Beetje in de knoop met mezelf qua werk

Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

Is het zo dat je hier zo over in zit om wat de buitenwereld ervan denkt?

Wat maakt het uit dat je die studie hebt gedaan, maar er uiteindelijk niet mee werkt. De studie heb je gedaan uit je passie, je interesse en je was gelukkig. Doe de dingen die jou gelukkig maken en of dat nou past bij je studie of helemaal niet, dat maakt niks uit.
1000 euro per maand is wel erg weinig? werk je 40 uur per week? Dan zou ik daar met je werkgevers over gaan praten, dat je nog wel het werk wilt doen, dat het je goed bevalt, maar dat jij niet kan leven van zo'n kleine verdienste per uur.

Haha ja, een carrière gebaseerd op de carrière van vrouwen! Maar nee serieus, natuurlijk zijn er mensen die hier gewoon toch wel mee zitten. Een boek-met-cursus is helemaal niet zo'n slecht idee.

xxjojootjexx schreef:Is het zo dat je hier zo over in zit om wat de buitenwereld ervan denkt?

Wat maakt het uit dat je die studie hebt gedaan, maar er uiteindelijk niet mee werkt. De studie heb je gedaan uit je passie, je interesse en je was gelukkig. Doe de dingen die jou gelukkig maken en of dat nou past bij je studie of helemaal niet, dat maakt niks uit.
1000 euro per maand is wel erg weinig? werk je 40 uur per week? Dan zou ik daar met je werkgevers over gaan praten, dat je nog wel het werk wilt doen, dat het je goed bevalt, maar dat jij niet kan leven van zo'n kleine verdienste per uur.

Hahahaha Jojo...zo werkt het natuurlijk niet he...'Joh....gewoon negeren wat de buitenwereld denkt'. Dat is hetzelfde als tegen een depressief persoon zeggen 'zie het leven gewoon eens wat vrolijker in' of tegen een persoon met obesitas 'je moet gewoon eens wat minder eten'.

Charles schreef:Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

I'm in!

*

Charles schreef:

xxjojootjexx schreef:Is het zo dat je hier zo over in zit om wat de buitenwereld ervan denkt?

Wat maakt het uit dat je die studie hebt gedaan, maar er uiteindelijk niet mee werkt. De studie heb je gedaan uit je passie, je interesse en je was gelukkig. Doe de dingen die jou gelukkig maken en of dat nou past bij je studie of helemaal niet, dat maakt niks uit.
1000 euro per maand is wel erg weinig? werk je 40 uur per week? Dan zou ik daar met je werkgevers over gaan praten, dat je nog wel het werk wilt doen, dat het je goed bevalt, maar dat jij niet kan leven van zo'n kleine verdienste per uur.

Hahahaha Jojo...zo werkt het natuurlijk niet he...'Joh....gewoon negeren wat de buitenwereld denkt'. Dat is hetzelfde als tegen een depressief persoon zeggen 'zie het leven gewoon eens wat vrolijker in' of tegen een persoon met obesitas 'je moet gewoon eens wat minder eten'.

Het is ook niet eens zozeer de buitenwereld, maar meer gewoon mezelf.

Luce schreef:

Charles schreef:Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

I'm in!

Ik meen het serieus he.

Charles schreef:

Luce schreef:

Charles schreef:Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

I'm in!

Ik meen het serieus he.

Haha, ja ik ook . Ik worstel echt met bepaalde dingen. En denk op zo'n moment dat ik daar alleen mee ben. En dan hoor ik bijvoorbeeld mijn schoonzusje en mijn zwager over mijn andere schoonzusje. En dan lees ik hier en dan denk ik: o ja ik ben niet alleen. Volgens mij leeft dit bij heel veel mensen.

Luce schreef:

Charles schreef:

Luce schreef:

Charles schreef:Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

I'm in!

Ik meen het serieus he.

Haha, ja ik ook . Ik worstel echt met bepaalde dingen. En denk op zo'n moment dat ik daar alleen mee ben. En dan hoor ik bijvoorbeeld mijn schoonzusje en mijn zwager over mijn andere schoonzusje. En dan lees ik hier en dan denk ik: o ja ik ben niet alleen. Volgens mij leeft dit bij heel veel mensen.

