Nu al verhuizen of nog even wachten?

Ik ben benieuwd naar jullie advies over het volgende.

Volgens mij heb ik wel eens verteld dat ik alweer een paar jaar thuis woon, maar dat ik wacht op de huurwoning van een vriendin. Die woning wordt me nu al twee jaar beloofd, maar steeds komt er iets tussen, waardoor het uitgesteld wordt. Inmiddels hebben mijn vriendin en haar man een (klus)huis gekocht en beginnen ze vanaf 1 maart met klussen.

Twee maanden geleden zei mijn vriendin dat ik vanaf a.s. september wel in hun oude huis zou kunnen. Drie weken geleden had ze het over december, en gisteren hoorde ik haar zeggen dat ze het fijn zou vinden als ze tot maart 2014 zou kunnen blijven. En dan moet je bedenken dat ze anderhalf jaar geleden zei dat ik er vorig jaar oktober al in zou kunnen. Zij moeten natuurlijk helemaal hun eigen pad volgen met huizen, en ze hebben geen verantwoordelijkheid naar mij toe, maar ik ben er eigenlijk wel klaar mee.

Nu zit ik dus te denken om toch een ander huis te gaan zoeken. Hoe geweldig dit huis ook is (goede/bekende huurbaas, fijne buren, net nieuwe geiser, alles netjes afgewerkt etc.), kan/wil ik nóg een dik jaar wachten? Dus: ik zit een beetje huisjes te kijken.

Maar nu komt het: ik ben bang dat ik te vroeg hap. Ik heb namelijk een uitzendcontract tot september en ik ben nu bezig met rijlessen. Ik verdien nu voldoende, maar ik heb weinig spaargeld. Ik heb liever vandaag een huis dan morgen, maar is dat wel slim?

Voor mijn gevoel heb ik drie opties:
- op korte termijn een huis vinden, verhuizen en met het salaris dat ik nu heb gewoon weer beginnen met op mezelf wonen. Nu heb ik inkomen en ik zou er zóveel gelukkiger van worden om weer zelfstandig te zijn.

- wat langer sparen, rijbewijs halen, op vakantie gaan, kleine schulden bij mijn ouders aflossen, in juni verhuizen en dan m'n best doen om in september een nieuwe baan (en dus vast inkomen voor dat huis) te hebben.

- een jaar wachten op het huis van m'n vriendin en in dat jaar rijbewijs halen, op vakantie gaan, kleine schulden bij mijn ouders aflossen, nog meer sparen en een nieuwe, vaste baan krijgen, dus eerst nog meer zekerheid opbouwen voordat ik weer op mezelf ga. Maar dan dus echt pas in maart 2014 op mezelf, terwijl ik hier bij m'n moeder+broer echt gek word.

Mijn vraag is dus: zouden jullie gaan voor zekerheid? Of gewoon het risico nemen, omdat mensen wel op minder basis dan ik nu heb toch succesvol een huis hebben gehuurd etc.?

Ik zou voor de laatste optie kiezen. Je zit thuis goed op je plek (neem ik aan?), kunt doorsparen, leuke dingen doen en over een jaar heb je je droomhuis.
Maar ik houd dan ook wel van zekerheid.

Is het wel zeker dat als die vriendin eruit gaat jij dat huis krijgt? Niet dat er geloot wordt ofzo?

Ik zou voor de tweede optie gaan, verhuizen rond juni. Hopelijk heb je dan iets gevonden. De eerste optie snap ik wel gezien je thuis niet helemaal meer lekker zit, maar bij de tweede optie heb je wat meer ruimte en nadenktijd en neem je niet zomaar elk huis aan. Ik denk dat dat op de lange termijn de beste keus is. De derde optie duurt nog wel erg lang, nog zeker een jaar, en ik denk dat je daar echt niet gelukkig van wordt. Tenminste, dat denk ik op basis van wat ik hier van je lees.

Ja, het is zeker dat ik dat huis kan krijgen.

