Stilstaan in 't leven

Beetje rare titel maar ik weet 't ook niet zo goed anders te omschrijven. Herkennen jullie dat? Dat je stil staat in het leven en maar niet verder komt? Dat je zo veel wilt, maar dat het allemaal niet lukt? Wegens financiële redenen, wegens nog te veel dingen 'moeten'?

Ik heb dat gevoel dus zo sterk. Ik wil zo graag vérder met m'n leven, echt een 'volwassen' leventje gaan leiden, wat dat ook moge inhouden. Voor mijn gevoel moet ik nog zo'n ontzettende tijdlijn aflopen, nog zo veel stappen ondernemen tot ik daar ben. Ik ben net vandaag gezakt voor m'n rijbewijs, dus dat speelt ook wel mee bij m'n melancholische gevoel, wéér een stap die ik dichterbij wil komen wat niet gelukt is. Wéér een afwijzing gehad voor een baan, onlangs. Dat maakt dat het allemaal zo stagneert. Ik wil wel verder, maar de middelen om dat te doen, lukken maar niet. Ik zou zo graag gewoon een (goede) baan willen hebben, een normaal salaris willen verdienen, zodat we eens wat meer kunnen doen. Don't get me wrong, we hebben het absoluut niet verkeerd, ik heb geen acute financiele problemen, maar het leven staakt zo. Het staat zo stil.
"Ja dan gaan we toch volgend jaar pas op reis?" zei m'n vriend al. Omdat ik nu dan dus weer extra rijlessen moet betalen, en m'n computer is ook net kapot. Zo erg is het allemaal niet, dat is het leven nu eenmaal, maar daardoor komen er wel weer dingen op pauze staan, daardoor schiet het allemaal niet op.
Voor m'n gevoel wil ik éérst dat rijbewijs hebben, zodat we daarna eens kunnen sparen voor een reis.
Ik hoop op een baan met vast salaris zodat we misschien daarna eens naar een huis kunnen gaan kijken. Eigenlijk willen we volgend jaar daar eens naar gaan kijken, maar als ik nu nog zo zit te sukkelen met een baan, hoe moet dat dan? En na een huis, kunnen er dan misschien een keer kindjes komen. Allemaal pas over paar jaar hoor, maar ik voel me zo gehaast, als die basis nú niet lukt, dan heb ik direct het gevoel dat die tijdlijn weer zo opschuift, dat alles dan weer zo veel langer duurt.

Is dat herkenbaar? Ik hoop niet dat het verwend over komt ofzo, het is meer gewoon onzekerheid van dat ik zo graag dingen wil. Ik hoef helemaal niet morgen te trouwen en overmorgen kindjes te krijgen, maar ik voel die tijdlijn gewoon opschuiven, het stagneert allemaal zo. Soort quarterlife crisisje maar dan wel met dat ik precies weet wat ik wil

Ik herken dat gevoel van stilstaan wel. Ik geloof dat ik een paar jaartjes jonger ben dan jij (ik ben 24), maar toch heb ik hetzelfde gevoel.
Ik wil graag een eigen appartementje/huisje, maar doordat ik werk op invalbasis, is het lastig om dat te krijgen (en een groot risico). Daarbij wil ik dus ook een andere baan (of binnen dezelfde organisatie doorgroeien), zou graag een relatie willen, en heb ik enorm last van rammelende eierstokken (maar dat doen ze al vanaf dat ik klein was hahaha). Daardoor heb ik het idee stil te staan.
Wat mij helpt is om te genieten van de dingen die nu wél kunnen. Doordat ik thuis woon kan ik best regelmatig leuke dingen doen, kan ik sparen en heb ik minder last van geldzorgen, kan ik aanschuiven als ik uit het werk kom.
Vandaag heb ik een goede dag, en kan ik die positieve kanten goed zien, maar ik heb ook dagen dat alles stom is, en ik er heel verdrietig om ben.

Niet echt een nuttige bijdrage, meer een zelfde soort verhaal.

