Nachtmerrie

Artemis, ik sluit me volledig bij je aan. Ik krijg ook wurgneigingen bij dit soort onvolwassen kerels.

Carrie schreef:

Lady4 schreef: Ik hoop nog steeds dat TO en haar man opnieuw voor elkaar gaan kiezen en een gezin zullen vormen met hun kindje.

Oprechte vraag, zou jij dat echt nog willen Lady als je in dezelfde situatie zat?

Oprecht antwoord: Ja, dat hoop ik voor hun. Haar man zal zijn gedrag moeten veranderen, absoluut. Maar wat is er mis met hopen dat het goed komt tussen twee mensen die ooit uit liefde voor elkaar gekozen hebben maar elkaar door de tijd heen kwijt zijn geraakt?

Lady4 schreef:

Carrie schreef:

Lady4 schreef: Ik hoop nog steeds dat TO en haar man opnieuw voor elkaar gaan kiezen en een gezin zullen vormen met hun kindje.

Oprechte vraag, zou jij dat echt nog willen Lady als je in dezelfde situatie zat?

Oprecht antwoord: Ja, dat hoop ik voor hun. Haar man zal zijn gedrag moeten veranderen, absoluut. Maar wat is er mis met hopen dat het goed komt tussen twee mensen die ooit uit liefde voor elkaar gekozen hebben maar elkaar door de tijd heen kwijt zijn geraakt?

Nee maar dat vroeg ik niet Mijn vraag is of jij dat nog zou willen, als je in de dezelfde situatie zat. Of je zou willen dat het nog goedkomt terwijl jouw partner vreemd is gegaan terwijl je zwanger bent, en niet eens spijt betuigt van hetgene hij heeft gedaan. Jou op zo'n belangrijk moment in je leven heeft laten stikken. Of jij dan nog verder zou willen met hem.

Oh zo, dan heb ik je vraag niet goed gelezen. Moeilijk om dat te antwoorden. Mijn eerste reactie is ja, denkend aan die liefde die ik voor mijn vriend voel. Maar ik weet niet wat de boosheid en emoties op zo'n moment met mij zullen doen. Ik zou me verraden voelen, absoluut. En ik vind het gedrag van TO haar man te hufterig voor woorden. Maar dan nog steeds mag ik toch wel hopen dat ze er samen uit zullen komen, mag ik ze dat toch gunnen?

Lady4 schreef:Oh zo, dan heb ik je vraag niet goed gelezen. Moeilijk om dat te antwoorden. Mijn eerste reactie is ja, denkend aan die liefde die ik voor mijn vriend voel. Maar ik weet niet wat de boosheid en emoties op zo'n moment met mij zullen doen. Ik zou me verraden voelen, absoluut. En ik vind het gedrag van TO haar man te hufterig voor woorden. Maar dan nog steeds mag ik toch wel hopen dat ze er samen uit zullen komen, mag ik ze dat toch gunnen?

Tuurlijk mag je haar dat gunnen Maar het komt een beetje misplaatst over op mij, eerlijk gezegd. Ik gun haar namelijk helemaal niet zo'n man, maar een man die voor haar en zijn gezin gaat. Ik knap hier totaal op af. Wat ik de to wél gun is dat zij weer gelukkig wordt samen met haar kindje en in de toekomst een nieuwe liefde die wel respect voor haar heeft.

Ik gun haar ook niet zo'n man, maar het is wel háár man. Die hele stomme, zeer pijnlijke fouten heeft gemaakt de afgelopen tijd, maar daarmee niet voor de rest van zijn leven een klootzak hoeft te zijn. Hoe makkelijk is het oordelen vanaf de zijlijn. Zou jij zonder meer je vriend aan de kant zetten in zo'n situatie? Ondanks de herinnering aan alle mooie momenten die jullie samen hebben gedeeld, die liefde die jullie voor elkaar voel(d)en en het feit dat je net samen een kind hebt gekregen? Ik kan daar echt geen volmondig ja op zeggen.

