Bewust kinderloos deel 2

Hier verder dan maar

Nooit een kinderwens gehad en verwacht je die ook niet te krijgen? Hoe ga je er mee om en je omgeving? Zou je je laten steriliseren om je keuze definitief te maken?

Nou... Ik wil een kind. Ik wilde nooit, zag 't nut er niet van in, vind 't geen fijne maatschappij etc. Maar ik wil een kind. Maar ik wil 't niet met m'n vriend..

Ik weet 't nog niet.

Ik heb dus, zoals gezegd in het vorige topic, nooit een kinderwens gehad. Nu begin ik echter iets van een verandering te merken. Ik heb mijn mening nu bijgesteld naar een kleine 'misschien'. De toekomst zal het uitwijzen.

Is t heel stom dat ik hier nu reageer?

Ik twijfel dus. Had vroeger zeker wel een kinderwens. Ook de juiste man tegengekomen die ik overigens echt wel vader zie worden. Alleen zie ik mezelf (nog) niet als moeder. Ook vind ik dat er een aantal voordelen zitten aan het kinderloos blijven. Voor nu hebben we gezegd dat we er even niet meer serieus mee bezig zijn (hoewel het me dus toch bezighoudt) tot ik ongeveer 28 ben. Mocht ik toch moeder willen worden, dan wil ik liever een wat jongere moeder worden. Mijn omgeving oefent verder geen druk uit ofzo. Wel krijg je vaak de vraag, zeker toen we net getrouwd waren, wanneer het eerste kind er gaat komen. Dat vind ik wel eens vervelend omdat mensen er dan niet bij nadenken dat we ze misschien helemaal niet willen of wie weet zijn we al bezig en lukt het niet. Maar afgezien van sporadische grappige toespelingen van mijn (schoon)ouders en broers die wel opa/oma/oom willen worden is er geen druk of mening van buitenaf.
Ik kan me voorstellen dat je je op een gegeven moment laat steriliseren als je zeker weet dat je geen kinderen wilt. Of ik het zelf ook zou doen weet ik niet. Het is natuurlijk wel heel definitief. Al denk ik dat sommige mensen best op een gegeven moment de beslissing hebben gemaakt en daar heel zeker van zijn en de rest van hun leven achter staan.

Hebben jullie ook een leeftijdsgrens?

Op de manier van: 'Als ik op .... -jarige leeftijd nog geen kinderwens heb gehad, dan hoeft het niet meer?'

Hmm, ik heb niet echt een getal. Maar zo ergens tussen de 35 en 40 houdt t wel op voor mij (en wellicht ook voor de natuur?)

Ik heb zelf in mijn hoofd dat ik een eerste kind, mits ik een kinderwens krijg, voor mijn 30e wil. Maar in de praktijk zou die leeftijdsgrens iets kunnen afwijken, aangezien ik hierin niet harde uitspraken durf te doen.

Na mijn 35e zou ik het niet meer willen proberen, als dan de eerste nog zou moeten komen.

Ik (wij) hebben geen kinderwens. Maar we staan er niet negatief tegenover en de toekomst zal het zeggen...
Op dit moment willen we geen kinderen, maar we sluiten het dus niet uit
Eerlijk gezegd vind ik het soms jammer dat ik geen kinderwens heb, het voelt soms abnormaal en mijn omgeving heeft ook bijna allemaal al kinderen of is zwanger.

Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Youandi schreef:Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Dat is een goede vraag idd. Misschien dachten 'dat soort moeders' vroeger ook wel dat ze niet 'zo'n soort moeder' zouden worden. Hormonen, moedergevoelens en de grote verantwoordelijkheid kunnen een hoop met je doen, denk ik.

Ik zou niet eens weten of ik 'zo'n soort moeder' ben, eerlijk gezegd interesseert me dat ook niet zoveel. Het gaat er dan toch alleen maar om hoe anderen je zien.

Bliss schreef:

Youandi schreef:Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Dat is een goede vraag idd. Misschien dachten 'dat soort moeders' vroeger ook wel dat ze niet 'zo'n soort moeder' zouden worden. Hormonen, moedergevoelens en de grote verantwoordelijkheid kunnen een hoop met je doen, denk ik.

