Beetje in de knoop met mezelf qua werk

Ik weet niet precies wat nou het probleem is, maar ik zit al tijden gewoon beetje in de knoop met mezelf qua werk, een soort identiteitscrisis die ik heb denk ik..

Zoals de meesten wel weten van jullie ben ik hoogopgeleid, master gedaan, daarna aan het werk gegaan als docent, ging finaal mis en raakte overspannen. Zover het verleden. Nu het heden: Ik ben intussen al meer dan een jaar aan het werk als auteur achter de schermen in het onderwijs (ontwikkelen van studies), en ik vind het heel leuk om zo achter de schermen toch nog met mijn vakgebied bezig te zijn. Het is best een omvangrijke functie, ze zijn tevreden over me, ik werk hard en goed, ga vaak tot het uiterste (veel overwerken), dus ik heb in de loop van de tijd al meerdere extra projecten gekregen. Het grote nadeel is dat het niet bijster goed betaald. Het is geen vast maandelijks salaris, dus fluctueert enorm, sommige maanden 0 euro, andere maanden veel meer, afhankelijk van hoeveel werk er is (ongeacht of ik overdag of 's avonds of in het weekend werk, als het maar gebeurt), maar ik denk een gemiddelde van zo'n 1000 euro per maand. Dat is niet bijster veel.

Daarnaast heb ik nog m'n eigen bedrijf op weten te zetten in de tussentijd, dat loopt ook, maar fluctueert ook enorm. Echt daar van leven lukt nog niet, en is ook erg seizoensgebonden.

Maar nou wat me zo tegenstaat, of waar ik zo mee worstel: Doordat ik lang niet altijd even veel verdien (en wel echt m'n ass off werk), en eigenlijk dus constant te weinig, ben ik nog zo afhankelijk qua financiën van m'n vriend. Ik red 't gewoon echt steeds nét niet, moet af en toe geld lenen voor grote uitgaven, hij neemt het grootste deel vaste lasten op.

Ik heb nu nog net verlenging gekregen voor een aantal maanden (extra project) bij deze baan, maar daarna moet ik ook weer op zoek naar iets. Wéér die sollicitatie stress in. Zie ik heel erg tegenop. Ik zou best dolgraag een goed verdienende en uitdagende baan willen, nog steeds achter de schermen in het onderwijs. Maar ook dát benauwd me. Doordat ik nu voor beide banen thuis werk, kan ik het allebei erg goed combineren. Wat als ik een kantoorbaan krijg, iets wat helemaal niet bij me past, dan moet ik m'n fotografiebaan weer meer op pauze zetten. Dat is ook zo zonde, want daar wil ik uiteindelijk mee door in de toekomst.

Het is echt zo'n interne strijd van: Jemig, ik ben verdorie een 28 jarige hoogopgeleide vrouw, gaat die carrière nou nog komen, of niet? Ik merk dat ik dat ZO lastig vind. Er is wel sprake van dat ik op den duur als er kinderen zijn echt minder tot niet ga werken (dat wil ik zelf ook graag en zal dan mogelijk zijn), d.w.z. eventueel alleen m'n fotografie baan, maar tot die tijd wil ik ook gewoon m'n eigen geld verdienen en me niet zo afhankelijk voelen. Ik vind dat echt veel moeilijker dan ik dacht. Daarbij komt m'n enorme studieschuld er nog bovenop, en die moet en zal ik toch echt gaan afbetalen (ben nu sinds kort bezig met afbetalen). Dus feitelijk voel ik me zo ontzettend schuldig naar mezelf toe, dat ik maar geen flitsende carrière aan het maken ben en dat dat waarschijnlijk ook gewoon niet meer gaat gebeuren. Ik weet dat ik ook echt wel trots op mezelf mag zijn dat ik gewoon een eigen bedrijf heb opgezet, wat relatief goed loopt (tweede jaar nu), en dat ik ook gewoon een andere baan heb, maar ik merk dat ik het gewoon echt háát dat ik financieel nog altijd zo loop te sukkelen en vraag me echt af hoe/wat/wanneer. Is dit dan de top van mijn carrière? Ik merk dat ik daar enorm tegenstrijdige gevoelens over heb.

