Beetje in de knoop met mezelf qua werk

Zora schreef:

Ben nu 27 en de laatste tijd veel bezig met kinderen. Ik zou zo graag willen dat ik gewoon 0 ambitie had en me daarop kon storten. Jammer genoeg heb ik wel zoveel ambitie... dat maakt het zo veel moeilijker om tevreden te zijn met wat je nu hebt!

Dat zou ik ook zó graag willen..

Marin schreef:Oooh wat lastig Zora! Helemaal omdat je echt zelf nog verder bent gaan investeren in je studie en dus je baanmogelijkheden, maar dan moet daar eigenlijk wel iets uit voort rollen he. Als je straks die bachelor hebt, ben je dan al bevoegd voor wat je wilt doen/kunt combineren met je eerdere diploma? Of moet daar eigenlijk nog een master bovenop? Lijkt me echt lastig: Eigenlijk ben je heel erg aan het investeren in jezelf, maar dan moet er wel een moment zijn waarop dat er uit kan komen. Al met al wel echt heeeeel goed dat je dat nog bent gaan doen! Hoop echt heel erg voor je dat het het waard is en dat je er nog heel veel baat bij gaat hebben

Van de week hadden we het over yup en dinky zijn, en toen zei m'n vriend dat we inderdaad best een beetje yuppen zijn (hij zeker in elk geval), maar dat we niet echt een dinky (double income, no kids yet) zijn maar meer een soort anderhalf-nky zijn. Toen dacht ik ook wel van ouch... ja... dat wordt 'm gewoon niet meer vrees ik.

Jammer genoeg heb ik die master nodig. Kijk, als het nou 30 jaar geleden was en geen crisis kon je al echt wat met alleen die BA, zeker in combinatie met de MA die ik al heb, maarja, de tijd is daar nu niet naar...

Vind je het ergens niet ook fijn dat je vriend wel veel zekerheid heeft Marin? Bij ons zijn de vaste laten etc dan nog wel gelijk verdeeld, maar het geeft wel een soort veilig idee dat mocht het echt allemaal niet gaan, dat mijn vriend genoeg verdient om samen van te leven als het moet... Of ik er dan ook blij mee ben is een 2e :p

@ Luce, echt wat een verademing dat zou zijn!

Ja dat is ook zo, dat dat een fijn gevoel geeft. Dat lucht enorm op. Ik stress nog steeds er om, maar die hele erge druk is er gelukkig niet meer, dat was echt niet leuk destijds.

Maar m'n verlenging is nu helemaal zeker, dus ik ben echt dolblij! Het is maar tot juli, maar toch, alle beetjes helpen!

Hmm, lastige situatie ja! Ik herken die druk en verwachtingen vanuit je ouders totaal niet - gelukkig - maar wel het in de knoop zitten qua werk. Ik wil het liefst ook wat anders, maar met een Pabo-diploma kom je nou eenmaal nergens zomaar aan de bak. Ik heb een paar sollicitaties verstuurd, maar dat werd niks, want er zijn altijd mensen met meer ervaring. Nu zie ik net weer een baan bij dezelfde organisatie als waar ik laatst heb gesolliciteerd, maar bij voorbaat denk ik al bijna: laat maar, ik heb toch te weinig ervaring/niet de juiste papieren etc. Frustrerend! Bij mij is het dan ook nog zo dat ik gewoon niet goed weet wat ik nou écht zou willen, waar mn hart ligt. En ik moet er wel in mn eentje met koophuis van kunnen rondkomen, dus ik moet wel erg voorzichtig zijn (aangezien ik nu een vaste aanstelling heb).
Ik kan me wat dat betreft best voorstellen dat jullie kinderen als een 'oplossing' zien. Toen ik vorig jaar nog een vriend had, zag ik samenwonen al bijna als een eerste oplossing voor mijn financiële situatie. Het leek me zo fijn als ik het daardoor ietsje ruimer zou hebben. Helaas ben ik nu toch weer op mezelf aangewezen en dat valt lang niet altijd mee.

Maar Marin, volgens mij hoef jij je echt geen zorgen te maken. Het lijkt me vrij logisch dat je de kosten en woonlasten naar rato verdeelt, waardoor jij automatisch minder betaalt dan je vriend, toch? Stel niet te hoge eisen aan jezelf, maar probeer de situatie wat meer te accepteren zoals ie nu is (en ondertussen kun je natuurlijk prima om je heen blijven kijken naar wat anders).

