Overvloed aan sociale 'verplichtingen'...

Waarom niet? Kan je wel aan jezelf denken en jezelf op 1 zetten dan?

Ik voel mezelf dan zo'n saaie huismus en ik moet dan alleen maar aan al die dingen denken die ik éigenlijk zou moeten doen, op dat moment. Ik denk ook vaak aan andere mensen die een nog 10x zwaarder leven hebben dan ik en die het wel allemaal leuk vinden en overal vol plezier aan mee doen. Ik baal ervan dat ik niet wat energieker/positiever ingesteld ben en juist kan genieten van dingen ondernemen met andere mensen...

Ja op het moment dat je je schuldig voelt heeft ontspannen ook weinig nut natuurlijk.
Dat herken ik wel. Zeker omdat ik thuis werk heb ik bijna nooit het gevoel dat m'n werk klaar is, en zit ik er altijd mee in m'n hoofd. Ik heb ook twee banen, dus ik doe veel door elkaar en veel in het weekend, waardoor ik echt soms tegen mezelf moet zeggen: EN NU ONTSPAN IK! Anders ga ik me constant schuldig voelen.

Dus niet zozeer naar andere sociale dingen (want die heb ik niet zoveel en kan ik vrij goed van me af zetten), maar meer naar m'n werk toe. Het is toch nooit klaar, dus ik moet gewoon proberen niet zo te stressen en ontspannen als echt ontspannen te zien, want anders kan ik net zo goed gaan werken (en dat doe ik dan soms dan dus maar).

Hoe je dat precies kunt leren, weet ik alleen niet, gewoon echt tegen jezelf blijven zeggen dat wat jij doet gewoon mag.

Ik doe alleen dingen die ik erg leuk/belangrijk vind. Ik heb niet veel vrije tijd, dus ik ga me niet in allerlei bochten wringen om overal bij te zijn. Soms is iets belangrijk en ga ik toch, ondanks dat het te druk is, maar meestal zeg ik af als ik iets niet leuk/belangrijk genoeg vind.

Ik heb mijn werk mee, ik werk onregelmatig, dus vaak kan ik ook gewoon niet, en dat wordt gewoon geaccepteerd. Ik heb ook niet zo'n hele grote vriendenkring meer over omdat ik daar domweg geen tijd voor had de laatste jaren en er veel mensen een andere richting uitgegaan zijn.

Het verbaast me enorm, maar ik kan in dit geval me letter voor letter, woord voor woord, herkennen in Kim. Ik leg de lat voor mij zo ontzettend hoog dat ik me nergens echt mee kan ontspannen. Je maakt het je er alleen maar moeilijker mee, maar het zit gewoon in je. Loslaten doe je niet zomaar.

Dus kom maar met die gouden tip

Edit: Met uitzondering van kind baren en frobelen dan trouwens...

KimRosenberg85 schreef:
Het aller- allerliefste zou ik gewoon alles opzeggen, uit mijn handen laten vallen, een kind baren en de rest van mijn leven een beetje knutselen/tuinieren/koken/frutselen, maar dat kan natuurlijk helemaal niet, als vrijgevochten hoogopgeleide vrouw...

Ik weet niet wat jij van het ouderschap verwacht, maar de meeste vrouwen die net een baby hebben, hebben wallen tot aan hun kin door het slaapgebrek en alle zorg en verantwoordelijkheid die er opeens bij komt, dat is als je thuis bent niet anders. Daarbij kun je je kind niet een dagje op pauze zetten en zijn er dan juist heel veel dingen die je 'moet'. Dus of dat nou de manier is om te ontspannen? Misschien zijn er minder concrete dingen die je hoeft te doen dan op je werk, maar als je een kind hebt bij wie je thuis bent kun je ook niet meer je eigen gang gaan en staat je leven in het teken van iemand anders.

Of is dit gewoon even een sneer naar moeders die thuis zijn, door te suggereren dat zij de hele dag aan het frutselen en knutselen zijn?