Lady4 schreef:Ik gun haar ook niet zo'n man, maar het is wel háár man. Die hele stomme, zeer pijnlijke fouten heeft gemaakt de afgelopen tijd, maar daarmee niet voor de rest van zijn leven een klootzak hoeft te zijn. Hoe makkelijk is het oordelen vanaf de zijlijn. Zou jij zonder meer je vriend aan de kant zetten in zo'n situatie? Ondanks de herinnering aan alle mooie momenten die jullie samen hebben gedeeld, die liefde die jullie voor elkaar voel(d)en en het feit dat je net samen een kind hebt gekregen? Ik kan daar echt geen volmondig ja op zeggen.

Ja ik ik kan daar wel ja op antwoorden. Niet alleen omdat hij dan vreemd is gegaan tijdens mijn zwangerschap, ook omdat het een affaire is, en niet iets eenmaligs. Maar ook omdat hij niet eens spijt heeft. Er is geen ruimte hem te vergeven, want hij vráágt niet eens om vergeving. Hij blijft doorgaan waar hij mee bezig is, en hij geeft aan nog na te willen denken wat die gevoelens voor die ander zijn. De liefde die wij voor elkaar voel(d)en is voor mij niks meer waard door zich zo te gedragen. Dan is hij niet de man die ik dacht te kennen. En juist het feit dat wij net samen een kind hebben gekregen is een reden de relatie te verbreken, als hij mij op zo'n belangrijk moment in de steek laat. Dus ja, ik zeg volmondig ja dat ik hem aan de kant zet. Trouwens, ik zet hem niet aan de kant, maar hij mij!
Ik ben echt een beetje verbaasd

Ik ben behoorlijk vergevingsgezind, misschien heeft mijn gedachtengang daar mee te maken. Ik stop nu in ieder geval met mezelf te verdedigen, we zullen toch niet op een lijn komen te zitten.

Exogenesis schreef:Artemis, ik sluit me volledig bij je aan. Ik krijg ook wurgneigingen bij dit soort onvolwassen kerels.

En ik ook, ik krijg gewoon serieus de neiging om zo'n man eens flink de waarheid te zeggen. Lieve to kies alsjeblieft voor jezelf en voor je kindje, zoals ik idd lees cijfer je jezelf helemaal weg en ik denk dat je veel meer waard bent als dat. Hij moet verdorie dingen voor jou doen ipv andersom.

Lady4 schreef:Ik gun haar ook niet zo'n man, maar het is wel háár man. Die hele stomme, zeer pijnlijke fouten heeft gemaakt de afgelopen tijd, maar daarmee niet voor de rest van zijn leven een klootzak hoeft te zijn. Hoe makkelijk is het oordelen vanaf de zijlijn. Zou jij zonder meer je vriend aan de kant zetten in zo'n situatie? Ondanks de herinnering aan alle mooie momenten die jullie samen hebben gedeeld, die liefde die jullie voor elkaar voel(d)en en het feit dat je net samen een kind hebt gekregen? Ik kan daar echt geen volmondig ja op zeggen.

Ja het was meteen eind oefening geweest, hij kent daarnaast mijn verleden en als hij dan zoiets zou flikken..

Ik snap lady wel. Het punt is dat als iemand je zo'n streek levert je helaas ook niet meteen de liefde, de herinneringen en alle mooie momenten ook maar even uit je hoofd wist.

Desalniettemin, de TO is gewoon eigenlijk niet klaar met haar man en dát maakt alles lastiger. Zelf ben ik iemand die zou ontploffen en hem de oorlog verklaren.. Maar ik ben niet degene die in haar schoenen staat..

Paper Crown schreef:

Desalniettemin, de TO is gewoon eigenlijk niet klaar met haar man en dát maakt alles lastiger. Zelf ben ik iemand die zou ontploffen en hem de oorlog verklaren.. Maar ik ben niet degene die in haar schoenen staat..

Hahaha ik dus ook ik kan echt niet snel boos worden maar dan.....

Printje schreef:

Lady4 schreef:Ik gun haar ook niet zo'n man, maar het is wel háár man. Die hele stomme, zeer pijnlijke fouten heeft gemaakt de afgelopen tijd, maar daarmee niet voor de rest van zijn leven een klootzak hoeft te zijn. Hoe makkelijk is het oordelen vanaf de zijlijn. Zou jij zonder meer je vriend aan de kant zetten in zo'n situatie? Ondanks de herinnering aan alle mooie momenten die jullie samen hebben gedeeld, die liefde die jullie voor elkaar voel(d)en en het feit dat je net samen een kind hebt gekregen? Ik kan daar echt geen volmondig ja op zeggen.

