Overvloed aan sociale 'verplichtingen'...

De laatste weken voel ik me zeer gestressed, door een overvloed aan sociale 'verplichtingen'. Natuurlijk zijn het geen echte verplichtingen en zou ik ook nee kunnen zeggen, maar dat vind ik erg moeilijk. Als vrienden jarig zijn wil ik daar toch wel bij zijn, als het Koninginnedag of Bevrijdingsdag is wil ik dat ook niet zomaar aan me voorbij laten gaan en ook mijn (schoon) familie wil ik met enige regelmaat zien.

Alleen het is zo véél allemaal! Wij hebben een grote vriendenkring en dan ook nog ouders die gescheiden zijn, waardoor we eigenlijk dubbel zoveel familie hebben, grootouders leven nog aan weerskanten, er worden kinderen geboren, ik loop babyshowers af, kraamvisites, mensen die gaan trouwen, vrijgezellenfeesten, verjaardagen, verhuizingen: housewarmings, etc. etc. Allemaal leuk en aardig, maar ik heb het gevoel dat ik soms uit elkaar knal....

In combinatie met mijn werk en andere activiteiten, die vaak flexibel zijn en door elkaar heen lopen voel ik me heel gestressed, zelfs op een dag dat ik mezelf vrij gun... Nu krijg ik net een smsje van de zoveelste verjaardag deze maand en ik kan wel janken Het lijkt misschien makkelijk: gewoon niet gaan, maar ik heb toch het idee dat ik aandacht moet hebben voor mijn (schoon) familie, omdat ik anders faal. Maar ik moet ook mijn werk goed en op tijd doen, plus nog mijn andere werk/hobby uitvoeren. Overal wordt van alles verwacht en soms lijkt het wel alsof ik alleen maar aan het falen ben, op alle terreinen...

Hoe lossen jullie dit soort situaties op?

Soms gewoon niet gaan. Je kunt gewoon niet altijd overal zijn en moet dat ook niet willen.

Misschien kan je bij verjaardagen opsplitsen. Dat je man eens alleen gaat en jij een avond voor jezelf hebt als je daar behoefte aan hebt.

Ik heb er niet zo veel last van. Ga in principe naar alle verjaardagen en babies, maar als het me teveel wordt zeg ik zonder schuldgevoel iets af.

In zo'n geval toch prioriteiten stellen. Je eigen rust is ook heel wat waard.

Ik ben eigenlijk heel blij dat ik niet zo'n gigantisch sociaal leven heb, omdat ik daardoor ook veel tijd voor mezelf heb. Dat heb ik gewoon nodig. M'n vriendinnen zie ik misschien maar eens in 't half jaar, maar dat vind ik prima. Familie zie ik vaker maar dat vind ik ook wel belangrijk.

Ik heb nu vakantie en dan ga ik een prioriteitenlijstje maken. Ik maak eerst een lijst van hoe veel tijd in nu per week kwijt ben aan activiteiten, incl. dingen als slapen en eten. Vervolgens bekijk ik wat ik te veel aandacht geef en wat niet en ga ik een nieuw lijstje maken. Een lijstje met hoe ik het WIL, niet hoe het MOET. Dat geeft mij rust.

Tja hoe los je dat op, toch echt gewoon niet gaan. En alleen de dingen doen die je echt leuk vindt.

Vakantie nemen! Dat heb ik nu gedaan, ben nu op de helft van mijn 2 weken. Doe gewoon relaxed de dingen die ik al een tijdje wilde doen, maar niet aan toekwam. Vooral veel relaxen in mijn eentje. Komende weken lijken best druk te worden, maar nu al heb ik het gevoel daar goed tegenaan te kunnen omdat ik nu tijd heb om uit te rusten en alles op een rijtje te zetten.

