Verlatingsangst, hoe mee omgaan?

Probleem nr zoveel hier in huis....

Dochter heeft tegenwoordig gigantische verlatingsangst. Waarschijnlijk ook opgelopen door de psz.
Ik weet niet hoe ik hier mee om moet gaan...

Voor m'n verlof ging ze 2 dagen in de week naar m'n schoonmoeder. Op m'n 3e werkdag was man met haar thuis.
Tijdens mijn verlof was het de bedoeling dat ze 1 dag naar schoonmoeder zou gaan. Dat ging eventjes goed. Tot ze dus naar de psz ging.... Ze wordt hysterisch als man of ik er niet zijn. Ik krijg haar met geen mogelijkheid met m'n schoonmoeder mee. Het lukte m'n man vorige week zelfs niet om haar in de auto te krijgen. Ze schreeuwt, huilt, verstijfd als een plank, onmogelijk om haar jas en schoenen aan te krijgen, laat staan om haar in de autostoel te zetten.

Afscheid nemen van man als hij moet gaan werken is ook een drama. Iedere ochtend staat ze minstens een half uur hysterisch te huilen als hij weg is.

Vandaag wilde m'n schoonouders haar mee nemen naar de dierentuin. Hartstikke leuk, zou je zeggen. Maar ik kreeg haar met geen mogelijkheid mee.

Wat moet ik hier nou mee??? Ik weet het echt niet. Ik vind dit gedrag echt heel erg extreem.

Ik maak me ook veel zorgen om de bevalling. Het is de bedoeling dat ik thuis ga bevallen, maar wat moet er met dochter? Ze kan hier echt niet blijven. Ze wordt tegenwoordig 's nachts ook tig keer wakker, dus ik heb niet de illusie dat ze er doorheen slaapt.
Dit levert me momenteel zo ontzettend veel stress op....

jeetje wat vervelend dat jullie meisje zo verdraaid is de laatste tijd. Ik heb geen ervaring, dus waarschijnlijk geen advies, maar wil je wel even een knuffel geven.

Wat ik me wel af vraag: zou ze doordat jullie naar naar de PSZ hebben gebracht, het gevoel hebben gekregen dat jullie haar niet meer willen, en dat haar broertje haar gaat vervangen? Of kan zoiets niet? Misschien toch nog benadrukken hoeveel jullie van haar houden, en dat ze altijd bij jullie zal blijven? En dat ze nadat ze bij opa en oma is geweest, gewoon weer thuis komt?

Ik lees even mee.

Van erg sociale baby is Louise nu verandert in een angstige plak-aan-mamadreumes.

Wat moeilijk . Heel naar voor jullie en voor jullie dochter dat zij het nu zo moeilijk heeft. Ik zou in ieder geval heel duidelijk aan haar uitleggen wat jullie gaan doen als je (even) weggaat en vooral heel nadrukkelijk zeggen dat je weer terug komt.
En is het een mogelijkheid dat iemand bij jullie in huis komt voor jullie dochter als je gaat bevallen.

Vanuit je dochter gezien begrijp ik wel dat ze zo hysterisch blijft doen als ze merkt dat het effect heeft. Is het echt fysiek onmogelijk om haar mee te krijgen (snap ik wel met een grote buik) of is het meer dat je het zielig vindt? (snap ik ook)

Jade, ik denk dat het inderdaad wel zo'n beetje klopt wat je zegt. Dat ik haar achter heb gelaten op de psz terwijl ze zo overstuur was, dat heeft gigantisch veel indruk op haar gemaakt.
Tot afgelopen vrijdag had ze ook nog eens gigantische huilbuien waarbij ze onbereikbaar was, gelukkig zijn die buien niet meer geweest.

Liadan, ja dat proberen we inderdaad uit te leggen. Dinsdag is ze heel even met schoonmoeder meegewerkt op de fiets. Dat was echt een mijlpaal dat dat lukte. Na anderhalf uur wilde ze weer naar huis, dus toen heeft m'n schoonmoeder haar weer thuis gebracht.
Iemand hier laten komen tijdens de bevalling zal niet werken. Als ze 's nachts wakker wordt dan wil ze alleen m'n man. Zelfs van mij moet ze niks weten, ze stuurt me dan resoluut weg.... Dus ik ben erg bang day ze m'n man gaat "opeisen" tijdens de bevalling. Dat kan echt niet, ik heb hem echt heel hard zelf nodig. Ze zal dus echt weg moeten... Ik maak me daar echt vreselijk veel zorgen om.

