Beetje in de knoop met mezelf qua werk

Carra schreef:Ik zou de jaren studie los zien van het feit dat je daar ook per se iets in moet doen. En dat het zonde is als je dat niet doet. Je schrijft dat je heel gepassioneerd en enthousiast je studiejaren door bent gekomen. Dat is toch prachtig! Koester die jaren! Niet veel studenten hebben dat tijdens de studie.

Dat betekent niet dat je diezelfde passie hoeft te voelen voor het werkveld. Werken en studie zijn nou eenmaal niet hetzelfde. En al doe je niet iets met je studie? Hoe erg is dat? Je hebt fantastische jaren gehad in de UK en US. Ontzettend veel geleerd, jezelf ontwikkeld, mensen leren kennen.
Ik zou het idee dat je iets met je studie moet doen echt loslaten, maar meer kijken naar wat bij je past.

Misschien is het mogelijk om een baan te vinden op een lager niveau. Iets van vertaler of zo? Of als begeleider van studenten die naar het buitenland willen voor de studie. Een baan waar je voldoening uithaalt en normaal voor wordt betaald.
En dan part-time, (32 uur of zo) werken zodat je wel een acceptabel inkomen hebt, maar ook nog tijd voor je fotografie.

Carra, wat een lief stukje van je, dank je

Zoiets als begeleider voor studenten die naar het buitenland willen, zoek ik ook al tijden banen naar. Is er amper, maar soms wel, maar ben tot op heden nog niet uitgenodigd voor gesprek daarvoor. Is zeker wel iets wat ik leuk zou vinden (maar geen papieren voor heb). Ik ben ook echt wel bereid om wat voor werk ook te doen, ik zoek altijd heel breed, maar juist daardoor vind ik zelden iets waar ik echt voor geschikt ben.

Ik ken het Marin, ik denk dat dit aan onze opvoeding ligt. Ik voel altijd druk vanuit mezelf én mijn ouders omdat ik gewend ben en getraind ben te moeten presteren. Als ik héél goed naar mijn hart luister, komt deze drang niet eens vanuit mezelf. Bij jou wel?

Charles: Daddy complex much? Voor mij zeker wel, dat weet ik al jaren. M'n vader doet éindelijk normaal tegen me sinds ik samenwoon en een 'normale' baan heb. Nou wil ik 't daar allemaal niet op afschuiven, maar da's wel de reden waarom ik zo knetterhard ben gaan studeren en presteren ja, in den beginne. Daarna bleek pas dat ik het zelf super leuk vond om te doen.

Ik zei gisteren toch dat ik me wel in jou herkende, echt!

Lijkt me echt heel vervelend Charles. Een collega van mij vertelde mij dat ook. Altijd maar presteren en aan de buitenwereld laten zien hoe goed je het voor elkaar hebt (ook al loop je ontzettend op je tenen). Ik ken dit (gelukkig) helemaal niet vanuit huis. Mijn ouders hebben mij altijd proberen op te voeden met het idee dat je dingen voor jezelf doet, voor je eigen geluk, maar wel in samenspraak met andere mensen. (En dan heb ik het over normen/waarden/vriendelijkheid/niet op een egoistische manier). Maar zelfs nu vind ik het moeilijk om mijn ouders toch teleur te stellen dat ik niets doe met mijn dure opleiding. Gewoon omdat we leven in een prestatiemaatschappij en als je daarvan afwijkt je jezelf toch moet verdedigen. Nou dat doe ik dus lekker niet (meer) .

Sterre, zolang jij je op je plek voelt bij die baan, lijkt me dat prima toch? Dat je op dit moment een vast contract hebt, is ook al heel wat en kunnen anderen weer heel erg tegenop kijken. Dat vind ik al een hele mooie prestatie.

Yup....ik denk dat onze achtergrond wat dat betreft vergelijkbaar is. Ik ben, bewust en onbewust, altijd keihard bezig geweest mijn ouders (vader) trots te maken. Dat mijn werk nu keihard weggevallen is en ik me niet op carriere én kindjes kan richten tegelijk, man dat is lastig. Mijn vader is trouwens heel blij en anders nu ik mama ben, en voor hem hoef ik zeker geen carriere te maken nu, maar het zit echt INGEDRILD bij mij. Ik functioneer gewoon zo. Dat komt bij de psycholoog nu ook naar boven...mijn burn out komt door extreem hoge eisen die ik aan mezelf stel en control freak zijn. Bij mensen die zo in elkaar steken komen het vaakst burn-outs voor.