Iemand anders (van de hoogopgeleiden?) die dit soort hersenspinsels herkent?

Ik ben niet hoogopgeleid, herken het niet echt en heb ook geen pasklaar antwoord voor je maar ik heb wél het idee dat jij zelf niet goed weet wat je nou eigenlijk precies wil (en je misschien ook niet bewust bent van met welk van je kwaliteiten je aan de slag wil.. Maar dat is slechts een aanname, kan ik verder niet opmaken uit je OP of hoe ik je 'ken') Ik denk dat het heel moeilijk is je ergens op te focussen/carrière in op te bouwen zolang je daar geen helder beeld van hebt.

Jij wil een flitsende carriere die goed betaald, maar Marin, dat past niet bij je. Ook dat is iets wat jij in acht moet nemen. Het feit dat je goed opgeleid bent zegt niets over je toekomst of of het ook wel bij je past. Dit bedoel ik goed, dus begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar de vrouwen die op een hoog niveau carriere maken zitten toch anders in elkaar dan jij.
Edit!!! Dat wil niet zeggen dat je je ass off moet werken voor een hongerloontje, want wat je nu verdiend vind ik echt heel weinig!

Denk dat je daar wel een goed punt hebt Toet.
Beide banen zijn ook zo anders. Voor t ene heb ik gestudeerd, t andere ben ik gewoon 'goed' in. Ik denk ook dat ik me heel schuldig naar mezelf voel als ik uiteindelijk niks met m'n studie doe. Probleem is ook dat die studie eigenlijk niet voor een kant en klare baan opleidt natuurlijk (zoals met zoveel WO studies) en dat dat het vinden van een geschikte baan zo lastig maakt. Als ik heel eerlijk ben had ik baantechnisch gezien gewoon beter in Engeland in de academische wereld kunnen blijven. Niet dat daar nou zoveel werk in is, maar had beter aangesloten, en mensen daar verklaarden me destijds al voor gek dat ik geen PhD ging doen. Maar goed, ik wilde werkervaring in NL opbouwen, dus die keuze heb ik destijds gewoon gemaakt.

Ik merk gewoon dat ik t zo moeilijk vind en dubbel voel over dat ik nu heus echt wel werk, maar het allemaal nog steeds niet van harte gaat.

Ik herken mezelf wel deels in je verhaal. Ik ben ook hoogopgeleid, heb verdorie 6 jaar hard gestudeerd en ben eigenlijk een ideale student geweest (nooit vertraagd, alles volgens het boekje). En nu heb ik een MBO (+?) functie. Met een bijbehorend salaris (en ik heb niemand op wie ik terug kan vallen, alle kosten zijn voor mezelf). Af en toe heb ik echt een dip, het "Is dit het nu?" gevoel. Feit is wel dat ik mijn werk erg leuk vind en dat ik doodongelukkig ben geworden in een WO functie waarvoor ik ben opgeleid.

Ik weet nu ook wel dat een baan op mijn vakgebied en opleidingsniveau hem nu niet gaat worden. Die banen zijn er nauwelijks en als ze er zijn vragen ze 5 tot 10 jaar ervaring.

Ik houd me maar vast aan dat mijn baas over een jaar/paar jaar een opleiding tot makelaar voor me wil betalen. Dat lijkt me echt, echt super leuk (veel leuker ook dan waar ik nu in ben afgestudeerd).

Paper Crown schreef:Jij wil een flitsende carriere die goed betaald, maar Marin, dat past niet bij je. Ook dat is iets wat jij in acht moet nemen. Het feit dat je goed opgeleid bent zegt niets over je toekomst of of het ook wel bij je past. Dit bedoel ik goed, dus begrijp me alsjeblieft niet verkeerd, maar de vrouwen die op een hoog niveau carriere maken zitten toch anders in elkaar dan jij.
Edit!!! Dat wil niet zeggen dat je je ass off moet werken voor een hongerloontje, want wat je nu verdiend vind ik echt heel weinig!