[niet quoten]

Haha nu ik mijn opmerking zo zie staan bij Bliss vind ik 'm nog erger, kinderen als 'oplossing' zien Ik hoop echter ook dat mocht ik kinderen krijgen, dat mijn mindset wat verandert. Er is dan immers altijd een hoger doel; het geluk van je kindje(s). Ik neem aan dat je eigen geluk en op zijn minst je carriere toch echt per definitie minder belangrijk wordt. Dus misschien is het in die zin niet zozeer een 'oplossing' maar meer een doorbraak of epiphany ofzo

Ik herken je verhaal enorm, zowel van mezelf als van veel van mijn vriendinnen. Allemaal hoogopgeleid, grootse plannen, maar nu toch enigszins teleurgesteld, ook gezien de crisis etc. Zelf worstelde ik er een paar jaar geleden erg mee, maar nu zo'n jaar geleden heb ik het hélemaal losgelaten en weet je wat zo gek was? Vanaf het moment dat ik het losliet, kwamen er ineens allemaal gave dingen op mijn pad en nu kan ik zeggen dat ik gewoon tevreden ben over mezelf en wat ik doe!

Ik denk dat het echt een issue is van onze generatie... We zijn opgegroeid in een tijd dat er alleen maar economische groei was, het kon allemaal niet op en we zijn opgevoed door onze geëmancipeerde moeders en hebben altijd gehoord dat we álles kunnen bereiken wat we willen en we kregen de keuze te kiezen voor een opleiding, omdat we die opleiding 'leuk en interessant' vonden, zonder te hoeven nadenken over enig toekomstperspectief... en dan ineens stort het hele zooitje in...

Ik heb echt vrienden die noodgedwongen weer bij hun ouders inwonen, de ene is werkloos, maar de andere heeft wél een aardige baan gekregen, maar geen vast contract, waardoor ze geen huis kan kopen, maar ook geen gebruik kan maken van de sociale huur, maar de huurprijzen van de particuliere markt stijgen de pan uit.... dus zit ze nu in haar kamertje bij haar ouders! Dat is toch bizar?

Ja dat is echt zo sneu, voor zoveel mensen staat t leven echt stil momenteel.
Wat dat betreft mag ik niet klagen, met twee banen nu.

Hoe heb jij dat gedaan, dat los laten en je er niet meer druk maken er over? Jij promoveert nu hè? Dat is in ieder geval een meerjarenplan.. Al enig idee wat je mogelijkheden daarna zijn?

Ik heb ook lang getwijfeld over promoveren, maar kon niet echt iets geschikts vinden in Nederland en nu is het te laat (te oud, vind ik zelf, om nog jarenlang aan iets te verbinden, en ben ook al drie jaar uit de academische wereld). Nou ja, daar heb ik nu wel vrede mee gelukkig, hoewel ik me soms wel afvraag hoe het was gegaan en waar ik nu was geweest als ik wel voor een PhD was doorgegaan.

Tja, hoe heb ik dat gedaan? Ik zat vast in een baan waar het alleen maar draaide om geld en verkoop. Echt een héél vervelende functie, waar ik helemaal aan onderdoor ben gegaan. Toen ben ik op een bepaald moment ingestort en mede op basis van gesprekken met mijn man heb ik toen besloten dat het zo echt niet verder kon. Ontslag genomen, gaan reizen, veel nagedacht en ook wel zo'n soort gevoel ontwikkeld van: schijt allemaal ook! Ik kwam erachter dat ik veel dingen deed, omdat ik dacht dat het nu eenmaal zo moest. Je studeert en je gaat werken daarna en dat is het dan. Voor de buitenwereld was ik succesvol, maar van binnen ging ik ook gewoon stuk daar, omdat het ver af stond van mijn eigen persoonlijkheid/idealen.

Toen heb ik dus een paar maanden niks gedaan (nouja reizen en leuke dingen doen), ik had mazzel dat ik wat spaargeld had opgebouwd + dat mijn man er natuurlijk gewoon was met zijn salaris. Ik kwam veel onder de mensen, begon weer te stralen, kreeg mijn creativiteit weer terug, sprak veel (in alle eerlijkheid) over mijn persoonlijke crisis en toen was daar zomaar iemand die mij een kans bood op de universiteit. Eerlijk gezegd weet ik niet of dit het nu helemaal is, maar ik heb in elk geval weer het gevoel dat ik iets doe wat dichtbij me staat en waar ik me verder in kan ontwikkelen. Het gevoel dat je vooruit gaat, zeg maar, ergens naartoe werkt.

Er was dus eerst wel een dieptepunt voor nodig, voordat ik alles kon loslaten...