Ik vind het echt enorm klote voor je Charles, dat je daar allemaal zo mee worstelt. Ik hoop echt dat je die denkwijze om kan draaien en 'genoegen' leert te nemen met je kinderen, en dan eventueel later nog een baan er bij. Wat voor baan dat dan is.. Moet zich dan maar uitwijzen. Ik snap helemaal hoe tegenstrijdig het moet voelen voor je. Het is iets waar ik nu dus ook al mee worstel en dan heb ik nog niet eens kinderen!

Het is goed dat je dit vantevoren al weet.

Ik ben het ergste worstelen al voorbij gelukkig. En het scheelt dat ik zo enorm blij ben met mijn kindjes . Het ontslag was weer weer even een tegenvaller. Als ik nieuw werk heb gevonden en mijn draai vind, komt het hopelijk allemaal weer goed.

Ja, laat ik voor nu gewoon maar blij zijn met dat beetje verlenging en intussen gewoon actief op zoek blijven naar iets anders, en wie weet vind ik wel iets passends wat ik goed kan combineren met m'n bedrijfje. Ik moet ook gewoon maar niet zo piekeren, zelfs al kan ik m'n vaste lasten even niet betalen, dan overleef ik het ook wel, ik heb immers een vangnet door m'n vriend (maar daar wil ik gewoon zo min mogelijk gebruik van maken, ik vind dat zo moeilijk!), maar wie weet zijn die zorgen helemaal niet nodig. Ik merk het gewoon direct: Terug van vakantie en direct weer stressen daarover. Chillax..

Kan me voorstellen dat je ontslag echt weer even een dikke domper was, vooral de manier waarop het allemaal gegaan is. Maar het komt goed Charles, je gaat echt wel weer iets vinden waarin jij je capaciteiten kwijt kan én wat je goed kunt combineren met je kindjes. Misschien niet direct, maar dat gaat echt wel weer komen.

Marin schreef:Sterre, zolang jij je op je plek voelt bij die baan, lijkt me dat prima toch? Dat je op dit moment een vast contract hebt, is ook al heel wat en kunnen anderen weer heel erg tegenop kijken. Dat vind ik al een hele mooie prestatie.

Er spelen nog wel wat dingetjes waardoor het wel het overwegen waard is om verder te kijken. Maar de vastigheid die ik hier heb en andere oorzaken maken dat ik het niet doe. Er zijn dingen die me daarin tegenhouden. Anderzijds heb ik wel het gevoel, en dat herkende ik uit je stukje, dat als ik het NU niet doe het misschien te laat is om nog aan iets anders te beginnen. Dat maakt me weleens onzeker, dat ik niet dat doel voor ogen heb wat veel anderen wel lijken te hebben.

Mijn situatie is dan niet vergelijkbaar misschien, helemaal ofzo. Maar het gevoel wel. Vooral wat Charles en Marin beschrijven. En daardoor blokkeer ik mezelf.

Waar ik vooral van baal in deze maatschappij (en natuurlijk is het ergens wel logisch, maar goed) is dat je tegenwoordig alle kunnen en kennis die je hebt op papier moet hebben. Dus als je ergens je diploma niet van hebt, ben je gewoon niks waard en kom je ook niet aan een baan. Mijn vader? Heeft een topbaan. Hoe? Hij had niet eens een diploma van de middelbare school, maar heeft laten zien wat hij kan en heeft zich zo omhoog gewerkt. Als je nu ergens zou solliciteren en je vertelt wát je kan en weet zullen ze daar niks mee doen, want je hebt het papiertje immers niet. Dat is wat mij nu zo frustreert. Ik heb de pabo gedaan, maar door omstandigheden op het laatst af moeten breken. Alleen mijn eindstage niet gedaan, verder alle vakken gehaald. Maar ik kan hoef echt niet te verwachten dat ik ergens aangenomen wordt hoor, ik heb immers het papiertje niet.
Dus ben ik voor mezelf begonnen (met aanvullende cursussen en een andere studie die nog loopt) . Iets wat ik trouwens heel graag doe en waar ik ook voldoening uit haal, maar inderdaad, er valt nog niet van te leven.

Ik ben eigenlijk gewoon heel erg teleurgesteld in mezelf. Nou ja, niet alleen mezelf. Maar ook in de maatschappij en de keuzes van vroeger. Het doordrammen van mijn ouders dat ik toch maar zeker hbo moest gaan doen, terwijl ik overduidelijk een universitair persoon ben. En daar ook nog naar geluisterd heb ook, en daarna ben vast gelopen. Aargh!

