Nachtmerrie

Ik begrijp geloof ik niet zo goed waarom je geen hulp wilt vragen aan je ouders?
Als ik het op mezelf zou betrekken dan denk ik dat mijn ouders zich er erg vervelend onder zouden voelen als ze het achteraf te horen zouden krijgen. Het zijn namelijk wel je ouders, en die willen je toch alle hulp bieden als het nodig is?
Het is al vaker gezegd, maar ik zou echt een soort van maatregelen nemen. Straks na de bevalling veranderd je wereld al doordat je een kindje krijgt, dus kun je beter nu voor jezelf kiezen. Spaar je energie, je hebt het straks echt nodig!

Mijn ouders zijn vanaf t begin af aan van alles op de hoogte. Maar t doet mij ook pijn om hen te zien lijden. Want dat doen ze uit bezorgdheid. Mijn vader zal niet snel iets zeggen of laten blijken, maar dit zie ik aan ze. Mijn moeder mankeert zelf ook het een en ander, dus qua lichamelijk wil ik.die o niet teveen vragen. Hoewel ze dat wel zou doen hoor. Die is wat dat betreft net zo hard als ik

Heb het hele topic gelezen, wat een piep situatie !!
Wil je heel veel sterkte wensen met de bevalling en alles wat komen gaat.
Ik hoop dat ondanks al deze ellende dat je wel veel momenten zult hebben dat je kunt genieten van je kleine.
En durf om hulp te vragen hoe moeilijk het ook is !!
Jij bent hoogzwanger en er zijn hopelijk in jou omgeving genoeg mensen die er voor jou willen zijn en je bij willen staan. Vergeet jezelf niet, want jij bent ook belangrijk !!

Lonelymom schreef:Mijn ouders zijn vanaf t begin af aan van alles op de hoogte. Maar t doet mij ook pijn om hen te zien lijden. Want dat doen ze uit bezorgdheid. Mijn vader zal niet snel iets zeggen of laten blijken, maar dit zie ik aan ze. Mijn moeder mankeert zelf ook het een en ander, dus qua lichamelijk wil ik.die o niet teveen vragen. Hoewel ze dat wel zou doen hoor. Die is wat dat betreft net zo hard als ik

Ik snap dat je niet wil dat je ouders om jou lijden, dat herken ik ook. Maar ik zou je echt willen aanraden nu voor jezelf te kiezen en hun om hulp te vragen. Je moet nu ook om je kindje denken. En ik denk dat het voor hem/haar het beste is als jij in een omgeving komt met zo min mogelijk stress en met mensen op wie je kunt vertrouwen en die voor je zorgen. Het blijkt nu dat dat niet het geval is met je partner erbij, dus vraag dan om je ouders of andere mensen die er voor je zijn.

Natuurlijk is het een klotesituatie en is dat ook naar voor je ouders. Maar JIJ bent niet degene die hiervoor heeft gekozen, jij bent het slachtoffer. Dus heb jij er recht op dat mensen jou helpen.

Wat een klotesituatie.
Het lijkt mij allereerst van belang dat jullie met elkaar praten. Hoe verder? Heeft hij zijn keuze al gemaakt? Wil hij scheiden? Van daaruit kun je stappen ondernemen. As hij dan toch wil scheiden, kan hij beter vertrekken denk ik. Op deze manier is het ook niet vol te houden.
En accepteer inderdaad hulp, hoe moeilijk het ook is. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.

Heel veel sterkte!

Oh meis toch ik zou je met alle plezier komen helpen na de bevalling. En je hebt nu rust nodig, en straks na de bevalling ook geloof me. Zoals ik je berichtjes over hem nu lees ziet hij het niet mee zitten, daar veranderd de baby waarschijnlijk niks aan. Ja misschien voor een korte periode maar niet voor de lange duur. En dat hij zijn trouwring op tafel legt zegt ook genoeg, het komt op mij over alsof hij de beslissing bij jou legt. Je moet doen waar jij je goed bij voelt, maar ik denk dat je nu het beste uit kan spreken dat je wil scheiden, dat dat je nu meer rust geeft dan controleren en de onzekerheid.

Knuffel meid!