Ik ben net terug van vakantie, maar dat heeft de spanning alleen maar groter gemaakt. Werk heeft zich opgestapeld en mijn vakantie was geen ontspannen vakantie waarvan ik uitgerust terugkwam, maar juist een verre reis, die veel inspanning heeft gekost. Eigenlijk kan ik me het moment dat ik voor het laatst écht ontspande niet eens meer herinneren. Ik ga wel op vakantie, maar dat zijn altijd hectische tripjes, waar ik niet uitrust... Op de momenten dat ik gedwongen werd uit te rusten, lukt dat mij niet eens! Daar word ik alleen maar onrustiger van... Ik ben ook vaak misselijk en heb voortdurend een zenuwachtig gevoel... De boel de boel laten kan op het moment écht niet...

Je kiest er toch zelf voor om nooit op relaxvakantie te gaan, maar altijd verre reizen te willen maken? Blijkbaar vind jij dat goed voor je ontwikkeling, maar dit is dan de keerzijde. Het is en blijft een keuze. Hetzelfde geldt voor die sociale verplichtingen. Nooit iets willen missen is ook een keuze.

Het is niet alleen dat ik niks wil missen, meer ook dat ik geen mensen wil kwetsen door bijvoorbeeld niet op hun verjaardag/feestje te komen. En ja, het is een keuze natuurlijk, zo'n reis... maar als ik dus op relax vakantie ga, dan lukt het mij nooit te relaxen. Alleen maar op een strandstoel liggen, ik krijg al de kriebels wanneer ik eraan denk!

Die verre actieve reis is toch jouw eigen keuze.. En je familie- en vriendenkring aflopen is ook jouw keuze. Dus jij kunt dus ook de keuze maken om iets niet te doen. Blijf dan toch een keer thuis op bevrijdingsdag, zeg zo nu en dan eens vrienden af, als het goede vrienden zijn begrijpen ze het heus wel.

Ga eens een avond lekker in bad, of kruip in je joggingbroek op de bank en ga lekker series kijken. Misschien voelt het in het begin wat geforceerd, maar dat kan ook wennen, net als al die zgn. verplichtingen.

Je hoeft tijdens een relaxvakantie natuurlijk niet alleen op een strandstoel te liggen, dat begrijp je denk ik zelf ook wel. Er is ook nog wel een tussenweg. Je kunt ook een vakantie kiezen naar een bestemming die iets luxer is dan je gewend bent, waar alles wat makkelijker bereikbaar is, waar mogelijkheden zijn om af en toe een dag(deel) bij het zwembad of aan het strand te zitten en waar je ook andere dingen kunt doen, zoals de natuur verkennen, steden bezoeken of wat je allemaal wil doen. Het is niet dat er niks zit tussen verre reizen maken en de hele dag op je reet in de zon hangen.

Verder vraag ik me af of je mensen echt kwetst door niet te komen. Ja, misschien heel close familie en vrienden, maar er zijn toch ook wel vrienden die iets verder van je af staan, zouden die het dan echt zo'n ramp vinden als je een keer verstek laat gaan? Ik kan me sowieso nooit zo goed inleven in volwassen mensen die hun eigen verjaardag zo belangrijk vinden, maar al helemaal niet in mensen die gekwetst zijn als iemand een keer niet komt. En als je op dagen als Bevrijdingsdag of Koninginnedag besluit om (een deel van de) dag thuis te blijven dan lijkt het mij dat je helemaal niemand kwetst.

Ik kies heel bewust de belangrijke momenten eruit en de momenten waarop ik veel mensen tegelijk kan zien, zo ga ik dus wel naar vrijgezellenfeestjes, bruiloften, housewarming en dat soort dingen en zeg ik dan simpele verjaardagen af, of bel of het uitkomt dat ik een andere keer kom als ik toch in de buurt ben zodat ik meerdere dingen kan combineren. Zeker omdat onze familie en een deel van onze vrienden op twee uur reizen van ons vandaan wonen. Onze vrienden hebben ook al vaak aangegeven dat ze het heel waardevol vinden dat wij er bij de belangrijke momenten elke keer zijn en ik krijg eigenlijk alleen maar begripvolle reacties als ik een verjaardag af zeg en gewoon uitleg dat ik het simpelweg te druk heb/ de reistijd te veel wordt.