We moeten een grote lijn uitzetten, uitwerken, auteur in de arm nemen en de talkshows af!

Haha natuurlijk is het niet zo makkelijk.
Maar ik doe ook iets totaal anders dan waar ik voor gestudeerd heb, veel mensen begrijpen daar geen snars van. Ik kreeg het naar mijn hoofd geslingerd en ik zat er mee. Inmiddels heb ik geleerd dat het niet belangrijk is wat anderen van de situatie denken, maar hoe ik er zelf in sta en wat ik er zelf van denk.

@Marin. Lastig met die projecten. Maar als je dan zo weinig er aan overhoudt, besteedt je dan eigenlijk teveel tijd aan het project, omdat je het perfect wil of juist doordat je thuis werkt en afgeleid raakt tijdens het werk? Want die uren zullen niet zomaar bedacht zijn?

Edit.
@Charles, nog even een aanvulling.
het was ook niet meer zozeer een marin, dit moet je zo doen, maar een vraag? Waarom het ineens zo voelt. Of het gevoel echt uit haarzelf komt of door wat anderen zeggen.

Charles schreef:

Luce schreef:

Charles schreef:

Luce schreef:

Charles schreef:Dat is fijn!

Soms denk ik...ik moet er iets mee. Het is een vrouwenprobleem van deze tijd, in mijn geval dan de combi carriere-moeder zijn- hoogopgeleid- opvoeding 'een slimme meid is op d'r toekomst voorbereid' (ik zie de reclame nog voor me). Een boek schrijven ofzo...of een praatgroep starten.

I'm in!

Ik meen het serieus he.

Haha, ja ik ook . Ik worstel echt met bepaalde dingen. En denk op zo'n moment dat ik daar alleen mee ben. En dan hoor ik bijvoorbeeld mijn schoonzusje en mijn zwager over mijn andere schoonzusje. En dan lees ik hier en dan denk ik: o ja ik ben niet alleen. Volgens mij leeft dit bij heel veel mensen.

We moeten een grote lijn uitzetten, uitwerken, auteur in de arm nemen en de talkshows af!

Ik zie het al helemaal voor me! Woohoo!

*

Mhuaha Charles, ben net toevallig begonnen met een vak waarbij ik een onderzoek op moet zetten. Mag zelf weten welk onderwerp. Zou ik, zou ik, zou ik?

Marin, is het niet mogelijk om een functie te ontwikkelen waar je je studie kunt combineren met fotografie?
Even over die contractvoorwaarden. Meid, je bent gek ;-) Werken doe je niet voor niets. De voorwaarden waar jij voor tekent daar ben je het dus eigenlijk niet mee eens. Ik zou in de toekomst een aantal andere voorwaarden stellen. Jij kunt ook voorwaarden stellen hoor.

SDL schreef:Marin, is het niet mogelijk om een functie te ontwikkelen waar je je studie kunt combineren met fotografie?

Ik zou niet weten wat, dat loopt wel heel uit een. Maar geeft ook niets, ik kan beide wel prima combineren. Nu nog althans. Maar wel lief dat je mee denkt.

Betreft die contractvoorwaarden, tja, zo werken ze nou eenmaal met alle externe medewerkers, ik ben niet de enige daarin.

Marin schreef:

SDL schreef:Marin, is het niet mogelijk om een functie te ontwikkelen waar je je studie kunt combineren met fotografie?

Ik zou niet weten wat, dat loopt wel heel uit een. Maar geeft ook niets, ik kan beide wel prima combineren. Nu nog althans. Maar wel lief dat je mee denkt.

Betreft die contractvoorwaarden, tja, zo werken ze nou eenmaal met alle externe medewerkers, ik ben niet de enige daarin.

Als je niet weet wat, is er veel ruimte om nog iets te bedenken. Er is altijd iets.
Alles kan. Bedrijven roepen dit al snel en lopen en lopen niet snel warm voor om de touwtjes minder in handen te hebben. Uitzonderingen kunnen altijd gemaakt worden, zeker als het gaat over contracten. Dit is een overeenkomst waar je beide achter moet staan. Je hebt al een en ander geleverd, nu is het aan hun om wat aan jou te leveren.