Sunprincess schreef:Wat een klotesituatie.
Het lijkt mij allereerst van belang dat jullie met elkaar praten. Hoe verder? Heeft hij zijn keuze al gemaakt? Wil hij scheiden? Van daaruit kun je stappen ondernemen. As hij dan toch wil scheiden, kan hij beter vertrekken denk ik. Op deze manier is het ook niet vol te houden.
En accepteer inderdaad hulp, hoe moeilijk het ook is. Jij hebt hier ook niet om gevraagd.

Heel veel sterkte!

Helemaal eens. Je verkeert nu in een soort niemandsland en voor jezelf is het beter je daaruit te trekken. De situatie heeft nu lang genoeg geduurd en uit eigen ervaring kan ik je echt vertellen dat het beter is om nu een beslissing te maken. Voor jezelf. Dus los van zijn gedrag, los van zijn mails aan haar etc etc.. gewoon, voor jou.
Ga het gesprek aan, schreeuw, jank, praat.. iig: doe iets! Echt.. neem die controle terug en doe dat niet door mails te gaan zitten lezen want eerlijk is eerlijk: dat is toch iets van hem, en je kan er gewoon echt niks mee dat je het leest. Doet je alleen maar pijn.

Je ouders maken zich toch wel zorgen, of je ze er nou meer of minder in betrekt. Misschien willen ze jou juist wel heel graag helpen, zodat ze daadwerkelijk iets voor je kunnen betekenen.

Ik denk dat hij het niet definitief wilt doorhakken omdat hij anders degene is die zijn hoogzwangere vrouw aan de kant zet voor een ander grietje. Dit gaat je zoveel energie kosten, ik zou het persoonlijk nu zelf afkappen. Confronteer hem nogmaals en vraag wat hij nu wil. Weer maar halve antwoorden, dan een scheiding aanvragen en het huis uit gooien.

Ik denk dat je ouders en vriendinnen echt wel willen helpen en wacht willen staan voor je bevalling. Zou ik in ieder geval wel voor een vriendin doen.

Nogmaals heel veel sterkte!

Dat roep ik ook al de hele tijd, hij gaat de knoop niet doorhakken want het staat zo slecht om je zwangere vrouw te dumpen. En waarom zou hij ook? Hij heeft er toch geen last van dat hij van twee walletjes eet? Hij heeft een thuis en een vrouw die het huishouden doet en zijn sokken wast, die het hem niet te moeilijk maakt en die alles goed vindt zolang hij maar blijft, en een vriendin die hem fantastisch vindt en die hij daarnaast nog ziet. Die ook zijn aankomende kind nog een leuk en interessant vindt.

Al met al kan hij gewoon doen wat hij wil, hij ondervindt geen consequenties van zijn gedoe en hij houdt zijn straatje schoon. En daarnaast heeft hij een vrouw voor thuis en een vrouw voor de leuk. Waarom zou hij in vredesnaam iets besluiten nu? Alles wat hij besluit heeft negatieve effecten, of hij krijgt een slechte naam omdat hij wil scheiden en is een huis en een gezin kwijt, of hij is zijn leuke leventje ernaast kwijt en moet zijn vriendinnetje opgeven. Dus hij gaat niet kiezen, en jij ook niet. Dus dit suddert een tijd voort, net zolang tot hij jou de schuld kan geven van iets en wel vertrekt zonder gezichtsverlies of totdat jij de ballen hebt om voor jezelf te zorgen en geen deurmat meer te zijn. Beiden zie ik nog niet direct gebeuren. Misschien ga je jezelf ook nog even wijsmaken dat hij gewoon de weg even kwijt is, en dat het straks wel weer goedkomt als hij beseft wat hij wegggooit.
Maar dat in ieder geval niet meer gebeuren, hij is alle respect voor je kwijt waarschijnlijk, hij kan alles maken zonder consequenties en hij heeft je aan het lijntje.

Als hij al blijft weet hij een ding zeker: hij kan alles doen wat hij wil, want jij doet toch niets.

Ook al vind ik het er hard neergezet, ik ben het wel met Artemis eens, zo komt het inderdaad nu over. Ik snap je wel, je bent verdorie hoogzwanger maar dat hij gewoon nog contact heeft met haar, geen respect voor jou opbrengt nu, dat vind ik gewoon echt laf. Gewoon geen echte man gedrag. Hij krijgt alles en jij krijgt niks, hoe oneerlijk is dat? Meid, ik hoop dat je na de bevalling heel snel heel goede beslissingen maakt.