Ja! Ik snap je helemaal! Dat is ook zo'n beetje die innerlijke strijd die ik voer. Niets ten nadele van mezelf want ik heb ook echt andere kwaliteiten, maar ik ben gewoon echt geen type voor een keiharde business mantelpakjes baan. (Kan me er ook niets bij voorstellen dus forgive my stereotypes).
Maar dan voel ik me zooo schuldig van die studieschuld, waar heb ik t dan voor gedaan?? Ja, uit m'n eigen interesse, ik hield zo oprecht veel van m'n studie, er zijn denk ik maar weinig mensen die zoveel passie en echt liefde voor hun studie voelden, maar toch.. Wat koop je daar nou voor?

Ik heb echt het gevoel dat ik heel veel zou moeten verdienen (en ambiëren) maar dat dat maar niet lukt..

Ja, ik herken wel het een en ander uit je verhaal Marin. Ik ben ook WO opgeleid en heb dan wel een vaste baan, maar een baan die is wat het is en waarin ik niet door kan groeien. Ik kan ook weleens nadenken over mijn carriere in de toekomst en dan kom ik er ook totaal niet uit.

Daarnaast vind ik het juist oprecht heel goed van je dat je je droom achterna aan het gaan bent met fotografie. Je grijpt de vrijheid van het thuis kunnen werken en zelf je tijd in kunnen delen nu echt aan om je fotografiebedrijfje op te zetten. Van wat ik er van zie loopt dat best aardig, en heb je echt een fundament om straks op door te kunnen gaan.

Natuurlijk zal je in een vaste baan wat meer concessies moeten doen en ben je niet meer 24/7 beschikbaar voor je eigen bedrijfje. Maar als je straks bijvoorbeeld een contract van 32 uur hebt, blijft er nog wel wat tijd en ruimte over om in je bedrijf te steken. En ja, dan blijft er misschien een keer niet veel van je avonden of weekend over, maar als je bedrijf straks echt hard gaat lopen pluk je daar de vruchten weer van. En ik denk dat je dat qua energie ook wel trekt, juist omdat het je passie is.

Je moet niet zo streng voor jezelf zijn, je bent volgens mij echt goed op weg!

Marin schreef:Denk dat je daar wel een goed punt hebt Toet.
Beide banen zijn ook zo anders. Voor t ene heb ik gestudeerd, t andere ben ik gewoon 'goed' in. Ik denk ook dat ik me heel schuldig naar mezelf voel als ik uiteindelijk niks met m'n studie doe. Probleem is ook dat die studie eigenlijk niet voor een kant en klare baan opleidt natuurlijk (zoals met zoveel WO studies) en dat dat het vinden van een geschikte baan zo lastig maakt. Als ik heel eerlijk ben had ik baantechnisch gezien gewoon beter in Engeland in de academische wereld kunnen blijven. Niet dat daar nou zoveel werk in is, maar had beter aangesloten, en mensen daar verklaarden me destijds al voor gek dat ik geen PhD ging doen. Maar goed, ik wilde werkervaring in NL opbouwen, dus die keuze heb ik destijds gewoon gemaakt.

Ik merk gewoon dat ik t zo moeilijk vind en dubbel voel over dat ik nu heus echt wel werk, maar het allemaal nog steeds niet van harte gaat.

Mag ik het zo zwart/wit formuleren:
Of je kiest voor iets dat aansluit bij je studie, daarmee kun je waarschijnlijk wel een leuke carrière opbouwen en een fijn salaris binnen halen maar het zal nooit echt je passie zijn.
Of je kiest voor de baan waar je dagelijks gelukkig van wordt en waar je veel voldoening uithaalt, ook hiermee kun je carrière opbouwen alleen wel op een heel andere manier dan bij de eerste.

