Overvloed aan sociale 'verplichtingen'...

Haha, ja nouja, ik zie dat soort dingen in de tijdschriften van mijn moeder, maar dat is dus niet de realiteit?

KimRosenberg85 schreef:Haha, ja nouja, ik zie dat soort dingen in de tijdschriften van mijn moeder, maar dat is dus niet de realiteit?

Jawel hoor.

Ik bedoel, ik zie ook altijd op tv dat de tuinman zijn t-shirt uittrekt en een goddelijk lichaam heeft, en een blikje coca cola drinkt, en dat gebeurt me vrijwel dagelijks. Mijn period is altijd happy sinds ik dat ergens gelezen heb, en mijn kerstdiners zien er ook altijd uit zoals in tijdschriften. Ik ga fluitend naar mijn baan, altijd nadenkend over de volgende Grote Stap in mijn toch al soepel verlopende carriere en in mijn relatie worden altijd alleen maar Goede Gesprekken gevoerd bijvoorbeeld.

Hahahahahha Artemis ik lach me iedere keer weer dood om jou,


Ik weet ook wederom eigenlijk niet of je het oprecht vraagt Kim of dat het weer een sneer is maar euh rustig met kinderen, en alleen maar 100% met je kinderen bezig zijn? Echt het gros vd moeders werkt er ook gewoon nog naast, en dan nog e huishouden, je kinderen etc etc. Dus rustiger wordt het er echt niet op...maar ik ga weer verder breien

Verjaardagen en housewarmings en zo en werk gaan gewoon door als je kinderen krijgt he, maar dan moet je ook nog oppas regelen (Waarmee ik niet bedoel te zeggen dat je je nu niet gestresst mag voelen, maar dat het leven niet plotseling simpeler wordt als je kinderen krijgt).

Haha ik zie de perfecte moeder en huisvrouw helemaal voor me.

@kim: krijg het gevoel dat jij het perfecte leven probeert te leiden..zoals dit in de media enz. wordt voorgesteld. (Net zoals die moeder die jij je voorstelt) Jong, slank, slim, knap, leuke vent, veel vriendinnen, liefst 3 keer per week sporten, veel en vaak vakantie naar verre bestemmingen, altijd onderweg naar een volgend leuk feestje, drukke uitdagende baan, mooi en net huis etc. Etc.
Maar is het het leven wat je echt wilt leiden? Ik heb zelf niet behoefte aan het ene na het andere feestje, ook mij kosten sociale verplichtingen, hoe leuk ook, wel energie. Ik plan ook niet mijn hele dag vol, bouw genoeg rust in. Ik zou gewoon een aantal avonden of dagdelen vrij gaan houden om mee te beginnen. Als iemand je uitnodigt zeg je gewoon dat je niet kan. Prima toch?!

Le Chat Noir schreef:Haha ik zie de perfecte moeder en huisvrouw helemaal voor me.

@kim: krijg het gevoel dat jij het perfecte leven probeert te leiden..zoals dit in de media enz. wordt voorgesteld. (Net zoals die moeder die jij je voorstelt) Jong, slank, slim, knap, leuke vent, veel vriendinnen, liefst 3 keer per week sporten, veel en vaak vakantie naar verre bestemmingen, altijd onderweg naar een volgend leuk feestje, drukke uitdagende baan, mooi en net huis etc. Etc.
Maar is het het leven wat je echt wilt leiden? Ik heb zelf niet behoefte aan het ene na het andere feestje, ook mij kosten sociale verplichtingen, hoe leuk ook, wel energie. Ik plan ook niet mijn hele dag vol, bouw genoeg rust in. Ik zou gewoon een aantal avonden of dagdelen vrij gaan houden om mee te beginnen. Als iemand je uitnodigt zeg je gewoon dat je niet kan. Prima toch?!

Ik probeer wel het perfecte leven te leiden, ja. Ik heb het gevoel dat ik alles uit het leven moet halen dat erin zit. Heb nogal wat mensen verloren en daardoor ben ik me erg bewust geworden van mijn eigen sterfelijkheid en de eindigheid van het leven. Als ik teveel thuis niks zit te doen, dan heb ik het gevoel dat ik mijn tijd niet goed genoeg besteed. Daarnaast opgevoed met een calvinistische insteek, werken is het meest belangrijke en je tijd moet efficiënt worden besteed, plezier moet je verdienen... Tsja... Merk wel dat ik met deze houding nu toch echt vastloop.

