Stilstaan in 't leven

Ik heb toen mijn 20e geroepen dat ik graag op mijn 23e getrouwd zou willen zijn en kindjes wil hebben.
Nou ja, trouwen wil ik niet meer. Maar kinderen, het liefst had ik ze gisteren al gehad. Maarja, ik word op 4 weken 23 en ik heb niet eens een vent. Ik geloof dat ik mijn toekomstverwachting iets bij moet gaan stellen. Geen vent, geen kinderen, geen eigen huis... Hmmmm

Marin schreef:Oh wat klote Kaboutertje. Gelukkig heb je wel weer een baan gevonden. Probeer maar positief te blijven
Dat hele opnieuw gaan daten lijkt me ook best moeilijk, wetende dat je dat hele proces opnieuw moet starten. Maar ik denk wel dat als je het met de juiste persoon doet het niet als moeite zal voelen, maar het als vanzelf gaat. Ik hoop voor je dat dat t.z.t. weer komt!

Ja dat is ook wel iets positiefs. En daten kan ook wel leuk zijn. Maar ik hou niet van dat onzekere. Aftasten wat je van elkaar vindt enzo, niks voor mij. Ik hou van duidelijk en mijn date-verleden is niet bepaald duidelijk. En dat je dam weer familie en vrienden moet leren kennen. Voelt voor mij allemaal zo benauwd en verplicht, ik weet niet.

Maar goed, eerst maar eens alles verwerken voordat ik weer ergens in stap. Vrijgezel zijn? Niks voor mij! Ik ben daar niet goed in denk ik
Thanks!

Marin schreef:

Luce schreef:
Ja, dát is dus ook waar ik last van heb. En ik snap gewoon niet waarom..

Jaa stom he! Terwijl als ik naar jou kijk, ik alleen maar super goede dingen zie. Moeder van 2 kinderen, derde on its way. Eigen bedrijf. Studie. Man. Huis. Wow. Oké, het is af en toe een zooitje bij je thuis als ik jou mag geloven maar hee, je leeft! Ik bewonder jou weer.

Weet je, volgens mij is het zo dat we van onszelf vooral de negatieve dingen zien en van een ander vooral de positieve . Zo zou ik mijn situatie dus nooit beschrijven, wat dom
eigenlijk. Ik zie vooral dat ik mijn studie nog niet heb afgerond enz. Ik heb juist bewondering voor jou dat je zoveel hebt gereist (wil ik ook zo graag!) en zo'n mooie studie hebt gedaan.

Zat even op Pinterest en kwam deze tegen. Lijkt me heerlijk!

Oh, en deze:

Mooie teksten Luce!

Guattari schreef:Heb niet alles gelezen qua reacties, maar het eerste wat in me opkomt is de vraag: Wat wil je dan precies? Het leven is namelijk niet altijd groots en meeslepend, lijkt me. Daarnaast snap ik dat je het gevoel hebt in te moeten teren, nu je niet meer zo veel weg kan (reizen) als tijdens je studententijd, maar dat was denk ik juist niet representatief voor een gemiddeld persoon. Over het algemeen kun je je dit alleen maar permitteren met voldoende financiële middelen en die zijn minder als je niet een baan hebt die daarnaar betaalt of op een andere manier financieel wordt ondersteund.

Als je heel graag een volgende stap wilt maken in je leven, zoals het stichten van een gezin en trouwen, komt er ook weer een moment dat dit de norm is geworden en zo zal je dus altijd onrust behouden. Vandaar ook dat ik zei dat het leven soms ook gewoon normaal is; niet slecht en niet overdreven snel, sprankelend en avontuurlijk. Vaak beseft men dat pas, als dat 'gewone' wordt verstoord door omstandigheden. Verwacht niet te veel en dan ben je ook sneller tevreden. I know, ik reageer waarschijnlijk heel rationeel nu, maar heel eerlijk gezegd heb ik ook wel eens het idee dat jij dat relativeringsvermogen zelf niet altijd hebt, hoe lullig dat ook klinkt. Hoe groter je iets maakt in je hoofd, des te teleurstellender is het als het niet 1,2,3 is geregeld. Sorry als je dit niet wilt horen, maar het valt me wel vaker op bij je en wilde dit toch eens uitspreken, omdat ik het wel in dit topic vind passen.