Ja het was meteen eind oefening geweest, hij kent daarnaast mijn verleden en als hij dan zoiets zou flikken..

Is dat echt zo? Dat vraag ik me af namelijk. Ik denk dat de overgrote meerderheid van de mensen niet zo snel de relatie verbreken. Er komt zoveel bij kijken, daarnaast ook nog eens alle herinneringen en mooie dingen die je wel hebt en had samen.

Ik zie dat er veel is gereageerd. Heb zelf geen tijd om uitgebreid te reageren, maar wil wel zeggen dat ik dat eerst ook zei. Maar nu ik zelf in deze situatie zit denk ik er toch anders over. Vooral omdat t hier niet zomaar om t verbreken van een relatie gaatmaar er een heel klein meisje bij betrokken is, waarvoor je ook een andere toekomst voor ogen zag

[/quote]

Is dat echt zo? Dat vraag ik me af namelijka Ik denk dat de overgrote meerderheid van de mensen niet zo snel de relatie verbreken. Er komt zoveel bij kijken, daarnaast ook nog eens alle herinneringen en mooie dingen die je wel hebt en had samen.

[/quote]

Oh geloof me, die negatieve dingen blijven je het meest bij...
Ik heb het 2 jaar geprobeerd om het hoofd boven water te houden voor onze kleine.
Zelfs een kind wat extra veel zorg nodig had wegens beperkingen maar leven in
onzekerheid, wetende dat hij er elk moment voor kan kiezen weg te gaan en in een ander gespreid bedje
terecht kan komen, hem niet kunnen vertrouwen , achterdochtig zijn of hij eerlijk is en niet stiekem bij haar zit, gsm en pc willen controleren is ECHT geen pretje. Dat vervaagde voor mij wel
meteen 11 jaar aan leuke momenten. Ik had een relatie maar voelde me toch alleen en had
het gevoel er ook alleen te zijn voor mijn kind. En relatie hebben met een man die met zijn hoofd bij iemandanders zit is vreselijk. Nu ik alleen met de kleine ben voel ik me beter als ooit!

Opgelucht dat ik weet waar is aan toe ben, er is rust op in mijn hoofd en lichaam.
We doen waar we zin in hebben. Moet ook echt even niks van een ande te man weten nu.
Dat komt allemaal wel weer als de tijd rijp is. Ik hoef me niet meer druk te maken
of me zo onzeker te voelen, de druk is van de ketel en ik hoef zijn rotzooi niet meer op te ruimen.
Ik denk dat zijn relatie met dat meisje niet stand gaat houden iig niet levenslang, en dan komt hij op
hangende pootjes terug net zoals andere keren in die 11 jaar maar ik laat me niet meer
Voor de gek houden. Als hij terug komt ben ik sterker dan ooit en heb ik de dingen goed op een
rijtje en hoop ik gelukkig tezijn en dan wijs ik hem af. Waarschijnlijk realiseert hij zich
dan wat hij heeft opgegeven en dan pas krijgt hij de klap.


Klinkt misschien stom maar als ik hem nu zie om heet weekend denk ik: wat een koude kikker!
Hoe heb ik ooit 11 jaar met hem door kunnen brengen. Na al die pijn
voel ik totaal niks meer voor hem terwijl ik 3jaar geleden dacht dat ik nooit
zonder hem zku kunnen!

Het ging mij over het meteen verbreken van de relatie. Ik denk dat er weinig mensen zijn die dat zo hoppa meteen doen. En logisch

Ik wou nog zeggen dat er niets mis mee is om te proberen er samen uit te komen. Maar dat moet dan niet op zijn voorwaarden zijn en dat is het nu wel. Lonelymom stelt helemaal geen grenzen en voorwaarden (wat ook wel begrijpelijk is hoor) en dus kan hij rustig in alles zijn gang gaan en heeft hij geen enkele noodzaak tot kiezen, en daar gaat Lonelymom weer aan onderdoor.

