Wat riep jij tijdens je bevalling?

Bij de eerste niet zoveel. Een paar keer AU! hooguit.

Bij de tweede heb ik van alles gezegd, maar wat me het meest is bijgebleven was dat ik zei: ik wil dit niet meer! Ik ga naar huis! En dat mijn man toen moest lachen en ik heel kwaad werd!

RYW schreef:Ik moet dan ook een beetje denken aan de Gelukkige Huisvrouw. Daar was ook zo'n soort gesprek, dat ging ongeveer zo: 'kom je lekker klaar schatje?' 'nee lul, ik heb een wee!' of woorden van gelijke strekking

hahaha die vind ik echt leuk!

Haha, oh men! Ik wil méér verhalen ben nu ook benieuwd naar die van Susan!

Tegen de vader van mijn dochter dat hij zijn mond moest houden omdat hij zei dat ik moest gaan zitten toen ik een wee had.

Tegen de gyneacoloog dat ze me moest helpen omdat ik het niet meer uithield en dat ik flauw ging vallen en toen ze zei dat dat niet het geval was zei ik 'echt hoor, ik ga NU flauwvallen' en alsnog gebeurde het niet. Heb ook nog een paar keer sorry gezegd omdat ik vruchtwater verloor en toen krijg ik ook te horen 'mevrouw, u bent aan het bevallen, u hoeft echt geen sorry te zeggen hoor'.

Parisienne schreef:Ik heb niet heel veel geroepen. Heb wel gehuild, puur uit angst en van de pijn denk ik. Heb alleen een aantal dingen als: "Ik kan dit niet!", "Ik kan niet meer!" en "Het doet zo'n pijn!" geroepen. Bij mij is het redelijk normaal gebleven volgens mij. Heb na afloop alleen mijn verontschuldigingen aangeboden voor het feit dat ik huilde.. dat was natuurlijk nergens voor nodig maar schaamde me toch, haha!

Hier echt precies hetzelfde!

Door de combinatie uitputting en een pethidineprik zakte ik tijdens de eerste bevalling tussen de weeën steeds weg in een soort slaap, om vervolgens wakker te schrikken en nog half in dromenland te zijn, waardoor ik allerlei heel vage dingen heb geroepen, onder meer:

(tegen mijn moeder): 'Waar hebben jullie die geldkist eigenlijk verstopt?'
'We zijn naar de chocoladefabriek geweest.'
'We hebben de foto's aan de beeldpolitie gegeven.'
'Ik heb papa echt wel zien lopen in zijn paarse maillot.'

Een uitspraak van mijn vader, bij de tweede bevalling. Het was ongeveer vijf uur in de middag, hij was net gearriveerd omdat hij tijdens de bevalling voor Ezra zou zorgen. De verloskundige kwam even langs om te kijken of ik al ontsluiting had en hoe ver ik al was. Toen ze vertrokken was vroeg hij: 'Ja, mag ik misschien ook even weten wat de plannen zijn? Er komt nog iemand langs van Marktplaats, ik moet even weten of ik die af moet bellen of niet.'
Ik sprong echt uit mijn vel toen, en mijn vader had zoiets van 'nou nou, rustig een beetje'.

Hahaha, wat leuk om te lezen!

Hahahaha, Susan, geweldig!

Ik was eigenlijk heel stil en heb niet zoveel geroepen. Op een gegeven moment wel tegen me vriend gezegd dat "als het te lang duurt wil ik wel naar het ziekenhuis voor pijnstilling" en later tijdens het persen "dat brand"
En ook wel een keer gevraagd waarom we ook al weer kinderen wouden.

Whahahaha ik lig echt werkelijk dubbel nu.. Mijn vriend vraagt zich af wat er zo grappig is..

Ik heb ik weet niet hoevaak g*dverdomme gezegd. Verder kan ik me herinneren dat ik tegen de vk zei dat ik mezelf een mietje vond haha.

Susan!

