Enorme verlatingsangst

Ik zou graag jullie advies willen mbt tot verlatingsangst.

Mijn zoontje is altijd heel makkelijk geweest. Hij bleef bij iedereen slapen en had nooit afscheidsverdriet. Sterker nog hij zwaaide ons uit.
Maar sinds dat zijn papa en ik uit elkaar zijn is het helemaal anders. Hij heeft een tijd lang afscheidsverdriet gehad op het kdv wat nu weer onder controle is.
Maar zodra ik met hem b.v. bij iemand op bezoek ga en ik moet even naar de wc of wat dan ook, dan raakt hij zodanig in paniek ! Ik vertel al van te voren dat ik even naar de wc ga maar hij is zo over de rooie dat hij me vast grijpt en me niet meer los laat mits ik zeg dat ik wel bij hem blijf.
Laatst heb ik hem mee genomen naar de wc (toen was ik bij Alex op bezoek)
Ik weet niet zo goed hoe ik deze angst bij hem weg kan nemen. Ik vertel wel steeds wat gaat gebeuren maar toch raakt hij overstuur.

Over 2 weekjes gaat hij naar het grote groepje op het kdv en ik heb nu zo'n enorme steen in mijn maag. Hij kent die leidsters nog niet en ik moet hem dus dadelijk daar gaan achter laten bij voor hem onbekende !
Ik weet nu al dat hij er heel veel verdriet van gaat hebben !
Maar ook zo als ik oppas nodig heb. Ik probeer steeds erom heen te regelen zodat hij niet naar een oppas hoeft. Maar zondag kom ik er niet onderuit. Hij gaat dan naar mijn nichtje. Bekend persoon voor hem dus ik ben wel heel erg benieuwd hoe dat gaat ! Ik heb alle vertrouwen in haar en weet dat zij hem heel goed kan afleiden. Maar zijn verdriet doet mij zo'n pijn !

Heeft iemand tips hiervoor? Hoe kan ik dit het beste aanpakken om hem die veiligheid weer terug te geven ?

Ik zou jezelf ten eerste niet teveel de schuld er van geven, jezelf of jullie breuk... bijna alle kindjes hebben dit wel een periode en wij zitten er nu ook middenin met onze dochter. Als ik thuis ben kan ik nergens heen nog niet eens plassen zonder dat ze begint te krijsen maar als we ergens anders zijn of als ik er niet ben gaat het vaak wel goed. Minder extreem dan bij jouw zoontje maar ze zijn wel ongeveer even oud dus probeer je niet te druk te maken dat de breuk het veroorzaakt heeft. Dat is natuurlijk wel heftig ook voor jouw zoontje maar anders was hij ws ook wel een keer eenkennig geworden.

Ik denk zelf zoveel mogelijk toegeven aan hem! Inderdaad zoveel mogelijk uitleggen en als hij aan je wil hangen, laat hem dan waar mogelijk. Hij moet ook het vertrouwen krijgen dat jij niet weggaat en dat je weer terugkomt maar ik denk dat het alleen maar averechts werkt als je hem dwingt om zoveel mogelijk zelfstandig te doen (niet dat ik lees dat je dat doet) en ik denk dat hij het vanzelf wel weer zal gaan doen.

hoe oud is jou zoontje?

Hij is nu bijna 2 over 2 weken.

@Arden: het zal gedeeltelijk ook idd een fase zijn. Maar is het daar niet nu te laat voor? Want hij heeft het ook rond de 1 jaar gehad idd maar dat was echt een fase.
Ik geef vrij snel de schuld aan mezelf en de hele situatie omdat zijn verdriet me dan enorm raakt.
Ik dwing hem idd niet alleen proberen te zijn en probeer hem daar mee te nemen waar het gaat. Om hem zo te kunnen kalmeren.
Het zal wel idd een periode zijn en hopelijk is het binnen kort weer over.

in situaties waar het mogelijk is, zou ik 'm meenemen (naar het toilet gaan e.d.) en situaties waarbij hij naar een oppas moet zoveel mogelijk vermijden. Blijkbaar heeft hij nu even weer enorm de behoefte aan de bevestiging dat jij er altijd voor hem bent. Zou hij misschien picto's al snappen? Dat je een pictobord maakt met waar je zoontje is en waar jij bent op het moment dat hij bij de oppas is? Misschien wordt het op die manier wat begrijpelijker dat jij op dat moment 'gewoon' ergens anders bent.