Slakje, moeilijk hè...

Filoria, het is fysiek echt onmogelijk om haar mee te nemen. Niet alleen voor mij hoor, zelfs m'n man lukt het niet, zo heftig is het.
Vorige week heeft hij 's ochtends vroeg een uur lang geprobeerd om haar schoenen en jas aan te krijgen en mee te nemen. Maar het was echt onmogelijk, hij was echt aan het worstelen met haar.
En dat eerste wat je zegt, daar zit ik zelf ook mee. Waar ligt de grens? Ik weet het echt niet...

Dan snap ik inderdaad dat ze ergens moet gaan logeren. Heeft ze al wel eens ergens anders geslapen?
Misschien kan je haar ook voorbereiden op wat er gaat gebeuren als de bevalling begint. Dat ze dan met opa/oma (?) mee zal moeten gaan omdat de babydokter komt voor jou omdat de baby dan geboren gaat worden. Misschien samen met haar alvast een koffertje inpakken met spulletjes die ze mee mag nemen als ze opgehaald wordt.

En misschien kan je schoonmoeder voor nu bij jullie in huis komen om dingen met jullie dochter te doen, heb jij toch ook even rust.

Liadan, het weekend voordat ze voor het eerst naar de psz ging heeft ze voor het eerst bij m'n schoonouders geslapen. Dat ging echt super goed! Ze sliep de hele nacht door (dat deed ze thuis ook al heel lang, maar sinds de psz doet ze dat niet meer). De ellende is op alle vlakken echt begonnen sinds ze naar die psz ging.
We praten er inderdaad wel over. Samen met haar een koffertje inpakken is een goed idee, dat gaan we doen! Overigens is dat praten wel erg moeilijk hoor. Het enige wat ze zegt is "nee", "wil ik niet", en woorden van gelijke strekking.

Afgelopen maandag is m'n moeder hier geweest en dinsdag m'n schoonmoeder. Zo had ik inderdaad ook even rust en kon ik boven gaan slapen. En dan kan ze even wennen aan het samen zijn met hun. Maar eigenlijk is het bizar toch? Ze gaat al ruim een jaar met super veel plezier naar m'n schoonmoeder, hoe is het toch mogelijk dat ze dat nu niet meer wilt?

Mijn zoontje heeft hier last van sinds hij 3 maanden op een kinderdagverblijf heeft gezeten. Hij is daar nu vanaf maar huilt nogsteeds als ik hem nu naar de psz breng bijvoorbeeld. Ik vind het heel vervelend voor hem maar hij moet gewoon. Als ik hem iedere keer zijn zin ga geven als hij niet wil dan raakt het eind zoek ben ik bang. Het is wel zo dat hij binnen een paar minuten als hij bij ons weg is gewoon weer vrolijk is.

Maar Tania, het gaat hier jammer genoeg echt veel verder dan alleen even huilen...

Dat doe je vast wel, maar lees ik volgens mij niet...
Maar je bereid haar wel op tijd voor zeg maar? Door al te vertellen waar ze die dag heen gaat (schoonouders) en hoe ze haar dan ophalen en dat ze dan haar jas aan moet enzo.
Dat helpt hier sowieso en niet pas op het moment zelf ineens alles willen.

Tja ik probeer mee te denken... wat lastig lijkt me dit zeg en slopend ook zo vlak voor je bevalling

Wat ontzettend lastig zeg. Hier helaas ook herkenbaar door mijn verlof. Ik ben R er nu op aan het voorbereiden dat ik bijna weer moet gaan werken maar meneer ziet dat nog niet zo zitten. Ik heb hem overigens wel nu iedere keer naar de opvang gebracht, de eerste keren een groot drama maar ik weet ook, als juf zijnde, dat wanneer mama eenmaal uit beeld is het altijd wel goed komt met de kinderen en het verdriet.

Ik betrek hem ook veel in dingen en blijf herhalen dat ik altijd terug kom en noem dan voorbeelden van wanneer dat het geval was. Maar het is en blijft een enorm mama's kindje..

Ik hou wat dat betreft mijn hart al vast voor over een week wanneer man en ik 2 nachten weg gaan samen.

