Nachtmerrie

Zo wat een downdag vandaag! Kon echt nergens een beetje vrolijk van worden. Was lekker gezellig, vooral omdat hij hier ook gewoon was.
Net nog even gepraat, hij denkt dat deze situatie altijd tussen ons in zal blijven staan. Ergens heeft hij daar misschien wel. Gelijk in, hoewel er ook stellen zijn die t wel overleven.
Heb hem ook gezegd dat ik t ook even niet meer weet, en er ook niet meer over na kan en wil denken. Dat eerst de bevalling achter de rug moet zijn en er dan evt weer gekeken kan worden hoe if wa (hoewel ik mn twijfels voort heb of t hier goed komt, zak ook te maken hebben wat de bevalling met hem doet).. Ik hooo dat die snel plaatsvind, want hoe langer hij dan nog zonder dat meisje is (die hij nu wel zou missen, maar dat lijkt me ergens helaas ook wel logisch aangezien hij zich ool down voelt). Vanacht slaapt hij wederom op de bank (zoals al 5 nachten), en gevraagd.of hij bvanaf morgen iig 2 nachten bij zn moedet wil blijven, zodat ik weer even rust vind, en dan zullen we wel weer zien (zal ool afhankelijk zijn van de controles).
zoals ik nu denk wil ik hem er met de bevalling wel bij hebben, wetende dat t toch een andere situatie wordt. maar misschien vel ik op t moment zelf nog wel mn moeder. En in de kraamweek zal ie vooralsnog ook gewoon hier zijn. Naakt niet uit wie er.bij is, tis toch een andere situatie.
Nu ga ii snel een poging doen tot slapen (en we blijven hopen dat we nog een keer ontwaken uit deze nachtmerrie)

Hij wil gewoon echt niet, zoals ik het lees. In plaats van dat jij denkt dat het tussen jullie in blijft staan en hij vecht voor jullie relatie denkt hij dat het tussen jullie in blijft staan en vecht jij voor jullie relatie. Hij heeft geen reden om te denken dat het tussen jullie in blijft staan, jij vergeeft hem haast ter plekke en wilt dat hij blijft, en toch gaat hij er niet vol voor.

Hij is volgens mij verliefd en wil niet meer, maar het is zo kut om je hoogzwangere vrouw aan de kant te zetten, dus gaat hij vreemd en hoopt hij dat jij de knoop doorhakt, maar dat doe je niet, dus draagt hij maar aan dat het toch niet meer goedkomt.

Jij vecht, hij niet. Jij wilt, hij niet...

Ik kan me vinden in de reactie(s) van Artemis. Ik denk ook dat jij vecht voor iets dat hij al lang heeft opgegeven. De manier waarop hij het aanpakt is gewoonweg klote en bovendien zeer onnozel getimed.

Artemis, au.. Zit misschien wel waarheid in.
Voel me na gisteravond ook niet echt beter.
Ik ga nu in ieder geval naar de bevalling toeleven, en van daaruit verder kijken.

Zo'n kerel wíl je toch ook eigenlijk helemaal niet meer? Wat voegt hij nou eigenlijk nog toe? Een man die in het heetst van de strijd, terwijl jij zijn kind draagt, net op het moment dat het erom gaat, afhaakt! Het is niet mijn bedoeling om het nog pijnlijker voor je te maken, maar kom op... denk even na: wat heb je nou nog aan die man? Hij heeft je gewoon bedonderd op het moment dat jij hem het meeste nodig had.

En in plaats van berouw te tonen, spijt te hebben, jou te smeken hem terug te nemen en te vechten voor jullie relatie (en de moeder van zijn toekomstige kind), doet hij helemaal niks... Het enige wat ik lees, is iets over een gesprek met zijn moeder, maar je hebt geen relatie met zijn moeder...

Nee hoor, echt... ik kan hier zó kwaad om worden... Alsof iemand je in het midden van de strijd, zélf met een dolk in je rug steekt, zo is het gewoon. Ik hoop echt dat je sterk genoeg bent om dit in te zien en zelf afstand van hem te nemen. Ze kunnen alles van je afnemen, maar het behouden van je eigenwaarde heb je op dit punt zelf in de hand.

Ik krijg ook niet echt het idee dat hij nog voor je wil vechten. Dit is trekken aan een dood paard. Sterkte

Ik denk ook dat er een hele grote kern van waarheid zit in de post van Artemis.

