Verschillen: lang alleen blijven/vroeg settelen

Ik denk niet dat het perse beter hoeft te zijn. Het is gewoon maar net wanneer het op je pas komt. Ik heb zelf 'pas' op mijn 29e mijn ideale man gevonden en doordat we allebei wat ouder zijn, lopen dingen veel sneller. We zijn na negen maanden gaan samenwonen en hebben concrete plannen wat betreft onze kinderwens.

Ik ben lang single geweest, zo'n acht jaar, en ook al heb ik in die jaren soms echt wel een relatie gemist, ik heb ook echt genoten van die tijd. Ik ging veel stappen, feestjes, vriendinnenweekenden, vakanties met vriendinnen, etc. Ik had dat voor geen goud willen missen. Natuurlijk kun je zulke dingen ook ondernemen wanneer je een relatie hebt, maar dan doe je dat denk ik toch minder. Ik merk nu ook dat ik die drang niet meer zo heb, ik vind het heerlijk om dingen samen te doen met mijn vriend en geniet in die zin van het 'burgerlijke' leventje. Ik onderneem nog steeds genoeg met vriendinnen, maar de echte staptijd heb ik achter me gelaten.

Of ik zelfstandiger ben doordat ik pas op latere leeftijd een relatie heb gekregen? Ik weet het niet. Ik ben financieel in ieder geval onafhankelijk en dat wil ik blijven. Ik wil bijvoorbeeld minimaal een paar duizend euro op mijn eigen spaarrekening houden, voor het geval dat. Ik verwacht en hoop niet dat we ooit uit elkaar gaan, maar garanties zijn er ook niet. In dat geval wil ik mezelf kunnen redden.

Nadeel van pas op latere leeftijd een relatie krijgen is dat het soms toch best lastig accepteren is dat niet alles meer op jouw manier gebeurt. Daar moet ik soms nog steeds aan wennen. Of zoals mijn vriend dan lachend zegt 'Het is niet altijd een Lady4-show'.

Zelf heb ik een relatie gekregen toen ik 18 was en ben samen gaan wonen toen ik 24 was. Qua persoonlijke ontwikkeling hebben mijn ouders me heel erg tegen gehouden, dit heeft verder niks met mijn man te maken. Sinds we samen wonen kan ik eindelijk mijn eigen beslissingen nemen en heb ik het idee vrij te zijn.

Ontwikkeling gaat bij mij anders als ik vrijgezel ben maar ik vind de ene ontwikkeling niet perse beter dan de andere. Ik geloof ook eigenlijk niet zo dat ze zo zeer bewust vrijgezel blijft.

Ik ben al vanaf mijn 18e jaar samen met mijn vriend. Ik heb niet het idee dat ik een minder ontwikkelde of ontdekte persoonlijkheid heb dan een ander. Dus nee, ik vind dat die stelling niet op gaat, zeker niet voor iedereen.

Ik vind dit een non-discussie. Ik ben al sinds mijn 16e niet meer single geweest, tenminste, niet langer dan een paar maanden aaneengesloten. Ik zou dus niet weten of ik anders zou zijn als ik al die tijd wel single was geweest. Andersom, iemand die dus wel lang alleen blijft weet niet of hij zich anders ontwikkeld had als hij in die tijd wel een partner had gehad.

Het is zoals Susan zegt, het gebeurt gewoon op een bepaalde manier. En ik krijg een beetje de kriebels van het labeltje dat jij eraan wilt hangen Kim, 'beter' of 'minder'. Het is anders, maar het één is niet beter dan het ander.

Susan schreef:Ik denk dat het gewoon gaat zoals het gaat, dat je zoiets niet kunt sturen.

dat sowieso

Ik denk juist dat hoe langer je wacht (bewust of onbewust), hoe moeilijker het is om dan opeens je leven te delen met iemand anders. En daarbij dus ook je huis, je omgeving etc. En ook denk ik dat het je leven zo kan verrijken. Maar ik denk wel dat je een poos alleen moet zijn geweest om ook zelf wat te verkennen. Tuurlijk gaat het in sommige situaties goed, maar mensen die nu 30 zijn en vanaf hun 14e samen waren en ook alleen maar met zijn 2en het bed hebben gedeeld, daar gaat het vaker mee mis.

-

Marsy28 schreef:Ik denk juist dat hoe langer je wacht (bewust of onbewust), hoe moeilijker het is om dan opeens je leven te delen met iemand anders. En daarbij dus ook je huis, je omgeving etc. En ook denk ik dat het je leven zo kan verrijken. Maar ik denk wel dat je een poos alleen moet zijn geweest om ook zelf wat te verkennen. Tuurlijk gaat het in sommige situaties goed, maar mensen die nu 30 zijn en vanaf hun 14e samen waren en ook alleen maar met zijn 2en het bed hebben gedeeld, daar gaat het vaker mee mis.