Ik ben het eens met je tekst, met name het vetgedrukte stukje. Ik wilde ook altijd alles, liefst zo snel mogelijk. Voor mijn gevoel ging ik voor geen meter vooruit, want ik had een heel idee van mijn leven voor mij gecreeerd. Totdat ik binnen een paar jaar tijd zoveel k*ts heb meegemaakt dat ik nu eindelijk besef dat ik toen wel een goed leven had. Dat alles met de tijd wel komt en het fijn is dat alles rustig doorkabbelt. Ik kan nu eindelijk relativeren.

Ik heb nergens meer verwachtingen van, zie wel hoe het komt. Als het op dit moment maar fijn is en ik ervan kan genieten. En tuurlijk ga ik vooruit, juist nu merk ik dat goed. Ik denk nu bijvoorbeeld: Over 2 jaar ben ik al klaar met mijn studie. Ipv dat ik altijd dacht: Ik ben nog lang niet klaar met mijn studie. Denken wat ik wel heb en de mogelijkheden daar van zien en niet continue fixeren op wat ik niet heb en kan doen. Geeft echt een stukje rust.

Roza schreef:Ik heb toen mijn 20e geroepen dat ik graag op mijn 23e getrouwd zou willen zijn en kindjes wil hebben.
Nou ja, trouwen wil ik niet meer. Maar kinderen, het liefst had ik ze gisteren al gehad. Maarja, ik word op 4 weken 23 en ik heb niet eens een vent. Ik geloof dat ik mijn toekomstverwachting iets bij moet gaan stellen. Geen vent, geen kinderen, geen eigen huis... Hmmmm

Je bent pas 23, geen 43.

Ik herken het wel een beetje, maar echt bij vlagen.
Over het algemeen ben ik heel tevreden met mijn leventje, maar soms kriebelt het echt om te gaan verhuizen, om te gaan trouwen, om kindjes te krijgen. Wij hebben allebei wel werk, maar beide op uitzendbasis. Niet echt zekerheid dus. In ons huidige flatje hebben we geen ruimte voor een kindje, maar budgettechnisch durven we dat ook nog niet helemaal aan.
Ik wil best, maar het kan allemaal gewoon nog even niet.
Ach, het komt vanzelf denk ik dan maar en in de tussentijd geniet ik van het uitslapen, zomaar weg of de kroeg in zonder oppas te hoeven regelen oid, geen hypotheek en eigen onderhoud. Ook wel fijn hoor!

Ja het is in mijn geval dus echt niet die trouw- en babykriebels dat ik die NU wil, maar meer dat het NU allemaal niet opschiet. Ik heb verdorie al drie jaar over dat rijbewijs gedaan, probeer al jaren beetje te sparen, dat soort dingen, dat schiet niet op. Daardoor heb ik t gevoel dat ik geen dingen af kan sluiten, geen dingen achter me kan laten om verder te gaan, snap je. Misschien is t wel heel vaag, ik kan het gevoel niet goed uitleggen. Ik heb denk ik nog steeds het gevoel dat ik echt beginnende starter ben, terwijl ik intussen ook al drie jaar verder ben.. Voor m'n gevoel zou m'n leven dan dus ook verder 'moeten' zijn, maar dat is het dus niet. Ik vind deze levensfase echt stom, het is zo net niks.

Bespeur ik daar een opkomende quarterlife crisis?

