Bewust kinderloos & de toekomst

Met dit topic wil ik geen discussie starten over het wel/niet kiezen voor kinderen. Ik heb al eens gelezen dat hier forumsters zijn die bewust niet voor kinderen zouden kiezen, ik neig daar zelf ook naar. Voor hen heb ik een vraagje, of misschien dat anderen vanuit ervaring kunnen antwoorden.

De oma van mijn vriend is enorm aan het dementeren. Haar zoon regelt nu vanalles voor haar, thuiszorg bijvoorbeeld. Fijn voor haar dat er iemand is die voor haar zorgt, die op haar let. Maar als je geen kinderen hebt, kun je er niet zomaar op rekenen dat er zo iemand voor je is (okee, zelfs als je kinderen hebt schijnt het niet altijd vanzelfsprekend te zijn voor je ouders te zorgen, maar toch).

Hoe zien jullie dat voor je, als je bewust niet voor kinderen kiest?
Niet iedereen is zelf in staat de juiste keuzes te maken zeg maar, de oma van mijn vriend bijvoorbeeld beseft helemaal niet hoe ernstig het is en heeft zelf nooit actie ondernomen. Dit kan iedereen overkomen en dan moet er maar net iemand zijn die wel kan helpen. Natuurlijk zijn er vrienden, broers, zussen, neefjes, nichtjes, buren, ik noem maar wat, maar die kunnen ook allemaal 300 km verderop gaan wonen bijvoorbeeld.

Dit is wel iets wat meespeelt bij mijn ideeën over mijn toekomst met of zonder kinderen, denk er de laatste tijd regelmatig eens over na.
Wat zijn jullie ideeën hier over?

Mijn keuze voor wel of geen kinderen zou ik niet af laten hangen van het feit dat je iemand nodig hebt om voor je te zorgen als je ziek, dementerend of anders hulpbehoevend bent op latere leeftijd.

Wij willen heel graag kinderen, maar ik heb nog nooit gedacht of verwacht dat als we ze mogen krijgen, ze voor ons zouden zorgen als het nodig is. Daarvoor krijg je geen kinderen.

Je stelt nu eigenlijk dat het een goed idee is om een kind of kinderen te krijgen, zodat je later een grotere kans op hulp hebt als je ouder wordt.

Ja, lijkt me een fantastische reden voor het krijgen van een kind

girli schreef:Je stelt nu eigenlijk dat het een goed idee is om een kind of kinderen te krijgen, zodat je later een grotere kans op hulp hebt als je ouder wordt.

Ja, lijkt me een fantastische reden voor het krijgen van een kind

Ik wilde het niet zo formuleren maar dat proefde ik ook een beetje uit de post...

Dat is wat ik uit de post haalde, kan er ook weinig aan doen. Al ben ik het ook eens met het eerste deel van jouw post.

Ik ben wel benieuwd of je het ook zo bedoelde Effie?

Ook als je wel kinderen hebt dan heb je niet de garantie dat zij later voor je gaan zorgen, er zijn tig redenen te bedenken waardoor het anders kan lopen. Als je ooit op een punt komt waarop je niet meer voor jezelf kunt zorgen dan zijn er ook professionele instanties die je kunnen helpen. Dit is niet een maatschappij waarin je kinderen krijgt als oudedagvoorziening.

Nee, zo bedoel ik het niet.

Ik twijfel nog of ik wel of niet voor kinderen kies. Voor de een is dat meteen duidelijk, voor de ander niet, zoals bij mij. Dan ga ik er heel veel over nadenken en daarbij denk ik ook over heel veel aspecten na. Dit 'onderwerp' zal absoluut niet de doorslag geven in deze keuze. Maar als ik nadenk over kinderen en mijn toekomst, denk ik ook hier aan (niet alleen aan het 'zorgen voor je ouders', ik zeg zelf ook al dat dat ook met kinderen niet gegarandeerd is, maar ook over het gezelschap, met kinderen is er toch iets meer leven in de brouwerij )

Het speelt nu denk ik gewoon extra omdat ik me erg zorgen maak over de oma van mijn vriend.

Ik heb trouwens ook niet het idee dat mijn kinderen voor mij zouden moeten zorgen hoor, begrijp me niet verkeerd Dat is bij de oma van mijn vriend ook niet echt het geval. Maar toch, nu zij zelf geen thuiszorg kan regelen en de organisatie waar zij woont zelf niet door had dat ze het echt moest hebben, is er iemand die wel zo alert is. Dat bedoel ik meer, niet het echte verzorgen.

Er vanuitgaande dat er niets fout gaat, heb je toch ook je partner en familie/vrienden als gezelschap? Leven in de brouwerij moet je zelf maken en is per persoon verschillend. De een gaat ieder weekend stappen en een ander zit het liefst op de bank met een dekentje, een kopje thee en een goed boek.