Oei wat klinkt dat herkenbaar, dank je voor het delen. Ik heb het echt bijna net zo ervaren nadat ik was afgestudeerd, echt eng herkenbaar. Ik ging ook na m'n afstuderen werken, want tja dat lag in de verwachting en ik wilde nu wel eens financieel onafhankelijk zijn. Ik werkte als docent, maar dat ging binnen een half jaar finaal mis, ben overspannen thuis te komen zitten. Totaal niet wat m'n bedoeling was maar ik KON niet meer, ik was mezelf echt totaal kwijt. Heel diep dal door geweest, en uiteindelijk weer opgeklommen door o.a. m'n vriend leren kennen en m'n bedrijfje in bruidsfotografie gestart, ik had m'n creativiteit weer terug en ben iets gaan doen vol passie en overgave. Op het moment verdient het alleen nog niet genoeg om van te leven en heb ook nog een tweede baan, wel studie gerelateerd, maar ook dat verdient niet zo veel. Ik heb echt super veel plezier in m'n werk, maar nog steeds zorgen, daar baal ik van. Maar goed, ik probeer ook echt bewust te zijn van het geluk dat ik werk kan doen wat ik graag wil en goed in ben, dat dat belangrijker is dan geld.. Maar dat vind ik in de praktijk soms nog wat moeilijk.

Afgelopen week had ik het er nog met mijn vriend over dat de verwachtingen die op opleidingen geschept worden vaak verre van reëel zijn. Maar een heel kleine groep begint op 3k met een auto en 13e maand, bij wijze van spreken. Onlangs las ik ook ergens dat tegenwoordig 40% van de mensen tussen 25 en 35 hoogopgeleid is, waardoor het ook steeds minder bijzonder wordt.

Wat Kim zegt over het kunnen worden wat je wil zie ik vrij veel terug in het dagelijks leven. Het bedrijf waar ik voor werk wil graag per direct 1000 man aannemen, mits met juiste papieren, vrijwel allemaal HBO of WO. Maar die mensen zijn gewoon niet te vinden. Daarom worden er nu mensen uit bijvoorbeeld Polen en Portugal gerecruit, omdat toch iemand dat werk moet doen. Die mensen worden absoluut niet gezocht omdat ze goedkoper zijn, hun salarissen en arbeidsvoorwaarden zijn vergelijkbaar. Maar ze moeten wel geholpen worden met huisvesting en taalcursussen. Daarom zie ik de crisis als relatief. Wij maken luxegoederen en onze tak floreert harder dan ooit. Daarom vind ik het best zonde dat er zoveel mensen thuis zit, terwijl wij ons in allerlei bochten moeten wringen om toch de huidige technologie bij te houden, met zware tekorten aan mankracht.

Maar, zoals elke crisis zal deze ook wel weer een keer voorbij gaan. Over 10 jaar kan het waarschijnlijk allemaal niet gek genoeg meer. Al snap ik wel dat niemand zin heeft daarop te wachten als je nu aan de slag wil.

Dat van verwachtingspatronen herken ik ook wel. Bij mij op de opleiding (hbo) vroegen ze (in het 4e jaar) aan studenten welk loon ze wilde krijgen als ze afgestudeerd waren. De meeste mensen trokken echt hun neus op zeiden dat ze bij een 40 urige werkweek minimaal 2000/2100 euro wilde verdienen.

Tuurlijk dat wil ik ook wel met 0 werkervaring. Maar als je door onderhandeling uitkomt op 1700/1800 dan ga ik niet zeggen. Nee sorry, ik vind mezelf te goed, dus ik zoek verder. Dan zoek je toch verder vanuit die positie?

Dit is trouwens voor niemand specifiek hoor haha. Ik merk alleen in mijn omgeving dat mensen met een hbo/wo diploma vaak zulke hoge verwachtingen hebben qua inkomen. Ik snap echt wel dat een bedrijf eerst wil zien wat je in huis hebt voordat ze je een lekker salaris bieden.

Zijn er echt mensen die denken al zoveel geld te verdienen als ze net van het hbo komen? Wow.. Dan heb je niet echt een realistisch beeld van de maatschappij nee...

