Teleurstelling in sociale contacten

Mijn afgelopen jaar stond en staat in het teken van werkloos raken en geen baan kunnen vinden en hard op zoek zijn. Hier komt ook bij kijken dat je redelijk veel tijd hebt maar weinig geld voor leuke dingen terwijl die behoefte er heel erg is. Ik voel mijzelf dus de laatste tijd in een neerwaartse spiraal zakken, voel mij vaak passief, somber en lusteloos.

Wat mij erg tegen is gevallen is het contact met vrienden en kennissen. Ik heb het idee dat ik constant maar achter iedereen aanhobbel. Ze hebben geen tijd, maken loze beloftes, of alles moet van mijn kant komen, ze vragen niet hoe het écht gaat. Nou ben ik nooit echt iemand geweest met veel vriendinnen of vriendengroepen ofzo, maar ik merk dat ik de afgelopen tien jaar al het gevoel heb dat altijd alle initiatief van mij af moet komen. En zeker nu ik minder goed in mijn vel zit merk ik dat ik hier best boos en verdrietig om ben.

Nou weet ik dat je niet altijd weet wat er bij anderen speelt, dat zij ook niet altijd weten wat er in mij omgaat of dat ze niet weten hoe erg het mij dwars zit. Ik sprak ook met een psycholoog hierover en zij zei ook dat het grootste probleem vaak is dat mensen van alles verwachten maar dit nooit uitspreken. Daar zit ook wel wat in. En naar sommige mensen toe heb ik het ook wel uitgesproken dat ik vind dat we elkaar zo weinig spreken (en dan verandert er niks, want drukdrukdruk). Maar ergens denk ik, mag je dan helemaal niets verwachten van vriendschap, of als je een keer een leuk contact hebt opgedaan? Ben ik dan zelf zo sociaal dat ik altijd voor mensen klaarsta en juist doorvraag of langsga als het even niet goed met iemand gaat?

Ik zou zo graag eens gemist willen worden, ook eens uitgenodigd worden op een feestje, dat mensen aan je denken als ze ergens zijn en jij bent er niet. Spontaan een bakkie doen, weet ik veel. Mensen hebben geen tijd maar je hoort wel wat ze allemaal met andere mensen doen. Of ze zeggen: ik kan niet want ik ben met vrienden. Wat ben ik dan, denk ik dan?

Ik probeer ook wel gewoon erop uit te gaan, als niemand mee wil dat ik dan toch ergens naartoe ga wat ik graag wilde zien (vondelparktheater bijv of een evenement in de buurt). Maar ik merk dat ik dan alleen maar stikjaloers wordt van mensen die gezellig met meerderen zijn. De "hee jij ook hier"s zijn dan niet te tellen.
Het voelt alsof ik leef als een zestigjarige. Ik kan mij niet heugen dat ik een weekend niét thuis op de bank zat.

Pff ik moest dit even kwijt. Ik ben benieuwd hoe anderen dit ervaren.

(niet quoten)

Ik herken heel veel van je verhaal. Ik ben ook werkloos, en dat geeft gewoon een eenzaam gevoel. Want ik heb nu niet het dagelijks contact met collega's of studiegenoten, heb ook geen afleiding van leuk werk, maar ben heel veel alleen en ben bezig met stomme dingen (zoals sollicitatiebrieven schrijven). Dat je het gevoel hebt dat het bij vriendschappen vaak van jouw kant moet komen herken ik ook.

Wat mij wel helpt mbt vrienden, zijn twee dingen. Ten eerste, stel je verwachtingen bij. Het hoort denk ik gewoon een beetje bij deze samenleving dat mensen heel vluchtig zijn en je snel vergeten, vooral als zij zelf wel een leuke baan hebben en een eigen vriendenkring. Zo werkt het gewoon bij mensen, maar dat moet je niet persoonlijk nemen. Sterker nog, ik merk dat er best veel mensen zijn die precies hetzelfde probleem hebben en teleurgesteld zijn in hun vrienden. Soms moet je gewoon zelf veel moeite doen om leuke contacten te hebben. Dat is soms k u t, maar het is niet anders.

Ten tweede, vertel eerlijk wat je voelt. Ik heb zelf wel eens de neiging gehad boos te worden op vrienden die teleurstellen, of te klagen dat ze zo weinig tijd hebben. Maar het beste werkt het nog om gewoon te vertellen dat je je rot voelt en dat je daarom iets meer behoefte hebt aan vriendschap. Er zijn mensen die daar wel degelijk zich wat van aantrekken. En misschien dat ze het ook weer vergeten en je alsnog zelf initiatief moet nemen, maar dat is punt 1 .