Ja herkenbaar hoor FruttiTutti! En het is niet leuk dat je het ook zo ervaart, maar wel 'fijn' om het te lezen dat ik niet de enige ben. En ik kan wel zeggen tegen jou van 'joh je bent nog jong', maar ik kan me die druk toch wel voorstellen.

Ik geniet ook echt wel van onze kinderloze tijd nu samen, bijvoorbeeld, daar ga ik echt wel bewust mee om. Maar ik voel de tijd wel doortikken, dat gevoel heb ik heel erg. Dat als iets nú niet lukt, dat die tijdlijn die ik in m'n hoofd heb (noem het een vijf jaren plan) óók direct opschuift.

Natuurlijk hoeft het allemaal niet zo perfect, voor 't zelfde geld loopt het allemaal anders dan het beeld wat ik in m'n hoofd heb, maar we hebben wel heel duidelijk voor ogen dat we eerst willen trouwen alvorens we aan kinderen willen beginnen. En ik wil zelf bijvoorbeeld dus heel graag studieschuld (niet DUO maar andere) afgelost hebben en dus rijbewijs, voordat we spaargeld gaan uitgeven aan een bruiloft. Dus die tijd tikt door, maar er gebeurt niet zo veel. Dat is zo frustrerend. Het komt wel, maar daar moet toch écht wel wat voor gebeuren, dingen waar ik zelf zo weinig controle over heb. Heel frustrerend en dat maakt me soms zo verdrietig.

Heel herkenbaar, ik had dat paar jaar terug ook. (En nu deels nog).
Altijd al geroepen dat ik voor mn 30e wilde trouwen en kindjes. Op mn 25e werd mn relatie verbroken na 6 jaar, met hem had ik al aardig een trouw- en kinderwens.

Jaar later kwam ik mn huidige vriend (euh, verloofde ) tegen, met wie het erg snel goed zat. Spraken ook snel naar elkaar uit dat we met elkaar wilden trouwen en aan kinderen beginnen.
Maar we gingen samenwonen in mijn (koop)huis, zijn koophuis in de verkoop gezet. 1,5 jaar met dubbele lasten gezeten. Sparen voor trouwen zat er niet in, en ik wil absoluut eerst trouwen voordat ik zwanger wordt. Daarnaast wil(de) ik liever niet aan kinderen beginnen in mn huidige appartement, niet veel ruimte voor, en het is onhandig.

Wellicht ook allemaal maar suf gezeur om dingen die makkelijk te doen zijn; gratis trouwen/ voor een baby is altijd wel plek.
Maar de volgorde trouwen/kinderen omdraaien voelde echt niet goed, en nu gaan we wel trouwen zoals we willen. Wel de beslissing gemaakt om na het trouwen toch voor kindjes te gaan. Ik ben nu 29, we hebben in ieder geval een dak boven ons hoofd, mn appartement kan gerust 1 á 2 jaren gaan duren voordat het verkocht is... Maar die mooie kinderkamers die ik hier voorbij zie komen, dat zit er wellicht niet in Of mn vriend moet het toch zien zitten het één en ander te laten verbouwen. Dat zien we na het trouwen wel.

Sorry, heel verhaal. Maar ik begrijp je gevoel dus heel goed. Inderdaad die tijdlijn die weer opschuift. Ik heb niks anders kunnen doen dan me erbij neerleggen, veranderen kon ik toch niet...

Dank je voor je verhaal Gizmo! Soms heb je inderdaad gewoon niets te willen, dat je door onvoorziene omstandigheden echt niet anders kunt. Dubbele lasten zijn ook echt vervelend inderdaad. Typisch zoiets wat je zo graag weg wilt hebben, maar zo weinig aan kunt doen, en het wel lastig maakt om 'verder' te gaan. Hoe ga je dat oplossen met een kinderkamer dan?

