Theorie en praktijk als moeder zijnde.

Ik merk dat sommige meiden zonder kinderen hier best stellige dingen verkondigen over hoe goed ze het wel niet zouden doen als moeder zijnde, waar ik me best aan kan ergeren omdat er behoorlijk verschil zit tussen theorie en praktijk.

Hoe doe jij het als moeder zijnde? Komt bij jou de theorie die je in je hoofd had overeen met de praktijk? Of loopt het heel anders?

zoals ik vooraf bedacht had, te doen, te reageren, enzovoort, nee dat komt totaal niet overeen met de praktijk, onze zoon is heel anders dan dat ik was als kind en reageert heel anders, ik ben dus omgeschakeld met de opvoeding zodat het wel bij hem past en ook nog bij mij.

Floor schreef:zoals ik vooraf bedacht had, te doen, te reageren, enzovoort, nee dat komt totaal niet overeen met de praktijk, onze zoon is heel anders dan dat ik was als kind en reageert heel anders, ik ben dus omgeschakeld met de opvoeding zodat het wel bij hem past en ook nog bij mij.

 Hier exact hetzelfde.

Ja, heel anders, sowieso natuurlijk bij Ezra, daar was ik helemaal niet op voorbereid, maar ook bij Yrsa.

Stofzuiger schreef:Ik merk dat sommige meiden zonder kinderen hier best stellige dingen verkondigen over hoe goed ze het wel niet zouden doen als moeder zijnde, waar ik me best aan kan ergeren omdat er behoorlijk verschil zit tussen theorie en praktijk.

Hoe doe jij het als moeder zijnde? Komt bij jou de theorie die je in je hoofd had overeen met de praktijk? Of loopt het heel anders?

 leuk dat je dit opend, ik denk dit serieus al een aantal weken.  

Nee, ik ben heel anders als ik vooraf dacht! Ik dacht dat ik een hele strenge consequente moeder zou zijn maar E kan mij behoorlijk om haar vingertje winden!  Ze is gelukkig een hele makkelijke dame, wel met een behoorlijk pittige kant, maar ik merk dat we due kant steeds beter mee om weten te gaan.  

Mijn man is daarentegen precies zoals ik me voorgesteld had. Zal vanmiddag eens vragen hoe hij daar zelf over denkt!

Overigens vind ik niet dat mensen zonder kinderen geen mening mogen hebben. Vaak kun je veel leren van iemand die met een frisse blik van buitenaf kijkt, zolang het commentaar niet veroordelend is en er begrip is voor het feit dat het echt anders is als je zelf kinderen hebt.

Artemis schreef:

 Ik dacht dat ik veel geduldiger en consequenter zou zijn dan ik eigenlijk ben.

Toen ik nog geen kinderen had dacht ik met regelmaat ' zo doe je dat toch niet'  als ik van anderen iets zag qua opvoeding. En bij veel dingen denk ik dat nog steeds, maar ik snap wel hoe het komt, ik heb er meer begrip voor gekregen.

Als ik dan een vriendin een kind zag afsnauwen of weinig geduld hebben met een peuter die niet wilde eten, dan vond ik dat maar stom en dacht ik dat ik dat echt nooit zo zou doen. En toen kreeg ik ze zelf en merkte ik dat soms je geduld gewoon op is, en dat 10 keer op 1 dag geduldig blijven iets heel anders dan 24/7, 7 dagen per week geduldig blijven. Ik vond mezelf een fantastische opvoeder, totdat ik kinderen kreeg zeg maar  

Mijn geduld is ook weleens op, ik snauw ook weleens, en ik weet nog steeds dat dat niet is zoals het moet, maar ik ben ook maar een mens. En iets vinden over een kind wat je misschien af en toe meemaakt is iets heel anders dan wanneer het over je eigen kind gaat. Ik kreeg peuters van vriendin bijvoorbeeld lekker aan het spelen, en aan het eten. Geen probleem. Maar dat ging dan om 1 dag of hoogstens een weekendje weg, en dan had ik ook alle aandacht en energie voor dat kind. Maar bij je eigen kind, die zie je elke dag, de hele dag, en je moet ook nog andere dingen doen, dus dan is dat echt wat minder makkelijk. Plus dat kinderen naar vreemden toch makkelijker luisteren dan naar de eigen ouders.

