verlatingsangst en PSZ

Sinds 3 weken gaat onze T. (2jaar en 4 maanden) 1 middag in de week naar de PSZ. En zo goed en leuk als het begon, is het nu zwaar en beladen. De eerste keer vond hij het allemaal wel best maar, kreeg na een uurtje een dip. Vorige week, begon hij te huilen, want hij had door dat ik weer naar huis toe ging. En vandaag begon het hele verhaal al 's morgens bij het opstaan, rustloos, niets willen en huilen en continue maar vragen, je komt me toch wel ophalen en zojuist bij school was hij over zijn toeren. Ik neem kort afscheid van hem, en ik laat

Thuis is zijn gedrag ook veranderd. Wil het liefst de hele dag bij ons zijn. Als hij gaat slapen, wil hij het liefst dat ik bij hem kom liggen, de deur moet open blijven, moet vertellen wat ik ga doen enz. Eigenlijk ken ik hem zo helemaal niet.

Is het iets waar hij door heen moet, kan ik hem op één of andere manier nog helpen? Leuke en goede kinderboeken die over school en ophalen gaan (want daar lijkt toch wel zijn angst te zitten)? Of kan ik het maar zo min mogelijk over school hebben? Misschien dat de kleuterjuffen hier een goed advies over kunnen geven.

Kan je niet juist bij hem blijven totdat hij rustig is en het goed vindt dat je weg gaat?

Aaahh dat is sneu voor je mannetje.
Misschien dat de juffen op de psz een tijdje extra veel aandacht aan hem kunnen besteden zodat hij het leuker gaat vinden?
Ik zit bijna in hetzelfde schuitje.
Mijn dochter wordt 6 mei twee en is nu aan het wennen bij de peuters. Ze zit al sinds dat ze 3 maanden is op de opvang maar gaat nu over naar de peuter groep met kindjes van 2 tot 4 jaar.
De eerste keer ging het ochtendje wennen prima maar vandaag zat ze er en moest ineens huilen.
De juf ging toen met haar knuffelen en tekenen en toen ging het weer.
Ik verwacht dus ook volgende week dat ze niet zal staan springen als ze gaat.

Maar het hielp op dat moment wel aardig toen ze even wat meer aandacht kreeg.

Succes!

Je zou even kunnen proberen om bij hem te blijven tot hij weer rustig is, en dan neem je goed afscheid, je vertelt wat jij gaat doen, een boodschapje bijvoorbeeld en dat jij hem daarna weer komt halen, maar vertel ook wat hij gaat doen, jij mag even lekker bij de kindjes spelen, en leuke dingen doen met de juffen. Misschien dat hij dat fijner vind. Kijk vooral ook naar je eigen kindje.

Bij mij op het kdv is een jongetje die we echt in een spel moeten opnemen samen met moeder/vader, en die gaan dan stil zwijgend weg als hij druk aan het spelen is en niks meer door heeft, dit is voor hem de beste manier.

Hoe pakken de leidsters het op bij de psz? Nemen die hem over, en wat doen ze met hem als jij weg bent? Ik denk verder ook dat hij er vertrouwen in moet krijgen dat jij hem op komt halen. Is hij hiervoor al eens naar een dagverblijf of iets geweest? Of bij andere onbekenden? Dit kan er natuurlijk ook mee te maken hebben, als jij altijd bij hem bent, en nu gaat hij opeens naar de psz is dit natuurlijk erg wennen voor hem.

Bij een psz hebben ze soms pictogrammen met de dagindeling (eerst een plaatje van kindjes in de kring, dan van speelgoed, buiten spelen etc.) Misschien kun je zoiets lenen / zelf maken i.o.m. de juffen, zodat je je zoon kunt laten zien wat hij gaat doen en wanneer jij er weer bent?

Ik zit momenteel een beetje in eenzelfde situatie. N. gaat sinds een paar weken 1 dag per week naar het KDV. De eerste keren keek ze niet op of om toen ik wegging, ze rende altijd naar binnen en ging gelijk spelen. "Ja, dag mam, doei!" De laatste twee keer hing ze aan m'n been toen ik gedag wilde zeggen. De nanny (hier heten de leidsters 'nannies' ) loopt dan samen met N. naar het raam om te zwaaien, dan gaat het eigenlijk weer snel goed. Ze huilt er ook niet bij. Wel houdt het haar overduidelijk steeds meer bezig. Zo zei ze gistermiddag tegen een nanny: "Ik maak me zorgen om mama." Nanny: "Waarom maak je je zorgen?" N.: "Of dat ze me wel komt ophalen." Waar die angst dan ineens vandaan komt? Geen idee. Weet ook niet goed hoe ik die zorgen bij haar weg kan nemen.

Mijn dochter is van groep veranderd op de opvang en de nieuwe groep vindt ze ook stukken minder leuk. 's Ochtends is nu standaard haar eerste vraag of ze naar de opvang moet en als dat zo is, geeft ze aan per se naar de oude groep te willen.

Ik los het op door langer bij haar te blijven op de opvang, dus eerst ga ik er gewoon een beetje bij zitten. Als ze dan wat loskomt en begint te praten vraag ik of al kan gaan en meestal kan dat dan ook.

Zou er dus gewoon even in meegaan, tot hij zich op de nieuwe plek op zijn gemak voelt.