Het komt op mij lekker makkelijk over van hem: hij denkt dat dit altijd tussen jullie in blijft staan, alsof hij er geen zin meer in heeft, maar te trots is om zijn zwangere partner aan de kant te zetten. Ik krijg een beetje het gevoel dat hij hoopt dat jij de stekker eruit trekt, zodat hij niet helemaal de lul is in dit verhaal.

Ja, er zijn stellen bij wie het goed komt na vreemdgaan, maar daar moet je wel sámen voor vechten. Hij is degene die nu zijn best moet doen, hij is degene die zich moet bewijzen, niet jij. Als hij er echt geen heil meer in ziet, laat hem dan ook de ballen hebben om op te stappen. Voor jou even moeilijk, maar daar ga je ongetwijfeld sterker uitkomen. Op deze manier laat hij je onnodig vechten.

Ik kan me in elk geval wel vinden in je besluit eerst de bevalling af te willen wachten. Wat ik van jou begrijp is die heel binnenkort, dus kan we wel voorstellen dat je in elk geval tot dan even 'rust' wilt (voor zover mogelijk).

Sterkte met alles

Lonelymom schreef:Artemis, au.. Zit misschien wel waarheid in.
Voel me na gisteravond ook niet echt beter.
Ik ga nu in ieder geval naar de bevalling toeleven, en van daaruit verder kijken.

Zet jezelf op de eerste plaats nu, beslissingen nemen komt later wel weer, ga niet hard werken om het goed te krijgen, zorg voor jezelf en je kind en wat hij doet moet hij voorlopig maar even zelf weten. Zorg dat hij een uit huis gaat, als je hem niet bij de bevalling wilt hebben mag dat, zorg het liefst voor iemand anders in huis. Als je mijn vriendin of zus was zou ik met liefde de kraamweek komen helpen. Vraag hulp! En maak je even niet druk om hem en je relatie, dat komt wel weer als je bevallen bent, als je dan nog wilt, maar laat zeker niets van hem afhangen nu, doe alleen wat goed voelt voor jou. Stel grenzen! Wees niet bang om hem voor het hoofd te stoten en dat het dan niet meer goed komt, als hij zich laat wegjagen doordat jij grenzen stelt is het een nog grotere lamlul dan hij al is.

Ik kan me helemaal vinden in de adviezen van Artemis en Kimrosenberg

Zo stom, maar ga me alleen maar slechter voelen.. En of dat komt omdat ik steeds meer in zie dat het niet meer goed gaat komen (denk het zelf ook niet meer te willen, maar dat kan morgen weer amders zijn) of door iets anders.
Zondagavond dan gezegd dat hij iig een paar nachten weg 'moet', en vervolgens stond hij er gister weer. Hij dacht om pas eind van de week te gaan, omdat hij de komende avonden toch veel weg was. Toch nogmaals gezegd dat hij de dag erop (vandaag dus) moest gaan, omdat ik er ff niet meer tegen kan. Dus hij komt na het werk zn spullen pakken.
Ik merk zelf dat het feit dat ik hem gistermiddag even via de app heb gesproken en 'savonds heb gezien me niet goed heeft gedaan, omdat t wat afstandelijker voelde. Waarschijnlijk ban beide kanten. Of ik maak me gewoon druk om alle kleine dingen die ik zie.
Vanavond komt een vriendin langs, ik denk dat ik het maar vertel tegen haar(niet alle details), zal uiteindelijk toch wel in huilen uitbarsten.

Het is nog steeds een grote klerenzooi hier. Hij is sinds de dinsdag wel weg, maar heb hem gisteren en vandaag door omstandigheden toch nog moeten zien. Nu in ieder geval hopenlijk het weekend wel rust, want ik ben even klaar met hem!!

Maar nu zit ik nog steeds met het geboortekaartje, die is nog niet besteld en dat wil ik eigenlijk wel. Het gedichtje wat we hadden ga ik veranderen (de laatste 2 zinnen kloppen niet echt meer). Bind het wel jammer, want het was wel een leuk gedichtje.
Zit nu nog met onze namen. Gelukkíg hadden wij niet iets in de trant van, de trotse/gelukkige ouders zijn, maar alleen onze namen. En toch blijf ik dat raar vinden, ondanks of ik de achternaam weg zou laten of niet. Maar ik kom er niet onderuit.

Wat verdrietig, Lonelymom. Hoe gaat het nu eigenlijk met je zwangerschap? Is alles goed met de baby? Heb je niet teveel stress hiervan?

