Bewust kinderloos

Enige wat ik wil zeggen, je hoort wel eens waarom mensen geen kinderen willen: 'Oh, dan gaan we reizen, genieten van 't leven' ik denk dan altijd. Yea, right, wie heeft nou geld en vooral vrije dagen om eindeloos te kunnen reizen? Ik vind dat altijd zo raar. Ik bedoel, enige vrijheid die je hebt is om om de vakanties heen op vakantie te gaan. Maar welk persoon neemt nou eigenlijk daadwerkelijk op zijn 34ste ontslag en gaat met 3000,- 2 jaar reizen? Weinig.

Verder moet je lekker zelf weten of je een kind laat komen of niet.
Ik ben t met Artemis eens verder.

IkSmurfin schreef:

mzcharlotte schreef:
Ik krijg sowieso wel het gevoel dat mensen die geen kinderen willen, zich veel meer moeten uitleggen dan mensen die wél kinderen willen. Ik snap het verschil niet zo goed en ik begrijp best dat stellen zonder kinderwens hiertegen aan lopen.

Dit is echt precies hoe het op mij overkomt. Mensen die wel kinderen willen hoeven daar niks over uit te leggen. Dat is 'natuurlijk', of zelfs 'de reden van ons bestaan', zoals iemand hier ook zegt.

Maar dat mensen steeds vragen wanneer het zover is, ook als ze weten dat je het niet wilt kan best kwetsend zijn. Kijk, ik zeg gewoon dat ik ze niet wil en vind ook niet dat ik moet uitleggen welke redenen ik daarvoor heb, maar er zijn ook mensen waarbij het niet lukt die dat niet willen vertellen. Een collega van mij was al heel lang bezig met IVF en had steeds grote teleurstellingen te verwerken. Dan helpt het niet als iedereen maar blijft vragen waar de kinderen blijven, want je bent nou toch al boven de dertig...

Dat snap je toch?! Vaak, echt veel vaker dan mensen die geen kinderen willen, is 't normaal om geinteresseerd te zijn over waarom mensen geen kinderen willen. En kut voor je collega maar ze kan toch gewoon als antwoord geven: 'we hopen ze te kunnen krijgen' zo deed ik 't ook en ik heb me nooit gestoord aan mensen die dingen vragen.

Paper Crown schreef:

IkSmurfin schreef:

mzcharlotte schreef:
Ik krijg sowieso wel het gevoel dat mensen die geen kinderen willen, zich veel meer moeten uitleggen dan mensen die wél kinderen willen. Ik snap het verschil niet zo goed en ik begrijp best dat stellen zonder kinderwens hiertegen aan lopen.

Dit is echt precies hoe het op mij overkomt. Mensen die wel kinderen willen hoeven daar niks over uit te leggen. Dat is 'natuurlijk', of zelfs 'de reden van ons bestaan', zoals iemand hier ook zegt.

Maar dat mensen steeds vragen wanneer het zover is, ook als ze weten dat je het niet wilt kan best kwetsend zijn. Kijk, ik zeg gewoon dat ik ze niet wil en vind ook niet dat ik moet uitleggen welke redenen ik daarvoor heb, maar er zijn ook mensen waarbij het niet lukt die dat niet willen vertellen. Een collega van mij was al heel lang bezig met IVF en had steeds grote teleurstellingen te verwerken. Dan helpt het niet als iedereen maar blijft vragen waar de kinderen blijven, want je bent nou toch al boven de dertig...

Dat snap je toch?! Vaak, echt veel vaker dan mensen die geen kinderen willen, is 't normaal om geinteresseerd te zijn over waarom mensen geen kinderen willen. En kut voor je collega maar ze kan toch gewoon als antwoord geven: 'we hopen ze te kunnen krijgen' zo deed ik 't ook en ik heb me nooit gestoord aan mensen die dingen vragen.

Mijn collega zei toen altijd: 'We willen ze wel, maar het lukt niet.' en draaide zich vervolgens om. Tegenpartij mond vol tanden, maar ze hebben die vraag nooit weer gesteld, én nog excuses aangeboden.

Tsja, ik vind dat je net als PC gewoon kunt zeggen dat je ze hoopt te krijgen, waarom zo kribbig reageren op die vraag? Andere mensen kunnen toch ook niet weten dat je bezig bent, gewoon puur interesse.

