Date-topic 2

Oh dat weet ik ook wel hoor Butterfly, ik neem die jongens ook niets kwalijk. Maar ik vind het wel raar dat ik blijkbaar niet iemand ben om op verliefd te worden.. En daar word ik zo nu en dan onzeker van.

Overigens mis ik 90% van de tijd geen man in mijn leven en ik ben er ook niet erg mee bezig. Heb al anderhalf jaar niet gedate, omdat ik zelf ook niet zoek.. Maar het lijkt me vrij normaal dat je af en toe om je heen kijkt en je afvraagt waarom er niemand gek wordt op jou. Helemaal als er letterlijk nog nooit iemand verliefd op je is geweest..

Ik kan eigenlijk niets met je 'advies'..

Ik denk ook eigenlijk voor 90% dat ik geen man nodig heb, dat weet ik wel zeker. Antibes is net als ik vrij op zich zelf en heel zelfstandig, en dat kunnen we goed. Ook al veel 'in ons eentje' meegemaakt zeg maar, en ons daar uiteindelijk wel uit gered. Ik zou op zich helemaal geen relatie hoeven. Maar ik wil gewoon verder met m'n leven. Ik wil het echte volwassen leven beginnen, ik wil dolgraag kinderen, en ik wil best wel wat meer settelen (uiteraard op m'n eigen excentrieke manier). En dat is eerlijk gezegd veel meer de reden dat ik een relatie zou willen, dan wat voor andere reden ook. Dat kan raar klinken, maar als het aan mij zou liggen zou ik voor altijd wel vrijgezel (willen) blijven. Maar ik wil gewoon dolgraag kinderen,en ik wil geen single mom worden.
En nou ja, verliefd zijn is natuurlijk ook heel leuk, maar op zich heb ik daar niet eens zo'n behoefte aan.

Ik heb ook nog nooit een (serieuze) relatie gehad, nog niet van een paar maanden. Dus als mijn leven/geluk/eigenwaarde van mannen afhankelijk was, dan had ik wél al jarenlang een aardig probleem..

Ik mis het ook niet eens heel erg en kan ook best nog paar jaar single blijven, maar IK ben gewoon nieuwsgierig. Ik wil een wederzijdse verliefdheid meemaken..

Dan heb ik het verkeerd begrepen antibes, wederzijdse verliefdeheid is wel iets wat iedereen wordt gegund natuurlijk! Als je al zo zelfstandig bent dan heb je ook niks aan mijn advies ja Maar je hebt dus ook van die meiden die alles ervan af laten hangen.. Kom je wel veel nieuwe mensen tegen? (vraag ik me gewoon af ) Want ik merk aan mezelf dat het er ook heel erg aan ligt hoe erg ik me 'blootstel' aan nieuwe verschillende mensen

Vind je het eigenlijk niet lastig dan Marin? Dat je voor het gezinnetje graag een relatie zou willen, klinkt toch een beetje als een compromis als je graag zelfstandig wilt zijn. Die dingen zullen natuurlijk wel op zekere hoogte nog samen kunnen gaan maar kinderen lijken me echt ene hoop tijd kosten.

Antibes schreef:maar IK ben gewoon nieuwsgierig. Ik wil een wederzijdse verliefdheid meemaken..

Ja dat heb ik afgelopen jaren voor 't eerst meegemaakt, en dat is wel echt heel gaaf hoor. Dat overtreft echt al je verwachtingen. Ik wist niet dat ik zo kon zijn, en vond het met name heel erg leuk om te zien hoe IK in een relatie ben.

Haha, maakt niet uit, wil ook niet ondankbaar klinken ofzo. Maar het sloot gewoon 100% niet bij me aan.. Mijn probleem is dat ik op mijn 21e aan een bachelor ben begonnen. Leer wel jongens kennen, maar die zijn meestal minstens 2 jaar jonger en ik ben juist eerder volwassen voor mijn leeftijd, dus matcht meestal niet écht.. Sowieso meer meiden die ik leer kennen via studie/vereniging..

ButterflyEffect schreef:
Vind je het eigenlijk niet lastig dan Marin? Dat je voor het gezinnetje graag een relatie zou willen, klinkt toch een beetje als een compromis als je graag zelfstandig wilt zijn. Die dingen zullen natuurlijk wel op zekere hoogte nog samen kunnen gaan maar kinderen lijken me echt ene hoop tijd kosten.