Wij willen in elk geval ook absoluut geen kindje krijgen hier in dit appartement, omdat de ruimte er niet voor is (de extra kamer heb ik nodig als werkkamer), dus we zullen wel eerst verhuizen. Nou ja, dát zie ik binnen nu en twee jaar dan nog wel gebeuren hopelijk. En dan maar hopen dat dit beetje snel verkocht wordt

Jeetje, ik lees dit nu en ik vind het fijn dat mensen dezelfde gedachten hebben..

Ik ben 29, woon 2,5 jaar op mezelf. Had een baan van 22 uur in de kinderopvang en door zoveel bezuinigingen ben ik nu een BBL opleiding aan het doen. IK verdien dus iets meer dan het minimumloon, woon in een kleine studio, geen rijbewijs en gen relatie.

Ik heb ook het idee dat ik vast loop. Ik heb ontzettend last van rammelende eierstokken, moeite met het 30 worden (over een half jaar).

Heb weinig budget om ECHT altijd leuke dingen te doen. Voor een vakantie moet ik ergzuinig doen van mijn zeer kleine budget om te kunnen sparen. Ik vind dat vakantie bij het leven hoort. Ik werk en studeer hard, dus dan wil ik ook wel op vakantie.

Maar het vast lopen is zo herkenbaar. Ik wil ook een normaal inkomen, een leuk appartementje en een relatie. Maar normaal inkomen zal ik hebben tot over 2 jaar na mijn studie. IK heb nu een goedkope woning, wat ik kan betalen met mijn inkomen. Doordat ik erg op mijn budget moet letten ga ik niet zo vaak op een terrasje zitten/ uitgaan enz. Dus zo ontmoet ik niet snel leuke mannen.

Ik had 3 jaar geleden toen ik nog thuis woonde rijlessen, maar doordat ik plotseling werkloos werd, ben ik er ook meegestopt.

Ik denk dat we zo vastlopen omdat er crisis is. Werk vinden is niet meer zo makkelijk. Als je geld hebt, maakt het je leven wel een stuk makkelijker. Ik hoop dat ik na mijn studie op mijn werkplek mag blijven en dat ik dan meteen een vast en normaal salaris van 36/40 uren zal hebben.

Ik zal deze topic verder lezen.... Eens kijken of meer mensen dit ook hebben.

Wat vervelend Niki, dat je zo vast loopt (of dat gevoel althans hebt!) Ik vind het onwijs goed dat je wel gewoon aan je opleiding werkt en dus ook aan je toekomst. Maar dat zorgt er wel voor dat je andere dingen moet laten nu, waarschijnlijk. Maar knap hoor. Ik hoop dat je daarna dus wél een goede baan kunt vinden.

Op zich heb ik weinig te klagen. Ik heb een fijn dak boven m'n hoofd, een goede relatie met een schat van een vent, dus ik voel me alweer helemaal schuldig dat ik loop te klagen. Maar ik zou zo graag zélf meer dingen in de hand hebben, dat ik zélf ook iets kan bijdragen, dat je echt samen aan een toekomst bouwt.

Marin schreef:Dank je voor je verhaal Gizmo! Soms heb je inderdaad gewoon niets te willen, dat je door onvoorziene omstandigheden echt niet anders kunt. Dubbele lasten zijn ook echt vervelend inderdaad. Typisch zoiets wat je zo graag weg wilt hebben, maar zo weinig aan kunt doen, en het wel lastig maakt om 'verder' te gaan. Hoe ga je dat oplossen met een kinderkamer dan?