Ik heb hier en daar het argument 'een jaar is zó om' gehoord. Dat is ook wel zo. Maar ik ben hier heel ongelukkig. De ergernissen liggen al drie jaar erg aan de oppervlakte.

Edit: ik ben trouwens vooral benieuwd hoe jullie denken over het geld-aspect. Dat komt niet helemaal duidelijk naar voren in mijn post. Maar: zou je erop vertrouwen dat je een nieuwe baan krijgt en dus best eerder een huis kunt betrekken?

Gympie, maar bij 'juni' zou je dus gewoon het risico lopen van de werkonzekerheid? Zou je erop vertrouwen dat het met dat geld wel goedkomt?

Is een ander huis onder ee huurtoeslag grens zodat je eventueel met een uitkering ook de huur kunt betalen?

Mijn ervaring is dat rijlessen heel duur zijn. Zonde als je die niet kunt afmaken omdat je in de problemen komt met je huis. Dus als je kunt wachten zou ik financieel wachten. Tenzij je heel makkelijk in jouw vakgebied een andere functie kunt vinden?

Atelier Madame schreef:Is een ander huis onder ee huurtoeslag grens zodat je eventueel met een uitkering ook de huur kunt betalen?

Als ik een huis zou huren zou ik sowieso huurtoeslag krijgen, ja. Jij hebt het over een (tijdelijke)ww-uitkering, toch? Krijg je dat ook als je uitzendkracht bent?

Atelier Madame schreef:Mijn ervaring is dat rijlessen heel duur zijn. Zonde als je die niet kunt afmaken omdat je in de problemen komt met je huis. Dus als je kunt wachten zou ik financieel wachten. Tenzij je heel makkelijk in jouw vakgebied een andere functie kunt vinden?

Niet echt. Er zijn weinig vaste banen, veel freelancers.

Ik zou qua geld het risico nemen. Wellicht zou ik de vakantie skippen, maar ik weet niet precies hoe jij in je geld zit natuurlijk. Maar ik denk eerlijk gezegd dat je nu op een leeftijd bent waar dit soort risico's erbij horen. Oké, dat klinkt heel raar...ik zit even te denken hoe ik dit moet omschrijven. Ik denk dat dat je nu op een punt in je leven bent, volwassen en de juiste leeftijd, om zelf dit soort dingen te moeten kunnen redden zonder terug te vallen op je ouderlijk huis. Ik denk dat het juist helpt bij jouw behoefte aan zelfstandigheid. Ik hoop dat je iets begrijpt van dit vage verhaaltje..

Je bedoelt, denk ik, dat het risico nemen me juist zou triggeren om het zelfstandig goed te doen?

Rood schreef:

Atelier Madame schreef:Is een ander huis onder ee huurtoeslag grens zodat je eventueel met een uitkering ook de huur kunt betalen?

Als ik een huis zou huren zou ik sowieso huurtoeslag krijgen, ja. Jij hebt het over een (tijdelijke)ww-uitkering, toch? Krijg je dat ook als je uitzendkracht bent?

Atelier Madame schreef:Mijn ervaring is dat rijlessen heel duur zijn. Zonde als je die niet kunt afmaken omdat je in de problemen komt met je huis. Dus als je kunt wachten zou ik financieel wachten. Tenzij je heel makkelijk in jouw vakgebied een andere functie kunt vinden?

Niet echt. Er zijn weinig vaste banen, veel freelancers.

Ja of een bijstandsuitkering, als je op jezelf woont en ouder bent dan 27 heb je daar recht op als je geen werk kunt vinden en je ww recht is verbruikt. Geen idee of jij ook ww opbouwt, dat zou je bij het UWV moeten checken.

Ik snap het. Dank voor je tip, AM!

Rood schreef:Je bedoelt, denk ik, dat het risico nemen me juist zou triggeren om het zelfstandig goed te doen?

Nou, ja, ik weet niet of het triggert om het zelfstandig goed te doen. Maar ik denk dat het bijdraagt aan jouw gevoel van zelfstandig zijn waar je behoefte aan hebt. Ik heb het idee dat als je op safe gaat spelen, je financieel wel goed zal blijven zitten, maar er mentaal ongelukkiger van wordt. En dan is het afwegen.