SDL schreef:]
Als je niet weet wat, is er veel ruimte om nog iets te bedenken. Er is altijd iets.

Oh er is vast wel iets hoor, maar ik denk eerlijk gezegd dat iets inventiefs m'n 'probleem' niet heel direct oplost. Ik heb al een eigen bedrijfje wat hopelijk nog beter gaat lopen in de loop van de jaren. Dat komt vast wel goed, heb ik vertrouwen in. Dus een tweede baan zou meer iets moeten zijn wat constanter is, niet zozeer iets vernieuwends. Echt serieus, ik ga ook echt wel bij de Starbucks werken (oid) als het moet. Het is meer het feit dat bij beide banen niks vast binnenkomt op dit moment, dat maakt het soms lastig voor de zaken die wél maandelijks betaald moeten worden. Snap je?

Nou ja, al met al ben ik gewoon ENORM blij dat ik even m'n ei kwijt kon.

Ik heb eigenlijk alleen de OP gelezen, maar ik herken mezelf daar wel een beetje in. Ik ben niet enorm hoog opgeleid (HBO), maar wel hoog 'genoeg' om een beetje carriére te maken. Ik zit nu op een functie waarbij ik inhoudelijk niets doe met mijn studie, ik doe alleen maar administratief werk. En ik vind het vreselijk, niet alleen omdat ik me 'verveel', maar vooral omdat ik het gevoel heb van 'dit hoort niet, ik hoor MEER te doen, een betere baan te hebben'.
Ik heb nu toevallig net een baan aangeboden gekregen bij mijn oude werkgever, als juridisch secretaresse, maar dan wel op HBO niveau. Dus niet alleen secretaressewerk, maar ook knowhow. Lijkt me onwijs leuk, en ik wil het heel graag doen. Maar toch ga ik weer twijfelen, omdat ik dan wel gewoon 'secretaresse' heet, en dat vind ik voor mijn opleiding eigenlijk een te minne baan.

Het is bij mij dus eigenlijk een soort strijd tussen mijn hart en mijn hoofd. In mijn hart weet ik dat ik geen carriére-type ben, ik ben geen workaholic, ik werk om te leven en niet andersom. Maar in mijn hoofd blijft de gedachte spoken dat ik met mijn opleiding meer zou kunnen doen.

Luce schreef:Mhuaha Charles, ben net toevallig begonnen met een vak waarbij ik een onderzoek op moet zetten. Mag zelf weten welk onderwerp. Zou ik, zou ik, zou ik?

Ja! Interesting! Ik wil dan wel meedoen haha.

Elliot schreef:
Het is bij mij dus eigenlijk een soort strijd tussen mijn hart en mijn hoofd. In mijn hart weet ik dat ik geen carriére-type ben, ik ben geen workaholic, ik werk om te leven en niet andersom.

+1, heel herkenbaar. Voordat ik met mijn HBO opleiding begon dacht ik: Ja, dit is het, ik ga hier kei hard mijn best voor doen en een mooie internationale carrière beginnen. Ik zag mijzelf al helemaal zitten als sales representative voor een grote multinational, veel voor mijn werk reizen enzo. Maar nu, bijna 4 jaar later (en bijna afgestudeerd dus) weet ik dat ik dat helemaal niet wil: Ik wil geen kantoorbaan, ik wil niet 40+ uren werken, ik wil überhaupt liever niet werken voor een baas. Ik wil een leven: Veel kunnen genieten van mijn vriend en mijn huisdieren, familie & vrienden, leuke dingen kunnen doen. En het liefst dus qua werk zelf iets opzetten, iets waar mijn hart in ligt, waar ik gelukkig van kan worden. En werken in die harde business wereld is gewoonweg niet hetgene wat mij gelukkig maakt.

Edit: Ik probeer het dan ook niet als een waste of time and money te zien, maar iets waar ik wel veel van geleerd heb.