Charles schreef:Yup....ik denk dat onze achtergrond wat dat betreft vergelijkbaar is. Ik ben, bewust en onbewust, altijd keihard bezig geweest mijn ouders (vader) trots te maken. Dat mijn werk nu keihard weggevallen is en ik me niet op carriere én kindjes kan richten tegelijk, man dat is lastig. Mijn vader is trouwens heel blij en anders nu ik mama ben, en voor hem hoef ik zeker geen carriere te maken nu, maar het zit echt INGEDRILD bij mij. Ik functioneer gewoon zo. Dat komt bij de psycholoog nu ook naar boven...mijn burn out komt door extreem hoge eisen die ik aan mezelf stel en control freak zijn. Bij mensen die zo in elkaar steken komen het vaakst burn-outs voor.

Bij mij is het juist een beetje van andersom. Ik heb juist een prestatiegevoel. Dat ik meer wil en meer kan. En ook een hele brede interesse. Het liefst zou ik nog 10 studies volgen, gewoon omdat ik zoveel interessant vind. Maar mijn ouders hebben bij mij er juist ingedrild dat ik vooral niet teveel moest doen, maar gewoon lekker hbo omdat ik universiteit tóch niet kon (had gewoon vwo gedaan). En nu op de uni gaat het véél beter!

Lastig is dat he, dat gevoel van je afslingeren. Zo moeilijk soms. Het is alsof er een klein stemmetje steeds zegt wat je ouders ook zeiden.

Charles schreef:Ok, stomme reactie natuurlijk. Maar ik vind dat je nu wel erg streng voor jezelf bent. Je bent echt knap bezig, een eigen bedrijfje met opdrachten is niet zomaar iets, en zoiets moet gewoon groeien. Ik merk dat je super hard werkt en ja wat wil je nou nog meer. ?

Ook eens trouwens. Marin, als ik zie hoeveel jij bijvoorbeeld gegroeid ben in je foto's... Wauw! Ik denk altijd als ik jouw foto's ziet, joh die gaat het nog wel schoppen hoor met haar bedrijfje. De foto's van onze trouwerij waren ook mooi, maar wat je nu voor foto's maakt, ik vind ze heel erg mooi. En zo gegroeid in zo'n kort tijdsbestek (ons huwelijk was 1,5 jaar geleden geloof ik?), daar zit potentie in hoor! En dat je dan nu even op je vriend moet leunen, nou so be it. Het komt echt wel.

Dank je Luce, dat vind ik zo lief en fijn om te horen, dat geeft me ook echt moed. Jij bent inderdaad iemand die echt bewust ziet hoe ik ben gegroeid, dus van jou durf ik dat ook wel echt aan te nemen. Daarnaast weet jij ook hoe het is om een klein bedrijf te starten, en daarin te groeien en alles wat er bij komt kijken, dus ik waardeer je mening echt. (Ook van anderen hoor, maar je snapt wel wat ik bedoel).

Ik baal niet eens zozeer van de maatschappij en dergelijke, maar meer het gevoel wat ik zélf heb. Helemaal niet dat grote gevoel dat de maatschappij bepaalde dingen van me verlangt, maar meer de kleine, praktische dingen in m'n eigen leven waardoor ik merk dat ik nog steeds niet volledig financieel zelfstandig ben, en ga ik dat wel ooit zijn? In hoeverre is dat erg, dat ik dat misschien wel nooit word? In hoeverre moet ik daar naar streven? Waar ben ik wel en niet gelukkig mee? Al dat soort vragen, een soort innerlijke strijd die ik aan het voeren ben.

Nou ja, daar is ook geen pasklaar antwoord voor, maar ben wel 'blij' de herkenning bij sommigen van jullie te lezen. Daar hoopte ik eigenlijk op, met dit topic. Ik weet dat ik groei, en dat de toekomst behoorlijk rooskleurig is, het is meer een soort van tussenperiode, een soort 'interbellum' tussen studie- en kinderfase die ik zo goed mogelijk probeer in te richten, maar zelf nog erg worstel met hoe en wat.

Overigens heb ik weer onwijs veel respect voor hoe jij het uiteindelijk allemaal hebt aangepakt: Eerst kinderen, toen een extra studie, eigen bedrijf en bouwen aan je carrière. Het is niet iets wat ik op die manier ambieer, maar wel iets waar ik veel respect voor heb.

Luce schreef:

Charles schreef:Ok, stomme reactie natuurlijk. Maar ik vind dat je nu wel erg streng voor jezelf bent. Je bent echt knap bezig, een eigen bedrijfje met opdrachten is niet zomaar iets, en zoiets moet gewoon groeien. Ik merk dat je super hard werkt en ja wat wil je nou nog meer. ?