Dus wat wil je? Veel verdienen, succesvol zijn maar wellicht minder gelukkig of minder verdienen, succesvol zijn op jouw manier en iedere dag met plezier je vak uitoefenen?

Sterre schreef:

Je moet niet zo streng voor jezelf zijn, je bent volgens mij echt goed op weg!

En dit ook ja! Ik denk dat je echt over het feit dat je meer had kunnen doen met je studie heen moet stappen. Het is nou eenmaal anders gelopen in jouw leven en dat is misschien niet wat je voor ogen had maar mag je wel met recht trots op zijn.

Toet schreef:

Mag ik het zo zwart/wit formuleren:
Of je kiest voor iets dat aansluit bij je studie, daarmee kun je waarschijnlijk wel een leuke carrière opbouwen en een fijn salaris binnen halen maar het zal nooit echt je passie zijn.
Of je kiest voor de baan waar je dagelijks gelukkig van wordt en waar je veel voldoening uithaalt, ook hiermee kun je carrière opbouwen alleen wel op een heel andere manier dan bij de eerste.

Dus wat wil je? Veel verdienen, succesvol zijn maar wellicht minder gelukkig of minder verdienen, succesvol zijn op jouw manier en iedere dag met plezier je vak uitoefenen?

Haha ja dat mag je, zo zwart wit formuleren, maar helaas werkt het toch niet echt zo in de praktijk merk ik. Ten eerste omdat de banen die bij m'n studie aansluiten echt heel erg schaars zijn. Ik ben al twee jaar aan het solliciteren (ook nu ik gewoon een baan heb kijk ik nog steeds rond) en er is maar zó weinig beschikbaar.

Het feit dat ik m'n fotobedrijfje een stuk serieuzer heb gemaakt, is niet alleen omdat ik het zo graag wilde, maar ook uit nood omdat dat werk was wat ik gewoon wél kon doen zonder diploma/sollicitatie procedure.

En met m'n eigen bedrijf heb ik gewoon niet de garantie dat het groeit, grote kans van wel, maar ik kan daar niks over zeggen, of dat binnen nu en een jaar erg groeit, en zo ja, hoeveel, en vanaf welk moment ik daar van kan leven. Ik MOET dus een back up hebben wil ik m'n vaste lasten op z'n minst blijven betalen. Alles wat met m'n fotografie binnenkomt is mooi extra.

Het is niet echt een keuze, in elk geval niet op dit moment. Gelukkig kan ik het op dit moment allemaal nog bolwerken met twee banen en daar ben ik echt zo ontzettend dankbaar voor, je wilt niet weten hoe gelukkig ik ben met het feit dat ik twee dingen tegelijk kan doen en dat waardeer ik echt elke dag, maar ik heb wel altijd het gevoel dat het 'niet genoeg' is, met name financieel gezien dan.

Oh en 'fijn' dat er wel wat van herkenning is in sommige situaties, Sterre en Blond. Hebben jullie ook het gevoel dat je (nog) heel erg moet groeien in je carrière? Heb je daar enig zicht op, wanneer dat gaat gebeuren? Word je daar ook niet heel onzeker van?

Ik ken het ook Marin. Ik ben dan niet zo hoog opgeleid. 'Gewoon hbo' maar heb ook altijd het idee dat ik mijzelf moet verantwoorden naar andere mensen over hoeveel ik wil werken. Ik heb nu gewoon besloten voor mijzelf dat ik 32 uur wil werken (in een bedrijf, voor inkomen) en 1 dag per week aan mijn eigen bedrijfje verder ga werken. Ik doe dat laatste omdat ik het leuk vind, niet omdat ik denk er rijk van te worden of er sowieso geld aan te verdienen. Maar puur omdat het leuk is en ik mijzelf op dat vlak veel meer ontwikkel dan bij een kantoorbaan in een bedrijf. Ik werk daar voor het geld want leren/ontplooien wil en doe ik op andere vlakken.