Waar baseer je dat op? Ik denk dat als je op zo'n jonge leeftijd al iets krijgt je met elkaar meegroeit en je dan een veel diepere band hebt met elkaar. Als dat geen mogelijkheid is dan was het wel eerder fout gegaan. Ik denk dat je flexibeler wordt in een dergelijke relatie. Hoe ouder je wordt, hoe meer 'eisen' je gaat krijgen... Als ik nu een nieuwe relatie aan zou gaan dan ben ik niet echt flexibel meer. Ik geef niet zomaar meer bepaalde zaken op en zal minder pikken dan toen ik nog heel jong was want wat wist ik toen nou eenmaal?

Ik denk dat wanneer je langer alleen blijft, het steeds moeilijker wordt om je aan te passen. Natuurlijk verschilt dat per persoon maar als ik bijvoorbeeld kijk naar een tante van mij (50+) die nog nooit een relatie heeft gehad, die kan zich echt moeilijk aanpassen. Op verjaardagen kan ze boos worden als iemand een pak drinken buiten de koelkast laat staan omdat het niet gaat zoals zij dat wil. Als je nooit rekening met iemand hebt hoeven houden, denk ik dat het op latere leeftijd moeilijk is omdat wel te moeten doen.

Mermaid schreef:

Lennox schreef:Ik leer mezelf in elk geval beter kennen in een relatie. Ik vind het fijn dat m'n vriend me geregeld een spiegel voor houdt, dat zou ik zonder relatie ergens wel missen.

Dit ja, en juist in een relatie kun je de ander motiveren zichzelf verder te ontwikkelen etc.

Dat denk ik ook, in een relatie wil je het beste voor elkaar en kun je, als het goed is, ook zien waar de ander zich op kan en wil ontwikkelen. Je bent elkaars motivatie.

Ik vind het zo lastig te vergelijken. Ik bedoel: Hoe had mijn leven er uit gezien als ik al vanaf m'n 18e met m'n vriend samen was geweest? Was ik zelf net zo ontwikkeld als nu? Wat is beter, wat is slechter? Was dat anders geweest? Dat wéét je gewoon niet en kan je daarom niet vergelijken. Dan was ik misschien niet zo veel in m'n eentje gaan reizen, maar had ik wel weer andere vaardigheden op gedaan zoals compromissen sluiten bijvoorbeeld. Is dat dan slechter/beter? Dat kan je toch gewoon niet vergelijken? Daarom ben ik het er ook niet mee eens dat je je 'beter' ontwikkelt als je in een relatie bent omdat je elkaar uitdaagt. Voor beide kanten valt gewoon wat te zeggen en iedereen ontwikkelt zich toch wel op de manier die bij diegene past. Misschien was ik wel heel erg gaan schoppen en slaan om me heen als ik al zo vroeg een relatie had gehad, omdat ik me dan veel te opgesloten en benauwd had gevoelt. Maar dat gevoel is ook alleen maar gebaseerd op het feit dat ik weet dat ik me vroeger zo voelde omdat ik juist vrij was. Wie weet had ik in een relatie me juist heel anders gevoeld destijds. Je weet 't toch niet.

Ik ben de afgelopen drie jaar single geweest, tegen mijn zin, maar ik vind het helemaal niet moeilijker om me aan te passen. Ik ben juist blij dat er nu eindelijk iemand is met wie ik rekening moet houden. Al die keuzevrij(blijvend)heid maakte mij juist gek.

Ja, weet eigenlijk zelf ook niet zo goed hoe ik het bedoel zusje. Misschien moet ik erbij zeggen dat ik denk dat IK een ander persoon zou zijn geweest. Ik heb juist heel veel geleerd van mijn vorige relaties en weet nu ook meer hoe ik het wel of niet wil. En Marin, ik vind eigenlijk dat jij het goed beschrijft.

@Elliot: Ik wil er niet zozeer een label opplakken, dit is beter, of dit is slechter. Een vriendin van me stelde juist dat zij zich door haar single-status meer zou ontwikkelen op persoonlijk vlak. Daar ging ik over nadenken en vandaar dat ik dit topic plaatste.

Ik denk wel dat een periode totaal zelfstandig leven in sterke mate bijdraagt aan je ontwikkeling. In mijn omgeving zie ik ook dat de vrouwen die van de ene relatie in de andere vallen, vaak minder zelfstandig zijn en niet hebben ervaren hoe het is om echt op eigen benen te staan. Ik ben wel blij dat ik die ervaring wel jarenlang heb opgedaan. Een oud bekende is bijvoorbeeld al heel bang als haar man een avondje niet thuis is, dit soort gedrag vind ik getuigen van weinig ervaring op individueel vlak.

Ik heb geen idee hoe dat is of zal zijn. Ik ben namelijk al sinds mijn 15e bij mijn huidige vriend (mijn vriend was 14). Er zijn wel periodes geweest dat ik dacht aan het vrijgezelle bestaan en dat ik dacht dat ik mijzelf dan beter kon ontplooien. Maar nu ik terugkijk naar mijn pubertijd vind ik het ook wel heel erg prettig dat ik dat met iemand gedeeld heb die er nu nog steeds is. Ik denk dat als een relatie de pubertijd overleefd (helemaal als 1 van de twee nogal losbandig was, mijn vriend in dit geval) je juist een hele sterke band ontwikkeld.