Gaat ze nu nog naar de psz trouwens?

Pussycat, dat doen we inderdaad ook.
Vanmorgen belde schoonmoeder of ze mee wilde naar de dierentuin. Toen zei ze zelf ook dat ze wilde. Dus toen ik haar aan het aankleden was, hadden we het erover welke dieren ze daar allemaal zal zien. En dat opa gaat rijden en dat ze een tasje mee krijgt enzo. Maar op het moment dat het er echt van gaat komen dan wil ze niet meer. Ik heb haar zelfs geprobeerd te lokken met wat lekkers.
Ja het is echt een ramp nu de baby ieder moment kan komen... Ik zie er zo tegenop...

Tania schreef:Gaat ze nu nog naar de psz trouwens?

Nee, ze is vorige week maandag voor het laatst geweest. Die extreme huilbuien hebben tot vrijdag geduurd, die zijn nu gelukkig over. Jammer genoeg de rest nog niet.

Linda en als je haar dan toch gewoon meegeeft aan oma?

En als ze haar speen mee mag? Vorige keer zei je dat ze daar zo rustig van wordt toch?

Het is wel herkenbaar dat ze op moment A: ''ja'' zegt en op moment B: ''nee''.

Haha toevallig net ook op de psz. Ik zei kom je jasje aan dan gaan we weer naar huis. Dus ze zei ja en ze kwam naar me toe en ineens sloeg ze om en wilde ze niet meer mee.
Na een gesprekje van 5 minuten was ze gelukkig weer blij en wilde ze wel mee, maar pff wat een energie kost dat soms.

Dan neem ik haar ff op schoot en probeer ik uit haar te krijgen wat er in haar hoofd om gaat. In dit geval wilde ze niet meer mee omdat ze het zo leuk vond daar en ze wilde nog spelen en niet naar huis.

Maar ik begrijp dat het bij jullie niet een kwestie van maar 5 of 10 minuten is...
Zou ze na bijvoorbeeld een half uur nog niet meer willen, dus dat opa en oma dan maar even binnen komen en haar mee proberen te praten.

Ik vind het ook lastig, probeer R dus in te betrekken en vraag hem wat er speelt. Maar hij moet uiteindelijk wel gewoon mee met opa en oma of naar de peuterzaal. Misschien heel hard maar anders doorbreek je nooit die cirkel en het is vaak vrijwel zeker dat zodra ze je niet meer zien het allemaal goed is.

Ik hou op de opvang het afscheid ook erg kort, herhaal dat ik hem strakjes kom halen en dan ga ik. Misschien is dat ook een idee wanneer oma haar komt halen, kort afscheid en mee met oma.

Printje, lastig he?! Ik ben benieuwd hoe R. zal reageren op die 2 nachten weg..

Het is hier niet een kwestie van gewoon weg brengen. Haar hele gedrag veranderd extreem als we dat doen.
Op het moment zelf wordt ze echt hysterisch. En als ze later thuis is dan krijgt ze extreme huilbuien die minstens anderhalve uur duren. Ze is dan onbereikbaar, we mogen haar niet aanraken, helemaal niets.

Ik probeer op iedereen te reageren hoor, maar het gaat een beetje snel. In ieder geval bedankt voor het meedenken.

Tania schreef:En als ze haar speen mee mag? Vorige keer zei je dat ze daar zo rustig van wordt toch?

Zelfs die wil ze niet... En dat zegt wat voor haar..

Linda schreef:Printje, lastig he?! Ik ben benieuwd hoe R. zal reageren op die 2 nachten weg..

Het is hier niet een kwestie van gewoon weg brengen. Haar hele gedrag veranderd extreem als we dat doen.
Op het moment zelf wordt ze echt hysterisch. En als ze later thuis is dan krijgt ze extreme huilbuien die minstens anderhalve uur duren. Ze is dan onbereikbaar, we mogen haar niet aanraken, helemaal niets.

Ow ja dat vertelde je idd. Jij kent haar natuurlijk het beste en als het niet werkt bij haar moet je het zeker niet doen. Hier weet ik dat R wel bij trekt als hij eenmaal weg is...maar het logeren...daar ben ik enorm benieuwd naar. Maar het scheelt dat opa en oma hoogstwaarschijnlijk hier komen slapen, dat geeft R denk ik wel veel rust.