Kenmerken quarterlife crisis op een rij:
- Onzekerheid (angst), zelftwijfel, het gevoel sterk ‘zoekende’ te zijn.
- Somberheid, depressie, gevoelens van hulpeloosheid.
- Keuzestress, veel piekeren, twijfels over van alles en nog wat.
- Je bezig houden met zingevingsvragen (´wie ben ik?´ ´wat is mijn passie?´ ´is dit alles?´).
- Gevoelens van onrust: jezelf constant vergelijken met anderen om te checken of je nog op schema ligt, het gevoel hebben dat je ‘achter’ loopt in vergelijking tot de rest, bang om kansen te missen.
- Besluiteloosheid of juist te veel dingen tegelijk doen.
- Gevoelens onderdrukken, vluchtgedrag, weinig contact met je zelf.
- Spanningsklachten zoals hoofdpijn, prikkelbaarheid, pijn in spieren.

Ik vind deze fase (ben bijna 30) wel ingewikkeld, maar niet met wat jij hebt. Misschien komt dat doordat ik van huis uit niet zo erg als jij die prestatiedrang heb meegekregen. Het was er wel, maar bij jou wel een tandje erger, lijkt het.

Ik heb t lang gehad tijdens m'n single periode. Dat ik leek stil te staan en de rest doorging. Dat is nu voorbij. Ergens is met J. de rust erin gekomen. Veel meer genieten van het moment, vertrouwen dat het wel goed komt en vooral nu 'zijn'. Het komt allemaal wel. Toen ik namelijk probeerde alles perfect te doen, werd ik er niet gelukkiger op.

En daarnaast: dan heb ik eenmaal superbaan, een superhuwelijk en een superhuis. En dan? Dan ben ik nog steeds ik met onrust in m'n lijf. Dat gaat dan niet ineens weg; ik ben dan niet ineens tevreden.

Dat merk je al met kleine aankopen. Dan heb je prachtige schoenen gekocht, maar twee weken later ben je het alweer gewend. Wij mensen hebben dat defectje, dat we meer willen, maar dat het ons nooit volledig bevredigt. Dat geloof ik tenminste.

Marin schreef:Ja het is in mijn geval dus echt niet die trouw- en babykriebels dat ik die NU wil, maar meer dat het NU allemaal niet opschiet. Ik heb verdorie al drie jaar over dat rijbewijs gedaan, probeer al jaren beetje te sparen, dat soort dingen, dat schiet niet op. Daardoor heb ik t gevoel dat ik geen dingen af kan sluiten, geen dingen achter me kan laten om verder te gaan, snap je. Misschien is t wel heel vaag, ik kan het gevoel niet goed uitleggen. Ik heb denk ik nog steeds het gevoel dat ik echt beginnende starter ben, terwijl ik intussen ook al drie jaar verder ben.. Voor m'n gevoel zou m'n leven dan dus ook verder 'moeten' zijn, maar dat is het dus niet. Ik vind deze levensfase echt stom, het is zo net niks.

Dit moet je niet verkeerd oppakken he, maar je hebt het over dat je graag wilt sparen maar niet lukt, maar je hebt toch laatst ook voor je vakantie naar Afrika een dure lens gekocht? En vaak zie ik ook wel dat jullie heel luxe koken etc, als je dat soort dingen niet doet zou je toch al veel meer kunnen sparen?

Marin, je bent niet de enige die hard heeft gestudeerd en ook zeker niet de enige die geen werk kan vinden in je eigen vakgebied. En zelfs de mensen die wel werken nu, in of buiten hun eigen vakgebied, vinden het lang niet altijd leuk. Je hebt een mooie studie gedaan, maar er is in deze tijd amper iets in te vinden; dat ligt niet aan jou maar aan de situatie als groter geheel. Kijk juist eens naar hoe je daar mee om bent gegaan; je hebt je eigen bedrijfje opgezet en dat loopt! Dat is toch heel fijn? Er komen echt wel weer andere tijden, maar for the time being moet zo'n 95% van de samenleving inleveren op hoop, dromen en verwachtingen. Je afstudeerrichting werkt dan idd ook nog eens niet mee, maar de oplossing om dit te overbruggen heb je wel zelf gecreëerd en dat lijkt me veel waard ook voor je eigenwaarde.