Ook ik heb het af en toe moeilijk. Ik heb voor de klas gestaan, maar doe het niet meer. Nu werk ik wel enigzins in het onderwijs, maar niet meer op hbo niveau. En hoewel ik een hele leuke diverse baan heb, en met vele mensen in het bedrijf samenwerk, vind ik het soms heel moeilijk dat ik mijn vakgebied en niveau heb moeten loslaten. Soms denk ik wel eens na hoe het nu voor de klas zou zijn en wil ik weer terug. Maar ik weet gewoon dat ik alles boven de 0,8 fte(misschien nog wel minder) niet ga volhouden. En in mijn huidige baan ben ik tevreden, ik ga nooit met tegenzin. Maar het salaris vind ik echt een moeilijk iets. Op dit moment kan ik het huis nog niet uit, een huis kopen kan ik niet betalen(heb ook geen vast contract) en huren in de vrije sector kan ook niet. En de groei mogelijkheden qua salaris zijn niet veel. Het eindsalaris is voor een 2e graads leraar het beginsalaris. Het is gewoon lastig dat we een hbo of wo diploma hebben, een mbo-er zou zeer gelukkig zijn met mijn salaris, zo weinig is het nou ook weer niet.
Maar als ik mocht kiezen tussen fulltime voor de klas en een paar 100 euro meer verdienen, of mijn huige baan, dan kies ik zeker voor deze baan. Ik ben nu vedl gelukkiger en minder gestresst.

KimRosenberg85 schreef:

Ik heb echt vrienden die noodgedwongen weer bij hun ouders inwonen, de ene is werkloos, maar de andere heeft wél een aardige baan gekregen, maar geen vast contract, waardoor ze geen huis kan kopen, maar ook geen gebruik kan maken van de sociale huur, maar de huurprijzen van de particuliere markt stijgen de pan uit.... dus zit ze nu in haar kamertje bij haar ouders! Dat is toch bizar?

In die situatie zat ik tot voor kort ook. Ook om moedeloos van te worden. Ik wilde zo graag iets voor mezelf, maar het kon gewoon nauwelijks. Nu heb ik de mazzel gehad dat ik in de makelaardij werk en zo aan een goedkopere particuliere huurwoning kon komen, maar als dat niet zo was geweest had ik nog 3 jaar bij m'n ouders op zolder gezeten vrees ik.

Kim, je slaat trouwens de spijker op zijn kop met je verhaal over dat wij echt in een (voor ons) nadelige situatie qua werk zitten. Echt in een 'verkeerde' periode opgegroeid.
Toen wij gingen studeren zei iedereen: 'volg je hart, die baan komt vanzelf'. Helaas denk ik niet dat elke afgestudeerde Kunstgeschiedenis student een baan gaat vinden in die sector.

Achteraf denk ik echt, Blond, had maar gewoon commerciële economie of accountancy gestudeerd, had je veel minder banenstress gehad.

Blond schreef:

KimRosenberg85 schreef:

In die situatie zat ik tot voor kort ook. Ook om moedeloos van te worden. Ik wilde zo graag iets voor mezelf, maar het kon gewoon nauwelijks. Nu heb ik de mazzel gehad dat ik in de makelaardij werk en zo aan een goedkopere particuliere huurwoning kon komen, maar als dat niet zo was geweest had ik nog 3 jaar bij m'n ouders op zolder gezeten vrees ik.

Kim, je slaat trouwens de spijker op zijn kop met je verhaal over dat wij echt in een (voor ons) nadelige situatie qua werk zitten. Echt in een 'verkeerde' periode opgegroeid.
Toen wij gingen studeren zei iedereen: 'volg je hart, die baan komt vanzelf'. Helaas denk ik niet dat elke afgestudeerde Kunstgeschiedenis student een baan gaat vinden in die sector.

Achteraf denk ik echt, Blond, had maar gewoon commerciële economie of accountancy gestudeerd, had je veel minder banenstress gehad.

Heb je echt spijt van je studie Blond? Dat is wel jammer zeg Ik ben met mijn studie toentertijd inderdaad ook begonnen met het idee; 'als je het maar leuk genoeg vindt en hard werkt, dan komt de baan vanzelf!' Vooralsnog blijkt dat absoluut niet waar, maar ik ben nog steeds wel erg blij dat ik mijn studie heb gedaan...

Ja, heel erg. Ik heb op zich geen spijt van de Pabo, heel veel geleerd over mezelf, positief door veranderd en ook geweldige mensen leren kennen. Maar mijn universitaire studie heb ik spijt van. Ik heb dat gedaan omdat het aansloot bij de Pabo maar toen had ik beter een carrière switch kunnen maken. Die hele pedagogische wereld, die non profit sector trekt me echt totaal niet. Ik ben daar veel te commercieel voor.

Wat een vervelend idee zeg Blond... Wel interessant dat je zegt dat je er te commercieel voor bent. Mijn vriend zegt dat ook steeds tegen mij, ik wil er nog niet helemaal aan