Verlatingsangst

Vanmorgen heb ik mijn zoon voor het eerst naar z'n nieuwe school gebracht. En het was een ramp. Wegbrengen is bij hem nooit heel makkelijk geweest en op zijn vorige school ging het ook na maanden pas ietsie beter.
En nu beginnen we dus weer van vooraf aan. En ik trek het echt heel slecht om hem zo te zien. Weet ook niet wat ik anders kan doen. Hij wordt hysterisch zodra ik weg wil en klampt zich met al z'n kracht aan me vast. Een gevecht om hem los te krijgen is dan onoverkomelijk en de juf moet hem vervolgens flink tegen houden zodat hij niet achter me aankomt.
Doordat ik weet hoe hij is zie ik de bui van tevoren natuurlijk al hangen en dat maakt me zenuwachtig maar probeer ik zeker niet te laten merken. Verder zeg ik heel duidelijk dat ik hem één knuffel en kus geef en dan weg ga. Zou zelf nu even niet weten wat ik anders zou kunnen doen. Wie heeft een tip? Want dit is echt verschrikkelijk.

Vervelend is dat hè? Mijn jongste heeft daar erg last van gehad in het begin. Echt tips heb ik niet. Maar ik denk wel dat het vooral een kwestie is van doorzetten en blijven uitleggen, hoe naar en vervelend ook. Bij ons hebben we het langzaam opgebouwd, maar goed, hij was net 2 toen. Na een uurtje haalde ik hem weer op en elke keer werd dat een kwartiertje later. Na 8 weken ging hij een hele ochtend, maar het huilen heeft wel 8 maanden geduurd. De dag hij me voor het eerst uitzwaaide en zomaar ging spelen deden me versteld staan. Toen ik daarna een kus kreeg en hij zei: Dag mama, was ik degene die huilend wegging .

Fijn dat je het rustig op kon bouwen met hem. Dat kan hier niet.

Weet je, ik snap het ook niet zo heel goed... Hij weet toch dat ik hem altijd weer gewoon kom halen en hij is vanaf 4 maanden oud gewoon al door me weggebracht.

En natuurlijk is zo'n eerste dag op een nieuwe school onwijs spannend, maar dat hysterisch gedrag ik weet echt niet hoe ik dat kan verminderen.

Ik snap inderdaad dat rustig wennen en opbouwen geen optie is op de basisschool en dan ook nog eens naar een nieuwe school, nieuwe groep en andere juffen dan hij gewend was. Ik denk dat de hele verandering gewoon een beetje teveel is. Heeft hij wel kennis gemaakt in zijn nieuwe klas voor de vakantie? Ik denk niet dat je dat gedrag kunt verminderen, hoe moeilijk ook. Ik hoop dat hij na een tijdje weet hoe het werkt en dat hij snel nieuwe vriendjes maakt. Voor nu: Veel sterkte! Ik weet hoe lastig het is om een huilend en een aan-je-vast-geplakt kind achter te moeten laten.

Zielig voor L, en voor jou. Ik neem aan dat je er veel over gepraat hebt, dat hij wist waar hij heen ging, hoe het gebouw eruit zou zien en dat hij naar een nieuwe klas ging, dus hij was wel voorbereid. Kun je er met hem over praten, als hij thuis komt bv. dat hij het fijn heeft gehad, of praat hij er niet echt over wat hij denkt/voelt, zover dat kan met zo'n kleintje? Echt blijven uitleggen en duidelijk zijn en dat ook, met juf, volhouden.

Voor de vakantie is hij (eigenlijk wij samen want het was toen al een ramp) naar een wen middag geweest met de nieuwe juf en nieuwe klas. Ik heb hem ook dingen verteld over de nieuwe school enzo maar hij zei er niet veel over dus het leek me niet goed er steeds over te beginnen.
Vanmorgen ging het naar school toe gaan hartstikke leuk, helemaal omdat z'n vriendje ook mee fietste. Later in de klas fluisterde hij dat hij het heel erg eng en spannend vond. Toen zei ik dat zo'n eerste dag ook wel een beetje spannend is, dat vindt iedereen. Maar dat het vast al heel snel gezellig is.

Vanmiddag wilde de juf meteen een gesprekje. Dat vond ik eigenlijk ook wel heel erg fijn. We hebben een plannetje van aanpak gemaakt zodat dit niet een gewenning wordt en het dus elke ochtend zo'n ramp is.
Hij heeft gelukkig een erg lieve juf die het ontzettend goed aanpakt en het is duidelijk te merken dat L. haar ook super leuk vindt.

Mijn zoon is gewoon een jongen met flink karakter en dat vind ik mooi maar dat maakt het in sommige situaties wat lastiger. Hij weet gelukkig heel goed wat hij wil en komt daar ook voor op. Het ontdooien kost even tijd maar hij had vanmiddag al kinderen in de bouwhoek gevraagd of hij mee mocht spelen :-)
Het wegbrengen zal nog een tijdje wat lastig zijn omdat hij alles uit de kast trekt om bij me te kunnen blijven, maar ik weet dat het steeds beter zal gaan zodra ik weg ben, en dat is fijn.

Pippa schreef:Zielig voor L, en voor jou. Ik neem aan dat je er veel over gepraat hebt, dat hij wist waar hij heen ging, hoe het gebouw eruit zou zien en dat hij naar een nieuwe klas ging, dus hij was wel voorbereid. Kun je er met hem over praten, als hij thuis komt bv. dat hij het fijn heeft gehad, of praat hij er niet echt over wat hij denkt/voelt, zover dat kan met zo'n kleintje? Echt blijven uitleggen en duidelijk zijn en dat ook, met juf, volhouden.

Haha ja ook voor mij heb staan janken hoor in de school nadat ik de klas uit was. Kom ik op dat moment een bekende tegen die er ook zo bij stond... Dus even samen laten gaan haha!

Wel heel fijn in ieder geval dat hij de knop wel om weet te zetten en gewoon lekker gaat spelen in de klas, dat moet voor jou al wel een beetje opluchten Fijn dat de juf het serieus neemt, hopelijk wordt het elke dag een beetje minder hoe bang hij is.