Genoeg stress, maar de baby lijkt het tot nu toe nog steeds goed te doen. Ik denk dat de baby lekker blijft zitten en de vader niet wil leren kennen:) nee schijnbaar kunnen baby's heel veel hebben, dus dat stelt me wel iets gerust.

Ja baby's kunnen idd veel hebben, maar stress kan net zo slecht zijn voor een baby als roken. Tenminste, dat heb ik ooit ergens gelezen
En jij? Hoeveel kun jij nog hebben? En weet je al of je hem bij de bevalling wil hebben?

Ze weten ervan, dus ze houden het wel in de gaten. Belangrijkste wasbaar ik hem goed bleef voelen, en dat doe ik.
Ik heb, ondanks dat ik nu juist bozer aan t worden ben, wel meer huiluurtjes. Eten smaakt nog steeds niet, maar krijg wel iets meer weg. Ook al voel ik me niet goed, inleiden was nog geen optie (de natuur zou ervoor zorgen dat ik t aan zou kunnen). Hij zal er wel bij zijn, maar vraag me steeds meer af of ik de oma's er ook niet bij ga willen. Maar dat zien we op dat moment wel.

Wat vervelend dat je je zo voelt. Gelukkig doet de kleine het goed in je buik. Maar ik zou toch voor jezelf nu gaan besluiten wie je bij je bevalling wilt hebben.

Jeetje Lonelymom, wat lastig ook van dat kaartje. Heb je al een idee hoe je het er op gaat zetten? Hopelijk heb je dit weekend wel een beetje rust gehad.

Het weekend heb ik hem alleen gesproken via de whatsapp, maar dan was het meer een algemeen hoe is het. En vooral gister was dat wat negatief afgesloten. Dat is dan weer een nadeel van de whatsapp.
Net even gezien, omdat hij wat spullen kwam halen. Vind het zo jammer dat de sfeer zo anders is. Is ook wel logisch, maar ik vind het gespannen, wat ons nog verder uit elkaar drijft. Ng wel over de bevaling en kraamperiode gehad. Hij zouer wel bij willen zijn, maar snapt het ook als ik dat niet zou willen. Het is niet dat ik hem er niet bij wil, maar ben wel benieuwd hoe het gaat. Hij zal er daarom gewoon bij zijn, en dan zie ik wel of ik de oma's wel of niet bel. Zo ook in de kraamweek, ik kan nu gewoon niet beslissen wat ik dan fijn vind. Wel weet ik dat wie er ook bij is, het raar/anders is, dus ja maakt het dan uit wie? Zien we dan wel..
Ook geen idee hoe we de sfeer tussen ons goed kunnen houden nu. Beide hebben we iets van, laat diebevalling maar komen.

Wel maak ik me meer druk om de toekomst. Hij spreekt zo definitief uit dat hij niet meer wil, nog steeds contact heeft met haar en blabla. Mn verstand zegt dat t beter is zo, maar mn gevoel wil nog niet mee. (En blijft hpen op na de bevalling). Maar ook wat er dan allemaal op me af gaat komen, qua financien, maar ook qua tijd. Een kind op voeden is zwaar, met zn tweeen, laat staan als het allemaal op mij neerkomt (wat dan wel zal gebeuren). En het maakt me ook kwaad als hij dadelijk 'gewoon' verder kan met zn leven (en evt haar), en ik daar veel meer moeite voor moet doen omdat ik het meeste verantwoordelijk ben voor de kleine (en welke man wil nu een vrouw met een kind van een paar maanden?)

Mbt geboortekaartje; gedichtje heb ik ander gevonden. Alleen de namen blijft moeilijk. Heb er nu mijn meisjesnaam ook bij staan, maar weet niet f ik dat wel iets vind. Daarbij weet ik nu ook niet wat ik wil met de achternaam van de baby. Vind het moeilijk om zijn naam te geven, in de wetenschap dat het misschien een paar maanden later mijn naam zou moeten worden. Maar dat kost dan enkele honderden euro's. Maar als ik er straks veel voor ga zorgen (en hij dus weinig, en ook weinig heeft gedaan) vind ik het heel raar om de baby zijn achternaam te laten houden.

Pff wanneer wordt deze klotestuatie draaglijker??

Pfft, ik vind je man echt heel erg naar tegen je doen. Wat wil hij nou?? Hij wil wel bij jullie zijn in de kraamweek en de bevalling en daarom heen (oke, dat snap ik wel, want het is ook zijn kind), maar daarnaast trapt hij jouw wel de grond in door te zeggen dat hij nog steeds contact heeft met haar, niet met je verder wil etc. Wat ontzettend moeilijk.