Als ze er zijn, dan zijn er ook vrouwen die anders zijn. Ik vind mezelf en de dingen die ik voor mezelf leuk en belangrijk vind te leuk om aan de kant te zetten voor een kind en dat zijn dingen die "zo'n soort moeder" al in eerste instantie niet zo deed mijns inziens.

Ik heb geen kinderwens. Ik vind kinderen best leuk, maar ik hoef ze zelf niet. Het is bij mij niet dat ik een carriere belangrijker vind o.i.d., ik heb die wens gewoon niet. Nichtje/neefje van mijn vriend blijven hier wel eens slapen en dat vind ik best leuk, maar ik ben ook altijd blij als ze weer naar huis gaan.

Ik wilde nooit kinderen... tot ik zwanger was.. niet gepland uiteraard. Ik ben gek op mijn kinderen en de overige kids zijn ook allemaal gepland en het heeft mijn mening zeker bijgedraaid. Ik zou geen moment willen dat ze er niet waren.. maar als ik niet zwanger was geraakt had ik er denk ik nooit bewust voor gekozen.
Evenals kinderen van iemand anders ( stel mijn neefje van 16mnd) Ik vind het leuk alssie er is, maar ook weer blij als hij weg is. Ik ben niet echt een moeder-moeder denk ik... Al hoewel mijn omgeving dat wel anders ziet.. ik voel dat toch nog steeds anders.. en ik denk niet dat dat gevoel helemaal weggaat...
Ik zou het nooit in mijn hoofd halen te stoppen met werken ( nog niet eens te minderen)... Ik hecht veel waarde aan mijn eigen leven buiten de kinderen om. Ik wil niet alleen maar moeder zijn, maar ook mezelf.

Ik ken anders genoeg moeders die zichzelf ook erg belangrijk vinden en daarom regelmatig tijd voor henzelf nemen, ik ben er daar 1 van. Verder eens met Susan, als ik al door iemand als 'zo'n soort moeder' bestempeld word, dan boeit me dat weinig. Het is toch nooit goed.

Zelda schreef:Ik ken anders genoeg moeders die zichzelf ook erg belangrijk vinden en daarom regelmatig tijd voor henzelf nemen, ik ben er daar 1 van. Verder eens met Susan, als ik al door iemand als 'zo'n soort moeder' bestempeld word, dan boeit me dat weinig. Het is toch nooit goed.

Als je mama bent draait je leven niet alleen nog maar om je kind of kinderen. Je bestaat zelf ook nog en regelmatig tijd voor jezelf inplannen op wat voor een manier dan ook vind ik niet meer dan normaal.
Kortom ik vind het zelfs heerlijk als ik gewoon even mezelf ben ipv mama.

Inderdaad Stella

Youandi schreef:Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Ik zie meerdere mensen hierop reageren. Wat is een 'ander soort moeder'?

girli schreef:

Youandi schreef:Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Ik zie meerdere mensen hierop reageren. Wat is een 'ander soort moeder'?

Ander soort mens dan ik. Misschien is dat een betere uitleg.

Ik zou in het vorige topic nog reageren op RYW, maar dat kwam er niet van, dus bij deze;

Nee ik deel mijn 'kinderwens' niet met 30 mensen, maar hier op het forum heb ik de 'zie je nou wel' reactie al enkele keren gekregen en in m`n vriendengroep ook.

Ik had geen echte kinderwens. Toen ik zwanger bleek te zijn (ongelukje...) was ik daar echter direct blij mee. Alles draaide ineens om en ik vond dat prima. Ik vraag me weleens af hoe het gelopen zou zijn als ik niet per ongeluk zwanger was geraakt (hetzelfde als Roodkapje dus). Soms denk ik weleens; wat zou het heerlijk makkelijk geweest zijn als we geen kinderen hadden gekregen. Maar ik zou nu nooit meer zonder ze kunnen. Ik zou mijn leven met liefde voor ze geven. Aan de andere kant zie ik mezelf helemaal niet als oer-moeder ofzo. Ik ben dolblij als het maandag is en ik weer naar mijn werk kan. Ik vind het moederschap soms ook best zwaar. Misschien ben ik eigenlijk wel te egoïstisch om zo'n oer-moeder te zijn. Maar als ik dan naar mijn kinderen kijk, denk ik dat ik het op mijn manier ook prima doe. Ik werk veel, heb een eigen leven, maar de kinderen zitten prima in hun vel, ontwikkelen zich uitstekend en zijn (voor hun leeftijd uiteraard) behoorlijk zelfstandig.