Je rijbewijs al 3 jaar over doen klinkt idd als never ending story, maar een ieder die dit zelf betaalt zal daar voor moeten sparen en dus logischerwijs keuzes moeten maken. Daar krijg je uiteindelijk iets voor terug; jij dus ook. Als ik het zo lees wil je te veel in 1 keer en dat kan alleen maar als je een goed betaalde baan hebt, waarbij je het niet voelt op je bankrekening dat je 1000 euro meer of minder erop hebt staan. Trust me, ik ken er niet zoveel hoor die dat hebben op onze leeftijd. Dit is ook wat ik bedoelde met wat meer relativeren. Geniet van de dingen die je wel hebt ipv niet. Die ontbrekende aspecten komen vanzelf. Het is zo zonde voor jezelf als je niet wat meer in het hier en nu leeft, want je ziet wat er ontstaat: onvrede en rusteloos voelen.

TukTuk schreef:

Dit moet je niet verkeerd oppakken he, maar je hebt het over dat je graag wilt sparen maar niet lukt, maar je hebt toch laatst ook voor je vakantie naar Afrika een dure lens gekocht? En vaak zie ik ook wel dat jullie heel luxe koken etc, als je dat soort dingen niet doet zou je toch al veel meer kunnen sparen?

Die heb ik niet gekocht uiteindelijk, maar dat heeft m'n vriend voor me gedaan. Was 900 euro tweedehands via marktplaats en daarna weer verkocht voor 950 euro, dus hij had er nog iets van winst op gemaakt ook
Het was dus een soort van huren maar dan nog veel voordeliger. Al die luxe dingen betaalt m'n vriend, hij verdient gelukkig wel genoeg dus we hebben het echt niet slecht. Daar zou ik ook helemaal niet over willen klagen. Het is meer dat ik zélf vrijwel niets bij kan dragen, dat steekt. Dat schuldgevoel is niet leuk.

Dat is waar Guattari, zo zie ik het de meeste van de tijd ook als ik positief ben. Een tijdje ging dat heel goed, meestal ben ik heel positief en kan ik dat zo zien. Maar in een dip, zie ik alleen de slechte dingen. Het is gewoon een moeilijke tijd, dat is ook zo. Heb jij dat niet? Dat je het gevoel hebt dat je voor niets hebt gestudeerd, voor niets die studieschuld hebt gemaakt? Of werk jij intussen wel in je studieveld? Jij hebt toch best goede banen gehad?

Maar Marin je hebt toch sowieso niet voor niks gestudeerd. Ook al vindt je nooit een baan die bij je studie past, al die jaren studeren en al die ervaringen die je hebt opgedaan hebben je toch ook gemaakt tot wie je nu bent. Je had toch altijd plezier in studeren dus voor niks is het in ieder geval niet geweest.

Ja dat is waar Tania, zo voelt het alleen op het moment niet.

Ik herken het, maar ik vind deze periode wel heel leerzaam. Ontzettend moeilijk, dat wel. Ik heb ook veel gereisd, als ik weg wilde dan zat ik een paar maanden later in het buitenland. Alles kon. Ik haalde hoge cijfers en dacht dat ik een prachtige toekomst tegemoet ging. Want waar een wil is, is een weg. Maar nu is het allemaal niet zo maakbaar meer en loopt het niet zoals ik gehoopt had. Ik vind het weinig avontuurlijk. En vooral heb ik het idee dat mijn wereld kleiner wordt in plaats van groter. Ik denk dat trouwen en kinderen krijgen niet per se een oplossing is (en dat moet dan allemaal nog soepel verlopen, misschien moet je er ook wel even op wachten. Soms zijn kinderen zo gemaakt, maar in sommige gevallen wordt ook op dat gebied je geduld op de proef gesteld). Het voelt dan misschien alsof je leven stilstaat, je wacht op een kindje want je wil zo graag moeder worden, of je wacht op een aanzoek, want je wil zo graag trouwen, je wacht op een geweldige baan, want je hebt zoveel te bieden. Je werkt er ook hard voor en je doet ook je best, maar toch lukt het niet nu. Maar je leven staat niet stil. En ook deze tijd is waardevol. 't Zou jammer zijn als alleen die geijkte mijlpalen de moeite waard zijn. Afstuderen, trouwen, kinderen krijgen, een goede baan. Er is echt wel meer dan dat.