Wij willen in elk geval ook absoluut geen kindje krijgen hier in dit appartement, omdat de ruimte er niet voor is (de extra kamer heb ik nodig als werkkamer), dus we zullen wel eerst verhuizen. Nou ja, dát zie ik binnen nu en twee jaar dan nog wel gebeuren hopelijk. En dan maar hopen dat dit beetje snel verkocht wordt

En na de verkoop van mn vriend zijn huis zaten we ook nog met een restschuld waar we een jaar over gedaan hebben om af te lossen, dat was ik alweer vergeten :S

We kunnen waarschijnlijk onze eigen slaapkamer splitsen in een babykamer en een heel klein extra kamertje. Dan kunnen we de kamer die nu gebruikt wordt als hobby/werkkamer als slaapkamer voor onszelf als slaapkamer nemen. Maar dan moeten dus alle spullen van die kamer naar het kleine kamertje. Wordt erg krap allemaal. Andere optie is wiegje bij ons op de kamer, en dus geen babykamer. Oplossing zal er vast wel komen. Wachten met 'ervoor gaan' tot we een ander huis hebben, zie ik echt niet zitten.

Marin schreef:
Op zich heb ik weinig te klagen. Ik heb een fijn dak boven m'n hoofd, een goede relatie met een schat van een vent, dus ik voel me alweer helemaal schuldig dat ik loop te klagen. Maar ik zou zo graag zélf meer dingen in de hand hebben, dat ik zélf ook iets kan bijdragen, dat je echt samen aan een toekomst bouwt.

Zooo herkenbaar, ik voel me soms ook schuldig dat ik erover klaag. Maar ja, dat is nu eenmaal je gevoel he. En de ene keer is dat weer meer aan de oppervlakte dan de andere keer.

Gizmo schreef:

We kunnen waarschijnlijk onze eigen slaapkamer splitsen in een babykamer en een heel klein extra kamertje. Dan kunnen we de kamer die nu gebruikt wordt als hobby/werkkamer als slaapkamer voor onszelf als slaapkamer nemen. Maar dan moeten dus alle spullen van die kamer naar het kleine kamertje. Wordt erg krap allemaal. Andere optie is wiegje bij ons op de kamer, en dus geen babykamer. Oplossing zal er vast wel komen. Wachten met 'ervoor gaan' tot we een ander huis hebben, zie ik echt niet zitten.

Ja dan moet je inderdaad keuzes gaan maken. Allemaal geen ramp, het kán wel (ik bedoel, wat al niet kan), maar ideaal is anders. Ik kan me ook voorstellen dat wachten geen optie is meer op gegeven moment.

Ja ik herken het ook, een half jaar geleden had ik dat gevoel ook enorm. Het idee niet vooruit te komen of te kunnen. Nu was het bij mij ook zo dat ik enorm geremd werd door mijn ex.

Toen was ik verder dan nu qua wat ik wil en juist nu heb ik het gevoel weer voor uit te kunnen. Het begint nu ook een beetje te lopen qua werk. Ik doe heel veel leuke dingen ben sociaal bezig en ben mezelf weer.

Heb niet alles gelezen qua reacties, maar het eerste wat in me opkomt is de vraag: Wat wil je dan precies? Het leven is namelijk niet altijd groots en meeslepend, lijkt me. Daarnaast snap ik dat je het gevoel hebt in te moeten teren, nu je niet meer zo veel weg kan (reizen) als tijdens je studententijd, maar dat was denk ik juist niet representatief voor een gemiddeld persoon. Over het algemeen kun je je dit alleen maar permitteren met voldoende financiële middelen en die zijn minder als je niet een baan hebt die daarnaar betaalt of op een andere manier financieel wordt ondersteund.

Als je heel graag een volgende stap wilt maken in je leven, zoals het stichten van een gezin en trouwen, komt er ook weer een moment dat dit de norm is geworden en zo zal je dus altijd onrust behouden. Vandaar ook dat ik zei dat het leven soms ook gewoon normaal is; niet slecht en niet overdreven snel, sprankelend en avontuurlijk. Vaak beseft men dat pas, als dat 'gewone' wordt verstoord door omstandigheden. Verwacht niet te veel en dan ben je ook sneller tevreden. I know, ik reageer waarschijnlijk heel rationeel nu, maar heel eerlijk gezegd heb ik ook wel eens het idee dat jij dat relativeringsvermogen zelf niet altijd hebt, hoe lullig dat ook klinkt. Hoe groter je iets maakt in je hoofd, des te teleurstellender is het als het niet 1,2,3 is geregeld. Sorry als je dit niet wilt horen, maar het valt me wel vaker op bij je en wilde dit toch eens uitspreken, omdat ik het wel in dit topic vind passen.

