Theorie en praktijk als moeder zijnde.

Ik moet zeggen dat ik het wel veel makkelijker vind nu ze zelf duidelijk kunnen maken wat er is.

Maar serieus, die 'wacht maar' ouders vind ik nog erger dan kinderloze mensen met een mening. En 'makkelijke ouders, makkelijke kinderen'-ouders ook.

Caroow schreef:

Jade schreef:

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Ik  las alleen maar over slapeloze nachten, kinderen die alleen aan de borst slapen, urenlang achter elkaar huilen.. Hier is niks van dat alles. Als zoon huilt leg ik hem aan, als hij moe is valt hij overal in slaap. Nee, ik kan het niet moeilijk noemen.

(Ik weet het, "wacht maar tot hij kan kruipen/lopen/praten/etc."

 Geniet daar vooral van! Misschien heb je gewoon een relaxt kind, lekker toch? Bij mijn oudste ging dat ook zo, dus ik vond het het toen ook niet zwaar. Die sliep gerust 2/3 uur achter elkaar elke keer, was makkelijk te troosten enzo. Heerlijk vond ik het!

Mijn jongste was een heel ander kind, dus toen ervaarde ik het ook heel anders. 

Ik geloof nu ook niet meer (deed ik al niet echt hoor) in de theorie: makkelijke ouders-makkelijke kinderen. Volgens mij heb je gewoon geluk als je een kind hebt dat makkelijk met alles mee gaat en iets minder geluk met een kind dat wat sneller geprikkeld is etc. Maar het komt uiteindelijk bij allebei wel goed. Meestal

Dat wacht maar snap ik ook nooit. Ik vond de peuterpuberteit een eitje, dat ze gingen lopen alleen maar handig.

En makkelijke ouders, makkelijke kinderen, dat vind ik voor een deel gewoon waar. Niet altijd, uiteraard. Maar ik zie om mij heen dat ouders die het meest krampachtig zijn de lastigste kinderen hebben, kinderen die niet eten vaak ouders hebben die zelf ook maar weinig lusten, of 1 ouder die niets lust, ouders die alles maar goed vinden en nooit ingrijpen gewoon strontvervelende lastige kinderen hebben. En ouders die gewoon relaxed en consequent zijn ook gewoon relaxte kinderen hebben, en ook die zijn weleens lastig, maar het gaat om het geheel en niet om een momentopname.
Je kunt een lastig kind hebben, maar hoe je als ouder daarmee omgaat kan het stukken lastiger of stukken makkelijker maken.

Susan schreef:En 'makkelijke ouders, makkelijke kinderen'-ouders ook.

 Eens. Hier groeien ze samen op, maar de 1 is duidelijk makkelijker. Ligt volgens mij vooral aan het karakter van het kind.

De meeste voornemens heb ik tot nu toe waar kunnen maken. Waar ik wel moeite mee heb, is om rustig te reageren als mijn zoon zit te klieren (me pijn doet, met dingen gooit of aan dingen zit waar hij echt niet aan mag komen). Theoretisch gezien zou ik dat gewoon kalm op willen lossen, maar ik verlies toch vrij snel mijn geduld, zeker als ik heel erg moe ben (wat vaak voorkomt).

En ik merk dat thuisblijfmoeder zijn veel zwaarder is dan ik had verwacht, het is af en toe gewoon echt niet fijn om constant op elkaars lip te zitten.

Ik ben het eens met Artemis, makkelijke ouders-makkelijke kinderen gaat deels wel op hoor. Ik ben over het algemeen zelf heel rustig en relaxed en dat zijn mijn kinderen ook. Ze vinden al gauw alles goed en zijn niet van slag als iets een keer niet volgens een vast stramien gaat. Gewoon omdat hier niets volgens een vast stramien gaat  Dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat mijn kinderen nooit lastig zijn (en hoe makkelijk ze zijn, de jongste slaapt wel ontzettend slecht 's nachts, dus het gaat hier ook niet altijd van een leien dakje).

Ik vind dit ook volledig los staan van het feit dat sommige kinderen om lichamelijke of geestelijke redenen wel behoefte hebben aan rust en regelmaat en weinig prikkels. In dat geval doe je daar als ouder natuurlijk alles aan om dat te bieden. Maar ook dat kan in mijn ogen relaxed gebeuren.

Wij zijn allebei makkelijke ouders, maar hebben 2 totaal verschillende kinderen. Toch is onze aanpak hetzelfde bij beide kinderen.