Ook eens trouwens. Marin, als ik zie hoeveel jij bijvoorbeeld gegroeid ben in je foto's... Wauw! Ik denk altijd als ik jouw foto's ziet, joh die gaat het nog wel schoppen hoor met haar bedrijfje.), daar zit potentie in hoor! En dat je dan nu even op je vriend moet leunen, nou so be it. Het komt echt wel.

Dit vind ik idd ook, jij maakt zo'n prachtige foto's. De tijd is er misschien ook minder naar nu, misschien heb ik het gemist hoor maar heb je ook een website voor je fotografie waarop mensen je kunnen boeken etc? Ik denk dat je niet moet opgeven en voor je fotografie moet gaan, ik ken je alleen van hier maar ik denk dat dat het beste bij je past ( heb het hele topic niet gelezen dus misschien al 100x gezegd)

Ikzelf heb ook pabo gedaan, sta al jaren voor de klas en vind het zo helemaal prima. Ik ben verre van een carrière mens dus dat herken ik helemaal niet. Ik wil mezelf wel steeds bijscholen maar ik streef er niet naar om een directrice te worden oid. Ik zou het niet eens kunnen maar al helemaal niet willen.

Printje, dank je Ja ik heb een website waar m'n werk op te vinden is, dat is hét visitekaartje voor me. Ik kan 'm je wel pm'en als je geinteresseerd bent (niet dat je gaat trouwen, maar misschien om door te geven aan anderen, of gewoon uit nieuwsgierigheid wilt kijken), maar ik mag (en wil) 'm hier niet neer zetten. Daarbij adverteer ik tegenwoordig in bruidsbladen enzo. Dus ben wel echt op de goede weg

Marin schreef:Printje, dank je Ja ik heb een website waar m'n werk op te vinden is, dat is hét visitekaartje voor me. Ik kan 'm je wel pm'en als je geinteresseerd bent (niet dat je gaat trouwen, maar misschien om door te geven aan anderen, of gewoon uit nieuwsgierigheid wilt kijken), maar ik mag (en wil) 'm hier niet neer zetten. Daarbij adverteer ik tegenwoordig in bruidsbladen enzo. Dus ben wel echt op de goede weg

Hier moet je zien zeg! Ik wil hem wel graag eens bewonderen, ik maak ook heel graag foto's maar ben bij lange lange na niet zover als jij.

Marin schreef:Printje, dank je Ja ik heb een website waar m'n werk op te vinden is, dat is hét visitekaartje voor me. Ik kan 'm je wel pm'en als je geinteresseerd bent (niet dat je gaat trouwen, maar misschien om door te geven aan anderen, of gewoon uit nieuwsgierigheid wilt kijken), maar ik mag (en wil) 'm hier niet neer zetten. Daarbij adverteer ik tegenwoordig in bruidsbladen enzo. Dus ben wel echt op de goede weg

Wil je voor je portfolio geen tweelingfoto's? Ik stel die van mij beschikbaar .

Hahaha Dotjes!

Momenteel richt ik me nog niet echt op kinderfotografie nee. Met name omdat ik echt gespecialiseerd wil zijn (daarvoor valt er ook nog genoeg te leren binnen alleen de bruidsfotografie, is een vak op zich), en omdat ik louter met natuurlijk licht werk, d.w.z. geen studiowerk doe. Dat maakt het met kleine kindjes toch net even iets lastiger, een uur buiten zijn (zeker in Nederland met geen goed weer garantie). Het is te doen hoor, en misschien iets voor in de toekomst, maar voor nu richt ik me er nog even niet op. Heb wel bewust mijn bedrijfsnaam gekozen zonder bruid er in, zodat ik altijd nog kan uitbreiden. Ik krijg af en toe wel verzoekjes voor familieportretten (dus een stel met kinderen) en dat doe ik in principe wel, maar dan valt het onder de loveshoots.

Ja, dat is wel goed hoe je dat aanpakt denk ik. Ik vind trouwens kinder-studio-fotografie walgelijk. Lekker in het bos met blaadjes, of aan het strand, of in de sneeuw (lastig), picknick bij avondzon...véél leuker.

Marin schreef:Dank je Luce, dat vind ik zo lief en fijn om te horen, dat geeft me ook echt moed. Jij bent inderdaad iemand die echt bewust ziet hoe ik ben gegroeid, dus van jou durf ik dat ook wel echt aan te nemen. Daarnaast weet jij ook hoe het is om een klein bedrijf te starten, en daarin te groeien en alles wat er bij komt kijken, dus ik waardeer je mening echt. (Ook van anderen hoor, maar je snapt wel wat ik bedoel).