Ik herken het ook. En ik ben dan wel getrouwd en heb kinderen. Maar ik heb het dus op werkgebied heel erg. Heel irritant.

Ik had dat een paar maanden voordat ik in verwachting bleek te zijn een poos heel erg. Heb dat ook wel geuit op het forum toen. Dat kwam bij mij toen o.a. omdat ik nergens uitdaging meer in zag en ook omdat ik wel graag aan kinderen wilde gaan denken, maar mijn man nog niet. Dat heb ik allemaal op de lange baan geschoven, maar het zat me wel dwars. En zie daar.... het lot bepaalde...

En nu is mijn leven ineens één groot avontuur. Mán, wat vind ik alles spannend en wat geniet ik

Hopelijk mag dat voor jou, op welk vlak dan ook, straks ook weer zo voelen.

He Marin, balen dat je gezakt bent! Ging het niet goed?

Verder erg herkenbaar, ons huis wil maar niet verkopen, mijn baan is nog maar heel beperkt en toen we eindelijk hadden besloten om dan maar eventueel in dit huis voor een kindje te gaan werd (nou ja wordt) wederom ons geduld op de proef gesteld.

Ik probeer op dit moment de positieve dingen ervan in te zien (We houden veel geld over i.v.m. lage lasten, we wonen in de binnenstad dus gaan vaak buiten de deur eten/terrasjes pakken/stappen kunnen nu nog met z'n tweeen reisjes maken enzo)

Soms staat het heel lang stil en dan ineens kan alles weer anders zijn. Lees mijn onderschrift.

Ja, ik ken het helemaal. Er verandert niets groots in mijn leven, en ik red het amper in mijn eentje financieel gezien. Als ik nu wat meer geld had om te besteden, zou ik mezelf wat meer verwennen, wat meer gaan stappen en wat meer op zoek gaan naar nieuwe dingen.
Maar alles wat ik wil doen en wil hebben lijkt gewoon zo ver weg elke keer en ik zie er als een berg tegenop.
Ik ben ook inmiddels aan het zoeken naar vacatures voor een eventuele derde baan.

Ik ben dan wel pas op vakantie geweest en ik heb daar echt zo volop van genoten (mede omdat het zo lang heeft gekost voor ik het eindelijk kon), van de ene kant ben ik trots op dat ik zo'n lange adem heb en wordt beloond voor mijn geduld, maar aan de andere kant... ik ben ook bang dat ik op een dag wakker word en te oud/te veel verantwoording heb om nog echt 'te leven' naar mijn leeftijd.

Dus ik kan je de hand schudden collega.

En ook hier heel herkenbaar...
En dan vooral op gebied van werken en wonen. Mn vriend en ik wonen nu in een mooi appartement, maar we hebben geen buiten, en dat mis ik met dit weer zo ontzettend. Nu willen we volgend jaar gaan kijken wat onze mogelijkheden zijn om te verhuizen, maar dan heb ik wel een baan nodig. Maar mijn contract loopt over 2 maanden af en wordt niet verlengd en dan ben ik dus werkloos.. En eigenlijk wil ik al wel verhuizen sinds we hier samenwonen, en leek het steeds een stukje dichterbij te komen, en nu kunnen we weer van voren af aan beginnen. Over verdere stappen denk ik nog niet eens maar na, omdat we dus eerst moeten/willen verhuizen.
Maar het is idd heel frustrerend dat je er zelf geen invloed op hebt. Gelukkig hebben we de afgelopen jaren een aantal mooie reizen gemaakt, en we gaan over een maand weer een mooie reis maken plus dat wel veel leuke dingen samen en met vrienden/familie doen, dus probeer daar zoveel mogelijk geluk uit te halen.