Maar het karakter van je kind kun je ook niet sturen, dat zeg ik ook nergens. De jongste is hier ook heel anders dan de oudste, minder makkelijk ook, maar ze zijn wel allebei relaxed in de zin van dat we ze altijd overal mee naartoe kunnen nemen, dat het niet uitmaakt waar we zijn of hoe laat we eten bijvoorbeeld (om maar wat dingen te roepen).

Ik geloof dat we op zich alles wel doen zoals we het zouden willen.
We voeden op uit gevoel, wat past bij onze dochter. We hebben, op slapen na, geen vaste structuur en dat gaat prima, ze kan zich eigenlijk overal wel heel goed aanpassen.

Wij hanteren nagenoeg alleen maar ; 'go with the flow'.

L is een pittig ding, echt precies zoals haar moeder, daar helpt te poezelig zijn niet bij. Duidelijkheid overheerst hier.

Parel schreef:L is een pittig ding, echt precies zoals haar moeder, daar helpt te poezelig zijn niet bij. Duidelijkheid overheerst hier.

Hoe uit dat pittige zich? Ook veel dingen doen die niet mogen? En hoe ga je daarmee om? Ik blijf wel corrigeren, maar ik vind het dus echt lastig om rustig te blijven en word er af en toe echt helemaal gestoord van.

Even over dat snauwen, dar is toch niet erg. Af en toe is de grens gewoon bereikt en als ouder heb je toch ook emoties. Een kind mag best zien dat de grens is bereikt. Ik zie dat meer van ok nu is het echt klaar. Tuurlijk je doet het liever niet maar het is wel een duidelijke manier van communiceren.

Het meeste gaat wel zoals we gedacht hadden eigenlijk. Ik riep alleen wel altijd dat mijn kind niet in ons bed mocht slapen en daar ben ik wel vanaf gestapt maar voor de rest is er niet zoveel verschil.

Ook ik mopper ook echt wel eens hoor, soms is het gewoon klaar, dat heb ik ook in de klas en net zo goed thuis. Je bent toch gewoon een mens, je kunt niet altijd leuk/gezellig etc zijn. En daarbij zijn kinderen soms ook strontvervelend haha

Lonely Goatherd schreef:

Parel schreef:L is een pittig ding, echt precies zoals haar moeder, daar helpt te poezelig zijn niet bij. Duidelijkheid overheerst hier.

Hoe uit dat pittige zich? Ook veel dingen doen die niet mogen? En hoe ga je daarmee om? Ik blijf wel corrigeren, maar ik vind het dus echt lastig om rustig te blijven en word er af en toe echt helemaal gestoord van.

Dat pittige is hier onder andere ; alles doen wat niet mag (bijv. op de salontafel staan, kastje van de tv open, met knijpers over de muren schrapen - dingen waarvan ze weet dat het niet mag, maar puur om ons te sarren), als ze verveeld is of ze wilt iets juist wel of niet dingen omslaan, gooien met eten/drinken/speelgoed, zichzelf achterover gooien, ons een tik verkopen.

Na 100x nee zeggen en uitleggen dat het niet mag ben ik er gewoon klaar mee. Hier moeten we haar helaas écht even uit die vibe halen, dat doen we door haar op den duur even stevig vast te pakken en toe te spreken, als ze me slaat geef ik gewoon een tik terug, bijten doet ze niet, maar als ze dat doet doe ik het terug. Als we tegen haar gaan staan gillen, dan werkt het niet dan gaat ze lachen. Ze zit soms ook even in de hoek, of met haar kinderstoel op de gang als ze er tijdens het eten een potje van maakt, dan ga ik daarna naar haar toe en zorg ik dat ik op ooghoogte met haar communiceer, vraag of ze weer lief kan spelen/eten bijv. en leg uit wat we van haar verwachtten, daarna moet ze me een kus geven en is het weer 'over'.

Wellicht is het heel anders dan anderen het zouden doen, maar hier werkt wie niet horen wil, moet maar voelen. Ik heb ook de meeste dingen geleerd door mijn eigen fouten te maken, en ze is net zo eigenwijs als haar moeder, dat zal bij haar hetzelfde zijn.

Pineco schreef:Ik ben het eens met Artemis, makkelijke ouders-makkelijke kinderen gaat deels wel op hoor. Ik ben over het algemeen zelf heel rustig en relaxed en dat zijn mijn kinderen ook. Ze vinden al gauw alles goed en zijn niet van slag als iets een keer niet volgens een vast stramien gaat. Gewoon omdat hier niets volgens een vast stramien gaat  Dat wil natuurlijk helemaal niet zeggen dat mijn kinderen nooit lastig zijn (en hoe makkelijk ze zijn, de jongste slaapt wel ontzettend slecht 's nachts, dus het gaat hier ook niet altijd van een leien dakje).