Ik heb geroepen toen de persweeen begonnnen help me nou help me nou, waarop de vk zei ja daar zijn we mee bezig.
En toen het koppie dr bijna uitkwam heb ik geroepen dat past niet haha

Toen de vk me aanwijzingen gaf waar ik liever geen gehoor aan wilde geven (want ik had al zo'n pijn), zei ze dat ik gewoon goed moest luisteren en dat alles goed zou komen. Toen heb ik gezegd: "ja, hoe moet ik dat nou weten, ik heb helemaal geen verstand van bevallen ". En toen ze zei dat het echt steeds verder op aan het schieten was heb ik ook nog gezegd: "nou, daar merk ik anders helemaal niks van, ze zit er anders nog steeds in!" Achteraf moet ik best om mezelf lachen, op dat moment uiteraard totaal niet

Ow.. Whahahah, wat heb ik hier zitten lachen.. Heerlijk al die verhalen!

Ik heb niet veel gezegd tijdens mijn bevalling. Was volledig in trance, had ook een weeënstorm en het enige wat ik elke keer in mijn hoofd aan het meezeggen was, was: Ennnn 1,2,3,4,5 Ennnnn 1 2 3 4 5.. In zelfde tempo als treintje liggen puffen.
En gegild... Ik heb zo gegild... Ik was ook totaal verlamd, heb alleen maar op bed gelegen, op mijn zij en dat was eigenlijk al teveel. Ik trok het echt niet, op dat soort moment heb ik zooo gegild en gehuild. Ik voelde me ook echt een klein kind. Wilde het liefst wegkruipen bij mijn moeder.. dat gevoel...

Ow ja, en ik heb de verpleegkundige uitgescholden, maar dat was terecht Er was een stagiaire bij en voordat ik mocht persen wilde ze eerst mijn blaas legen met een katheter. De stagiaire pakte enthousiast de katheter en ik dacht nog- owwwkee. Nou ja, ze zal wel weten wat ze doet... Totdat de verloskundige uitleg ging geven hoe en wat ze moest doen en waar ze op moest letten... Toen riep ik: "* naam verloskundige* doen!!!" Die antwoordde: ja, maar ze kan het wel...! En liet haar doorgaan. Ik nog een keer: "*naam verloskundige* doen!!!!!" Kreeg vervolgens hetzelfde antwoord. En toen heb ik geheel in paniek geroepen: GVD, LUISTEREN! *naam verloskundige* DOEN! Whahahahah.. Maar goed, dat was ook echt niet netjes van mijn vk.

Vind ik ook niet zo netjes, ik vind dat als je duidelijk laat merken dat je wil dat de verloskundige het doet, ze daar gewoon de eerste keer naar moeten luisteren.

Bij mij liep er ook een co-assistente mee de eerste keer, waardoor ik elke keer twee keer getoucheerd moest worden. Op het moment zelf was ik na tig uur weeën en een nacht geen slaap niet zo helder om nee te zeggen toen ze vroegen of zij mee mocht lopen, maar er stond wel op mijn zwangerschapskaart dat ik erg moeilijk te toucheren was, ik vind achteraf dat ze daar beter bij na hadden moeten denken.

Doe mij toch maar een keizersnee...

Ohja...toen ze T. aant wegen en nakijken waren en de gyn me aant hechten was heb ik haar gevraagd of mn vriend haar ook om een steekje meer had gevraagd! Dit was hij al vanaf het begin van mn zwangerschap tegen zn vrienden aant verkondigen dat hij dat zou doen. De gyn antwoorde dat hij dat maar niet moest proberen en dat hij daar anders zelf maar even moest komen liggen.

Mn vriend was op dat moment trouwens in het kamertje naast de verloskamer waar ze T aant checken waren dus hij heeft hier niks van mee gekregen. Ik heb t hem achteraf wel verteld toen hij beweerde dat hij het gevraagd had haha.