Daarnaast dacht ik altijd dat ik een carriere vrouw wilde worden maar ik heb daar gewoon weg helemaal geen zin in. Ik wil geen 40+ uur werken voor iemand anders en dat hoort meestal wel bij een 'dikke' carriere. Ik kom er ook achter na 3 maanden fulltime werken dat ik het geld helemaal niet zo belangrijk vind als ik dacht. Ik vind famillie en vrienden veel belangrijker. Natuurlijk wil ik mijn vast lasten kunnen betalen en heb ik dromen (trouwen, huisje en kinderen in de toekomst). Maar samen een jaarsalaris van 60.000 euro binnen trekken interesseert mij vrijwel niet. Terwijl ik dacht dat ik dat heel belangrijk vond.

Ik heb er nu dus echt voor gekozen om mijn eigen weg te gaan en mij niets aan te trekken van de mening van een ander. Het is mijn leven, mijn inkomen en mijn instelling. In de toekomst ga ik lekker 24 uur werken als ongeemancipeerde vrouw en het zal mij een worst wezen wat andere daarvan vinden en dat ik mijzelf dan afhankelijk opstel van mijn vriend. Mijn probleem mocht dat spaak lopen, ik kies hiervoor met mijn volle verstand.

Marin schreef:Oh en 'fijn' dat er wel wat van herkenning is in sommige situaties, Sterre en Blond. Hebben jullie ook het gevoel dat je (nog) heel erg moet groeien in je carrière? Heb je daar enig zicht op, wanneer dat gaat gebeuren? Word je daar ook niet heel onzeker van?

Ja, dat groeien herken ik. Ik weet dat het wel gaat gebeuren, maar wanneer, nee dat weet ik dus niet. En dat geeft inderdaad wel onzekerheid. Je weet dat het later is, maar ik wil zo graag dat later gewoon nu zou zijn.

Indigo schreef:Ik ken het ook Marin. Ik ben dan niet zo hoog opgeleid. 'Gewoon hbo' maar heb ook altijd het idee dat ik mijzelf moet verantwoorden naar andere mensen over hoeveel ik wil werken. Ik heb nu gewoon besloten voor mijzelf dat ik 32 uur wil werken (in een bedrijf, voor inkomen) en 1 dag per week aan mijn eigen bedrijfje verder ga werken. Ik doe dat laatste omdat ik het leuk vind, niet omdat ik denk er rijk van te worden of er sowieso geld aan te verdienen. Maar puur omdat het leuk is en ik mijzelf op dat vlak veel meer ontwikkel dan bij een kantoorbaan in een bedrijf. Ik werk daar voor het geld want leren/ontplooien wil en doe ik op andere vlakken.

Daarnaast dacht ik altijd dat ik een carriere vrouw wilde worden maar ik heb daar gewoon weg helemaal geen zin in. Ik wil geen 40+ uur werken voor iemand anders en dat hoort meestal wel bij een 'dikke' carriere. Ik kom er ook achter na 3 maanden fulltime werken dat ik het geld helemaal niet zo belangrijk vind als ik dacht. Ik vind famillie en vrienden veel belangrijker. Natuurlijk wil ik mijn vast lasten kunnen betalen en heb ik dromen (trouwen, huisje en kinderen in de toekomst). Maar samen een jaarsalaris van 60.000 euro binnen trekken interesseert mij vrijwel niet. Terwijl ik dacht dat ik dat heel belangrijk vond.

Ik heb er nu dus echt voor gekozen om mijn eigen weg te gaan en mij niets aan te trekken van de mening van een ander. Het is mijn leven, mijn inkomen en mijn instelling. In de toekomst ga ik lekker 24 uur werken als ongeemancipeerde vrouw en het zal mij een worst wezen wat andere daarvan vinden en dat ik mijzelf dan afhankelijk opstel van mijn vriend. Mijn probleem mocht dat spaak lopen, ik kies hiervoor met mijn volle verstand.

Pff dit moet ik ook echt nog gaan doen. Ik word echt verdrietig en onzeker en moedeloos van alle mensen die maar blijven vragen waarom ik deze baan heb.
Ze schijnen echt niet te snappen dat ik ook gewoon gelukkig ben op de plek waar ik nu zit.