Dit is ook erg herkenbaar. ik heb ook nog steeds geen rijbewijs (ben 29) bijv. Door faalangst op de weg is het mij nog nooit gelukt. Ik rijd op een scooter. ik voel me soms net een 16 jarige daardoor. Een rijbewijs halen kost enorm veel geld en ik weet niet of ik het aandurf om weer achter dat stuur te kruipen. Maar ik wil ook kinderen (weer zo'n lastige beslissing). En ik vind het lastig om mijn 20er jaren achter te laten. Ik heb wel een vaste relatie en ik woon ook samen. Maar ik wil best wel trouwen (ook iets wat ik het laatste half jaar wil) maar mijn vriend wil het niet. Dus ik snap je geheel.

Ik vind het wel wat verwend klinken. Wat verwacht je dan van 'het leven '? Dit is ook al je leven hoor, dat begint niet pas als je bepaalde dingen bereikt hebt. Het klinkt allemaal zo gepland en berekenend en daar past het leven zich nou eenmaal niet op aan.
Vooral dat 'we moeten wel op reis want dan wordt ik misschien wel ten huwelijk gevraagd en pas daarna kunnen we trouwen en aan kinderen beginnen een dan moet ik wel eerst mijn rijbewijs'
Eh? Hoezo? Is er een wet die je verbiedt morgen aan je vriend voor te stellen te gaan trouwen, volgende maand te trouwen en vanavond nog een kind proberen te maken?
Ik geloof het niet, en ik snap niet zo waarom alles in die volgorde moet en waarom je zo'n plaatje in je hoofd hebt van hoe het moet lopen... Je zet jezelf op hold, dat doet het leven niet. Er gaan 100.000 dingen gebeuren die je niet had voorzien en die je anders had gewild, en dat is zonde. Waarom niet gewoon doen waar je zin in hebt en dat vast omlijnde plaatje van hor het hoort overboord zetten? Stuk ontspannener en leuker lijkt me.

Heel herkenbaar. Ik heb wel leuk werk, maar ik kan er niet echt in doorgroeien en krijg niet veel betaald dus ben echt aan het nadenken wat ik de komende jaren wil. En ik woon nu nog bij mijn ouders, het is niet vreselijk, maar ik ben zo toe aan mijn eigen plekje. Maar helaas sta ik niet lang genoeg ingeschreven voor sociale huur en vrije sector kan ik niet betalen. Om nog niet te spreken over de liefde, ik heb zoveel zin om weer een vriend te hebben, ik mis het zo. En inderdaad een rijbewijs heb ik nog niet, moet ik binnenkort ook maar eens aan gaan beginnen. Maar ik denk ook dat iedereen alles op z'n eigen tempo doet. Ik ben 25 en zit in een hele andere levensfase als sommige anderen die ik ken(en al getrouwd zijn, kindjes hebben of/en een topbaan met lekker salaris). Dus soms weer ik ook niet welke richting mijn leven op gaat.

Ik ben het eens met Artemis en dan met name haar laatste regel. Ik heb zelf ook een periode gehad dat ik dacht 'het schiet niet op' (strubbelingen met afstuderen en gewoon 'stil staan') maar ik heb het los gelaten en ben gewoon andere dingen gaan doen naast het afstuderen. Sinds ik het heb los gelaten vind ik bijvoorbeeld kinderen helemaal niet leuk meer .. Ik had een hele sterke kinderwens, het liefste voor mijn 28e. Nu is het sinds een half jaar helemaal weggezakt. Ik heb het heerlijk naar mijn zin met mijn vriend, doe leuke dingen met vriendinnen. Heb geld over om leuke dingen te doen, kleding te kopen. Alles voor 'mijzelf' en ik geniet er met volle teugen van 'omdat het kan'.