En verder kun je misschien proberen wat leuks te doen met je tijd. Kun je bijvoorbeeld een dag per week vrijwilligerswerk doen? Dan kom je onder de mensen en voel je je nuttig, en ben je tenminste niet alleen maar bezig met solliciteren.

Dat het in deze tijd vluchtig is dat klopt denk ik idd wel... al lijkt het alsof de hele wereld op leukere feestjes en terrasjes zit met mensen dan ik omdat ik dat ook zie gebeuren. Maar idd vul ik dat misschien teveel in

Ik wil ook weer niet met een soort zelfmedelijden wel reacties oproepen. Zo van: ik heb jullie nu nodig en daarna mag je weer gaan haha. Ik wil wel wat blijvends opbouwen met mensen. En dat hoeft echt niet altijd heel close te zijn want de ene vriendschap is de andere niet natuurlijk.

Ik zou het eigenlijk niet eens erg vinden als vrienden zouden zeggen dat ze geen tijd hebben, maar dan wel uit zichzelf, en ook laten weten dat ze dat erg vinden dat het er even niet van komt, want dat hoor ik dan weer niet.

Beetje warrige reply van mij merk ik :p

Het klinkt een beetje alsof je je te afhankelijk opstelt van je vrienden, omdat je nu veel tijd hebt. 

Ik weet niet of ik ernaast zit, maar ik lees tussen de regels door nogal wat zelfmedelijden. Je zou het ook positief kunnen zien, jij kunt lekker de hele dag in de zon zitten en al is de reden niet zo leuk, je kunt er maar beter van genieten! Juist in de zomer hoeven uitstapjes niet veel te kosten. Alleen al in het park liggen met een mooi boek en een boterham kan ontspannen zijn.

Ik probeer ook wel te genieten. Maar het is niet zo leuk als het lijkt hoor. Er zijn mensen die zeggen: nou je zult wel lekker blij zijn met je vrije tijd, of: lekker lange vakantie. Nou kwader kun je mij niet krijgen, ik zou zo met ze ruilen. Als ik iets voor mijzelf doe dan spookt er altijd een schuldgevoel door mijn hoofd of ik niet weer vacatures had moeten gaan zoeken oid.

En ik probeer mij juist niet te afhankelijk op te stellen, ik probeer juist niet te vaak aan ze te vragen wanneer we weer gaan afspreken en het spontaan te laten gebeuren. Maar dat werkt dus niet.

Ja, ik begrijp het wel. Je zit toch niet helemaal lekker, vakantie hebben is iets totaal anders dan werkloos zijn. Toch zou ik proberen het jezelf wat meer te gunnen. Niemand heeft er iets aan wanneer jij je de hele tijd somber en schuldig zit te voelen en je vindt er ook niet eerder een baan mee. 

Misschien kun je leuk vrijwilligerswerk zoeken, zodat je het gevoel hebt nuttig bezig te zijn en ook wat meer onder de mensen komt? Wie weet zelfs iets in je eigen vakgebied? Mijn ervaring is dat vrijwilligerswerk altijd heel positief op je C.V. staat, het laat zien dat je ook in deze crisistijd bereid bent om je handen uit de mouwen te steken.

Daar heb je gelijk in . Gelukkig gaat genieten in de zomer een klein beetje makkelijker. Maar het voelt soms zo verplicht zo van: en nu moet je genieten.

Ik doe wel wat vrijwilligerswerk in de vorm van schrijven. Echt vast vrijwilligerswerk mag ook niet zomaar van uitkeringsinstantie want dat zien ze als tijd dat je niet kan solliciteren  

nijntje4 schreef:Ik probeer ook wel te genieten. Maar het is niet zo leuk als het lijkt hoor. Er zijn mensen die zeggen: nou je zult wel lekker blij zijn met je vrije tijd, of: lekker lange vakantie. Nou kwader kun je mij niet krijgen, ik zou zo met ze ruilen. Als ik iets voor mijzelf doe dan spookt er altijd een schuldgevoel door mijn hoofd of ik niet weer vacatures had moeten gaan zoeken oid.