Ik vind dit ook volledig los staan van het feit dat sommige kinderen om lichamelijke of geestelijke redenen wel behoefte hebben aan rust en regelmaat en weinig prikkels. In dat geval doe je daar als ouder natuurlijk alles aan om dat te bieden. Maar ook dat kan in mijn ogen relaxed gebeuren.

Ik vind dit idd ook, niet altijd, maar ik zie gewoon in de klas duidelijk verschil tussen 'makkelijke' ouders en minder makkelijke ouders, eigenlijk de verkeerde benaming maar je snapt het vast wel. Ik zie zeer duidelijk terug de manier waarop ouders met hun kinderen omgaan en daar gedraagt een kind zich dus echt naar.

Bijv. een ouder die serieus alles uit handen neemt bij haar kind, dat kind is dus ook enorm gemakszuchtig, wil zelfs niets oplossen, laat moeder alles doen etc. Dit is gewoon aangeleerd gedrag want wanneer moeder buiten beeld is, en hij weet heel goed dat ik anders werk, kan hij het opeens allemaal wel...

Gedrag en de manier van omgaan van een ouder zie ik dus zeker terug in hoe een kind is.

Ik denk zeker wel dat er een wisselwerking is tussen ouder en kind, maar de meest dominante daarin lijkt me toch echt het kind, en niet de ouder. Volgens mij geldt vaker makkelijk kind = makkelijke ouder. Zoals vrijwel iedereen hier zegt kun je het van tevoren allemaal wel zo mooi bedenken maar moet de aanpak maar net bij je kind passen. Als je je bijvoorbeeld van tevoren had voorgenomen om je kindje gewoon overal mee naar toe te nemen en in de wagenbak of campingbedje te laten slapen en dan een kind krijgt dat alleen in zijn/haar eigen ledikantje wil slapen dan zul je je toch aan moeten passen. Zo iemand kan dan door buitenstaanders toch als moeilijke ouder gezien worden omdat hij/zij alles aanpast aan het ritme van het kind. In ons geval neem ik bijvoorbeeld nog steeds vaak eten mee voor N. omdat ze een erg moeilijke eter is en ik buitenshuis (bijv. op een verjaardag) geen zin heb ik gedoe. Dat kan op anderen (die niet van N.'s eetgedrag afweten) ook als moeilijk en controlerend gezien worden.

OT: zelf vind ik het veel moeilijker dan gedacht om consequent te zijn en haar soms wat te laten mokken ipv haar zin te geven. Al gaat dat laatste de afgelopen tijd wel beter. En soms heb ik te weinig geduld, nu tijdens de zwangerschap helemaal. Dan word ik te snel boos terwijl ik met afleiden de situatie ook om had kunnen buigen.

Novalee, ik snap je punt over dat eten goed hoor, en bedoel het ook niet als aanval. Maar ben je niet 'bang' dat je zo haar gedrag alleen maar in stand houdt? R is een enorme slechte eter maar ik neem nooit iets voor hem mee omdat ik vind dat hij maar moet eten wat de pot schaft. Eet hij niets dan eet hij niets.

Novalee schreef:Ik denk zeker wel dat er een wisselwerking is tussen ouder en kind, maar de meest dominante daarin lijkt me toch echt het kind, en niet de ouder. Volgens mij geldt vaker makkelijk kind = makkelijke ouder. Zoals vrijwel iedereen hier zegt kun je het van tevoren allemaal wel zo mooi bedenken maar moet de aanpak maar net bij je kind passen. Als je je bijvoorbeeld van tevoren had voorgenomen om je kindje gewoon overal mee naar toe te nemen en in de wagenbak of campingbedje te laten slapen en dan een kind krijgt dat alleen in zijn/haar eigen ledikantje wil slapen dan zul je je toch aan moeten passen. Zo iemand kan dan door buitenstaanders toch als moeilijke ouder gezien worden omdat hij/zij alles aanpast aan het ritme van het kind. In ons geval neem ik bijvoorbeeld nog steeds vaak eten mee voor N. omdat ze een erg moeilijke eter is en ik buitenshuis (bijv. op een verjaardag) geen zin heb ik gedoe. Dat kan op anderen (die niet van N.'s eetgedrag afweten) ook als moeilijk en controlerend gezien worden.

OT: zelf vind ik het veel moeilijker dan gedacht om consequent te zijn en haar soms wat te laten mokken ipv haar zin te geven. Al gaat dat laatste de afgelopen tijd wel beter. En soms heb ik te weinig geduld, nu tijdens de zwangerschap helemaal. Dan word ik te snel boos terwijl ik met afleiden de situatie ook om had kunnen buigen.