En volgens mij ben jij een paar maanden geleden nog in Afrika geweest, heb je de tijd en ruimte om de fotograferen, ben je sinds een paar jaar eindelijk helemaal gelukkig in de liefde en woon je samen. Dat zijn mooie dingen. Om maar even in clichés te spreken; "tel je zegeningen"

Dat zijn alleen maar waarheden, die je daar opschrijft AnnaK. Denk dat het inderdaad ook goed is om te realiseren dat het leven niet een aaneenschakeling is van hoogtepunten en mijlpalen. Het is alleen soms best lastig om de tijd daar tussendoor zo in te vullen dat het het ook waard is. Ik vind het zelf heel fijn om naar een bepaald doel te streven, of dat nou een goed cijfer is, het einde van een studie, een goede baan, wat dan ook. Als je wel probeert, maar dat lukt niet erg, krijg ik al snel het gevoel van falen, dat ik niet genoeg doe om het te laten slagen. En dan voelt zo'n tussenperiode zo nutteloos. Maar als ik inderdaad bekijk wat ik wél heb gedaan, kunnen doen door middel van anderen én mezelf, dan realiseer ik me dat ik toch best wel wat heb bereikt. Ik moet dat niet vergeten. Ik moet niet willen, willen, willen. Maar ik zou wél meer willen dat ik dingen zelf wat meer in de hand had. Ik wil graag verantwoordelijk zijn voor m'n eigen geluk, en dat is soms moeilijk want die controle heb je immers niet altijd zelf in de hand.

Marin schreef:

TukTuk schreef:

Dit moet je niet verkeerd oppakken he, maar je hebt het over dat je graag wilt sparen maar niet lukt, maar je hebt toch laatst ook voor je vakantie naar Afrika een dure lens gekocht? En vaak zie ik ook wel dat jullie heel luxe koken etc, als je dat soort dingen niet doet zou je toch al veel meer kunnen sparen?

Die heb ik niet gekocht uiteindelijk, maar dat heeft m'n vriend voor me gedaan. Was 900 euro tweedehands via marktplaats en daarna weer verkocht voor 950 euro, dus hij had er nog iets van winst op gemaakt ook
Het was dus een soort van huren maar dan nog veel voordeliger. Al die luxe dingen betaalt m'n vriend, hij verdient gelukkig wel genoeg dus we hebben het echt niet slecht. Daar zou ik ook helemaal niet over willen klagen. Het is meer dat ik zélf vrijwel niets bij kan dragen, dat steekt. Dat schuldgevoel is niet leuk.

Ahh excuses, dat heb ik dan verkeerd begrepen. Ik dacht dat jullie aan boodschappen evenveel bijdroegen.
Dat gevoel wat je omschrijft begrijp ik wel, maar je moet ook bedenken: jullie wonen samen en zorgen voor elkaar. Andersom zou jij het waarschijnlijk ook gedaan hebben, een groter deel mee betalen als je in die positie zat.
Mijn vriend en ik hielden eerst ook alles gescheiden, en droegen beide evenveel bij. Nu gooien we gewoon al het geld op 1 hoop. Mijn vriend zit op het moment zonder baan dus ik draag alle lasten in mijn eentje, maar als het straks een keer andersom is zal het ook geen probleem zijn.

Ja daarin heb je gelijk TukTuk (leuke nieuwe naam trouwens!), andersom zou ik dat ook met liefde doen. Ik zorg weer op een andere manier voor hem en draag zo veel mogelijk bij, maar voor m'n gevoel nooit genoeg. Zo doe je dat samen, maar ik vind dat wel lastig, merk ik. En geeft niet joh, dat kon jij niet weten, hoe we dat opgelost hebben. Bij deze

Ik herken het ook maar toch anders. Jarenlang geleefd met iemand voor wie alles openstond en ik ging mee in die modus. Er gebeurde toen ook nog zoveel. Inmiddels bij een man die nooit wil trouwen of kinderen wil (ik weet ook niet of ik ze wil maar inmiddels geen keiharde 'nee' meer) en dan denk ik soms echt dat het leven zoals het nu is ook zo blijft. Ik ben er natuurlijk zelf bij en ook wel gelukkig maar soms dan lijkt het of iedereen behalve ik verder gaat.