Deels wel herkenbaar. Ik heb kei hard gestudeerd aan een prive-studie (Hbo) die ik helemaal zelf heb betaald. Nu heb ik een baan die daar totaal niet bij past. Gezien de crisis ben ik bang dat ik ook nooit een flitsende carriere ga maken in mijn echte vakgebied. Soms vraag ik me af of ik dat nog wel wil, de energie is ook gewoon weg, ik weet gewoon ook totaal niet wat ik wil. Tegenwoordig geniet ik ook gewoon van mijn leven buiten mijn werk, daar haal ik veel meer voldoening uit. Erg eigenlijk.

Maar ik vind het wel oprecht rot voor je, aan de andere kant heb je dit allemaal al wel bereikt, je hebt je eigen bedrijf die je wellicht verder uit kan breiden.

Ik heb mijn hbo afgesloten, kwam in een depressie en ben uiteindelijk 2 mbo opleidingen gaan doen, in de zorg. Ik verdien veel te weinig, maar ben dolgelukkig, en het interesseert me echt geen zier of die keuze mijn afhankelijk maakt van mijn vriend. We doen het samen, en wat er in de toekomst gebeurd zien we wel.

Volg je hart!
Je gaat als een tiet met je fotografie, en des te meer aandacht je daar aan besteed des te meer je kan groeien en er straks van kan leven. Ik denk dat je vriend sowieso al trots op je is, hoe je het doet. Ik wel!

Ik herken het heel erg. Ben nu zover dat ik kinderen krijgen bijna als 'oplossing' zie want dan hoef ik me er voorlopig niet meer zo druk om te maken, en kan ik me daar gewoon op richten...

Ik heb nu een redelijk leuke baan, grotendeels buiten mijn vakgebied. Wel wat doorgroeimogelijkheden, maar niet echt goed betaald, en voor wat ik kan (/vind dat ik kan) word ik nogal ondergewaardeerd in de zin van dat ik denk dat ze mijn kwaliteiten beter zouden kunnen benutten. Daarbij ben ik uit 'wanhoop' een extra studie begonnen in de avonduren, om mijn mogelijkheden op de arbeidsmarkt te verbreden. De studie vind ik zelf jammer genoeg gewoon echt niet echt leuk, maar dit diploma in combinatie met mijn vorige studie geeft me bevoegdheden die ik dan wel weer heel graag wil hebben. Maar goed, volgende dilemma: Bachelor is bijna af en nu kan ik volgend studiejaar aan mijn 2e master beginnen. Die kost vooralsnog zo exorbitant veel geld dat ik niet weet of ik dat er voor over heb. Ik heb tijdens de bachelor en dus nu ook nog gewoon lekker mijn kop in het zand gestoken, want hey ik was ergens mee bezig! Nu is het bijna af en ben ik eigenlijk nog geen stap verder, maar sta ik wel voor een belangrijke keuze:(

Ben nu 27 en de laatste tijd veel bezig met kinderen. Ik zou zo graag willen dat ik gewoon 0 ambitie had en me daarop kon storten. Jammer genoeg heb ik wel zoveel ambitie... dat maakt het zo veel moeilijker om tevreden te zijn met wat je nu hebt!

Kortom; weinig tips, veel herkenning

Oooh wat lastig Zora! Helemaal omdat je echt zelf nog verder bent gaan investeren in je studie en dus je baanmogelijkheden, maar dan moet daar eigenlijk wel iets uit voort rollen he. Als je straks die bachelor hebt, ben je dan al bevoegd voor wat je wilt doen/kunt combineren met je eerdere diploma? Of moet daar eigenlijk nog een master bovenop? Lijkt me echt lastig: Eigenlijk ben je heel erg aan het investeren in jezelf, maar dan moet er wel een moment zijn waarop dat er uit kan komen. Al met al wel echt heeeeel goed dat je dat nog bent gaan doen! Hoop echt heel erg voor je dat het het waard is en dat je er nog heel veel baat bij gaat hebben

Van de week hadden we het over yup en dinky zijn, en toen zei m'n vriend dat we inderdaad best een beetje yuppen zijn (hij zeker in elk geval), maar dat we niet echt een dinky (double income, no kids yet) zijn maar meer een soort anderhalf-nky zijn. Toen dacht ik ook wel van ouch... ja... dat wordt 'm gewoon niet meer vrees ik.