Ik lees nu wel dat een kans op een baan in jouw geval lastig kan worden. Dat is wel een risico. Hoelang zou je het kunnen redden zonder baan in een eigen huis?

Klopt helemaal wat je zegt, zo voel ik het precies.

Qua spaargeld, bedoel je? Ik zou het denk drie maanden kunnen volhouden, hoe weinig ik nu heb. Dan reken ik uitkeringen of toeslagen niet mee, btw.

Er gaat me nu trouwens ineens iets dagen wie jij vroeger 'was'. Is je voorletter een M?

Lastig. Het is verstand vs. gevoel. Je weet van te voren niet hoe het gaat lopen. Tot zover mijn nuttige bijdrage.

De eerste letter van mijn oude forumnaam (heuuul oud, op het oude forum) was een M. Maar mijn echte naam begint niet met een M.

Ik zou ook het risico nemen. Maar goed, ik ben volgens mij niet zo'n verstandig typje op dat soort vlakken. Wel zijn mijn -op dat moment op het oog lijkend misschien niet zo verstandige keuzes altijd heel goed uitgepakt :-). Living on the edge

Luce, herkenbaar, haha. Het topic van Euc over een huis kopen, ging daar ook een beetje over - en daar werd juist aangeraden om het risico te nemen. Later bedacht ik dat je in elke situatie leert roeien met de riemen die je hebt. Er moeten toch mensen zijn die het minder hebben dan ik, maar die toch op zichzelf wonen?

Eigenlijk zou ik dit ook allemaal niet alleen willen doen - het ligt veel meer in mijn karakter om sámen iets te ondernemen - maar ik heb niet zo veel keus. Moet helemaal alleen verstandig doen. En dan zijn er ook mensen die zeggen dat je je hart moet volgen. Wat Gympie dus zegt. Ingewikkeld allemaal.

Gympie, hmm, je lijkt in je manier van reageren heel erg op M.elis_je, maar haar ben je dus niet. Jij bent ook leuk, hoor!

Rood schreef:

Gympie, hmm, je lijkt in je manier van reageren heel erg op M.elis_je, maar haar ben je dus niet. Jij bent ook leuk, hoor!

Nope. Maar volgens mij is Melisje er nog gewoon?
Edit: ja, volgens de gebruikerslijst wel.

Ik zou t gewoon doen. Je kunt altijd nog terug naar je ouders. Ik woon al 10 jaar op mezelf, zonder spaargeld. Ik spaar nog steeds niet en red me prima. Je komt heus wel op je pootjes terecht. Je lijkt me geen type dat in 7 sloten tegelijk loopt.

Pff moeilijk inderdaad. Ik had ook amper spaargeld, maar had ook niet verwacht dat ik nu een huisje zou krijgen. Toch heb ik het risico genomen, omdat ik het een geweldig huisje vond. Maar ik heb al een vast contract, dus dat is ook niet echt te vergelijken met jouw situatie.

Verstandigste zou de laatste optie zijn, maar ik kan me voorstellen dat je het nog zo lang vindt gaat duren. Maar als het echt een geweldig huisje is, zou ik er wel voor gaan. Je hebt de zekerheid immers al dat je het kunt krijgen. En er staat overal een flinke wachtlijst voor. Als je eerder zou gaan huren, zou je dan de woning van je vriendin dan alsnog gaan overnemen?

Gympie, mooi!

Nou, dat denk ik dus ook. Men is tegenwoordigheid bezig om allemaal veiligheidjes in te bouwen.. Gaan ze een huis kopen, willen ze eerst €20000 op de rekening hebben staan. Stel je voor dat er iets kapot gaat. Ik zal wel hartstikke onverstandig zijn, maar zo wil ik niet leven hoor.