Vind ik ook herkenbaar. In het begin vond ik het wel fijn om even niks te doen te hebben; ik had namelijk een lange tijd heel hard gewerkt. Maar na een paar maanden is de lol er wel vanaf. Ik verlang echt terug naar de tijd waarin ik nog heel weinig vrije tijd had en niet altijd toe kwam een leuke dingen.
Toch moet je uitkijken dat je jezelf niet nog verder de put in praat. Het is moeilijk, het is een rottijd, maar het hoeft niet alleen maar rottig te zijn. Je mag best wat tijd vrij nemen van solliciteren en leuke dingen ondernemen.

Wat vrijwilligerswerk betreft: ik weet niet wat voor uitkering je hebt en zo, maar weet je zeker dat ze vrijwilligerswerk niet zouden toestaan? Ik ken namelijk iemand die door het UWV juist werd aangeraden om een dag in de week vrijwilligerswerk te doen. Want dat vrijwilligerswerk dat hij doet geeft hem uiteindelijk meer kansen op het werk dat hij zoekt, dus daar is het UWV alleen maar blij mee. Er is natuurlijk wel een regel dat je een bepaald aantal sollicitaties per week moet verrichten, maar daarbij zit vrijwilligerswerk niet in de weg.

Ik herken erg veel in je verhaal, zit zelf in een soortgelijke situatie.
Ik had 6 goede vriendinnen die ik al bijna 15 jaar kende. In die vriendschap kwam eigenlijk alles grotendeels van mijn kant; Ik nam het initiatiefd om af te spreken, als er iemand jarig was regelde ik de cadeaus namens de groep, ik regelde de babyshowers,vrijgezellenuitjes en ik stuurde een kaartje als ik wist dat iemand het moeilijk had, of bi jeen bijzondere gebeurtenis ofzo.
Ik was dan ook vaak teleurgesteld dat ik niks (weinig) terug kreeg van mijn vriendinnen. Als ik geen initiatief nam kon het zo zijn dat we elkaar weken niet zagen.

Toen mijn relatie eind december met een hoop gedoe uit ging, raakte ik flink in de put, en ik had mijn vriendinnen hard nodig om uit deze put te klimmen, en voor de nodige afleiding. Maar helaas, ze waren er niet.
Geen kaartje, berichtje, uitnodiging om even wat leuks te gaan doen, helemaal niks.

Dit heeft mij erg teleurgesteld, en omdat ik merkte dat het me steeds hoger ging zitten heb ik besloten mijn gevoel uit te spreken.
Helaas viel dit niet in goede aarde, van de 6 vriendinnen is er nog 1 die ik heel af en toe zie en spreek, de rest heeft me laten vallen... (ook door andere oorzaken die in mijn gesprek met hun aan de orde kwamen).

Ook ik heb het gevoel dat ik het leven van een bejaarde leef. Ik doe niks, kom de deur niet uit.Wandelen met de hond is een uitje voor me geworden. Voorheen zou ik met dit weer lekker op een terras zitten, nu hang ik de hele dag alleen in de tuin. Ook ik ben vorig jaar mijn baan kwijt geraakt waardoor ik nu weer een opleiding volg en echt geen geld heb om mezelf iets leuks te gunnen, of een leuke hobby te zoeken.

Het heeft flink  pijn gedaan, en af en toe nog, maar ik heb hierdoor wel beseft dat ik beter verdien dan deze vriendinnen. Ik denk dat ik een goede vriendin ben, en vind dat ik ook zulke betrokken vriendinnen terug verdien. Ik ben klaar met vriendschappen die geheel van 1 kant komen, daar heb ik al veel te veel energie in gestoken de afgelopen jaren.

Is het een idee om via hier naar een gezellige meeting te gaan? Misschien is er hier op het forum iemand die in de buurt woont?
Probeer je open te stellen voor nieuwe vriendschappen, en afspreken hoeft geen geld te kosten.

Zo heb ik besloten een eigen meeting te organiseren waar nu al iets van 10 meiden komen. Ik vind het best spannend, maar het zou toch leuk zijn als ik er leuke contacten aan over houd!
Mocht je in de buurt wonen dan ben je natuurlijk van harte welkom:)

Ik herken het deels wel, ik heb in de buurt niet veel vriendinnen en waar ik vandaan kom zitten er nog een paar maar ik ben eigenlijk altijd wel diegene die het initiatief moet nemen om af te spreken. Ik ben nu op zoek naar nieuwe mensen in mijn omgeving waar ik eens spontaan iets leuks mee kan doen. Want als ik wil afspreken met huidige vriendinnen dan kan het soms pas 6 weken later . Ik weet niet waar je woont Nijntje? Maar anders wil ik wel eens met je afspreken hoor!