Ik vind jullie reacties fijn, hoewel t misschien soms lijkt dag ik er weinig mee doe. Ik moet er alleen even over nadenken, vandaar dat ik ook niet altijd meteen reageer.
Vandaag voor de eerste x 'hulp' gehad zonder me echt schuldig te voelen. Lijstje voor mn man gemaakt en die heeft ie afgewerkt. Ben ondertussen wel lang gaan douchen, want anders had ik me wel opgelaten gevoeld (ja, het is mn man die gewoon wat in huis.hoort te doen en waarbij ik dat gevoel niet zou moeten hebben. Kun je nagaan als iemand anders iets voor mij doet).
En verder ging t redelijk in huis.
En toch is dit weer de 2e nacht dat ik klaar wakker lig.. Ik word misselijk als ik aan hem ( en haar) denk, maar daar kan, ik hem niet mee confronteren aangezien ik de meeste misselijkheden uit ah mails heb.
En dan vraag ik me af waar ik dit aan verdiend heb:(

Waarom ga je geen normaal gesprek met hem aan?
Wil hij voor jullie gaan, ziet hij nog een toekomst met jou en de baby?
Of wil hij niet meer? Dan kunnen jullie de scheiding en ouderschap regelen. Logisch dat je er niet over na wilt denken maar hier word je ook niet wijs van. Daarbij zie jij nog wel een toekomst met hem na dit alles?

Nou, wat er wel niet kan veranderen in een paar uur tijd..
Omdat ik vanacht nog dteeds niet kon slapen ben ik er iets na 4en uitgegaan. Man kwam daar pas achter toen hij om 6 uur eruit moest. Was daar al kwaad om, want dan zou hij er voor me zijn, maar hij heeft nog niet eens in de gaten dat ik al 2 uur niet meer naast hem lig..
Toen hij de hond ging uitlaten ben ik ondertussen aar boven gegaan, en daar nog wat ligggen internetten (dan word je om 2 uur 'snachts wakker, en nog voel je je nietmoe om te slapen). Voordat hij ging werken kwam hijnog even boven. Daar vroeg hij me of iknu gelukkiger was nu ik zn mail had gelezen. Oeps.! Heb dit ook niet ontkent, hij was ook niet heel boos (wist warschijnlijk wel dat hij dat niet kon maken). Weer wat verwijten over en weer, hij stond er wel een beetje schuldig bij.
Ik heb ook gezegd dat ik om 2 redenen heel boos ben. 1 dat hij bleef doorgaan met liegen. En niet mansgenoeg is om keihard te zeggen dat hij wil scheiden. En 2 dat hij hier zou zijn voor mij en baby, maar dat ik daar weinig van merk. Ok hij deed wat klusjes, maar dat had ik ookiemand anders kunnen laten doen. Maar voor mijn gemoedstoestand deed hij niks, ook al zag hij dat ik bijv huilde. Dan miste ik juist die knuffel of arm om me heen. Dat hij dan niet weet hoe hij ermee moet omgaan is zijnprobleem, niet t mijne!
En dat ga ik hem vanavond nogmaals zeggen. Dat hij (iig tot aan de bevalling) weer weg kan, omdat hij totaal zn best niet doet. Niet voor mij, niet voor de 'gezelligheid' enz. En dat hij door deze dingen nu te ver is gegaan, en alvast kan beginnen met t regelen van het een en ander.
Ik ga ook meerdere mensen inlichten, vind t niet eerlijk meer als zij na de bevalling blij voor ons zijn, en achteraf zoiets te horen krijgen. En voor mij kan t alleen aar makkelijker zijn

Heel goed dat je andere mensen gaat inlichten. Dat is alleen maar beter zowel voor jou als voor het kindje. En het is goed dat je hebt aangegeven dat je niet tegen de onzekerheid kan en dat hij nu echt de knoop moet doorhakken en niet langer moet aanrommelen.

Hopelijk gaat het rust brengen dat je niet overal de schijn op hoeft te hangen en kan je nu wel goed gaan slapen dat is niet alleen essentieel voor jou maar ook voor het kindje. Daarnaast om terug te komen op wat je eerder zei over je ouders. Die maken zich hoe dan ook wel zorgen en door hen af en toe om hulp te vragen of gewoon even je verhaal kwijt te kunnen dat zal voor hun ook prettiger zijn. Dan voelen ze zich 'nuttig' en zullen ze ook wat meer rust kunnen vinden.

