als ouder anders kunt reageren op eenzelfde situatie. Ik lees hier wel eens over probleemgedrag dat mijn kinderen ook wel eens vertonen, maar dat ik gewoon beschouw als iets wat erbij hoort en wel weer over gaat. Als je dat gedrag dan als een probleem gaat benaderen, maak je er voor je kind ook echt een probleem van en wordt het volgens mij alleen maar erger. Een relaxte benadering lijkt me voor beide partijen dan prettiger.
 
Maar ik geloof best dat jouw L. heel pittig kan zijn hoor Parel, van wat ik hier vaker lees  En zolang jij het gevoel hebt dat jouw aanpak past bij haar gedrag, is het toch allemaal prima? Iedereen weet zelf uiteindelijk het beste wat wel of niet werkt bij zijn of haar kind en ik vind het ook niet meer dan normaal om elkaar daarin in je waarde te laten. Of je het zelf ook zo zou doen, staat daar wat mij betreft buiten. En ongevraagde, betweterige opmerkingen over je aanpak, zoals Snoezel en Annie24 die kregen, vind ik echt totaal ongepast!

Makkelijke ouders, makkelijke kinderen, nee dat geloof ik niet meer.. Karakter van een kind is de belangrijkste factor in deze denk ik..

Ik ben zelf erg makkelijk, vroeger als kind al, ik was altijd erg braaf en lief en erg rustig (karakter dus)
Mijn kinderen hebben absoluut t karakter van mijn man.
Voor mij wel lastig want ik loop er nu wel tegenaan dat mijn karkater niet zo goed past soms bij die van mijn kinderen, ik moet mijn koppie er goed bij houden want anders nemen ze zo een loopje met me.

Laurientje, dat laatste dat jij schrijft is echt exact wat ik ook heb.  Met name de oudste, die moet ik niet te vrij laten omdat ze me dan al snel tuk heeft met haar streken of bijdehante theorieën. Dat kost mij zoveel energie: continu jezelf moeten afvragen: vind ik dit nog goed? gaat dit niet over mijn grens?

Ik was/ben juist ook heel makkelijk dus ik vind dat best lastig. Dat is trouwens ook het verschil tussen de jongste en de oudste: de jongste heeft hier geen behoefte om steeds mijn grenzen op te zoeken. Die is heel relaxed.

Ik denk trouwens wel dat dat pittige en eigenzinnige van de oudste haar later heel goed van pas komt. Ze is zo'n sterke persoonlijkheid dat ze zich overal staande houdt.

Pineco, je legt me de woorden in de mond. Ik geloof ook best dat de ene peuter nog net wat pittiger is dan de ander en ik heb ook het idee dat Parel een lieve moeder is die het beste met haar kindje voor heeft. Het zijn meer de bewoordingen waar ik tegenaan loop. Als Tomas mij bijvoorbeeld slaat (dat doet hij helaas soms, 'gelukkig' alleen mij en verder niemand) zou ik dat kunnen zien als pesten of vervelend doen, maar ik zie het meer als een poging om aandacht te krijgen en onmacht. Hij weet dan even niet meer wat hij moet doen of zeggen. Lijkt me voor een 4-jarige ook geen schokkend iets. Als hij 15 zou zijn was het anders geweest.

Ik merk dat regelmatig aan m'n man. Die denkt soms dat dochter dingen doet om te pesten. Of hij gaat er vanuit dat zij op dezelfde golflengte als hij zit. Hij doet haar ook heel vaak na als zij aan het jengelen is. Super irritant vind ik dat. Geef zelf gewoon het goede voorbeeld denk ik dan.
Hij vindt overigens dat ik te begripvol ben. We hebben regelmatig discussies hierover.  

Linda, ik denk dat dat een mannending is haha. Mijn man kan R ook soms lekker lopen te pesten en nadoen. Ik denk soms dat mannen kinderen toch minder goed snappen dan dat wij dat doen. Soms snapt hij ook gewoon niet dat je bepaalde dingen nog niet kunt verlangen van een 3- jarige..