Qua vakanties gaan wij soms wel op relaxt vakantie maar wij zijn meer van de stedentrips e.d. en over het algemeen komen wij daar ook niet uitgerust van terug. Dit jaar kiezen wij er bewust voor om 3 weken vakantie op te nemen, eerst een halve week thuis te zijn, dan twee weken op vakantie en vervolgens week een halve week thuis te hebben om bij te komen en weer op te laden om weer aan het werk te gaan. Dus niet doodmoe op vakantie te gaan en ook niet de dag na de vakantie met jettlag en al weer aan het werk te moeten.

Wat dat betreft is het echt allemaal keuzes maken en toch ook voor jezelf kiezen, je kan nou eenmaal niet alles en overal bij zijn.

Ik heb het idee dat je het jezelf moeilijk maakt. Je 'moet' overal heen. Negeer dat gevoel een keer, ga niet en kijk hoe dat voelt?

Ik denk dat jij daar zwaarder aan tilt dat mensen dat als verwachting zien dat je overal heen gaat, dan dat mensen dat daadwerkelijk denken. Dat zit meer in je eigen karakter/onzekerheid, denk ik.

Dat van die vermoeidheid van vakantie terugkomen herken ik wel, dat had ik na Tanzania ook. Ik was doodop, veel vermoeider dan toen ik weg ging. Maar ook dat is een eigen keuze inderdaad.

Misschien kan je proberen dingen te combineren. Als je naar een verjaardag gaat, zijn daar misschien ook andere vriendinnen die je dan even kunt spreken, dan hoef je niet weer apart met die mensen af te spreken.

Open een gegeven moment zou ik toch echt zeggen en dit is de grens en nu doe ik gewoon even een (paar) dag(en) even helemaal niks! Dan ga je toch op een moment dat het jouw uit komt naar een verjaardag/afspraak etc. ?

Ja, jullie hebben gelijk: ik haal het mezelf allemaal op de hals... Het probleem is denk ik dat niks meer écht ontspannen is. Zoals gisteren, een normaal mens geniet van Bevrijdingsdag, mooi weer, fijne muziek, biertje erbij, een paar vrienden om je heen, maar voor mij voelt alles als teveel. Zelfs de dingen die een normaal mens in zijn vrije tijd doet om lekker te relaxen, dat voelt voor mij als een opgave.

Het enige dat me echt ontspant is thuis zijn, het liefst alleen, niemand die me stoort en dan gewoon wat in de tuin zitten, een boek/tijdschrift lezen, een beetje in een pan roeren, wat onkruid uit de tuin trekken, etc. Alleen ik gún het mezelf gewoon niet. Dan denk ik: ik ben net terug van vakantie, ik moét nog zoveel dingen doen, loop al achter, op mijn werk, duizenden dingen die eigenlijk tegelijkertijd moeten gebeuren, dan kan ik toch niet in de túin gaan zitten?

Het aller- allerliefste zou ik gewoon alles opzeggen, uit mijn handen laten vallen, een kind baren en de rest van mijn leven een beetje knutselen/tuinieren/koken/frutselen, maar dat kan natuurlijk helemaal niet, als vrijgevochten hoogopgeleide vrouw...

Dus ook jouw leven is niet zo perfect als je doet voorkomen of is dit een poging om het respect op dit forum een beetje terug te krijgen?

KimRosenberg85 schreef:

Het aller- allerliefste zou ik gewoon alles opzeggen, uit mijn handen laten vallen, een kind baren en de rest van mijn leven een beetje knutselen/tuinieren/koken/frutselen, maar dat kan natuurlijk helemaal niet, als vrijgevochten hoogopgeleide vrouw...

Dan moet je dat beeld denk ik beetje los laten. Dat hoeft natuurlijk helemaal niet.