Even kort, maar Laurens gaat ook graag met me mee naar het toilet....

Ga jezelf nou alsjeblieft niet de schuld geven, ieder kindje maakt dit door, en momenteel zit ook L. weer in een fase dat hij moeilijk afscheid kan nemen, vorige week was het zelfs huilen op het kdv....

Als ik jou was, zou ik sowieso niet de schuld aan jezelf gaan geven, om de heel simpele reden dat de situatie niet jouw schuld is .

Het kan goed zijn dat je zoon gewoon weer even in een eenkennigheidsfase zit, D. heeft dat ook meerdere keren gehad. Er is natuurlijk een hoop veranderd, waar hij ook even aan zal moeten wennen. Geef hem gewoon de aandacht die hij nodig heeft, dan doe je alles wat je kunt en dan zul je zien dat het vanzelf weer overgaat.

Stuiterbal schreef:

@Arden: het zal gedeeltelijk ook idd een fase zijn. Maar is het daar niet nu te laat voor? Want hij heeft het ook rond de 1 jaar gehad idd maar dat was echt een fase.
Ik geef vrij snel de schuld aan mezelf en de hele situatie omdat zijn verdriet me dan enorm raakt.
Ik dwing hem idd niet alleen proberen te zijn en probeer hem daar mee te nemen waar het gaat. Om hem zo te kunnen kalmeren.
Het zal wel idd een periode zijn en hopelijk is het binnen kort weer over.

Dit is de eerste keer dat mijn dochter het heeft maar mijn zoontje heeft ook meerdere periodes gehad, die duren soms een week en soms een maand, bij mn dochter duurt ie nu al twee maanden, ruim voordat ik zelf naar de USA ging (waar ze overigens geen last van heeft gehad verder). Ik weet niet of het te laat is daarvoor, anders moet ik me ook zorgen gaan maken

Hahaha Darius..... het is ook gezellig samen op de wc

Bedankt ! Ik kreeg namelijk al van anderen de goed bedoelde adviezen dat ik het hem echt moest leren alleen te laten. En dan maar even laten huilen !
Maar nu heb ik toch meer het idee dat ik het wel prima aanpak. Ik neem hem overal mee naar toe daar waar het kan en hij komt zelden bij een oppas. Nu zondag is de 1e keer op die hele periode dat ik alleenstaande mama ben.

Het is voor hem natuurlijk ook allemaal niet niks en soms zou ik heel graag in zijn hoofdje willen kijken wat daarin om gaat ! Maar misschien moet ik ook niet overal iets achter zoeken. daar ben ik nu zo snel geneigd naar.

Ik denk ook dat het een fase is. Mijn zoon vond het altijd geweldig op het kinderdagverblijf maar de laatste 4 weken is het afscheid nemen echt een drama. Thuis wil hij ook het liefst stijf tegen mij aan zitten op de bank of mee naar de wc. Als we thuis zijn dan laat ik hem gewoon mee gaan. En kijken wat ik doe. Ik herhaal ook vaak wat ik ga doen. Wat hij dan op dat moment doet en dat hij daar rustig mee verder kan gaan want mama komt zo terug. Dat helpt vaak wel een beetje.

Onze oudste heeft toen ze bijna twee was ook zo'n fase gehad. Als baby is ze nooit eenkennig geweest trouwens. Verlatingsangst heeft ze als baby heel minimaal gehad. Hier was het tijdens die fase ook ineens zo dat ze ging huilen bij het KDV als ik wegging. Terwijl ze het prima naar haar zin had.

Naar de wc gaat ze nog steeds meestal mee . Zou best graag eens rustig ervoor willen gaan zitten met een tijdschrift erbij haha. Maar die kans gunt mevrouw me niet.

Oke hahaha ik dacht dat S een uitzondering was die me gezelschap geeft op de wc maar blijkbaar niet hahahaha.

Meer en meer krijg ik dan toch het idee dat dit 1 van al die fases zijn ! Wellicht wat erger door de situatie maar als die er niet was geweest zou ik zeker geroepen hebben dat het een fase was. Soms word ik gek van de onzekerheid nu !

Bedankt in ieder geval !