Het gaat me nog steeds goed af vind ik, opvoeden, maar ik doe het wel anders dan ik dacht.

herkenbaar. ik vind het zo vervelend als mijn geduld op is, voel me achteraf vaak schuldig omdat het dan om niets lijkt te zijn.. had zo gehoopt dat ik altijd geduldig kon zijn.

Ik vind ook niet dat mensen zonder kinderen geen mening moeten hebben, ik vind het alleen vervelend als ze zo stellig zijn. Maar eerlijk gezegd vind ik dat soms ook van mensen met kinderen.

Dat laatste kan inderdaad irritant zijn. Dat het bij hun kind zo werkt, wil natuurlijk niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt. Maar goed, dat zegt meer over deze mensen dan over je eigen opvoedkunsten denk ik, het getuigt vooral van gebrek aan inlevingsvermogen.

En on topic, ik ben ook niet altijd de geduldige en gezellige moeder die ik van tevoren gedacht had te zijn   In grote lijnen komt het wel overeen met hoe ik het in gedachten had, maar ik ben soms iets te toegeeflijk als me dat zelf op dat moment beter uitkomt. Daarna baal ik er weer van, maar dan is het kwaad al geschied  

Susan schreef:Ik vind ook niet dat mensen zonder kinderen geen mening moeten hebben, ik vind het alleen vervelend als ze zo stellig zijn. Maar eerlijk gezegd vind ik dat soms ook van mensen met kinderen.

 Stelligheid is altijd vervelend als het gaat om een mening over anderen.

Ik werk veel met autisten, dat gaat me prima af. Was het mijn eigen kind, dan was dat lastiger geweest. Ik werk ook veel met ADHD'ers, bij mijn zoon is daar ws ook sprake van, en dat kost me echt meer moeite dan mijn werk, want je bent emotioneel veel kwetsbaarder als het je eigen kind is.

Veel dingen zijn wel uitgekomen hoe ik het me had voorgesteld. Zo heb ik altijd gedacht wel een strenge moeder te zijn en dat klopt ook wel. En geduld hebben is ook niet m'n sterkste kant. Alleen dacht ik meer een leuke ondernemende moeder te worden maar dat is best tegengevallen. Ik dacht een moeder te zijn die er naar uit keek haar kind van de psz af te halen en thuis lekker ging knutselen en mee ging spelen. Vaak heb ik daar gewoonweg geen puf voor en ik vind het heerlijk als ik even rust heb als hij even weg is. Ook had ik verwacht dat we een rustig kind zouden krijgen omdat we beide erg rustig zijn maar hij is juist het tegenovergestelde en dat 'botst' weleens en dan krijgt hij een snauw. Wat ik daarna dus vreselijk vind van mezelf.. Maar idd een moeder is ook maar een mens.

Ik ben een hele andere moeder dan dat ik had verwacht. Ik had hier zoveel gelezen, dat ik wel een perfecte moeder moest worden. De eerste weken ding dat meteen mis, en ik vond het vreselijk!

Ik ben juist wat dichter bij mijzelf gekomen. Waar ik me voor de zwangerschap depressief voelde, voel ik me nu geweldig!

Ik had me stellig voorgenomen om 6 maanden tot 1 jaar borstvoeding te geven. Na 10 weken kolven, proberen en ellende ben ik gestopt. Ik wilde mijn lichaam terug, ik wilde mezelf weer zijn. Een goede keuze, want sinds dien heb ik veeeeel meer energie en vind ik het veel leuker om moeder te zijn.

Rapley was ook een punt waar ik heeel stellig over was. Ik begin steeds meer te twijfelen. Met name omdat ik nu dus kunstvoeding geef. Ik ga dus denk ik een combinatie doen. eten in de hand en tussendoor hapjes voeren, zodat ze wel iets binnen krijgt. Ik wil geen dingen gaan mengen, zodat ze wel pure smaken leert herkennen.