Mijn peuter is eigenlijk verre van pittig, eerder erg wattig hahaha. Hij vindt heel veel nieuwe dingen spannend, wil altijd ff de kat uit de boom kijken etc. Hierin herken ik mezelf en man ook wel terug.

Ik denk dat onze kleine appeltjes niet ver van de boom vallen.

Printje, oh zou dat het zijn?! Het is precies zoals je zegt. Hij vraagt dingen van haar die soms echt niet reëel zijn.
Of als we 's avonds aan het praten zijn dan vraagt hij ook wel eens waarom ze een bepaald iets nou doet (niet zo zeer als vraag, maar meer als onbegrip). En dan zeg ik: ja gewoon omdat ze een peuter is. Dat doen peuters nou eenmaal.
Maar dat snapt tie vaak niet. Terwijl hij zelf soms ook een ster is in zich gedragen als een kleuter.

Linda schreef:Printje, oh zou dat het zijn?! Het is precies zoals je zegt. Hij vraagt dingen van haar die soms echt niet reëel zijn.
Of als we 's avonds aan het praten zijn dan vraagt hij ook wel eens waarom ze een bepaald iets nou doet (niet zo zeer als vraag, maar meer als onbegrip). En dan zeg ik: ja gewoon omdat ze een peuter is. Dat doen peuters nou eenmaal.
Maar dat snapt tie vaak niet. Terwijl hij zelf soms ook een ster is in zich gedragen als een kleuter.

hahaha mannen. Ik vind ook soms dat mijn man dingen van R vraagt die gewoon te hoog gegrepen zijn, of dat hij zich juist niet kan inleven in R ofzo. Ik denk dat moeders daar toch vanuit nature gewoon meer gevoel voor hebben ofzo. Ik hoor en zie ook dit op school regelmatig terug. Vaders die het toch moeilijker vinden om hun kind in te schatten oid dan de moeders.

Ik ben van mening dat er soms niet over alles wat ze doet hoeft te worden nagedacht, ik ga niet elk gedrag wat ze doet verklaren, we reageren gewoon puur uit gevoel. Kinderen zijn ook mensen, het is een beetje makkelijk (vind ik dan) alles maar te gooien onder de noemer 'dat hoort erbij'. Het kan er dan wel allemaal bij horen, bij de zoveelste keer is het geduld gewoon op, je ziet haar lachen als ze het doet en naar ons kijkt. Ik ben van mening dat ze onze manier van met haar omgaan nodig heeft, we leven feilloos samen met elkaar.

We zijn wel mensen van uitersten hoor, waar we de ene keer bij wijze van elkaar de hersens inslaan, de volgende keer zijn we alleen maar aan het kroelen en zijn de ik hou van jou's niet te overzien.

Minneke wat jij nu zegt, hou ik mezelf ook voor, als ze 16 is ben ik nog blijer met haar karakter. (Op de puberteit na haha)

Dat het gedrag te verklaren is wil absoluut niet zeggen dat ik het negeer hoor! Maar wat Linda zegt is ook wel herkenbaar ja: ik denk meer vanuit Tomas en reageer ook daar op inspelend, mijn man denkt meer vanuit zichzelf en reageert dus ook vanuit zijn perspectief. Dus als Tomas bijvoorbeeld zijn jas op de grond smijt en naar zijn Lego rent zeg ik 'wilde je zo graag met je Lego spelen? Hang toch je jas maar netjes op' en zegt mijn man 'waarom gooi je met je jas? Dat is toch niet netjes?' Ik denk dat Tomas zich bij mij soms meer begrepen voelt en dat mijn man soms duidelijker is (al kan hij ook wel onmogelijke dingen vragen). Allebei heeft voor- en nadelen.

Dan ben ik vaker het mannetje dan het vrouwtje hier in het gezin denk ik