Hoevaak ik al de vraag heb gekregen of de mijne 'gepland' was, op een gegeven moment werd ik daar ook horendol van, maar ik vind het niet eerlijk om mijn frustratie te gaan botvieren op degene die het vraagt, kan het ze niet kwalijk nemen dat ze gewoon interesse tonen.

Als je die vraag inmiddels al voor de vijfde keer in één week krijgt, snap ik de kribbige reactie wel.

Overigens vind ik dat soort vragen zelf ook niet prettig, mij wordt het ook geregeld gevraagd. Tsja, als alles ging zoals ik wilde dan was ik zes jaar terug al moeder geworden.

Maar ook al heeft iemand interesse, dat betekent toch nog niet dat je het gesprek aan moet gaan? Er zijn hier ook andere voorbeelden aangehaald, maar zoals ik het begrijp, reageert IkSmurfin niet gefrustreerd maar is de continue drang tot uitleg wel frustrerend.

Oké, als het in een gesprek ter sprake komt prima dat je ernaar vraagt en zulke gesprekken komen mijn inziens alleen met goede vrienden of familie voor. Maar het moet toch niet zo zijn dat de hele wereld maar aan je kan vragen of je wel/geen kinderwens hebt en of een zwangerschap wel/niet gepland is en waarom. Wat gaat het een ander aan?

Lennox schreef:Als je die vraag inmiddels al voor de vijfde keer in één week krijgt, snap ik de kribbige reactie wel.

Overigens vind ik dat soort vragen zelf ook niet prettig, mij wordt het ook geregeld gevraagd. Tsja, als alles ging zoals ik wilde dan was ik zes jaar terug al moeder geworden.

Vraagt dezelfde persoon het 5x aan je?! Nee. Snap je? Ze weten toch niet van elkaar dat het al eens is gevraagd?

Paper Crown schreef:

Lennox schreef:Als je die vraag inmiddels al voor de vijfde keer in één week krijgt, snap ik de kribbige reactie wel.

Overigens vind ik dat soort vragen zelf ook niet prettig, mij wordt het ook geregeld gevraagd. Tsja, als alles ging zoals ik wilde dan was ik zes jaar terug al moeder geworden.

Vraagt dezelfde persoon het 5x aan je?! Nee. Snap je? Ze weten toch niet van elkaar dat het al eens is gevraagd?

Het gaat niet om mij hoor, ik heb zoiets kribbigs nooit gezegd. Maar als ik de vraag ookal meerdere keren gehoord heb, vind ik het ook moeilijk om nog lief en respectvol te reageren, en niet vanuit een gevoel van verdriet. Kan degene die de vraag stelt niets aan doen, maar ik ook niet echt.

mzcharlotte schreef:Maar ook al heeft iemand interesse, dat betekent toch nog niet dat je het gesprek aan moet gaan? Er zijn hier ook andere voorbeelden aangehaald, maar zoals ik het begrijp, reageert IkSmurfin niet gefrustreerd maar is de continue drang tot uitleg wel frustrerend.

Oké, als het in een gesprek ter sprake komt prima dat je ernaar vraagt en zulke gesprekken komen mijn inziens alleen met goede vrienden of familie voor. Maar het moet toch niet zo zijn dat de hele wereld maar aan je kan vragen of je wel/geen kinderwens hebt en of een zwangerschap wel/niet gepland is en waarom. Wat gaat het een ander aan?

Dan stel ik voor dat je een bord draagt, zo'n grote met voorop wat mensen vooral niet moeten vragen, en achterop alle vragen die toegestaan zijn. Of beter nog, huur een persagente in die net zoals bij beroemde mensen van te voren een lijstje overhandigd aan iedereen die niet jouw familie of goede vriend zijn, wat wel en niet mag gevraagd worden.

Blijkbaar zijn er grote verschillen in wat mensen als bemoeienis of interesse tonen zien. Ik vind het prima als mensen me vragen of ik een kinderwens heb, maar als ik dan nee zeg vind ik het onzin dat mensen een volledige uitleg willen krijgen, of het tegendeel aan me willen bewijzen.

Ik vind het trouwens wel een goeie opmerkingen dat stelligheid met stelligheid beantwoord wordt, als mensen zeggen je weet het nooit heb ik daar ook niet z'n moeite mee. Maar bijvoorbeeld de opmerking die hier wordt gemaakt dat het onnatuurlijk is, vind ik best wel hard gesteld, kwetsend ook. Je weet toch helemaal niet welke redenen iemand heeft om geen kinderen te willen? Misschien blijft het kind wel een hoop ellende bespaard door niet te komen, dat is dan toch alleen maar prima?