Over het algemeen vind ik mijzelf een leukere moeder dan dat ik had verwacht. Hoe het met opvoeden gaat weet ik natuurlijk niet.

Ik denk dat de praktijk wel redelijk overeen komt met de theorie. Maar ik was eigenlijk nooit echt ergens heel stellig in, dus dat scheelt  

Maar ik snauw wel vaker dan ik eigenlijk wil. Mijn oudste zoon zit nu in een fase dat je 10 keer wat moet vragen voordat hij iets doet enzo. En bij alles wat je zegt vraagt hij: ''Waarom?'' En niet een waarom-interesse vraag, nee een: waarom? Dat doe ik echt niet-waarom. Ik heb vaak wel het geduld om iets uit te leggen en hem om te krijgen, maar steeds vaker ook niet. Mijn man is er op dit moment helemaal klaar mee en die is toch altijd wel vrij geduldig.

Jade schreef:

Rapley was ook een punt waar ik heeel stellig over was. Ik begin steeds meer te twijfelen. Met name omdat ik nu dus kunstvoeding geef. Ik ga dus denk ik een combinatie doen. eten in de hand en tussendoor hapjes voeren, zodat ze wel iets binnen krijgt. Ik wil geen dingen gaan mengen, zodat ze wel pure smaken leert herkennen.

Ik dacht altijd: nou, Rapley hartstikke goed en leuk enzo. 

Maar in theorie doen we het de helft van de tijd helemaal niet zo. Ik vind het vooral heel veel zooi geven en ik heb daar gewoon niet altijd zin in. Ik denk soms ook wel: ach, ik heb mijn oudste ook heel lang gevoerd en bij hem is het ook goed gekomen. Die eet zelfs haring en olijven enzo.

Wat ik wel zoveel mogelijk probeer is om vers te geven. Ik heb maar heel kort potjes gebruikt, ook omdat ik het zelf niet te pruimen vond. En ook een gezeur om steeds naar de supermarkt te moeten voor die potjes, want ik vergat ze altijd te halen dus dan zat ik zonder enzo. Veel makkelijker om gewoon met de pot mee te laten eten. Maar echt rapley als in ik leg het neer en zie maar wat je ervan op eet of in je haar smeert o.i.d, ben ik toch niet zo van. 

Heel anders. Natuurlijk had ik ideeën over hoe ik het zou doen en hoe het zou zijn als ik een kindje zou hebben. Ik was even vergeten dat je kind zelf ook gewoon een persoon is en er dus geen standaard manier is van hoe het moet. En dat je een heleboel kan willen maar dat je kind daar niet altijd aan meewerkt en dat voor alle kinderen weer andere dingen werken.

Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Jade schreef:

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Ik las alleen maar over slapeloze nachten, kinderen die alleen aan de borst slapen, urenlang achter elkaar huilen.. Hier is niks van dat alles. Als zoon huilt leg ik hem aan, als hij moe is valt hij overal in slaap. Nee, ik kan het niet moeilijk noemen.

(Ik weet het, "wacht maar tot hij kan kruipen/lopen/praten/etc."

Het gaat hier ook wel wat anders als van tevoren bedacht. Of eigenlijk had ik van tevoren weinig bedacht maar wat ik dan bedacht had toen ze een baby waren. Ik ben vooral minder consequent en makkelijker dan 'gepland'. Volgens mij word ik per kind nog makkelijker, dus vraag me af wat er van de derde terecht moet komen  .

Ik had van tevoren niet echt een theorie over hoe ik het zou gaan doen. Nog steeds niet haha. Ik ben wel veel relaxter dan ik had gedacht dat ik zou zijn: ik vertrouw met de kinderen blind op m'n gevoel, terwijl ik de rest van de wereld het liefst in een excel-bestand zou proppen. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen maar ik vind het heerlijk.