Er is niets mis met hopen dat het goed komt, maar er is wél iets mis met jezelf laten gebruiken als deurmat in de hoop dat het goedkomt. Daarmee wordt de relatie zó ontzettend ongelijkwaardig dat de kans dat het goed komt weer heel erg klein wordt. Want hij stelt de voorwaarden, zij heeft niets in te brengen.

Je kunt ook hopen dat het weer goed komt, hem de deur uitzetten zodat hij een keus kan maken en jou er niet mee lastig valt, hem gewoon contact met zijn dochter laten hebben als hij dat wil, maar wel je eigen grenzen aangeven en je daaraan houden. Je hoeft niet alles goed te vinden omdat je hoopt dat het goed komt. Want je bent niet zelf 100% verantwoordelijk voor of het goed komt of niet. En nu neemt Lonelymom wél die hele verantwoordelijkheid en hij geen enkele, want hij neemt rustig de tijd.

Natuurlijk is het beter om bij elkaar te blijven als dat kan, maar als dat inhoudt dat één van de twee in een hele nare positie komt, de relatie compleet ongelijkwaardig is en ten koste gaat van één van de partners, dan is dat níet de goede oplossing. Het kan best goedkomen, als beiden een hele hoop inzet tonen, en dat is nu níet het geval. En in dat geval ben ik er echt voor om jezelf te beschermen en grenzen te stellen, dan kun je van dááruit weer kijken of het goed komt. Niet net doen alsof er niets aan de hand is en je nog samen bent en dan proberen te kijken of het weer goed komt. Dat werkt niet.

Eens met Arts laatste post.

Het punt is, hij wil niet blijven. En daarmee is alles gezegd. Want ik geloof in fouten maken én als je beseft dat je fout bent echt door 't stof gaan en je vrouw opnieuw winnen. Als zijn hoofd en hart niet meer wil, dan volgt vroeg of laat die dikke streep onder jullie relatie. De timing is niet goed, de rompslomp eromheen evenmin maar samen een kind krijgen is heel wat anders dan ook samen ouders zijn.

En verliefde mensen zijn behoorlijk ontoerekeningsvatbaar, dus hij ziet de hele situatie echt niet helder nu (bin there, done that, got the t-shirt) en je kunt die keus nu niet van hem laten afhangen, want doordat hij verliefd is wil hij echt alleen maar bij die ander zijn, want dat lijkt veel leuker en beter dan thuis blijven. Dus als het van hem afhangt zal hij echt niet nu de keus maken om zijn relatie te redden, want die is op het moment extreem gecompliceerd en staat onder grote druk, dat is dus helemaal niet ideaal op dit moment. Terwijl de relatie met zijn vriendinnetje ideaal lijkt, zij begrijpt hem tenminste, dat is 'echte liefde' en er zijn geen nare dingen.



Als hij in zijn relatie blijft blijft hij dus in een relatie die grotendeels in puin ligt, dan moet hij onder ogen komen dat hij heel veel stuk gemaakt heeft en dat blijven inhoudt dat hij heel veel tijd en moeite in zijn relatie moet steken, zijn eigen fouten onder ogen moet zien, moet zien wat hij zijn vrouw aangedaan heeft en dat hij zijn gezin in de steek laat. Dat is echt niet de meest wenselijke keus voor hem op dit moment omdat hij aan de andere kant de keus heeft voor een nieuwe frisse relatie zonder dat zijn vriendinnetje hem iets kwalijk neemt, die is niet boos op hem, hij heeft haar niets aangedaan.

Op lange termijn is dat natuurlijk onzinnig, want ook in die nieuwe relatie gaat hij op hetzelfde punt komen, als alles achter de rug is komt hij er ook wel achter dat een verliefdheid gewoon iets heel anders is dan een jarenlange relatie met alles wat daarbij hoort, en dat de start verre van ideaal is, en dat de basis dus gewoon bijzonder slecht is. Zijn nieuwe vriendinnetje zal hem niet vertrouwen waarschijnlijk, hij zal in conflicten komen omdat hij een kind heeft en een ex, en het gewone dagelijkse leven gaat dan ook gewoon weer door, waardoor het nieuwe frisse en leuke van die nieuwe relatie er ook wel weer af gaat.