Ja, tuurlijk zijn er ook vrienden, dat zei ik ook al. Maar als ik kijk naar de oma van mijn vriend, haar vrienden zijn allemaal overleden bijvoorbeeld. De buren laten haar links liggen omdat je niet meer fatsoenlijk een gesprek met haar kunt voeren. Dus hoe vaak je ook op pad gaat, het zegt niks...

Edit: stiekem denk ik gewoon dat ik erg bang ben zo te eindigen als oma en dat er dan niemand is die alert genoeg is om wat hulp in te schakelen of mij er op te wijzen dat het uit de hand loopt. Maar ja, wie zegt dat ik zo eindig

Ik begrijp wel wat je bedoelt. Ik denk eigenlijk sowieso nog niet na over het al dan niet krijgen van kinderen, maar ik mis die diepe wens om ooit moeder te worden, die sommige meiden van mijn leeftijd wel voelen. Als je ervoor kiest om kinderloos te blijven, ziet je toekomst er zo anders uit. Als je op je 50e de zorg draagt voor 3 kinderen, is jouw rol, jouw dagelijks leven zo anders dan wanneer je op je 50e alleen samen bent met je kinderen. Voelt het dan niet zinloos, mis je dan niet verdieping, gezelschap, een moeder-kindband, iemand om advies aan te geven, word je niet eenzaam op je oude dag, wat als je partner jong overlijdt of als je gaat scheiden en niemand meer vind... Zoveel is zo anders met en zonder kinderen.

*waarschuwing, kort door de bocht*

Op zoiets heb je nooit invloed denk ik. Ook als je kinderen hebt, je kinderen kunnen (ernstig) ziek zijn waardoor ze hier niet toe in staat zijn of ze kunnen overlijden. Het leven is in dat opzicht niet te voorspellen. Voor hetzelfde geldt ben je wel volledig in staat om alles zelf te regelen.

Eigenlijk zou het niet de zorg zijn waar ik me druk om maak, maar meer de angst dat je 60 bent en dan ontdekt iets gemist te hebben. Als je eigen leven op zijn eindje begint te lopen en de mensen in je omgeving het leven van hun kinderen en kleinkinderen volgen. Dat je man overlijdt en je dan alleen overblijft. Dat soort dingen, dat vind ik enger dan of je kinderen je op komen zoeken in het bejaardentehuis.

girli schreef:Je stelt nu eigenlijk dat het een goed idee is om een kind of kinderen te krijgen, zodat je later een grotere kans op hulp hebt als je ouder wordt.

Ja, lijkt me een fantastische reden voor het krijgen van een kind

Vind ik ook raar van Effie.

Effie, je wilt ze eigenlijk niet en nu twijfel je om deze reden.
Nou hell no way dat ik ze wil en voor die reden ook al helemaal niet!

Caribbeanlover schreef:

girli schreef:Je stelt nu eigenlijk dat het een goed idee is om een kind of kinderen te krijgen, zodat je later een grotere kans op hulp hebt als je ouder wordt.

Ja, lijkt me een fantastische reden voor het krijgen van een kind

Vind ik ook raar van Effie.

Effie, je wilt ze eigenlijk niet en nu twijfel je om deze reden.
Nou hell no way dat ik ze wil en voor die reden ook al helemaal niet!

Heb je ook de rest van de berichten gelezen?

Antibes schreef:Eigenlijk zou het niet de zorg zijn waar ik me druk om maak, maar meer de angst dat je 60 bent en dan ontdekt iets gemist te hebben. Als je eigen leven op zijn eindje begint te lopen en de mensen in je omgeving het leven van hun kinderen en kleinkinderen volgen. Dat je man overlijdt en je dan alleen overblijft. Dat soort dingen, dat vind ik enger dan of je kinderen je op komen zoeken in het bejaardentehuis.

dit heb ik ook. Dan zie ik mezelf al zitten in mn grote stille huis.

Cb, mag ik vragen waarom je zo stellig geen kinderen wil, en denkt je man hier net zo over ?

On topic, zelf werk ik met ouderen. Het komt vaak genoeg voor dat we 'verwaarloosde' vrouwen en mannen op de afdeling krijgen die geen kinderen hebben. Vaak neemt een andere familie lid of de buren, vrienden etc. de zorg op zich. Als er echt niemand is, en er moeten beslissingen gemaakt worden, dan bestaat er nog altijd een bewindsvoeder.

Mama_van2 schreef:Cb, mag ik vragen waarom je zo stellig geen kinderen wil, en denkt je man hier net zo over ?

On topic, zelf werk ik met ouderen. Het komt vaak genoeg voor dat we 'verwaarloosde' vrouwen en mannen op de afdeling krijgen die geen kinderen hebben. Vaak neemt een andere familie lid of de buren, vrienden etc. de zorg op zich. Als er echt niemand is, en er moeten beslissingen gemaakt worden, dan bestaat er nog altijd een bewindsvoeder.