Je wordt echt niet direct een huismoeke door af en toe in de tuin te frutten en een heerlijke pastasaus te koken. Ik haal ook immens veel plezier uit die kleine huiselijke dingetjes en soms heb ik juist enorm de behoefte om even mezelf kwijt te raken in de city buzz, dus dan ga ik in de drukte van de stad een kop koffie drinken in m'n eentje ofzo. Zo ontspan ik. En dat kost dan echt maar een uurtje of een halve dag. Jij had het laatst over sporten in half uurtje, da's ook ideale manier om even in je eentje te ontspannen.

Ik kan je zeggen: ELK mens heeft ontspanning nodig. Wat dat voor vorm is, moet je gewoon zelf achter komen.

Ik zou ook wel willen dat sociale dingen ontspannend voor me zouden zijn, maar nee, het kost me alleen maar energie.
Maar doordat ik overspannen ben geweest en mezelf kwijt ben geweest, weet ik des te meer dat ik gewoon écht mezelf op de eerste plaats zet in dit soort dingen. Pas dáárna komt het sociale element weer in beeld.

Maar bovenstaande terzijde, ik herken je gevoel, voel mij ook wel eens zo.
Wat ik dan doe is de boel gewoon lekker de boel laten. Soms heb je dat gewoon nodig, ook als hoogopgeleide vrouw kun je niet continue alle ballen hoog houden.

Marin schreef: Jij had het laatst over sporten in half uurtje, da's ook ideale manier om even in je eentje te ontspannen.

Maar als dat voor Kim haar gevoel ook 'moet' dan is het nog weinig ontspannend.

Rush schreef:

Marin schreef: Jij had het laatst over sporten in half uurtje, da's ook ideale manier om even in je eentje te ontspannen.

Maar als dat voor Kim haar gevoel ook 'moet' dan is het nog weinig ontspannend.

Dat is waar. Hoewel ik zelf sporten ook wel zie als een 'moetje' maar het tegelijkertijd echt heerlijk ontspannend vind. Niet eens zozeer omdat ik fysiek bezig ben, maar omdat dat het enige moment is waarbij m'n hersenen echt doelloos niks hoeven te doen, de enige keer dat m'n hersenen eens 'uit' staan Heerlijk gevoel is dat!

En zeker nu de zon schijnt met hardlopen, is het extra ontspannend, ook al is het een 'moetje'.

Dat zal voor iedereen idd verschillend zijn. Wanneer ik sport staan mijn hersenen niet op standje "uit", helaas niet.
Het enige moment wanneer ik dat heb, is wanneer ik op de motor zit.

@Kim: Wat vind je echt leuk, waarbij ontspan je wel?

xxjojootjexx schreef:Dat zal voor iedereen idd verschillend zijn. Wanneer ik sport staan mijn hersenen niet op standje "uit", helaas niet.
Het enige moment wanneer ik dat heb, is wanneer ik op de motor zit.

Ja dat kan ik me ook voorstellen, dat dat voor jou ontspannen werkt.

Lijkt mij niks, ik gilde 't laatst al uit toen ik op de scooter zat hahaha.

Volgens mij krijg ik van heel veel dingen geen energie, maar heb ik gewoon geleerd dat dit zo is, en dus maar voor waar aangenomen. Ik krijg geen energie van sociale dingen, zoals met vrienden afspreken. Hoe lief en leuk ik iemand ook vindt, het kóst mij altijd energie... En ook dingen als: de sauna, naar een pretpark, festival, concert, naar de bioscoop (met anderen), reizen, eigenlijk alle plekken waar ik veel input krijg, kostten mij allemaal energie... Al kan ik af en toe wel leuk op een activiteit terugkijken en daar van genieten.

Wat me dan wel ontspant? Eigenlijk vooral om gewoon thuis te zijn en wat te fröbelen... maar dat vind ik voor mezelf eigenlijk niet acceptabel.