JD: de ene persoon is nu eenmaal meer attent dan de andere. Ik hou er zelf niet van wanneer vriendinnen me teveel claimen en al waardeer ik het wel wanneer iemand veel moeite doet mbt feestjes/kaartjes/uitjes organiseren etc. ik verwacht het van niemand en wil ook niet dat mensen teveel van mij verwachten. Zelf vind ik het belangrijker om mijn vrienden eens in de maand te zien, dan dat iemand iedere week wil afspreken en teleurgesteld is wanneer dit niet gebeurt. Dat voelt al snel benauwend voor mij.

Ik denk dat de oplossing 'm zit in niet zulke hoge verwachtingen te hebben. Iedereen is anders en de ene vriendin bel je het liefst elke dag en met een ander is het heerlijk om eens in de zoveel tijd flink bij te praten, maar wanneer een vriendin snel teleurstelling laat blijken trek ik me liever wat terug. Ik heb een druk leven, met werk, een kind,  een man + twee families + hobby's + nogal wat vrienden, dus ik heb gewoon niet altijd alle tijd om attent te zijn. Al sta ik voor mijn drie aller- allerbeste vriendinnen altijd klaar wanneer er iets aan de hand is.

@JD Ik las jouw verhaal onlangs al hier idd. Veel herkenning! En idd zijn ze dat dan niet waard. Ik waardeer ook enorm de vriendschap die ik wel heb en het zit hem ook niet in aantallen maar toch voelt mijn sociale kring vrij beperkt. Zo'n meeting is wel leuk idd! Ik woon in Flevoland, dus dat is niet in de buurt gok ik. Wel leuk dat je mij uitnodigt!

@Loura Dat is het idd vaak he dat het spontane er een beetje uit gaat. Dan wil je in het weekend, of dezelfde avond iets doen en dan lukt dat niet. Ik woon in Flevoland, is dat in de buurt?

@ED Wat de een als claimen ervaart is voor de ander totaal niet zo dus dat is een beetje aftasten denk ik. Je geeft zelf ook aan dat je voor je allerbeste vrienden het ook anders doet.

Ik denk ook als ik leuke mensen ontmoet die ik weleens vaker zou willen zien dat ik voor hen er niet altijd meer "bij pas" omdat ze zelf al veel vrienden hebben en tijd tekort komen.

Ik voel mij aangesproken. Ik heb je ooit aangegeven best contact met je te willen en ik heb daarbij juist aangegeven dat het van jouw kant moet komen. De reden was/is dat ik naast mijn sport en werk echt weinig tijd over heb. De tijd die ik dan heb besteed ik dan eerder aan mijn partner en 'echte' vrienden en mijn teamgenoten, dan aan iemand die ik niet echt ken. Als een nieuw iemand dan contact met mij wil, dan zal diegene daar actie in moeten ondernemen. zelf ben ik daar dan niet actief in, of vergeet ik het gewoon.
Als ik dan na een hele tijd (en ik ga nu niet weer welles nietes doen, ik schrijf dit vanuit mijn beleving) niks hoor en als eerste de vraag krijg hoe het mij is nav een topic hier, dan spring ik niet meteen een gat in de lucht om uitgebreid een verhaal te vertellen. Je zou er dan iets van jezelf bij kunnen vertellen en het wat luchtiger kunnen laten om contact op te bouwen ipv zo direct te vragen. Dat denk ik in elk geval.

Nee Nijntje dat is niet echt in de buurt! Ik woon in Amsterdam

loura schreef:Nee Nijntje dat is niet echt in de buurt! Ik woon in Amsterdam

Daar is Nijntje zo!

Eh, ik weet niet zo goed waarom je je nu aangesproken voelt Jip83. Dit is een onderwerp wat mij al heel lang bezig houdt en waar ik ook al heel lang mee worstel. Ik heb het over vriendschappen die bij mij al heel lang spelen en het lijkt mij niet dat ik het dan over jou heb.

Dat ik vroeg hoe het met je ging dat was puur belangstellend, dan ga ik toch niet juist over mijzelf praten? Nu heb ik het gevoel dat het nooit goed is.

By the way: je geeft nu aan dat het sowieso van mij moet komen, dat is toch ook niet echt een basis voor een vriendschap? Het klinkt nu alsof het een enorm aanbod is dat iemand zelf met jou contact mag zoeken.
Verder ga ik deze discussie niet hier voeren, zou niet weten waarom.

loura schreef:Nee Nijntje dat is niet echt in de buurt! Ik woon in Amsterdam

Dat vind ik best in de buurt hoor!