Ja, dat werkt gewoon twee kanten op. Met mijn oudste werd ik ook wel eens gezien als een moeder die moeilijk los kon laten, maar mijn oudste was gewoon zo snel overprikkeld (nu nog steeds). Ze sliep alleen in haar eigen bed, dus ik ging ook altijd tussen slaapjes door naar andere mensen toe, ze sliep daar zelf niet. En heel snel overprikkeld, ik kon niet even twee keer op een dag boodschappen met haar doen en dan nog een keer visite, want dat trok ze gewoon niet. Met de jongste ben ik daar allemaal veel makkelijker in, maar die laat dat ook toe. Slaapt overal, raakt niet over haar toeren van drukte, gewoon een heel ander kind.

Sommige dingen die ik vooraf bedacht had is wel zo gegaan en sommige niet.
Zo wou ik maandenlang bv geven, helaas werd dit 6 dagen.

Maar gelukkig gaan heel veel dingen wel zoals wij samen het voor ogen hadden. En gaat het niet, dan proberen we er wel een draai aan te geven zodat het wel in onze ogen goed gaat. Maar soms heb je het zo goed bedoeld en reageert je kind er niet op. S is een heel druk en ondernemend mannetje. Ik vlieg echt elke dag van hot naar her. Maar dat vind ik alleen maar leuk, is maar net hoe moeilijk je er zelf op reageert.

Printje schreef:Novalee, ik snap je punt over dat eten goed hoor, en bedoel het ook niet als aanval. Maar ben je niet 'bang' dat je zo haar gedrag alleen maar in stand houdt? R is een enorme slechte eter maar ik neem nooit iets voor hem mee omdat ik vind dat hij maar moet eten wat de pot schaft. Eet hij niets dan eet hij niets.

Thuis doe ik dat ook niet hoor, daar kan ze eten wat ik haar geef en anders eet ze niet. Maar als ik op een verjaardag of iets ben dan heb ik echt geen zin in gedoe. Want ze is niet van "hoef ik niet" en het dan niet eten maar dat gaat gepaard met flink gehuil en soms zelfs een driftbui. Dan zit ik ook niet lekker, voelen de anderen zich opgelaten en uiteindelijk eet ze het dan toch niet. Als ze ouder is zal ik hier inderdaad wel strenger in worden maar voor nu vind ik het wel goed zo. Er zijn inmiddels genoeg dingen die ze wel lust en dankzij of misschien ondanks deze aanpak is ze toch weer een stuk beter gaan eten dus uiteindelijk zal het vast wel goedkomen.

Parel, denk je echt dat je dochter dingen doet puur om jou te sarren? Is het niet meer om aandacht te krijgen of zo?

Parel, dingen doen die niet mogen en wat ze dondersgoed weten doen ze hier ook hoor. Oa met eten gooien, op tafel klimmen, op de bank springen, dingen over het balkon gooien. Hoort dat niet 'gewoon' bij de leeftijd?

Stofzuiger schreef:Parel, dingen doen die niet mogen en wat ze dondersgoed weten doen ze hier ook hoor. Oa met eten gooien, op tafel klimmen, op de bank springen, dingen over het balkon gooien. Hoort dat niet 'gewoon' bij de leeftijd?

Dat hoort zeker bij de leeftijd. S doet ook gerust van alles wat niet mag. Opent hekjes , klimt ook op tafels, vind het leuk om dingen van ons te verstoppen, peutert behang van de muur etc. Dat noem ik niet pittig, maar gewoon een dreumes  

Hier gaat het redelijk zoals in mijn hoofd zat van tevoren. Ik moet zeggen dat ik ook redelijk flexibel ben, geen erg vaste strenge regels voor mezelf heb. Ik pas dingen aan  onze manier. Ik werk niet volgens 1 methode ofzo... Wat wel anders is dan ik van tevoren dacht is dat L toch wat vaker voor de tv zit dan ik van tevoren had gedacht... 

Waar ik soms wel kromme tenen van krijg, ook toen dat hier ook genoemd werd, is het feit "makkelijke ouders, makkelijke kinderen..", ook al denk ik dat het op verschillende manieren kan worden geïnterpreteerd. Maar hoe vaak ik dat wel niet gehoord heb tav onze dochter en het feit dat we haar niet overal mee naartoe sleepten s avonds. Dat we het haar niet "leerden" en ze daarom zo moeilijke slaper was... Het feit dat het een super gevoelig kind was, en heel snel overprikkeld was (met daarbij echt fysiek ziek zijn met zware ondertemperatuur van soms 34.5 en paar uur later zware koorts van 41), ging men maar gewoon aan voorbij....