Valt bij mij volgens mij wel mee. Inderdaad wel geregeld van o het doet zo zeer en ik wil niet meer.
Wel mocht ik bij de 2e voorzichtig meepersen zodat ze het laatste randje weg kon masseren. Dus ik tegen mijn man pak jij het fototoestel. Hij ja ja zo rustig aan. vk pak hem toch maar. Nou de vk had haar handschoenen amper aan of hij was er al.

Haha, leuk om te lezen dit!!

Ik heb praktisch niets gezegd. Was ook aardig van de wereld door een pethidine-injectie!

Toen alles 'achter de rug' was, heb ik tegen de VK en VP gezegd: "Sorry dat ik zo stil was, normaal ben ik een stuk gezelliger hoor! " Hier moesten ze wel om lachen!

Teddyaapje schreef:Ohja...toen ze T. aant wegen en nakijken waren en de gyn me aant hechten was heb ik haar gevraagd of mn vriend haar ook om een steekje meer had gevraagd! Dit was hij al vanaf het begin van mn zwangerschap tegen zn vrienden aant verkondigen dat hij dat zou doen.

Ik had het eerlijk gezegd een behoorlijke afknapper gevonden als mijn man dat soort opmerkingen had gemaakt tegen vrienden of tegen wie dan ook. Vind dat echt zo'n flauwe platvloerse clichégrap.

Ik heb geen pijnbestrijding gehad, was van mezelf al high genoeg. Ik was tussen de weeën door compleet van de wereld en vertelde steeds maar weer hoe fijn ik me voelde en dat ik wel zo een tukje kon doen (een verpleegster die even kwam kijken vroeg me of ik soms een pethedineprik had gekregen ). Voor de rest was ik erg in mezelf gekeerd. Heb alleen even een beste schreeuw gegeven toen ze de pomp gingen gebruiken, oh my wat deed dat zeer! En op het moment dat het hoofdje stond heb ik gezegd dat dit eigenlijk best wel zeer deed. Toen ze me uiteindelijk gingen hechten heb ik nog gezegd "Oh, nu krijg ik dus een ritsluiting van onderen?!" Mijn man ging overigens bijna van zijn stokje tijdens het "pompgebruik" dus lag ik met persweeën naast hem "Schat, weet je zeker dat het goed met je gaat?"

Ja, leuk al die verhalen!

Susan schreef:

Teddyaapje schreef:Ohja...toen ze T. aant wegen en nakijken waren en de gyn me aant hechten was heb ik haar gevraagd of mn vriend haar ook om een steekje meer had gevraagd! Dit was hij al vanaf het begin van mn zwangerschap tegen zn vrienden aant verkondigen dat hij dat zou doen.

Ik had het eerlijk gezegd een behoorlijke afknapper gevonden als mijn man dat soort opmerkingen had gemaakt tegen vrienden of tegen wie dan ook. Vind dat echt zo'n flauwe platvloerse clichégrap.

Dat zou ik ook een behoorlijke afknapper vinden als mijn man dat zou vragen.

Ik bedenk me trouwens net dat ik tijdens het zetten van de catheter bij S.enna echt ontzettend heb gevloekt, wat deed dat zeer zeg achteraf zat hij dus ook verkeerd en had ik ruim een week een urineweg infectie. Ik heb daarna wel 10 keer mijn excuus aangeboden want ik schaamde me echt dat ik daarbij zo had gevloekt.

Ik was heel stil, maar ik hing op een gegeven moment met armen en hoofd op een kast tijdens weeënstorm en toen was volgens mijn man in het wilde weg om me heen aan het slaan (toen had hij door dat ik echt veel pijn had ) Daarna kreeg ik een ruggeprik en was ik eventjes redelijk aanspreekbaar, totdat ik persdrang kreeg bij 8 cm... Verloskundige/vriendin was er bij en als mijn man zei dat ik moest zuchten dan kreeg hij een val-toch-dood blik en als die vriendin het zei dan ging ik meteen netjes puffen

En toen ze 5 minuten na de bevalling vroeg hoe J. ging heten was het enige wat ik tussen het snikken door kon uitbrengen "dat weet ik even niet meer hoor"