Maar dat ziet hij nu niet, daar kan hij hoogstens achter komen als hij de kans daarvoor krijgt. En zolang hij het idee heeft dat er nog wat te kiezen valt (want als nieuwe vriendinnetje niet bevalt kan hij gewoon thuis blijven) maakt hij geen keuze. Pas als hij doorheeft dat hij alletwee kan verliezen zal hij wat gaan kiezen, en pas van een afstandje gaat hij denk ik inzien wat hij eigenlijk te verliezen heeft. Maar op dit moment kan Lonelymom gewoon niet op tegen zijn hormonen en nieuwe vriendinnetje. Onbegonnen werk, want een leuk nieuw meisje met een roze bril is gewoon leuker dan een pas bevallen vrouw die boos op je is. Dus dat moet ze helemaal niet proberen denk ik, en dat doet ze nu wel, door het voor hem zo prettig mogelijk te maken. Daardoor is ze zijn veilige vangnet waar hij altijd nog naar terug kan als de rest niet werkt en dat is géén basis voor een relatie.

Hij heeft nu gewoon geen noodzaak tot kiezen, en kiezen is voor alle partijen noodzakelijk, omdat niemand door kan zonder keuze. En het is in zijn belang om die keuze zo lang mogelijk uit te stellen en alle opties open te houden. En iedereen gaat daar in mee.

Zolang iedereen ophoudt daarin mee te gaan moet hij wel kiezen en is hij veel sneller weer bij zinnen, want dan moet hij onder ogen zien wat kiezen inhoudt.

Hoe ik er over een week over denk weet ik niet, maar nu kan ik hem niet wegsturen. Ik heb die overlegmomenten nodig over hoe te handelen op dat moment mbt dochter. En íemand die haar kan pakken als ze huilt (want hoewel dat bij een baby hoortkan ik dat toch nu niet heel goed hebben..)
Misschien als ik me wat zekerder voel dat ikharder kan zijn, nu heb ik hem op die manier nodig. Wel laat ik hem wat arder werker, door hier voor mij meer te doen (heb dat nooit gevraagd, ik kan weinig hulp vragen) dus wat dat betreft leer ik hem nu wel te 'gebruiken'

Ik kan me goed voorstellen dat je op dit moment hem niet weg kan sturen. Sowieso gieren de hormonen in je lichaam vlak na een bevalling, dus dan is het moeilijk om alles helder te hebben en hard te zijn. Dus misschien heb je nog wat tijd nodig.

Alleen vind ik het jammer dat ik steeds in je posts terug zie komen dat je niet om hulp wil vragen. De enige bij wie je het lijkt te durven is je man, terwijl hij nou niet iemand is op wie je echt kan steunen op dit moment.

Ik snap dat het veel makkelijker gezegd is dan gedaan, maar durf hulp te vragen. Er is werkelijk niemand in de wereld die de situatie waar jij nu inzit alleen aankan. En er is niemand die je raar zal aankijken en je zwak zal vinden als je hulp vraagt.

Eens met Aletta. Je mag best je man gebruiken, maar maak ook gebruik van de hulp van anderen. Ik denk inderdaad niet dat je ze tot last bent, beter nog, mensen zullen je met alle liefde willen helpen.

De enigste hulp die ik aan anderen kan vragen is mbt t huishouden volgens mij. Daarvoor heb ik ouders wel gevraagd (boodschappen, eten klaarmaken) maar voor de rest hadden.we natuurlijk de kraamhulp, en vind ik idd dat ik km man daarvoor moet gaan gebruiken.
Maar andere hulp zou ik zo niet weten. Mbt dochter is toch iets wat we (ik) zelf moeten uitzoeken. Een baby 'snappen' moet je nu eenmaal zelf doen.. Tips zijn natuurlijk altijd welkom, maar dat.zie ik niet als stukje hulp. Bovendien kan ik km dochter niet afgeven/alleen laten.
Ok, gisteren heb ik de hele middag zitten huilen (lang geleden.zo erg) toen had ik idd een vriendin kunnen bellen .
Of ben ik nu echt naïef en wat zie ik over t hoofd?