Ik denk dat per ongeluk zwanger raken nog niet zo verkeerd is . Het scheelt een boel getwijfel en onrust in ieder geval.

Minneke schreef:Ik had geen echte kinderwens. Toen ik zwanger bleek te zijn (ongelukje...) was ik daar echter direct blij mee. Alles draaide ineens om en ik vond dat prima. Ik vraag me weleens af hoe het gelopen zou zijn als ik niet per ongeluk zwanger was geraakt (hetzelfde als Roodkapje dus). Soms denk ik weleens; wat zou het heerlijk makkelijk geweest zijn als we geen kinderen hadden gekregen. Maar ik zou nu nooit meer zonder ze kunnen. Ik zou mijn leven met liefde voor ze geven. Aan de andere kant zie ik mezelf helemaal niet als oer-moeder ofzo. Ik ben dolblij als het maandag is en ik weer naar mijn werk kan. Ik vind het moederschap soms ook best zwaar. Misschien ben ik eigenlijk wel te egoïstisch om zo'n oer-moeder te zijn. Maar als ik dan naar mijn kinderen kijk, denk ik dat ik het op mijn manier ook prima doe. Ik werk veel, heb een eigen leven, maar de kinderen zitten prima in hun vel, ontwikkelen zich uitstekend en zijn (voor hun leeftijd uiteraard) behoorlijk zelfstandig.

Ik denk dat per ongeluk zwanger raken nog niet zo verkeerd is . Het scheelt een boel getwijfel en onrust in ieder geval.

Hier klopt dat dus ook. 1e was ook een verassing, en was ook meteen goed. Bij de 2e bewust voor gegaan, maar wat een twijfels! Kan ik het wel etc. Heb wel altijd een kinderwens gehad, maar was wel heel anders gelopen als de 1e er niet was gekomen.

Minneke schreef:Ik denk dat per ongeluk zwanger raken nog niet zo verkeerd is . Het scheelt een boel getwijfel en onrust in ieder geval.

Dat denk ik dus ook echt! Als ik er nu achter zou komen dat ik zwanger ben, zou het nooit in me opkomen om er niet voor te gaan. Maar er nu bewust aan beginnen? veel te veel twijfels.

Wat bijzonder om te lezen Minneke en Roodkapje! Al denk ik wel dat ik nu behoorlijk in de stress zou schieten als ik per ongeluk zwanger zou zijn. Maar zou er wel voor willen gaan en het scheelt inderdaad veel nadenken. Mooi dat het zo goed uitpakte voor jullie!

TGR schreef:

girli schreef:

Youandi schreef:Oh en TGR, ik begrijp je reacties in het eerste topic ook wel, van dat je 'een ander soort moeder' bent. Zo had ik er voor mezelf nog nooit over nagedacht, maar ik denk dat die zienswijze ook wel (gedeeltelijk) op mij van toepassing is.

Rest me nog wel de vraag: Hoe weet jij of je zo'n soort moeder gaat worden? Misschien verander je juist wel in een sentimentele trut, op het moment dat je een kind krijgt en ga je alsnog helemaal leven naar je kind. Heb je dat in de hand?

Ik zie meerdere mensen hierop reageren. Wat is een 'ander soort moeder'?

Ander soort mens dan ik. Misschien is dat een betere uitleg.

Een moeder die niet typisch een 'moedertje' is. Een moeder die niet alleen haar kind(eren) heeft en zichzelf (compleet) wegcijfert. Althans, zo had ik het opgevat.

Ik denk dat we hier op het forum van 'beide groepen' wel een aantal hebben. En dat is ook prima, want beide types hebben we nodig. En waarschijnlijk zijn er nog wel meer 'types'.