Ik geloof ineens heel erg in 'het komt vanzelf op je pad'. Ik merk dat ik mij echt 100x gelukkiger en rustiger voel nu ik dat planmatige heb losgelaten. Ik leef daardoor veel meer met de dag en vind het zonde als ik een dag niet heb gelachen of heb zitten peinzen over 'wanneer begint het echte leven nou'. Je leef het echte leven, elke dag!

Ik doe echt niets in normale volgorde, ik heb 5 jaar mijn man alleen de weekenden gezien omdat we ver uit elkaar woonden, dat was niet altijd fijn. Als we hadden gewacht met trouwen tot we 20.000 spaargeld hadden waren we nu nog niet getrouwd, als we hadden gewacht met kinderen tot het uitkwam en ideaal was werd ik voorlopig nog geen moeder, we hebben nu ruim 7 jaar op een flat gewoond waar we niet wilden wonen, terwijl iedereen om ons heen een huis kocht, en wij konden geen kant op. Heb ik nooit veel moeite mee gehad en na hard en lang werken hebben we nu eindelijk een geweldig huis gekocht, mooier dan ik had durven hopen. Mijn man heeft zijn rijbewijs pas na de geboorte van de oudste gehaald, we hebben altijd gedoe met banen, en alles gaat altijd anders dan gepland. Maar ook daar weer: mijn man heeft het qua werk nu goed voor elkaar, na jaren onzekerheid en knokken, en dat gaat bij mij vast ook gebeuren.

Maar ik ben blij met mijn huwelijk en met mijn kinderen en met alle rare volgordes, ik moet er niet aan denken dat ik nou nog zat te wachten tot mijn leven eens zou gaan beginnen, want dat is 30 jaar geleden al begonnen. Dat begint niet pas als je allerlei randvoorwaarden voor elkaar hebt ofzo, of pas als je man en kinderen hebt.

Ja, daar kan ik me ook wel weer in vinden Artemis. Ik ben blij dat ik gewoon getrouwd ben voor wat minder geld dan wachten tot ik €10.000 bij elkaar had, dat ik kinderen heb gekregen en niet eerst gewacht heb totdat ik al een paar jaar afgestudeerd was enz.
Als ik het op werk/studie gebied ook kan loslaten, ben ik een gelukkig mens

Ik herken je gevoel wel. Maar ik heb door ziekte op een harde manier geleerd dat het leven niet te plannen is. Wij hebben tig jaar geleden met z'n allen bedacht dat er bepaalde stappen in het leven zijn die je op bepaalde leeftijd gezet moet hebben. Doordat wij dat als maatschappij bedacht hebben voel jij de druk en dat is zo zonde van de tijd nú. Als alles wat jaren later gebeurt dan de "standaard" dan is dat jouw leven en dat is prima. Je zit niet in een hoekje te hopen op dingen maar je werkt er voor. Meer kan je niet doen en wacht daarnaast wanneer de tijd voor jou komt waarop de dingen gebeuren, laat het los. Tussen nu en de tijd dat deze dingen gebeuren moet je genieten van de dingen die je wél hebt. Dan zal je zien dat dat zo veel is.

Ik heb het een beetje andersom. Mijn leven gaat sinds de geboorte van S. wel zo ontzettend snel. De laatste weken heb ik ook ineens zo'n vreemd gevoel net als of ik mijn leven in een film zie en voor je het weet de film afgelopen is. Ik ben nu 29 en de jaren zijn echt voorbij gevlogen. Aan de ene kant word ik er best verdrietig van want voor ik het weet zit ik in het verzorgingstehuis, heb ik veel van mijn geliefden begraven, ben ik oma en kan ik gaan zitten wachten tot mijn hart niet meer wil kloppen.

Het enige waar ik nog op zit te wachten is een ander huis en een tweede kindje. Dan is mijn 'later' begonnen. En kan ik genieten van alles en dan dan begint een beetje het wachten op het einde van de film. Echt ik voel me zo wierd de laatste tijd en ik moet er eigenlijk ook echt niet te veel over nadenken!