Je bent al een hele tijd eigenlijk niet gelukkig bij je ouders, dat lees je in verschillende topics. Ik zou je gevoel gaan volgen. Je redt je wel als het moet. Je bent een verstandige vrouw.

Luce schreef:Nou, dat denk ik dus ook. Men is tegenwoordigheid bezig om allemaal veiligheidjes in te bouwen.. Gaan ze een huis kopen, willen ze eerst €20000 op de rekening hebben staan. Stel je voor dat er iets kapot gaat. Ik zal wel hartstikke onverstandig zijn, maar zo wil ik niet leven hoor.

Je bent al een hele tijd eigenlijk niet gelukkig bij je ouders, dat lees je in verschillende topics. Ik zou je gevoel gaan volgen. Je redt je wel als het moet. Je bent een verstandige vrouw.

Ik heb precies hetzelfde! Veel mensen hier op het forum vinden mij dan ook enorm onverantwoord, maar als je alleen maar stappen neemt als alles helemaal risico vrij is heb je ook geen leuk leven lijkt me. Happiness ligt buiten de comfort zone, zeggen ze niet voor niks

Luce, zo denk ik er ook wel over. Vooral dat laatste wat je zegt, spreekt me aan. Volgens mij zou ik enorm veel energie krijgen van het écht alleen moeten redden.

Dat weinige spaargeld vind ik trouwens an sich geen probleem. Het is meer dat ik geen direct zicht heb op een vaste werkgever. Die combi vind ik wel wat eng. Maar anderzijds zou dat alleen maar extra motivatie kunnen zijn om er hard voor te werken.

Bacio, stoer van je! Ik voel wel voor jouw houding, maar ik ben echt omringd door een familie (en vrienden ook wel) van safety seekers. Dan vind ik het best lastig om hun raad in de wind te slaan en toch voor mijn eigen gevoel te gaan.

Jeanette, als ik nu een huis ga huren, wil ik er blijven. Ik zou dus niet meer overgaan naar het huis van deze vriendin. Een andere vriendin van mij opperde om tijdelijk iemands onverkochte huis te betrekken, maar dat wil ik niet. Ik wil echt een vast plekje voor mezelf, waar ik voorlopig kan blijven.

Ik herken dat. Mijn familie is ook zo. Oh, stel je voor dat je toch eens iets doet zonder je er tot op de puntjes op voorbereid te hebben! Toen kwam ik mijn man tegen. Die is zo ongeveer het tegenovergestelde! Mijn familie moest 10 keer slikken ongeveer
Ben zo blij dat ik hem ontmoet heb, want sinds ik meer met zo'n instelling leef leef ik veel vrijer en ben ik gelukkiger. Je kunt proberen om de toekomst in de hand proberen te houden, maar dat lukt toch maar tot op zekere hoogte. Natuurlijk is het verstandiger om iets van spaargeld achter de hand te houden. En natuurlijk ga je geen huis kopen als je geen baan hebt over 4 maanden bijv. Maar voor de rest? Probeer wat risico te nemen. Als je bang bent straks geen baan te hebben, kan je alvast op zoek gaan naar eventueel andere opties.

Ik hou van compromissen dus ik zou voor optie 2 gaan.

Een jaar lang nog in deze situatie zitten is gewoon echt niet leuk. Ja het is misschien het meest verstandige maar dan kun je over een jaar misschien je gespaarde geld gaan gebruiken voor een psychologe. Lijkt me ook niet de bedoeling :-).

Ik hou wel van een beetje risico zo af en toe in het leven maar wat is nou het ergste wat je kan gebeuren? Je huurt een huis, je krijgt huurtoeslag, dus mocht je op een gegeven moment toch geen werk meer kunnen vinden dan heb je eerst nog 3 maanden WW (eventueel langer maar ik weet jouw arbeidsverleden niet) en anders kom je in de bijstand. Dat is natuurlijk niet leuk, maar je kunt je huis aanhouden.

Als je uitgaat van de 2 uitersten, in welke situatie ben je gelukkiger denk je? Nog thuis wonend of zelfstandig wonend met een bijstandsuitkering?