Ik baal niet eens zozeer van de maatschappij en dergelijke, maar meer het gevoel wat ik zélf heb. Helemaal niet dat grote gevoel dat de maatschappij bepaalde dingen van me verlangt, maar meer de kleine, praktische dingen in m'n eigen leven waardoor ik merk dat ik nog steeds niet volledig financieel zelfstandig ben, en ga ik dat wel ooit zijn? In hoeverre is dat erg, dat ik dat misschien wel nooit word? In hoeverre moet ik daar naar streven? Waar ben ik wel en niet gelukkig mee? Al dat soort vragen, een soort innerlijke strijd die ik aan het voeren ben.

Nou ja, daar is ook geen pasklaar antwoord voor, maar ben wel 'blij' de herkenning bij sommigen van jullie te lezen. Daar hoopte ik eigenlijk op, met dit topic. Ik weet dat ik groei, en dat de toekomst behoorlijk rooskleurig is, het is meer een soort van tussenperiode, een soort 'interbellum' tussen studie- en kinderfase die ik zo goed mogelijk probeer in te richten, maar zelf nog erg worstel met hoe en wat.

Overigens heb ik weer onwijs veel respect voor hoe jij het uiteindelijk allemaal hebt aangepakt: Eerst kinderen, toen een extra studie, eigen bedrijf en bouwen aan je carrière. Het is niet iets wat ik op die manier ambieer, maar wel iets waar ik veel respect voor heb.

Ja, die innerlijke strijd..ik denk dat dat een kwestie van tijd is. Ik denk dat iedereen daar in een mate wel last van heeft. Volgens mij had vroeger iedereen wel een soort beeld van zichzelf van 'dit wil ik later als ik groot ben'. En dan ben je 'groot' en dan blijkt het anders te zijn. Ik weet wel dat ik daarmee worstel en ook heel wat mensen om mij heen (weet ik toevallig).

Dankjewel voor je laatste alinea. Kon ik het zelf ook maar zo zien, dan was ik iets minder boos op mezelf

Ja het lijkt me echt super leuk om te doen, met kindjes, past ook echt wel bij me denk ik. Maar de praktijk is best lastig denk ik. Een Amerikaanse vriendin van me doet dat, ook met natuurlijk licht, en dat is ZO mooi! Maar ja, daar waar zij woont is het altijd rond de 20 graden of warmer. Zo'n Nederlands kindje in de sneeuw neerzetten voor een uur lang is gewoon niet ideaal. Het maakt mooie foto's, maar het moet wel haalbaar zijn natuurlijk.

Maar wie weet. Ooit.

Charles schreef:Ja, dat is wel goed hoe je dat aanpakt denk ik. Ik vind trouwens kinder-studio-fotografie walgelijk. Lekker in het bos met blaadjes, of aan het strand, of in de sneeuw (lastig), picknick bij avondzon...véél leuker.

Jaaa!

Marin, ken je CitySessies? Volgens mij heb ik dat al eens eerder genoemd, maar is dat niet wat voor jou? Ik heb daar een fotoshoot gedaan en die uitkomst is zó leuk! Wij speelden gewoon met de kinderen en zij maakte foto's en ze waren zo leuk en spontaan. Citysessies= geen studio, gewoon in je eigen omgeving of een mooie stad.

Luce schreef:

Charles schreef:Ja, dat is wel goed hoe je dat aanpakt denk ik. Ik vind trouwens kinder-studio-fotografie walgelijk. Lekker in het bos met blaadjes, of aan het strand, of in de sneeuw (lastig), picknick bij avondzon...véél leuker.

Jaaa!

Marin, ken je CitySessies? Volgens mij heb ik dat al eens eerder genoemd, maar is dat niet wat voor jou? Ik heb daar een fotoshoot gedaan en die uitkomst is zó leuk! Wij speelden gewoon met de kinderen en zij maakte foto's en ze waren zo leuk en spontaan. Citysessies= geen studio, gewoon in je eigen omgeving of een mooie stad.

Ken ik niet nee! Goed idee, eens even googelen!

Wat een gezellig topic dit...ik voel me helemaal thuis bij jullie haha. Ik kan dit niet met vriendinnen bespreken, heb het gevoel dat niemand dit herkent.

Ja ik ken het (dankzij jou)! Weet alleen niet of ik me aan zoiets wil verbinden, maar ik ga er nog eens naar kijken. Wellicht voor het netwerk wel een goeie! Weet ook niet hoe dat werkt qua verdiensten enzo, qua bedrijf en alles.

Charles, je bent lief. Ik vind het ook mega fijn hier over te kunnen praten, het lucht zo enorm op, dat wil je niet weten!