Ik heb wel lang zo m'n mening gehad over de opvoeding van anderen, zelfs toen de oudste er al was. Dat ik echt niet begreep waarom ouders iets deden zoals ze het deden. Mijn oudste was/is heel makkelijk. Ik heb nooit geloofd dat hij door mijn toedoen/opvoeding/whatever zo makkelijk was, maar ik kon me niet voorstellen dat andere kinderen niet (in essentie) ook zo makkelijk waren. Toen mijn dochter geboren werd begreep ik pas hoe verschillend kinderen kunnen zijn en hoe ze soms een totaal andere aanpak nodig hebben. Sindsdien oordeel ik echt niet meer over de manier waarop andere ouders iets aanpakken, ik heb mijn lesje wel geleerd

Caroow schreef:

Jade schreef:

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Ik  las alleen maar over slapeloze nachten, kinderen die alleen aan de borst slapen, urenlang achter elkaar huilen.. Hier is niks van dat alles. Als zoon huilt leg ik hem aan, als hij moe is valt hij overal in slaap. Nee, ik kan het niet moeilijk noemen.

 Heerlijk toch, geniet ervan! 

Dille schreef:Ik had van tevoren niet echt een theorie over hoe ik het zou gaan doen. Nog steeds niet haha. Ik ben wel veel relaxter dan ik had gedacht dat ik zou zijn: ik vertrouw met de kinderen blind op m'n gevoel, terwijl ik de rest van de wereld het liefst in een excel-bestand zou proppen. Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen maar ik vind het heerlijk.

Ik heb wel lang zo m'n mening gehad over de opvoeding van anderen, zelfs toen de oudste er al was. Dat ik echt niet begreep waarom ouders iets deden zoals ze het deden. Mijn oudste was/is heel makkelijk. Ik heb nooit geloofd dat hij door mijn toedoen/opvoeding/whatever zo makkelijk was, maar ik kon me niet voorstellen dat andere kinderen niet (in essentie) ook zo makkelijk waren. Toen mijn dochter geboren werd begreep ik pas hoe verschillend kinderen kunnen zijn en hoe ze soms een totaal andere aanpak nodig hebben. Sindsdien oordeel ik echt niet meer over de manier waarop andere ouders iets aanpakken, ik heb mijn lesje wel geleerd

Dat heb ik ook. Toen mijn eerste dochter nog jong was, dacht ik ook dat alles al heel goed wist en kon ik soms ook echt afkeuren als moeders dingen totaal anders aanpakten dan mij. Heb ik nu (gelukkig) niet meer, ik vind het ook echt stom van mezelf als ik daar op terug kijk.

Caroow schreef:

Jade schreef:

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Ik  las alleen maar over slapeloze nachten, kinderen die alleen aan de borst slapen, urenlang achter elkaar huilen.. Hier is niks van dat alles. Als zoon huilt leg ik hem aan, als hij moe is valt hij overal in slaap. Nee, ik kan het niet moeilijk noemen.

(Ik weet het, "wacht maar tot hij kan kruipen/lopen/praten/etc."

 haha,, dat 'wacht' maar valt te bezien.

Dat zal het verschil zijn.. hier wel slapeloze nachten, urenlang huilen, en hele dagen bij mama willen liggen. Vooral het huilen brak me heel erg op.

maaarrr het gaat elke dag beter  

Caroow schreef:

Jade schreef:

Caroow schreef:Tot nu toe gaat het wel aardig zoals ik het bedacht had. Ik vind het een stuk makkelijker dan gedacht.

 grappig, ik vond het juist veel zwaarder dan verwacht. Ik vind het nu makkelijker worden.

Ik  las alleen maar over slapeloze nachten, kinderen die alleen aan de borst slapen, urenlang achter elkaar huilen.. Hier is niks van dat alles. Als zoon huilt leg ik hem aan, als hij moe is valt hij overal in slaap. Nee, ik kan het niet moeilijk noemen.

(Ik weet het, "wacht maar tot hij kan kruipen/lopen/praten/etc."

 Wacht maar tot de peuterpuberteit aanbreekt