@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Feestjes zijn er ook wel zonder jou. Als je ziek zou worden of een kind zou baren (als er iets zou gebeuren dat tijd en energie vreet), wat en vooral wie zou je dan allemaal loslaten? Bedenk je met welke vriendschappen en activiteiten je zou stoppen als je, laten we zeggen, permanent 15-20 uur per week zou moeten besparen. Dat zijn de dingen en mensen die geen prioriteit hebben. Als het geen prioriteit heeft onder die omstandigheden, hoef je het nu ook niet zo te behandelen. En wie weet heb je over 5 jaar een kind (ik weet niet of je dat wil), dan heb je nu heel veel geïnvesteerd in mensen die je dan zult moeten laten gaan.

Ik heb geen heel druk sociaal leven, niet veel vriendinnen/vrienden en zie ze ook niet heel vaak, dus herken niet wat je verteld.
Het enige wat ik weet is dat mijn vrienden door het hele land wonen en ik daarom niet altijd naar ze toe kan als er feestjes/verjaardagen zijn, bovendien ben ik nog vaak op reis en mis ik veel. sommige vriendschappen vervagen daardoor, maar over het algemeen heb ik al een paar jaar een vrij stabiele vriendenkring. Mijn punt is; vrienden en familie snappen het echt wel als je er een keer niet bij kunt zijn. dit is echt iets wat bij jezelf ligt en dat kun je alleen zelf veranderen.
ga na waarom je de lat zo hoog legt, waarom je denkt dat dingen moeten zoals jij vind dat ze moeten, praat er met anderen over..

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Ik reageer even op deze: mijn grootste stress komt dus juist voort uit het feit dat ik me niet 100% kan richten op m'n kind, en ook niet op m'n werk, en niet op m'n huishouden, en niet op m'n sociale leven, en niet op m'n relatie. Ik heb op werkelijk elk vlak het gevoel dat ik er achter aan hobbel, niet genoeg kan doen naar mijn wens. Dat had ik niet toen ik nog geen kind had. Superleuk, een kind, maar dat het rust brengt, mwah.

Soms heb ik dat gevoel ook wel eens en als ik het weer aan voel komen dan neem ik een paar dagen op de kalender en daar komt een groot kruis. Kun je hoog of laag springen bij me maar 9 van de 10 keer spreek ik dan niks af.

Ik heb bijvoorbeeld een vriendin die heel graag elke week af wil spreken omdat ze het zo gezellig vindt en me dan als echte vriendin beschouwd. Elkaar af en toe zien vind ik harstikke leuk, maar 1x in de 2 a 3 maanden vind ik prima.
Tot nu toe weet ik dit prima vast te houden, ik heb namelijk genoeg andere mensen met wie ik ook af wil spreken. Soms ga ik gewoon het rijtje af ... wie is de volgende die aan de beurt is?

Heb je een grote vriendinnengroep? Kennen ze elkaar allemaal? Ik heb ze een paar keer bij elkaar gezet en mijn vrijgezellenfeest en bruiloft hebben er natuurlijk ook aan meegewerkt maar bijna iedereen kan prima met elkaar overweg. Vorige week ben ik met 5 meiden gaan luchen en gisteren met 2 gaan shoppen en daarna op een terrasje gezeten. Hartstikke gezellig en voor mijn gevoel creeer ik op die manier wat meer rust omdat ze anders verwachten dat je 1 op 1 af zou spreken. Natuurlijk doe ik dat ook nog regelmatig maar een gezamelijk uitje vind ik tegenwoordig ook heel gezellig.

Qua vakantie kiezen wij altijd voor zon, zee, strand. Dit doen we voor onze rust. Natuurlijk hebben we dan tussendoor nog wel een excursie enzo maar voor mijn gevoel komen wij altijd heel relaxed terug van onze vakanties.

Het gedeelte van niks willen missen en overal bij willen zijn herken ik. Echter, door mijn chronische vermoeidheid lúkt dat soms gewoon niet. Eens in de maand/twee maanden ben ik meestal oververmoeid omdat ik weer teveel heb ondernomen en dan word ik ook echt ziek(jes). Ik moet dan ook een paar dagen helemaal niks plannen en tot rust komen. Doordeweeks kan ik wel dingen afspreken, maar niet te laat, want dan ben ik de volgende dag niks waard. Ik moet er dus altijd wel rekening mee houden en het liefst spreek ik dan maar gewoon wat minder af, zodat ik dingen ook niet af hoef te zeggen als het niet gaat lukken.