Marin, ik heb de oplossing. Schat, 'neem' een kind (of twee). Dan is het ok om van je vriend afhankelijk te zijn .

Ik zou de jaren studie los zien van het feit dat je daar ook per se iets in moet doen. En dat het zonde is als je dat niet doet. Je schrijft dat je heel gepassioneerd en enthousiast je studiejaren door bent gekomen. Dat is toch prachtig! Koester die jaren! Niet veel studenten hebben dat tijdens de studie.

Dat betekent niet dat je diezelfde passie hoeft te voelen voor het werkveld. Werken en studie zijn nou eenmaal niet hetzelfde. En al doe je niet iets met je studie? Hoe erg is dat? Je hebt fantastische jaren gehad in de UK en US. Ontzettend veel geleerd, jezelf ontwikkeld, mensen leren kennen.
Ik zou het idee dat je iets met je studie moet doen echt loslaten, maar meer kijken naar wat bij je past.

Misschien is het mogelijk om een baan te vinden op een lager niveau. Iets van vertaler of zo? Of als begeleider van studenten die naar het buitenland willen voor de studie. Een baan waar je voldoening uithaalt en normaal voor wordt betaald.
En dan part-time, (32 uur of zo) werken zodat je wel een acceptabel inkomen hebt, maar ook nog tijd voor je fotografie.

Ok, stomme reactie natuurlijk. Maar ik vind dat je nu wel erg streng voor jezelf bent. Je bent echt knap bezig, een eigen bedrijfje met opdrachten is niet zomaar iets, en zoiets moet gewoon groeien. Ik merk dat je super hard werkt en ja wat wil je nou nog meer. Ik heb een beetje dezelfde crisis, en merk dat in ons vakgebeied (er is toch lichte overlap) gewoon zó weinig te vinden is. Dus jah...daar kun jij ook niks aan veranderen. Wat zegt je vriend erover?

Charles schreef:Marin, ik heb de oplossing. Schat, 'neem' een kind (of twee). Dan is het ok om van je vriend afhankelijk te zijn .

haha dat zeg ik ook altijd tegen mijn collega! 'Het is voor jou niet erg om af te zeggen want jij hebt een kind en daar hebben mensen begrip voor'

Jij mag lekker in het weekend thuis blijven en met je kind en man op de bank zitten en burgelijk zijn, want jij bent 30+

Als ik dat als 25 jarige, net afgestuurde ongetrouwde vrouw zeg dan wordt ik omschreven als saaie moeke .. blijkbaar moet ik naar parenclubs, swingen tot ik erbij neerval en genieten van het vrije leven want voor je het weet kun je geen kant meer op.

De meeste oud studiegenootjes zijn wel heel anders bezig met hun carriere dan ik ja. Zij hebben meer een doel voor ogen en maken bewust keuzes om dat doel te behalen. Over het algemeen verdienen ze ook meer en snappen ze ook niet waarom ik me tevreden stel met wat ik nu heb. Het is wel een baan op niveau, maar het is een kleine organisatie zonder doorgroeimogelijkheden. Ik haal op dit moment wel voldoening uit mijn werk en vind het leuk, en omdat het niet teveel van me vraagt ben ik naast die 40 uur dat ik werk ook echt vrij en lekker met andere dingen bezig.

Soms voel ik me anders en twijfel ik er aan of ik niet ook meer moet willen en echt een carriere op poten moet zetten. Maar ik heb die enorme ambities gewoon niet, en vind het belangrijker om voldoening uit het werk te halen en er naast nog energie over te houden voor mijn prive leven. Dat heb ik nu, en daar bovenop heb ik ook nog de zekerheid van een vast contract. Ik mag dus niet klagen, al blijft het soms wel knagen als ik me vergelijk met vriendinnen.