Ik herken het zeker Marin. Ben ook echt zo iemand die graag bepaalde doelen nastreeft en ook een redelijk duidelijk plaatje in haar hoofd heeft met wat ze wil en in welke volgorde.
Tot aan studie afronden, rijbewijs, huis kopen, baan en trouwen ging alles volgens plan, tot wij dus geen kinderen konden krijgen op natuurlijke wijze. Ook heeft mijn man veel pech gehad met werk,waardoor wij ook lang niet alles konden doen wat we wilden, zoals dan maar lekker reizen e.d. Dus ook ons leven stond en staat op die manier stil. Mijn hele leven stond op zijn kop toen bleek dat wij alleen maar kans op een kindje hebben met medische hulp en dat de kans daarmee ook klein is.
Heb er veel moeite mee gehad dat iets zo anders liep dan gehoopt en gepland, maar er ook veel van geleerd. Blij zijn met wat je nu wel hebt en loslaten van de controle (voor een deel dan) is een belangrijke levensles voor mij.

Ik zeg ook wel eens dat ik nu kan wachten tot ik oma word en geen idee heb wat voor highlights de tussenliggende jaren moeten gaan brengen.
Ik ben 28. Heb 4 kids, koop huis, 10 jr mn rijbewijs, werk voor 36uur in de week, geregistreerd partnerschap, 3 auto's, een kat etc. Echt alles wat wij wilde toen we samen kwamen bijna 10 jaar terug hebben we bereikt. We hebben tussendoor ook nog gereisd. We voeden nu onze kindjes op, dat is echt ontzettend leuk om te doen en leuk om ze op te zien groeien tot zelfstandige wezentjes, maar verder zijn er maar weinig echte uitdagingen nog.
Ik zei zelfs van de week tegen mijn man dat ik misschien toch maar wilde trouwen ooit. Hij niet hoor, dus die kans is nihil. Tja, wat moet ik de komende 20 jaar gaan doen tot er hopelijk 1 van de kindjes misschien kinderen krijgt.

@Marin: je rijbewijs komt er echt! Ik heb er 5x over gedaan maar ben gewoon alleen nog maar gaan afrijden en niet meer lessen. Ik heb 34 lessen gehad en 5x afgereden en toen geslaagd. Je bent ook een lot uit de loterij bij het CBR. Er mag maar 6% in 1x slagen had ik begrepen.
Qua huis, werk, kind.... tja... zou je echt wachten met trouwens en kinderen mocht je geen geschikt werk vinden om een ander huis te kopen? Zou je echt niet dat werkkamertje opofferen voor een kindje? Uiteindelijk zou ik mij persoonlijk wel zorgen maken om de leeftijd waarop je een kindje krijgt ( en stel je wilt er 2 , hoe oud je dan zal zijn). Dat is een persoonlijke keuze he, begrijp me niet verkeerd. Maar als je nu gaat afwachten tot die ene baan op je pad komt om vervolgens als het andere mogelijk te maken is misschien een plan B. niet zo'n slecht idee.

Ik was plots zwanger, geen tijd / kans om na te denken of alles goed geregeld was. Ik werkte bij AH op donderdagavond en zaterdag en verdiende 143 euro in de maand. Ik kreeg nog stufi en zat dus nog op school. Misschien geen ideaalplaatje maar het is goed gekomen. Ik vind het altijd wel bijzonder om te lezen dat mensen minimaal 10.000 euro op de rekening willen hebben voor ze aan kinderen beginnen. Kinderen kosten geld, maar de luiers zijn niet met een gouden randje ( niet jij hoor Marin, maar fam. van mij)