Ik heb geen sociale verplichtingen. Ik ga naar mijn familie/vrienden omdat ik dat leuk vind, niet omdat het moet.

Ik ben geen psycholoog, maar het klinkt alsof je hard richting een burn-out gaat. Klopt het dat je hoge eisen aan jezelf stelt? En als je even geen verplichtingen hebt, doe je dan iets waar je van ontspant of 'moet' je dan van jezelf prikkels zoeken?

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Sorry, maar

Als dit je beeld is: gewoon de pil nog even een paar jaar blijven slikken.

Artemis schreef:

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Sorry, maar

Als dit je beeld is: gewoon de pil nog even een paar jaar blijven slikken.

Nou, inderdaad. Door mijn ADHD kan ik me ook moeilijk concenteren op één ding, maar om nou te zeggen dat kinderen krijgen daar goed tegen helpt... Euh nee.

Filoria schreef:Ik ben geen psycholoog, maar het klinkt alsof je hard richting een burn-out gaat. Klopt het dat je hoge eisen aan jezelf stelt? En als je even geen verplichtingen hebt, doe je dan iets waar je van ontspant of 'moet' je dan van jezelf prikkels zoeken?

Ja, ik stel wel hele hoge eisen aan mezelf en als ik geen verplichtingen heb, dan plan ik mijn weekenden/vrije avonden vol met 'leuke dingen', die dus óók een hele hoop van mij vergen, maar daar wil ik niet aan toegeven, want 'leuke dingen doen', daar hoor je toch juist energie van te krijgen?

Ik herken wel veel dingen in het ziektebeeld van burn-out, maar ik vind mezelf dan echt een enorme stumperd, want hoe druk ben ik nou helemaal? Ik ken mensen die het echt nog véél drukker hebben, bijvoorbeeld met kinderen én een baan én een studie én nog honderd andere dingen en dan zou uitgerekend IK een burn-out hebben? Dat is toch vreselijk kleinzielig?

Ik zie dan zo'n ontspannen huisvrouw voor me, die fijn de hele dag met haar kinderen bezig is, een beetje bij de speeltuin rondhangt, knutselwerkjes maakt, gekke liedjes bedenkt en verse kruiden in het bos gaat plukken en daarmee haar avondeten bereid, al dansend en zingend door het huis. Zoiets

Ik heb een burn-out gehad toen ik 19 was en werd uitgelachen door leeftijdsgenoten, want inderdaad: doe druk kun je nu helemaal zijn als je alleen maar studeert? Maar het was toch echt zo. De drukte zat ook meer in mijn hoofd dan in de activiteiten die ik deed. Ik ben blij dat ik mijn klachten toen serieus heb genomen. Tijdens de therapie die ik toen heb gehad en later de ADHD-therapie heb ik zoveel tips opgedaan... Nu gaat alles me veel makkelijker af. Neem jezelf en je klachten serieus, echt. En wees wat liever voor jezelf.

Artemis schreef:

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Sorry, maar

Als dit je beeld is: gewoon de pil nog even een paar jaar blijven slikken.

Haha! Inderdaad.

KimRosenberg85 schreef:Ik zie dan zo'n ontspannen huisvrouw voor me, die fijn de hele dag met haar kinderen bezig is, een beetje bij de speeltuin rondhangt, knutselwerkjes maakt, gekke liedjes bedenkt en verse kruiden in het bos gaat plukken en daarmee haar avondeten bereid, al dansend en zingend door het huis. Zoiets

Grapjas.

Wat maakt het uit dat een ander het drukker heeft? Niet iedereen is hetzelfde... Iedereen heeft andere grenzen.

KimRosenberg85 schreef:Ik zie dan zo'n ontspannen huisvrouw voor me, die fijn de hele dag met haar kinderen bezig is, een beetje bij de speeltuin rondhangt, knutselwerkjes maakt, gekke liedjes bedenkt en verse kruiden in het bos gaat plukken en daarmee haar avondeten bereid, al dansend en zingend door het huis. Zoiets

Wat een realistisch beeld, vooral die kruiden uit het bos zijn echt treffend.