Ik ben er van overtuigd dat je binnen een goede relatie ook genoeg individualiteit hebt en de moeglijkheid je als individu te blijven ontwikkelen. Daarbij zou ik geen relatie aan kunnen gaan met iemand die mij niet daarin snapt. Dat zei mijn ex ook altijd, die vond mij 'wonderfully weird' en daar ben ik trots op. Dat is wie ik ben, en zo wil ik ook zijn binnen een relatie.
En ja kinderen kosten een hoop tijd, maar geven je natuurlijk ook heel veel. Ik denk dat ik best een goede draai daarin zou kunnen vinden, mijzelf blijven en settelen. (Houdt dus o.a. ook in dat ik kinderen mee zou nemen op reis, maar ook af en toe best alleen weg zou gaan, zie discussie in het topic van Gloria).

Maar ik vind het wel lastig ja, dat wat ik eigenlijk 'wil', nog zo ver weg is. Daar gaan nog zo veel stappen aan te pas van te voren. Daarom denk ik dat ik nu toch een beetje aan het daten ben geslagen, want als ik gewoon op de bank blijf zitten in m'n eentje, heb ik het ook echt prima naar m'n zin en dan ben ik echt gelukkig in m'n eentje, maar kom ik niet verder in m'n leven. Dan ben ik nu gelukkig, maar moet ik daarna alsnog dat hele proces doorlopen, dus waarom niet nu?

(betekent overigens niet dat ik voor de eerste de beste vent ga hoor, ik wil wel echte liefde vinden natuurlijk).

Antibes, ik heb precies hetzelfde als jij. Ik ben altijd goed om een avondje mee te zoenen of om een tijd(je) mee te scharrelen, maar meer wordt het meestal niet. Bij mn ex-date van een half jaar geleden, die ik écht leuk vond, had ik eigenlijk voor t eerst het gevoel dat het wel eens iets kon worden. Hij vond mij ook leuk en ik heb héél even kunnen ruiken aan dat gevoel van die wederzijdse 'verliefdheid' (voor zover het dat was), maar uiteindelijk liep het tóch weer op niks uit. Blegh. Intussen ben ik na al die jaren ook zó zelfstandig geworden, dat een vent wel van goeden huize moet komen als ik ermee in zee wil gaan. Het moet wel een aanvulling zijn op mijn leven, want ik kan prima alleen zijn en vermaak me als single ook goed.

Ik heb het ook twee keer gehad dat ik met een jongen een paar keer op date was geweest, hij kapte het af omdat ie geen relatie wilde en vervolgens een paar weken later met zijn nieuwe vriendin door de stad wandelt..

Maar nu is er toch iemand net zo verliefd op mij als ik op hem!

Eigenlijk snap ik dat ook niet zo.. Je kunt toch gewoon zeggen sorry, ik vind je erg leuk, maar ik ben toch niet verliefd op je en ik denk ook niet dat dat nog komt.

Ik zou dat een stuk meer waarderen dan weer een redenloze-afwijzing.. Want "ik ben niet toe aan een relatie" is voor mij echt geen reden, want dat komt altijd neer op "ik ben niet toe aan een relatie MET JOU"..

Lady4 schreef:Hmm, ik geloof dat ik in de war ben met iemand anders.. Daar waar we het van de week over hadden.

Ik ga zondag eten met mijn date! Hij zei dat hij een leuk restaurant zou bedenken. Dat vind ik zo leuk, een man die het allemaal wel regelt. Dat ben ik dus echt niet gewend.

*En nu ga ik slapen, want ik kom net uit de kroeg rollen. Zeer gezellige, onverwachtte avond! (is dat met dubbel 't'?)*

Nee, met één t!

Fijn om de reacties van iedereen te lezen.
Ook ik ben heel erg zelfstandig en ben het gewend om alleen te zijn. Het is inderdaad erg jammer dat ik er onzeker van word.
Het valt me zo op dat ik veel mensen ken die van de ene in de andere relatie rollen, terwijl ik denk: hallo, nu is het een keer mijn beurt hoor!
Ik denk ook dat ik nog nooit een wederzijdse verliefdheid heb meegemaakt, wat ik erg jammer vind. Nu ik erover nadenk weet ik niet eens of ik zelf wel écht verliefd ben geweest.
Ach, ik ben gewoon een ramp met relaties. Gelukkig gaat het op andere vlakken nu wel goed!