Kun je er met mensen over praten? Met je familie/schoonfamilie of met vriendinnen? Het is al zo'n achtbaan in je leven, het is fijn als je er met iemand over kunt praten. Het zijn hele moeilijke beslissingen waar je voor staat. Zeker als de tijd dringt.

Wat zegt hij er van omtrent jouw twijfels wat betreft het geboortekaartje en de achternaam van jullie kindje? Hoe ziet hij de toekomst verder? heeft hij ook al defintiief uitgesproken dat hij nooit meer met je samen wil wonen/zijn? Ongeacht wat jij vindt.

Ik heb 2 vriendinnen die op de hoogte zijn. En mijn ouders dan, maar ik weet dat zij deze situatie ook heel moeilijk vinden voor mij, en wil hen ook iet teveel verdriet doen. Ze zijn wel van alles op de hoogte hoor.

Man weet ook niet goed wat het beste is voor het geboortekaartje. Tja zijn naam staat er sowieso op he, dus in die zin is het voor hem minder moeilijk. En ik ben dan zo iemand die sneller vooruit kijkt. En hij zegt ook; nu is het nog gewoon zo (zonder mijn meisjesnaam). En mbt achternaam. Hij had er nog niet bij nagedacht dat ik het raar zou vinden om de baby zijn achternaa te laten houden als we uit elkaar zijn, ging er dus vanuit dat het gewoon zijn achternaam blijft houden. En hoewel het lijkt alsof het dus echt definitief voorbij gaat zijn, ben ik daarom in staat om alvast mijn achternaam te geven. Maar dat durf ik dan ook niet..
Het woordje scheiden spreekt hij niet definitief uit maar zegt wel duidelijk dat hij geen moiete meer wilt doen, het op is etc, wat eigenlijk op hetzelfde neerkomt.

Ik zou kiezen voor jouw naam. Ik vind dat je daar net zoveel recht op hebt als hij. En als het erop neer komt dat jij het grootste gedeelte van de tijd voor je kind zorgt, zou ik het wel weten eigenlijk. Ik zou de neiging hebben om wat dat betreft niet zoveel rekening meer met hem te houden.

Nare situatie lonelymom. Had voor jullie gehoopt dat het anders was afgelopen..

Pfff wat een slappe zak zeg! Sorry maar kan er echt boos om worden. Ik zou jouw naam geven denk ik. Als je gaat scheiden heten jullie het zelfde en als het niet zo is dan heb jij nog de achternaam van jezelf en je kindje ook. Ookal heb jij dan nog een achternaam van hem.

Mamsie schreef:Pfff wat een slappe zak zeg! Sorry maar kan er echt boos om worden. Ik zou jouw naam geven denk ik. Als je gaat scheiden heten jullie het zelfde en als het niet zo is dan heb jij nog de achternaam van jezelf en je kindje ook. Ookal heb jij dan nog een achternaam van hem.

Helemaal mee eens. Je hoogzwangere vrouw zo laten stikken, bah. Is er trouwens nu helemaal niemand bij je? Stel dat d bevalling begint.

Ik zou hem lekker het heen en weer laten krijgen en vanuit mezelf een kaartje sturen. Wat een klootzak zeg!

Printje schreef:

Mamsie schreef:Pfff wat een slappe zak zeg! Sorry maar kan er echt boos om worden. Ik zou jouw naam geven denk ik. Als je gaat scheiden heten jullie het zelfde en als het niet zo is dan heb jij nog de achternaam van jezelf en je kindje ook. Ookal heb jij dan nog een achternaam van hem.

Helemaal mee eens. Je hoogzwangere vrouw zo laten stikken, bah. Is er trouwens nu helemaal niemand bij je? Stel dat d bevalling begint.

Precies, hier ben ik het ook mee eens. Ik vind het heel verdrietig om te lezen allemaal. Heb nog niet eerder gereageerd, maar het wel vanaf het begin af aan gevolgd. Er valt zo weinig te zeggen waar je echt iets mee kan. Maar ik zou puur egoistisch zijn, als je daarvan kan spreken in deze situatie, en echt aan jezelf denken. Dus als jij het prettig vindt om het kindje jouw naam te geven, dan moet je daarvoor gaan. Net als wat Mamsie zegt, mochten jullie uit elkaar gaan dan hebben en blijven jullie dezelfde naam houden.

Een dikke knuffel voor jou!