Het lijkt mij juist erg moeilijk als je ruim 10 jaar alleen hebt gewoond. Alles zeg hebt gedaan zonder hulp van een partner, de aanpassing heel groot is. Dat je ineens iemand in 'jouw' ruimte moet laten. Terwijl ik het idee heb dat je dat op je 15e nog echt niet beseft.

@Punk'd: Je hebt het natuurlijk niet in de hand, maar ik vind 15 dan wel weer erg jong. Het is zo'n belangrijke periode, zo ongeveer van je 14e tot je 22e. Echt zo'n tijd dat je jezelf nog veel beter leert kennen en voor mij was het ook een belangrijke periode waarin ik experimenteerde met verschillende relaties en seksualiteit. Ik heb dit zelf wel echt nodig gehad om uiteindelijk de juiste partner te kunnen kiezen.

Ook zie je vaak bij stellen die bij hun eerste liefde blijven, dat ze vroeg of laat toch benieuwd worden naar seks met anderen. Je hebt geen vergelijkingsmateriaal.

Ik ben sinds mijn veertiende met mijn vriend samen. Ik kan niet zeggen dat het mijn ontwikkeling heeft belemmerd. Integendeel zelfs, ik werd gestimuleerd door mijn vriend om bepaalde eigenschappen te ontwikkelen en ervaringen op te doen. Misschien had ik die zelf niet eens ontdekt als ik alleen was geweest, maar dat kom ik uiteraard nooit te weten .

Ik word af en toe wel eens een beetje moe van het invullen van mijn seksuele behoeftes door anderen. Omdat ik geen andere sekspartner heb gehad, wil niet zeggen dat ik iets mis of zo. Ik heb geen behoefte aan een ander. Ik ben tevreden met mijn vriend.

Beter? Slechter? Beter dan wat? Slechter dan wat? Ik volg het weer eens niet, want wie ben ik om iets te vinden van de keuzes die anderen maken en vice versa? Als ik het voel alsof ik mezelf beperk door als twintiger i.p.v. dertiger een relatie pertinent niet te willen hebben, is dat nog altijd mijn gevoel. Hoe kan iemand anders dat nou bestempelen als beter of slechter en dus een waardeoordeel daar aan gaan hangen? En dan kom ik automatisch weer bij de eerste 4 vragen.

Guattari schreef:Beter? Slechter? Beter dan wat? Slechter dan wat? Ik volg het weer eens niet, want wie ben ik om iets te vinden van de keuzes die anderen maken en vice versa? Als ik het voel alsof ik mezelf beperk door als twintiger i.p.v. dertiger een relatie pertinent niet te willen hebben, is dat nog altijd mijn gevoel. Hoe kan iemand anders dat nou bestempelen als beter of slechter en dus een waardeoordeel daar aan gaan hangen? En dan kom ik automatisch weer bij de eerste 4 vragen.

Mijn vraag was naar aanleiding van een gesprek met een vriendin. Zij stelde dat het beter was om lang vrijgezel te blijven, omdat je je op die manier beter zou ontwikkelen op persoonlijk vlak.

KimRosenberg85 schreef:

Guattari schreef:Beter? Slechter? Beter dan wat? Slechter dan wat? Ik volg het weer eens niet, want wie ben ik om iets te vinden van de keuzes die anderen maken en vice versa? Als ik het voel alsof ik mezelf beperk door als twintiger i.p.v. dertiger een relatie pertinent niet te willen hebben, is dat nog altijd mijn gevoel. Hoe kan iemand anders dat nou bestempelen als beter of slechter en dus een waardeoordeel daar aan gaan hangen? En dan kom ik automatisch weer bij de eerste 4 vragen.

Mijn vraag was naar aanleiding van een gesprek met een vriendin. Zij stelde dat het beter was om lang vrijgezel te blijven, omdat je je op die manier beter zou ontwikkelen op persoonlijk vlak.

Ja, dat las ik. Maar dat is toch voor ieder persoonlijk? Je kunt alleen maar generaliseren als je hier een duidelijke voor- of afkeur voor hebt naast wat je voor jezelf het liefst hebt. Ieder persoon bepaalt zelf waar diegene zich het prettigst bij voelt. Er is geen goed of fout hierin, lijkt me. Zo zwart-wit is het naar mijn mening niet.

Op die manier kun je het nergens over hebben, want het is toch alleen maar jouw mening en die is niet beter of slechter dan een andere mening, dus waarom zou je überhaupt een gesprek voeren. Op die manier sla je iedere discussie dood.

Daar ben ik idd wel goed in als het een non-discussie betreft. Dit is namelijk denken in binaire categorieën. Is niets voor mij.

Dan reageer je niet.