Lennox schreef:

Paper Crown schreef:

Lennox schreef:Als je die vraag inmiddels al voor de vijfde keer in één week krijgt, snap ik de kribbige reactie wel.

Overigens vind ik dat soort vragen zelf ook niet prettig, mij wordt het ook geregeld gevraagd. Tsja, als alles ging zoals ik wilde dan was ik zes jaar terug al moeder geworden.

Vraagt dezelfde persoon het 5x aan je?! Nee. Snap je? Ze weten toch niet van elkaar dat het al eens is gevraagd?

Het gaat niet om mij hoor, ik heb zoiets kribbigs nooit gezegd. Maar als ik de vraag ookal meerdere keren gehoord heb, vind ik het ook moeilijk om nog lief en respectvol te reageren, en niet vanuit een gevoel van verdriet. Kan degene die de vraag stelt niets aan doen, maar ik ook niet echt.

Snap ik echt niet. Ik vind de vragen echt niet dusdanig ongepast. Dat het kwetsend kan zijn, ja.. Ach, valt denk ik ook mee.

@ PC: Daar gaat het niet om, ik vind het een nogal persoonlijke, intieme vraag. Bovendien reageer je (ik) niet altijd rationeel op dingen.

Stom voorbeeld: Als collega 158 denkt dat ik een orakel ben en me iets exotisch vraagt, weet hij ook niet dat er al 157 collega's voor hem zijn geweest die hetzelfde dachten. Maar dat is niet minder frustrerend voor mij en kan ik daar best gefrustreerd op reageren.

Ik vind het bijzonder knap dat jij je wel rustig hebt kunnen houden bij de miljoenen vragen die je gehad zal hebben, maar niet iederen is hetzelfde.

Het hangt ook een beetje af van de manier waarop het gevraagd wordt. Of iemand inderdaad uit interesse vraagt of je een kinderwens hebt, of je gewoon heel direct de vraag krijgt 'Zo, en wanneer komen de kinderen bij júllie?'. Ik vind wel dat je bij een botte vraag best een bot antwoord mag geven om zo aan te geven dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat vind ik ook als je geen kinderwens hebt en je een dergelijke botte vraag krijgt. 'Nou, niet.', en omdraaien.

mzcharlotte schreef:@ PC: Daar gaat het niet om, ik vind het een nogal persoonlijke, intieme vraag. Bovendien reageer je (ik) niet altijd rationeel op dingen.

Stom voorbeeld: Als collega 158 denkt dat ik een orakel ben en me iets exotisch vraagt, weet hij ook niet dat er al 157 collega's voor hem zijn geweest die hetzelfde dachten. Maar dat is niet minder frustrerend voor mij en kan ik daar best gefrustreerd op reageren.

Ik vind het bijzonder knap dat jij je wel rustig hebt kunnen houden bij de miljoenen vragen die je gehad zal hebben, maar niet iederen is hetzelfde.

Zo denken mijn collega's ook over mij. Ik ben wel mondig hoor, ik vertel ze namelijk: 'zoek 't even zelf uit' ik heb geen moeite met vragen die mensen mij stelden over kinderen. Ik zei dan gewoon: 'Hopelijk komen ze er ja..' En dan wisten mensen ook echt genoeg. Of ik zei: 'Wij horen denk ik bij 't groepje waarbij 't langer zal duren'. En het was niet 'kort' dat wij op Julian moesten wachten. We zijn er bijna 3 jaar mee bezig geweest. Dus t was niet zo dat ik de vraag nooit kreeg. Zeker als je gaat trouwen, is t vaak de volgende vraag die mensen stellen wanneer er kinderen komen.

Hou op schei uit Ik heb mijn schoonmoeder al een paar maanden niet gezien, maar elke keer vroeg ze me wanneer ze oma ging worden en dan elke keer als mijn man net de kamer uit was... Ik ben elke keer rustig gebleven maar bij de 10e keer heb ik d'r in mijn hoofd gekielhaald haha!