Ik formuleer het idd wat hard, maar ik snap ook heel goed dat het soms even duurt voordat je actie onderneemt. Ik probeer het alleen even voor je op een rijtje te zetten, om het even wat helderder krijgt misschien. Het is en blijft een kutsituatie. En ik hoop dat je er met zo min mogelijk schade door komt, want dit zou een mooie tijd moeten zijn en het is verdomd oneerlijk van je man dat hij je dit aandoet met zijn slappe gedrag.

Artemis, je bent idd wat hard, maar dat is niet verkeerd. Alleen anders dan ik ben;) maar dat blijkt ook wel aan het feit dat t al 4 weken speelt.

Billy, ik licht mn ouders ook overal over in, alleen dat ene kon ik ze even niet aandoen. Voor de rest zijn ze van alles op de hoogte!

Hoe reageerde ie eroo dat je nu gezegd hebt dat hij dingen kan gaan regelen?
Wel goed dat jullie nu iig iets gepraat hebben.

Het was een gesprek van ik spreek en hij zegt ja nee en amen (zoals anders). Toch zag ik wel dat het hem wel wat deed, en niet alleen maar zat te luisteren om er van af te zijn.
En ja, op de vraag of hij het niet hardop durfde uit te spreken omdat ik nog steeds zwanger was en dat in combi met het vreemdgaan not done is zei hij niet veel, dus daar zat wel waarheid in. Hoewel het hier zo misschien niet overkomt was het wel fijn om gehoord te worden.
Heb net vrienden gebeld, (vriendin van een vriend van hem dan) en zij schrok er ook van. Bleek ook ooit een vriend te hebben eghad die vreemdging. Dus ook een beetje herkenning (hoewel mijn situatie wel extreem is). Dus dat was ook wel fijn.
Nu hopen dat ik vanacht een beetje beter slaap.

Fijn dat het hem wat leek te doen en dat je het iemand hebt verteld. Hoe lang moet je nog tot je uitgerekende datum?
En hoe voel jij je nu? Wat wil jij? Wil jij na dit alles ook een scheiding?

Ik verwachte van hem ook geen veel praat. Zoals ie nu was was voor mij goed.
En het is idd fijn om het te zeggen. Natuurlijk weten stiekem al wat mensen het, en kon ik daar mn ei kwijt, maar nu wordt het definitiever. En hoewel het definitiever wordt en eigenlijk dus negatief is, geeft het mij wel duidelijkheid. En daardoor weet ik ook wel dat het verstandelijk gezien zo beter is (over het gevoelsmatige zullen we het maar niet hebben) en god weet hoe ik er morgen weer over denk

Ja het is natuurlijk ook niet zomaar wat. Je verwachtte en begin sls gezinnetje maar het wordt het einde vsn jullie relatie. Hoe lang moet je nu nog? En gaat je man nu dingen regelen? Ik zou wel het kindje dus jouw achternaam geven. (Maar dan moet je het denk ik wel zelf aangeven, tenzij je hem daarin vertrouwd...)

Ik hoef,niet lang meer (als t goed is haha)
Denk toch wel dat t zijn achternaam wordt.. Papa raadde dit aan, met als achterliggende gedachte dat als ik mijn ding doorzet, man misschien wel moeilijk gaat doen in allerlei opzichten (verkoop huis, verdeling, alimentatie). Dan maar afwachten en evt later veranderen (dat kost dan wel wat najaar)

Wat ik niet begrijp? Hij zou ik April twee nachten niet thuis slapen, toch? Maar jij staat op het punt om te bevallen. Hoe ziet hij dit voor zich? En in die twee nachten, zou hij dan naar haar gaan?

Ik heb dit topic gevolgd maar nog niet gereageerd omdat eigenlijk alles wel al was gezegd. Maar ik wil je toch heel veel sterkte wensen. Ik kan me niet voorstellen hoe jij je moet voelen. Wat een k*tsituatie zeg! Goed dat je mensen op de hoogte aant stellen bent zodat ze je kunnen helpen als het nodig is.

Wat betreft de achternaam zou ik het daar gewoon eens met hem over hebben op een 'luchtige' manier t onderwerp aansnijden. Misschien vindt hij het wel prima?
Dit moet je volgens mij wel vooraf vastleggen bij de gemeente en kun je niet bij de aangifte aangeven.