Parisienne schreef:Ik zit momenteel een beetje in eenzelfde situatie. N. gaat sinds een paar weken 1 dag per week naar het KDV. De eerste keren keek ze niet op of om toen ik wegging, ze rende altijd naar binnen en ging gelijk spelen. "Ja, dag mam, doei!" De laatste twee keer hing ze aan m'n been toen ik gedag wilde zeggen. De nanny (hier heten de leidsters 'nannies' ) loopt dan samen met N. naar het raam om te zwaaien, dan gaat het eigenlijk weer snel goed. Ze huilt er ook niet bij. Wel houdt het haar overduidelijk steeds meer bezig. Zo zei ze gistermiddag tegen een nanny: "Ik maak me zorgen om mama." Nanny: "Waarom maak je je zorgen?" N.: "Of dat ze me wel komt ophalen." Waar die angst dan ineens vandaan komt? Geen idee. Weet ook niet goed hoe ik die zorgen bij haar weg kan nemen.

Ik denk dat dat de grote angst is van elk kind dat moeite heeft om bij de peuterspeelzaal of opvang achter gelaten te worden. Denk ook niet dat zoiets hoeft te ontstaan door ervaring, maar dat het biologisch bepaald is.

Mijn dochter had er extreem veel last van toen ze naar de psz ging. We hebben uiteindelijk besloten om haar eraf te halen. Over een half jaartje proberen we het nog een keer.

Gaat het wel beter nu Linda?

Dochter had hetzelfde hier, ze ging in september voor het eerst met 2,5 jaar en iedere ochtend was het weer drama. Eenmaal op school ging het wel goed, maar ze ging echt al met tegenzin de deur uit 's morgens. Net toen we besloten hadden het nog een week aan te zien en haar anders in januari pas weer terug te laten gaan, ging het ineens van de ene op de andere dag goed. Ook nu gebeurt het wel eens dat ze niet wil dat ik wegga, maar dat is meestal alleen als er ook andere kindjes zijn die huilen. Normaal gesproken gaat ze met plezier nu.

Oh, ik denk ook zeker dat elk kind zo'n periode wel even heeft. Dat het allemaal wat moeilijker wordt. Ik vond het bij N. in het begin allemaal zó makkelijk gaan, dat kon haast niet zo blijven

Ik heb zelf foto's gemaakt van de volgorde van activiteiten mbt de Psz.

Foto van mij en mijn zoontje
Foto van de auto waarmee we naar de Psz gaan
Foto van buiten bij de Psz
Foto van de kapstok, want eerst hang je altijd je jas op
Foto van de klas
Foto van mij en zoon (dat ik hem weer kom halen )
Foto van huis

Het heeft hem wel geholpen, ik had er 1 thuis en voor de juffen 1.

Vanmiddag T. van de PSZ opgehaald, en het was één groot drama geweest. Hij had aan 1 stuk door gehuild (2 uur lang). Achteraf gezien ben ik best wel boos waarom ze me niet gebeld hebben. Het moet wel leuk blijven, zowel voor T.onnie als voor hen. Het was moeilijk om mijn eigen tranen te bedwingen en nog steeds heb ik een brok ervan in mijn keel.
Ze vertelde dat het zo niet ging en stelde mij een aantal opties:
1. Zo door blijven gaan.
2. langzaam opbouwen (later brengen, kwartiertje erbij blijven, kwartiertje weg en heel langzaam steeds ietsjes verruimen). Zodat hij vertrouwen krijgt.
3. Erbij blijven en pas weg gaan als het voor mij en voor hem goed voelt.
4. Stoppen, en op een later moment opnieuw proberen.

Vanavond besproken met mijn man, en we denken erover om het langzaam op te bouwen. Hij was vanavond echt wel uit zijn doen, is vroeg naar bed gegaan en viel na 2 min in mijn armen in slaap. Mocht dat ook niet werken, dan willen we veder gaan kijken voor een andere oplossing. Toch een KDV, met wat meer individuele aandacht (bestaan die?).
Overigens, heeft hij wel zijn knuffels mee en een fotoboekje met foto's van ons met hem, maar dat mocht vandaal helaas ook geen baad hebben.

Munk, heb je mijn post gelezen? Ik weet het niet hoor, van dat opbouwen. Dan wordt het voor hem alleen maar onduidelijker wanneer je hem op komt halen. Waarschijnlijk is het juist fijn als hij de routine van de PSZ doorkrijgt en van tevoren weet 'ah, we gaan nu fruit eten, dan buiten spelen en dan komt mama weer' i.p.v dat het elke keer anders is. Dat maakt hem misschien juist onzeker?

Langzaam opbouwen lijkt mij voor zo'n kleintje ook eerder verwarrend. Als hij het er echt zo moeilijk mee heeft, zou ik er eerder voor kiezen om het op een later moment nog eens te proberen.

Rouge, wat een goed idee om zelf die foto's te maken! Kan me voorstellen dat dat heel goed helpt.

Toch even laten weten hoe het nu gaat.

We zijn toch begonnen met langzaam opbouwen en dit heeft echt effect op ons kleine mannetje. De leiding ziet onze T. nu langzaam veranderen. Hij heeft echt last van opbouwende spanningen m.b.t. het afscheid nemen, maar zodra wij nu uit beeld zijn laat hij zich goed troosten en zoekt uiteindelijk zijn eigen weg. Daarnaast blijven we in het begin net wat langer bij hem. Maken samen een puzzeltje of gaan samen even met hem knutselen. Zo kan de leiding hem goed over nemen zodra wij weg gaan. Maar vandaag heeft hij tot het eerst sinds het begin de hele middag goed gedaan en heerlijk gespeeld!

linkt goed Munk! Hier heeft de oudste er ook veel last van op het moment als 1 van ons weet gaat....maar het word al minder zegt de Juf!