Lennox schreef:Het hangt ook een beetje af van de manier waarop het gevraagd wordt. Of iemand inderdaad uit interesse vraagt of je een kinderwens hebt, of je gewoon heel direct de vraag krijgt 'Zo, en wanneer komen de kinderen bij júllie?'. Ik vind wel dat je bij een botte vraag best een bot antwoord mag geven om zo aan te geven dat niet alles vanzelfsprekend is. Dat vind ik ook als je geen kinderwens hebt en je een dergelijke botte vraag krijgt. 'Nou, niet.', en omdraaien.

Ja. Ik kan me voorstellen hoor hoe t voelt, zat er zelf ook middenin en nu komt de vraag: wanneer krijgt Julian een broertje of zusje.. Haha! Met vraag en antwoord komen we verder in 't leven. Als 't je lukt minder druk te maken om deze dingen, zal je rustiger door 't leven kunnen.

Ham wie zegt dat ik me er druk om maak?

Ik denk dat mijn opmerking 'onnatuurlijk' verkeerd wordt opgevat, als het als kwetsend word gezien. Ik bedoel alleen te zeggen dat ieder organisme op aarde voorplanting als doel heeft. Wij mensen zijn in staat om dat niet vanuit een drift te doen, zoals bijvoorbeeld konijnen die keuze niet kkunnen maken. Wij kunnen die keuze bewust maken door voors en tegens af te wegen.
Mzcharlotte schreef dat zij niet snapte dat het raar is als mensen niet begrijpen dat een ander geen kinderen wil. Evolutinair gezien snap ik dat wel. Verder zal het mij mn reet roesten of iemand wel of geen kinderen wil.

Papercrown, ik vind het heel knap van je dat je zo goed kon omgaan met alle vragen, wat dat betreft ben ik misschien iets gevoeliger aangelegd.

Ik denk alleen wel dat opmerkingen naar mensen die wel kinderen willen maar waarbij het niet lukt meer vanuit begrip gezegd worden. Ik kan me in ieder geval niet voorstellen dat mensen dan zouden zeggen, tja, dan ben je blijkbaar niet geschikt. Of, met een andere partner zou het wel gelukt zijn. En dat soort opmerkingen krijg ik zonder kinderwens wel. Dat is wat steekt.

Heb niet het gehele topic gelezen, maar vind het net zo onzinnig om eraan te twijfelen of een gewenst kinderloos stel niet nog zal bijdraaien als een stel dat wel kinderen wil maar daaraan getwijfeld zou worden of ze dit wel echt willen. Dat laatste hoor ik nooit, het eerste scenario wel. Apart.

AngelNyn schreef:

Artemis schreef:

AngelNyn schreef:

mzcharlotte schreef:Als een stel daar nu stellig over is, waarom zouden anderen dan diegenen willen overtuigen dat dit best nog weleens kan veranderen? Ik vind dat eigenlijk ook best wel vervelend en neerbuigend naar dat stel toe. Iedereen weet toch dat men van gedachten kan veranderen, waarom moet juist dit dan uitgesproken worden?

Ik krijg sowieso wel het gevoel dat mensen die geen kinderen willen, zich veel meer moeten uitleggen dan mensen die wél kinderen willen. Ik snap het verschil niet zo goed en ik begrijp best dat stellen zonder kinderwens hiertegen aan lopen.

Inderdaad! Als je andersom tegen mensen zou zeggen, die graag kinderen willen : Oh wacht maar, je krijgt straks spijt hoor! Al je vrijheid ineens weg, heel je leven zal alleen nog maar om kinderen draaien en over 5 jaar denk je "Oh had ik nog maar wat jaren gewacht of er nooit aan begonnen" , want je eigen leven is in 1 klap voorbij!" Dan zou dat ook totaaal niet gewaardeerd worden.

Enig idee hoe vaak ik dat gehoord heb en nog steeds hoor?
Andersom krijg je net zo goed commentaar.

Ja maar dat is commentaar wat toch veel minder goed "geaccepteerd" wordt en dan krijg je gelijk een horde over je heen met opmerkingen als "Maar je krijgt er zoveel voor terug! Dat is veel belangrijker!" .

Onzin. Ik was 22 toen ik een kind kreeg, en. Was niemand in de buurt om 'je krijgt er zoveel voor terug' te zeggen, niemand hád kinderen en wij zijn zon beetje de vriendengroet uitgegooid omdat wij ze wel kregen.

Lennox schreef:

Paper Crown schreef:

IkSmurfin schreef:

mzcharlotte schreef:
Ik krijg sowieso wel het gevoel dat mensen die geen kinderen willen, zich veel meer moeten uitleggen dan mensen die wél kinderen willen. Ik snap het verschil niet zo goed en ik begrijp best dat stellen zonder kinderwens hiertegen aan lopen.