Dat vind ik altijd een beetje een vervelende vraag. Mensen vragen jou toch ook niet waarom je zo graag wel kinderen wilt?

Ik wil geen kinderen omdat ik kinderen vervelend vindt.

Waarom is dat nu weer een vervelende vraag ? Het is gewoon een oprecht geinterreseerde vraag, meer niet.

Als je het opvat als een vraag uit belangstelling in plaats van een vraag om verantwoording, is het dan nog zo'n vervelende vraag? Het is niet zo dat je met een goede reden moet komen, als je gewoon zegt dat de wens nou eenmaal ontbreekt dan is het toch ook prima?

Precies, dat is ook hoe ik het bedoel. Het komt niet zo vaak voor dat mensen zo stellig geen kinderen willen, en dan moet je hier beide ook nog zo over denken. Mag ik mezelf dat niet afvragen hoe en waarom diegene zo zeker weet dat hij/zij geen kinderen wil. Zoals gezegd, het is gewoon een oprechte vraag, geen veroordeling.

De reden dat ik twijfel of moeder zijn aan mij wel is besteed, heeft niks te maken met dat soort dingen. Het is gewoon gekomen door goed naar mezelf te kijken, ik denk/weet bijna zeker dat ik niet het soort mens ben dat om kan en wil gaan met deze verantwoordelijkheid. Maar misschien denk ik daar ooit anders over.

Mama van 2,

Dat mag je vragen hoor, geen probleem.
Wel vind ik het altijd raar als iemand kids wilt, dat iedereen roept dat het zo leuk is etc. Wil je ze niet, dan word dat vaak raar gevonden en word er gezegd ''oh dat komt nog wel'' en aan die zin heb ik een grote hekel. Hoezo ''dat komt nog wel'', dat bepaal ik nog altijd zelf denk ik dan.
Als ik het niet wil, gaat mijn mening ook niet veranderen. Maar goed hier je/mijn antwoord.

Ik heb niks met kids, erger me er heel erg vaak aan, in de bus, op straat, hier thuis op het veldje, ze lopen 9 v/d 10x keer te bleren waar ik niet goed van word.
Zie mezelf dus absoluut niet als moeder en dat is maar goed ook. Kids zijn beter af.
We willen het beide niet dus dat is heel fijn.
We houden van onze vrijheid,willen die ook behouden, hebben er het geld niet voor over, de tijd ook niet, al die rompslomp wil ik niet, bovendien weet je nooit wat de toekomst je brengt ivm ziektes ed.
Ik wil geen polonaise aan me lijf.

Ik haat ze niet, heb 2 nichtjes en ga daar leuk mee om. We komen daar regelmatig, ze vraagt altijd naar ons als ze weet dat we komen, zijn we er, is ze verlegen en wij lijken wel vreemden voor haar. Dan denk ik ''doe normaal, je kent ons toch'', wat heb je dan aan ze als je kids zo raar doen bij mensen die ze kennen.
Als ze naar bed gaat zegt mijn schoonzus dat ze gedag moet zeggen en met heel erg veel moeite komt ze voorzichtig een kusje geven. Nou als ze niet wilt, hoeft het niet hoor van mij, dwingen is niet leuk voor een kind lijkt me.
Als ze zo doet, hoeft het ook niet van mij, uit zichzelf doen vind ik pas leuk.
Ze is vrij laat met praten heb ik het idee, want ze praat amper als wij er zijn en doet verlegen.

Ik heb geen overduidelijke kinderwens, maar denk wel dat het er ooit van gaat komen.

Eigenlijk vind ik jonge kinderen niet leuk. Vooral met baby's heb ik helemaal niks. Maar ik merk wel dat ik me in de loop der jaren meer op mijn gemak ben gaan voelen bij bijvoorbeeld de kinderen van mijn broer en zus. Daarom verwacht ik dat 'mijn tijd' ook nog wel komt.

Ik denk ook dat, als ik later ouder ben, ik iets denk te missen wanneer er geen nageslacht rondloopt. Dat lijkt me een heel 'kaal' bestaan. Je kunt wel het beeld hebben dan (wanneer je 50+ bent) erg vrij te zijn in je keuzes en te gaan reizen etcetera, maar dat kan in principe ook als je kinderen en kleinkinderen hebt.

Hoe de wereld er bij staat als wij in onze bejaarde jaren zitten, weten we natuurlijk niet, maar ik heb het idee dat doordat de samenleving steeds individualistischer wordt, de oudedagvoorzieningen ook slechter gaat worden. En ja, dan kan het handig zijn om nageslacht te hebben. Maar als daar je keuze van af hangt om aan kinderen te beginnen....