Urban Naked schreef:

KimRosenberg85 schreef:@Susan: Het lijkt me gewoon zo heerlijk als je alles los kunt laten en je 100% op je kind kunt richten, dat je dat jezelf toestaat zeg maar. Ik doe altijd 100 en 1 dingen door elkaar heen i.p.v. me te focussen op één ding. Nooit gedacht dat ik dit zou zeggen trouwens, maar sinds een jaartje ofzo, verlang ik ineens naar heel andere dingen dan voorheen.

Ik reageer even op deze: mijn grootste stress komt dus juist voort uit het feit dat ik me niet 100% kan richten op m'n kind, en ook niet op m'n werk, en niet op m'n huishouden, en niet op m'n sociale leven, en niet op m'n relatie. Ik heb op werkelijk elk vlak het gevoel dat ik er achter aan hobbel, niet genoeg kan doen naar mijn wens. Dat had ik niet toen ik nog geen kind had. Superleuk, een kind, maar dat het rust brengt, mwah.

Jeetje, dan doe je echt wat verkeerd. Jij zit niet de hele dag sereen te breien op de rand van de zandbak terwijl je bloedje van een kind rustig zandtaartjes bakt, om daarna fluitend een 3 gangen menu in elkaar te draaien in je toch al brandschone keuken omdat je die op je gemakt gesopt hebt terwijl je wondertje z'n middagdutje van 3 uur deed, nadat je natuurlijk de ochtend op een sound of music achtige manier hebt doorgebracht met het zingen van liedjes terwijl je stralende koter in z'n handjes klapt? Waarna je je natuurlijk opfrist voor je man, leuk jurkje aantrekt, je blozende baby een gezond zelfgekookt maaltje geeft (kleertjes blijven uiteraard schoon), waarna je hem rustig in zijn hemelbedje legt, samen met je man, die net thuis is, en samen nog een blik op je meteen tevreden rustig slapende kroost werpt, de kaarsjes aansteekt, een goed gesprek hebt, elkaar verliefd in de ogen staart. Waarna je man zijn koffie drinkt, jij zijn pantoffels haalt, en de afwas neurient doet.... voor je verder gaat aan je borduurwerkje, totdat je man moe wordt en je romantische en liefdevolle seks hebt, en tevreden in slaap valt? Niet voordat hij je uiteraard heeft verteld wat een geweldige moeder en huisvrouw je bent...?

Artemis schreef:Jeetje, dan doe je echt wat verkeerd. Jij zit niet de hele dag sereen te breien op de rand van de zandbak terwijl je bloedje van een kind rustig zandtaartjes bakt, om daarna fluitend een 3 gangen menu in elkaar te draaien in je toch al brandschone keuken omdat je die op je gemakt gesopt hebt terwijl je wondertje z'n middagdutje van 3 uur deed, nadat je natuurlijk de ochtend op een sound of music achtige manier hebt doorgebracht met het zingen van liedjes terwijl je stralende koter in z'n handjes klapt? Waarna je je natuurlijk opfrist voor je man, leuk jurkje aantrekt, je blozende baby een gezond zelfgekookt maaltje geeft (kleertjes blijven uiteraard schoon), waarna je hem rustig in zijn hemelbedje legt, samen met je man, die net thuis is, en samen nog een blik op je meteen tevreden rustig slapende kroost werpt, de kaarsjes aansteekt, een goed gesprek hebt, elkaar verliefd in de ogen staart. Waarna je man zijn koffie drinkt, jij zijn pantoffels haalt, en de afwas neurient doet.... voor je verder gaat aan je borduurwerkje, totdat je man moe wordt en je romantische en liefdevolle seks hebt, en tevreden in slaap valt? Niet voordat hij je uiteraard heeft verteld wat een geweldige moeder en huisvrouw je bent...?

Ik heb me de hele middag rot gezocht naar kaneel in het bos, dus daar had ik allemaal geen tijd voor.