Dit is echt precies hoe het op mij overkomt. Mensen die wel kinderen willen hoeven daar niks over uit te leggen. Dat is 'natuurlijk', of zelfs 'de reden van ons bestaan', zoals iemand hier ook zegt.

Maar dat mensen steeds vragen wanneer het zover is, ook als ze weten dat je het niet wilt kan best kwetsend zijn. Kijk, ik zeg gewoon dat ik ze niet wil en vind ook niet dat ik moet uitleggen welke redenen ik daarvoor heb, maar er zijn ook mensen waarbij het niet lukt die dat niet willen vertellen. Een collega van mij was al heel lang bezig met IVF en had steeds grote teleurstellingen te verwerken. Dan helpt het niet als iedereen maar blijft vragen waar de kinderen blijven, want je bent nou toch al boven de dertig...

Dat snap je toch?! Vaak, echt veel vaker dan mensen die geen kinderen willen, is 't normaal om geinteresseerd te zijn over waarom mensen geen kinderen willen. En kut voor je collega maar ze kan toch gewoon als antwoord geven: 'we hopen ze te kunnen krijgen' zo deed ik 't ook en ik heb me nooit gestoord aan mensen die dingen vragen.

Mijn collega zei toen altijd: 'We willen ze wel, maar het lukt niet.' en draaide zich vervolgens om. Tegenpartij mond vol tanden, maar ze hebben die vraag nooit weer gesteld, én nog excuses aangeboden.

Waarom zou je dan met je mond vol tanden staan? Als ik aan iemand vraag 'willen jullie kinderen' ken ik 'ik wil wel maar het lukt niet' gewoon tot de reële antwoorden, daarvan sta ik echt niet met mijn mond vol tanden hoor. Ik snap nooit waarom dat zo gênant zou zijn om. Non, dan kun je toch gewoon medeleven en interesse tonen?

Ik denk dat men het irritant vindt dat het gevraagd wordt omdat het een gevoelig onderwerp is....

Kijk, ik snap best dat het heel irritant is hoor, serieus. Ik heb ook vrienden die bewust kinderloos zijn en ik ben er dus regelmatig bij als zij die vraag krijgen.
Maar eveneens zo irritant is de vraag wanneer er nou eindelijk getrouwd gaat worden(die hoor ik wekelijks zelf), het 2e broertje of zusje komt etc. Mensen zijn nou eenmaal nieuwsgierige wezens.
In onze samenleving is het nou eenmaal ' gemiddeld normaal' dat er kinderen komen/gewenst worden. Niks mis mee als je dat niet wilt maar je kunt die vragen blijven verwachten.
Ik denk ook dat je zelf de regie hebt over hoe die vragen aankomen en wat je met je irritatie daarover doet.

Als je naar een verjaardag gaat met veel mensen en die mensen horen dat jullie al lang samen zijn, dan weet je ook dat de volgende vraag over kinderen kan gaan. Tja. Logisch gevolg van je keuze denk ik.

Mijn vriend en ik zijn ook bewust kinderloos en ik heb niet ervaren dat mensen dat vreemd vinden. Uiteraard hebben we een tijdje van vrienden en familie vragen gekregen wanneer het er nou eens van kwam en of wij bezig waren. Maar als we uitlegden dat het voor ons niet hoefde, werd dat algemeen geaccepteerd.

Al onze vrienden hebben inmiddels wel kinderen, wij zijn het enige stel zonder kinderen. Soms komt het voor dat het op een verjaardag alleen maar over kinderen gaat, maar daar kan ik dan ook gerust iets van zeggen, geen enkel probleem

Wel vervelend dat het ook anders kan zijn. Dat je je meent te moeten verdedigen voor je besluit.. Maar aan de andere kant, waarom zou je je moeten verdedigen? Als iemand het niet begrijpt is het het probleem van diegene en niet dat van jou.

Happinaz schreef:

Als je naar een verjaardag gaat met veel mensen en die mensen horen dat jullie al lang samen zijn, dan weet je ook dat de volgende vraag over kinderen kan gaan. Tja. Logisch gevolg van je keuze denk ik.

Huh? Gevolg van je keuze om naar een verjaardag te gaan of van je keuze om het niet uit te maken met je partner?