En even over die vrienden. Op zich valt mijn eigen vriendenkring nog best mee. Ik heb twee héle goede vriendinnen, die ik overal voor kan bellen etc. en daarnaast nog een vriendinnengroepje met vijf meiden. Daarbuiten veel mensen die wat verder van me af staan, maar die ik niet persé allemaal als vrienden beschouw.

Het is meer een sociale kring, waar ook mijn man zijn vrienden bijvoorbeeld in rondcirkelen. Voor mijn werk ben ik ook nogal cultureel betrokken en daar ken ik dan ook mensen van, die weer exposities geven, of een tentoonstelling, of een optreden, etc. Maarja, dan daarnaast nog ooms/tantes van weerszijden, schoonmoeder met partner en kinderen, schoonvader met partner en kinderen, mijn ouders, mijn broers en zussen die overal in het land wonen, opa's en oma's, nichtjes en neefjes waar ik dik mee ben incl. kinderen, en iedereen woont weer ergens anders...

Zoals nu ook, word ik meegevraagd om nog even naar de kroeg te gaan, want een jongen die ik ken gaat voor een half jaar naar Australië. Opzich hoef ik daar niet zo nodig naartoe, maar een stuk of 10 mensen die ik ken zijn daar dan ook en mijn man gaat ook nog even een biertje doen en die kroeg zit op 5 minuten fietsen. Tsja... Ik heb nu dan 'nee' gezegd, maar ik blijf altijd erg twijfelen, want misschien is het tóch wel erg gezellig en ach, één biertje kan toch prima, dan ben ik om half 1 weer thuis, etc. en zo blijft het maar door mijn hoofd spoken...

Ik denk dat je maar beter gelukkig wat dingetjes thuis kunt doen en jezelf kunt zijn, dan geleefd worden omdat je zogenaamd sociaal hip en happening te voelen.

Misschien ook 'angst' om de gezelligheid te missen omdat je weet dat er heel veel mensen zijn die je kent, en die het dan gezellig hebben, terwijl jij gewoon thuis zit.

Ik heb wel veel verplichtingen voor mijn gevoel, (te) veel, door twee families en vrienden. Maar ik ben goed in nee zeggen geworden en doe alleen nog maar wat ik leuk vind. Het heeft een aantal vriendinnen gekost, maar dat zij zo.

Misschien moet je ook de andere kant van calvinisme tot je nemen: dat je niet ALLES uit dit leven hoeft te halen.

Ik herken het wel een beetje. Ik heb best veel vriendinnen, die dan weer niet met elkaar bevriend zijn (en elkaar ook niet echt leuk vinden volgens mij). En behalve een leuke vriendin voor mijn vrienden wil ik ook een leuke dochter zijn, leuke zus, en moet mijn huishouden perfect zijn. En tussendoor moet er ook nog gesport worden. En dan werk ik ook nog eens fulltime.

Ik zorg er voor dat ik minimaal 2 avonden per week niets heb. Geen eetdates, geen borrels/verjaardagen/etc. Omdat ik die avonden op de bank wil zitten, Grey's Anatomy wil kijken terwijl ik een hele bak witlof naar binnen werk, en daarna op mijn dooie gemak naar de supermarkt ga om daar boodschappen te doen. Als ik die avonden niet heb, dan raak ik gestresst.

Naar verjaardagen/feestjes ga ik trouwens wel altijd. Ik vind het (voor mezelf) echt lame om af te zeggen "omdat ik een avondje voor mezelf nodig heb". Dan zorg ik dat ik een andere avond gewoon ontspan.

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Je hebt echt een te rooskleurig beeld hiervan. Ik kan je nu al vertellen dat de meeste moeders het niet echt zo ervaren als jij beschrijft.

Artemis schreef:

Urban Naked schreef:

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Ik reageer even op deze: mijn grootste stress komt dus juist voort uit het feit dat ik me niet 100% kan richten op m'n kind, en ook niet op m'n werk, en niet op m'n huishouden, en niet op m'n sociale leven, en niet op m'n relatie. Ik heb op werkelijk elk vlak het gevoel dat ik er achter aan hobbel, niet genoeg kan doen naar mijn wens. Dat had ik niet toen ik nog geen kind had. Superleuk, een kind, maar dat het rust brengt, mwah.