Zo bedoel ik het niet hoor. Je leest het nu heel negatief. Ik probeer aan te geven, omdat jezelf ook aangeeft toch (of ik lees het heel verkeerd, dat kan ook) nieuwe contacten te willen, dat het mij bijvoorbeeld afschrikt om meteen heel uitgebreid aan jou te 'moeten' vertellen hoe slecht of goed het met mij gaat, terwijl ik denk dat als het wat luchtiger was ik anders gereageerd heb.

En nee, ik vind het geen enorm aanbod. Ik geef gewoon aan hoe het bij mij zit. Een constatering dat ik er momenteel gewoonweg niet aan denk om nieuwe contacten te onderhouden.

Ok dan had ik dat even verkeerd begrepen. In mijn ogen vond ik het juist gek ineens over een ander onderwerp te beginnen terwijl je een serieus topic post. Op het forum praat je er ook over dus vandaar.

Ik vind het gewoon vervelend als al het negatieve bij mij wordt gelegd nu terwijl ik vond dat je je net wel heel snel aangesproken voelde.

nijntje4 schreef:Ok dan had ik dat even verkeerd begrepen. In mijn ogen vond ik het juist gek ineens over een ander onderwerp te beginnen terwijl je een serieus topic post. Op het forum praat je er ook over dus vandaar.

Ik vind het gewoon vervelend als al het negatieve bij mij wordt gelegd nu terwijl ik vond dat je je net wel heel snel aangesproken voelde.

Nou, dat ben ik wel met jou eens Nijntje. Het is toch juist lullig om over koetjes en kalfjes te beginnen terwijl je weet wat er bij de ander speelt. En Jip, ik vind het toch wel erg raar dat je ook zo zegt ´nou, ik heb aangegeven best contact met je te willen´ alsof het een me-ga grote dienst is die je bewijst. Nou.. poeh poeh.

Vriendschap komt van twee kanten. Niet omdat je toevallig je grootmoedige pet op had die dag.

Helemaal eens met Caro! Een vriendschap is toch geen gunst!

Ik ben het inderdaad ook eens met Caro.

Ow ik dacht dat het nog best een stukje reizen was Nijntje!

Nah Jip, heel raar dat jij het verhaal van Nijntje zo naar je toetrekt ('nee ik speel geen welles nietes'). Hoe ik dit lees ging het allerminst over jou, en misschien dat ze juist wel behoefte heeft aan nieuwe contacten die ook ruimte voor nieuwe vriendschappen in hun leven hebben. Als jij al aangeeft dat niet te hebben zou ik ook niet heel happig zijn om daar op in te gaan als ik in haar schoenen stond.

Ik herken je verhaal ook wel. Op dit moment speelt het bij mij niet maar ik heb ook tijden gehad dat ik weinig afspraken had, me alleen probeerde te vermaken maar me daardoor nog eenzamer ging voelen. Dan ging ik bijvoorbeeld met een boek in het park liggen maar kon me echt niet concentreren, en lette alleen maar op hoe gezellig de rest van de mensen het had. Heel stom, maar je kunt dat niet zomaar uitzetten. 

Kun je geen andere, tijdelijke daginvulling vinden zoals vrijwilligerswerk?

Ik zou dit bijna getypt kunnen hebben!

 
Denk dat het deels ook mijn onzekerheid is hoor.. Maar zoals jij het omschrijft voel ik het soms ook. Niet bij alle vriendinnen, bij sommige niet of minder. Maar er zijn er bij die nu al niet eens meer vragen of bijvoorbeeld sollicitaties heb lopen. Na een tijd verwaterd dat gewoon. Maarja, soms denk ik ook: wat voor mij normaal is, is voor een ander misschien niet. Vaak komt initiatief vanuit mij, en misschien weten die mensen dat ook wel. Zo van: oh, zij laat toch wel wat horen... Ik weet niet.

Nogal een onsamenhangend bericht zie ik:razz: 

Anyway, ik begrijp je helemaal!

En ik heb ook gemerkt dat het uitspreken niet echt helpt. Want iedereen is nou eenmaal zo druk enz...

Vind het ook een hele rare reactie van Jip. Sowieso om je aangesproken te voelen terwijl het hier een algemeen verhaal betreft en ook dat dat je insteek is voor een nieuw contact, dat het van de ander uit moet gaan. En als er dan een vraag komt vanuit de ander is het weer niet goed omdat het luchtiger had moeten zijn  . Heel apart.