- niet quoten ajb -

Nou Indigo, ik ben ook 31 maar voel me geen saaie moeke. Mijn stoere hippe vrienden hebben ook behoorlijk afgedaan want ze zien mij overduidelijk wel zo en bellen me nooit meer om mee op stap te gaan . Gelukkig ga ik wel minstens 1x in de week bij goede vrienden van mijn oude clubje op bezoek en zit dan met een of twee baby's in een muziekstudio tussen de posters van blote vrouwen en lege flessen Jameson. Dat doet dan weer goed, dat niet iedereen zo stom denkt. En mijn dochter vind het prachtig, al die mannen en die muziek. Ok, ik dwaal af.

Maar het is toch helemaal niet erg om naast die 40 uur werken gewoon je eigen leven te hebben. Ik snap al dat gebakken lucht, popi gedoe niet onder de mensen die meer dan 40 uur werken. Moet ik jouw nu tof vinden? Dat jij tot 's avonds 11 uur zit te werken.

Ik bedankt. Ben blij dat ik gewoon nog een leven heb naast werk.

Heel slim Indigo, echt goed dat je dat nu al zo ziet. Bij mij was er een burn-out en een tweeling voor nodig om tot inkeer te komen.

hahaha geweldig Charles!

Ik maak het ook meer als grap natuurlijk naar haar. Al geloof ik wel dat er een kern van waarheid inzit (niet in het moeke gebeuren, maar het begrip vanuit bepaalde mensen dat je een kind hebt om op te voeden en daardoor minder tijd heb.) Alsof mijn vrije tijd zonder kind minder waard is dan de tijd die iemand anders met zijn of haar kind besteed.

Ik snap gewoon niet zo dat collega's zich bemoeien met mijn tijd buiten werk. Dat is mijn prive leven. Ik merk dat ik prive en zakelijk behoorlijk gescheiden wil houden, terwijl ik dat voorheen niet dacht.

Die geweldige Charles ging natuurlijk over je kinderen en Jameson haha. Niet over de burn out

Charles schreef:Marin, ik heb de oplossing. Schat, 'neem' een kind (of twee). Dan is het ok om van je vriend afhankelijk te zijn .

Hahahaha toppertje van me

Maar eerlijk is eerlijk: Over een paar jaar wil ik (nou ja, we) ook echt aan kinderen beginnen en dan voelt het op de één of andere manier toch minder als een issue. Ik heb nu zo'n beetje in m'n hoofd dat ik dan misschien wel m'n fotografie kan blijven doen, dat is echt zo ontzettend part time én vanuit huis, dat dat misschien nog wel goed te behappen valt en een situatie kan zijn waarin ik heel gelukkig ben.

Maar juist daardoor heb ik toch beetje het idee dat ik nu 'm'n tijd door moet zien te komen', heel stom, alsof het een soort van afwachten is tot dat ik kinderen heb. Dus logischerwijs moet ik lekker aan m'n bedrijf blijven bouwen, zodat dat groeit, zodat ik in de toekomst daar nog beter van kan leven. Maar in de praktijk moeten al die vaste lasten gewoon elke maand betaald worden, dus heb ik toch wel íets van een andere baan nodig. Voor nu lukt dat net. Maar 't kan dus gewoon nog beter.

Misschien ben ik inderdaad wel te streng naar mezelf. M'n vriend zegt altijd: "We vinden wel iets, we gaan samen wel op zoek naar een goede baan." Het komt ook wel goed, er is geen hoge druk dat ik m'n huis uit moet omdat ik niet zo veel verdien (wat in m'n eentje vorig jaar nog wel zo was, toen werkte ik maar als postbode er naast), dus het is allemaal niet dramatisch, maar ik merk gewoon dat het m'n eigen rust niet goed doet. Ik ben ALTIJD gestresst over geld/werk/baan/tijd en háát het dat ik nog altijd aan de kassa moet stressen om te kijken of er wel genoeg geld op de huisrekening staat en dan m'n vriend moet whatsappen of ie ajb iets kan overmaken. Háát daar aan! Dan denk ik echt: Waarom werk ik dan zo hard, als ik nog steeds geen geld heb?