Ook ik heb nu al een paar keer gehad dat een man/jongen zei nog niet klaar te zijn voor een (nieuwe) relatie, terwijl hij een paar weken later een vriendin heeft.
Vraag me dan af wat er niet leuk is aan mij.

Op andere punten in mijn leven gaat het prima hoor: leuke baan, een eigen huisje, ga veel op reis. Kan me ook prima redden in mijn eentje, maar gewoon weer eens lekker verliefd worden en dat die persoon dan ook nog eens verliefd is op mij, ja dat zou ik best wel weer eens willen.

Goh, ik dacht echt dat ik uniek was, maar er zijn veel meer meiden die dit hebben.
Meestal bekijk ik het positief. Dan denk ik dat er vast wel een reden is dat ik nog steeds single ben, en dat het geluk heus voor mij is weggelegd.

Valt inderdaad ook wel op dat we allemaal vrij zelfstandige (en de meeste ook reislustige) meiden zijn. Maar dat is echt wat ik zeg, dat meen ik echt: Als ik 'niets zou doen', op het gebied van dating (en dan bedoel ik niet alleen online, maar gewoon in 't algemeen), zou ik over 5 jaar nog single zijn en happy waarschijnlijk. Maar ik wil gewoon verder met m'n leven opbouwen, heb toch wel beetje het idee dat m'n leven vast zit nu.

Maar wie weet wat de toekomst brengt

Bij mij is het trouwens meer de omgeving die er mee zit dat ik nog single ben, krijg ik het idee. Mensen snappen niet (of willen niet snappen) dat ik het in mijn eentje ook wel allemaal red.

Oh ja dat is zo irritant Lacey! Bij mij weten ze intussen niet beter
Alhoewel ik nu al weer op kan zien tegen het familie weekend met de oudere neven en nichten. Ze vragen niets, maar ik zit er op te wachten tot ze 't wel doen, volgens mij durven ze gewoon niet

Misschien zijn we wel té zelfstandig en stralen we dat uit ofzo...

Ik weet het niet, er is toch IETS denk ik.

Hier gelukkig zero pressure vanuit vrienden/familie!

Haha Marin!

Ik had laatst een middag met al mijn neven en nichten en op mijn twee jongste nichtjes na, ben ik de enige die nog single is. Mij vroegen ze dus wel of ik alweer eens een vriend heb.

Oh ik denk zeker dat ik wat uitstraal. Krijg soms weleens te horen dat ik rigide overkom.
Maar ja, heb gewoon geen ervaring! Is allemaal zo nieuw.
Hier trouwens ook geen druk vanuit de familie. Eigenlijk ook niet van vrienden. Zij willen alleen maar dat ik gelukkig word.

Het is ook geen druk die mijn omgeving oplegt hoor. Het is gewoon meer dat ze het sneu voor me vinden dat ik nog single ben.

_Lacey_ schreef:Het is ook geen druk die mijn omgeving oplegt hoor. Het is gewoon meer dat ze het sneu voor me vinden dat ik nog single ben.

En dat is precies zo jammer. Dat is nergens voor nodig. Tuurlijk is een relatie leuk en willen we dat wel. Maar we zijn niet zielig ofzo.

Tenminste, ik niet, en ik geloof jullie ook niet.

Wel ben ik wel eens bang nooit meer zo'n liefde te vinden als m'n ex. Nou was dat natuurlijk wel een bijzondere situatie, maar die liefde was zo diep. Hij had het ook nog nooit meegemaakt. Dus soms denk ik 'jeetje wat als me dat nooit meer overkomt'. Maar ja aan de andere kant mag ik dan blijf zijn dat ik het iig gekend heb.

_Lacey_ schreef:Bij mij is het trouwens meer de omgeving die er mee zit dat ik nog single ben, krijg ik het idee. Mensen snappen niet (of willen niet snappen) dat ik het in mijn eentje ook wel allemaal red.

Herkenbaar! Telkens die vraag weer; Heb je nou een vriend? Sommige snappen niet dat het niet erg is om single te zijn. Al zou ik wel weer verliefd willen worden en kriebels willen haha.

Ik zat net op uitzending gemist Babyboom te kijken.
Daarin zit een vrouw van 37 die een alleenstaande moeder wordt.
Zouden jullie dat overwegen op zo'n leeftijd?
Ikzelf vind het het overwegen wel waard eigenlijk. In ieder geval is de optie er als ik het zou willen.