Jeetje, dan doe je echt wat verkeerd. Jij zit niet de hele dag sereen te breien op de rand van de zandbak terwijl je bloedje van een kind rustig zandtaartjes bakt, om daarna fluitend een 3 gangen menu in elkaar te draaien in je toch al brandschone keuken omdat je die op je gemakt gesopt hebt terwijl je wondertje z'n middagdutje van 3 uur deed, nadat je natuurlijk de ochtend op een sound of music achtige manier hebt doorgebracht met het zingen van liedjes terwijl je stralende koter in z'n handjes klapt? Waarna je je natuurlijk opfrist voor je man, leuk jurkje aantrekt, je blozende baby een gezond zelfgekookt maaltje geeft (kleertjes blijven uiteraard schoon), waarna je hem rustig in zijn hemelbedje legt, samen met je man, die net thuis is, en samen nog een blik op je meteen tevreden rustig slapende kroost werpt, de kaarsjes aansteekt, een goed gesprek hebt, elkaar verliefd in de ogen staart. Waarna je man zijn koffie drinkt, jij zijn pantoffels haalt, en de afwas neurient doet.... voor je verder gaat aan je borduurwerkje, totdat je man moe wordt en je romantische en liefdevolle seks hebt, en tevreden in slaap valt? Niet voordat hij je uiteraard heeft verteld wat een geweldige moeder en huisvrouw je bent...?

Dank je wel, ik heb smakelijk gelachen

Ik herken het ook wel een beetje, zit er momenteel ook even goed doorheen. Ik ben nu rustig aan wat dingen aan het schrappen, al kost dat me wel moeite en levert het me nog steeds wel schuldgevoelens op. Ik had laatst een verjaardag, zo'n 200-250 km verderop, op een dag waarop ik ook al moest werken. Ik zou dan na werktijd heel hard moeten rennen om de trein te halen, dan heel lang in de trein zitten, daar maximaal anderhalf uur een taartje eten en dan weer heel lang in de trein zitten. Normaal gezien had ik dit absoluut gedaan, maar aangezien ik redelijk aan mijn taks zat, heb ik toen maar bedacht dat ik niet zou gaan en dat ik de vriendin in kwestie twee weken later met een bezoekje zou vereren: ik moet daar dan toch enigszins in te buurt zijn en bovendien schatte ik zo in dat ik dan veel ontspannener en gezelliger zou zijn. Ik heb de situatie geschetst en toen direct een voorstel voor die date twee weken later gedaan en dat vond ze helemaal niet erg. Integendeel, we zien elkaar niet zo veel meer als gevolg van de afstand en aan een één op één momentje heb je veel meer dan een vluchtige verjaardagsborrel waar nog tien andere vriendinnen van haar bij zaten. Verjaardagen afzeggen hoeft dus niet per se tot teleurstellingen te leiden. Gewoon even zoeken in je agenda naar andere mogelijkheden!

Verder herken ik het koninginnedag- en bevrijdingsfestival hier-moet-ik-bij-zijn-gevoel, maar ik heb me daar deels weinig van aangetrokken. Koninginnenacht ben ik wel naar een feestje geweest, maar dat was vooral omdat ik daar zelf heel graag heen wilde, maar met bevrijdingsdag ben ik expres thuisgebleven. Ik doe mijn vriendengroep niet direct tekort als ik er een keer niet bij ben en op deze manier had ik mooi een fijn 'Sorrentodagje' - een beetje aanrommelen, een beetje extra tijd aan mijn lijf besteden (jezelf de tijd gunnen voor een scrubje en maskertje etc) en daarna nog even een paar uurtjes nuttig aan de studie geweest. Af en toe momenten voor jezelf nemen geeft echt wel een beetje rust. Ik weet niet hoe het met je huishouden gaat, maar ik merk aan mezelf dat dat er in drukke tijden het eerst bij inschiet, terwijl een net en geordend huis juist heel veel rust kan geven. Even wat tijd inlassen om op te ruimen is dus ook zeker aan te raden, dat geeft mij ook een veel rustiger gevoel.

Succes in ieder geval, ik weet hoe opgejaagd je je door dit soort sociale verplichtingen kan voelen.