vriend twijfelt!

Lennox schreef:Waarom bij de verloskundige aankloppen, Munk? Verder ben ik het wel met je eens trouwens.

Ik gok omdat die meer kan vertellen over baby´s, hoe een zwangerschap in elkaar steekt en dat soort dingen. Ik zou mijn vriend er trouwens niet mee naartoe krijgen dan, maar dat terzijde haha

Parel schreef:

Lennox schreef:Waarom bij de verloskundige aankloppen, Munk? Verder ben ik het wel met je eens trouwens.

Ik gok omdat die meer kan vertellen over baby´s, hoe een zwangerschap in elkaar steekt en dat soort dingen. Ik zou mijn vriend er trouwens niet mee naartoe krijgen dan, maar dat terzijde haha

Ik vraag me eigenlijk ook af of een verloskundige daar wel tijd voor heeft en of dat wel in haar takenpakket zit? Ik had mijn ex trouwens ook absoluut niet meegekregen hoor

Ik zou dan liever praten met mensen die je kent, die nu jonge ouders zijn, zoals een broer, zwager, neef, et cetera. Wij hebben het er toen ook over gehad met mijn schoonzus en zwager en dat gesprek heeft volgens mij best veel effect gehad.

Lennox schreef:

Parel schreef:

Lennox schreef:Waarom bij de verloskundige aankloppen, Munk? Verder ben ik het wel met je eens trouwens.

Ik gok omdat die meer kan vertellen over baby´s, hoe een zwangerschap in elkaar steekt en dat soort dingen. Ik zou mijn vriend er trouwens niet mee naartoe krijgen dan, maar dat terzijde haha

Ik vraag me eigenlijk ook af of een verloskundige daar wel tijd voor heeft en of dat wel in haar takenpakket zit? Ik had mijn ex trouwens ook absoluut niet meegekregen hoor

Bij veel verloskundigen hebben ze speciale spreekuren voor mensen met een zwangerschapswens, en alle vragen daarom heen. Dus ja, dat doen ze wel.

Idd zoals hierboven al staat beschreven. Veel vk's hebben tegenwoordig een speciaal spreekuur. En daar kan je al je vragen in kwijt. Maar angsten zijn daar ook bespreekbaar. En natuurlijk kan een VK niet iemand over een streep heen trekken, maar het kan wel helpen in de keuze.

Niet iedereen is zo open om dit met vrienden of familie te bespreken, en in zo'n geval is de VK een goed oplossing.

Poeh veel reacties, en veel verschillende meningen. Het is inderdaad zo dat ik hier mijn frustraties kwijt wil, dit uit ik niet naar mijn vriend. Ik verwijt hem niks, laat ik dat eerst duidelijk stellen. Behalve dan de valse beloftes die hij maakt, waar ik 1 x toch wel boos om ben geworden, maar dat was mijn goed recht vind ik. Ik neem beloftes dan ook erg serieus, terwijl hij er wat mee omgooit. Dat is een groot verschil tussen ons.
Praten heb ik geprobeerd maar het leidt tot niets heb ik het idee. Misschien komen we elke keer wel een stukje verder maar niet veel. Mijn vriend haakt snel af, en vind het al snel gezeur.
Ik denk eerder dat ik het even moet laten rusten en dat ik er juist even niet over moet beginnen.
Er waren ook opmerkingen over hoelang ik nog eventueel wil wachen met kinderen, ik heb wel even geduld maar geen jaren meer. Ik vind dan ook, als mijn vriend dan toch kinderen wil, hij ook water bij de wijn moet doen, of is dat weer te veel gevraagd?
Laten we zeggen ik ben nu bijna 27 en ik wil voor mijn 29 ste zowiezo kinderen. 28 jaar zou voor mij perfect zijn.

Lennox schreef:Eh, Zenna, hoezo duidelijkheid eisen? Ik heb het idee dat jij (en Luna eigenlijk ook) er eigenlijk iets te makkelijk over denken. Misschien verdient dat wat haar vriend doet geen schoonheidsprijs, dat zeker niet. Maar vergeet niet dat het om een kindje gaat, iets waar je een enorme verantwoordelijkheid voor hebt en iets waar je je leven lang verantwoordelijk voor bent. Het is een enorme stap en van wat ik lees heeft haar vriend eigenlijk alleen maar last van een behoorlijke koudwatervrees. Misschien pakt hij het niet netjes aan, maar ik heb het idee dat hij zich wél realiseert dat hij over 9 maanden zomaar eens papa kan zijn. Iets wat ik me afvraag of jij en Luna dat wel realiseren. Het gaat niet om een zak knikkers, het gaat om een kindje.

Mijn enige advies: Praten, praten praten. Niks duidelijkheid eisen, niks hem proberen te overtuigen. Probeer hem te begrijpen.

Uhm ik weet ook wel dat het om een kindje gaat hoor. Daar gaat het onderwerp juist over. En ook dat het een hele verantwoordelijkheid met zich mee brengt, daar staan we allebei achter. Ik geef aan dat ik al 2 jaar of misschien wel langer een kinderwens heb, en in die tijd hebben wij het er uren over gehad. Wat wil jij nou horen over zijn angsten, als je goed hebt gelezen heb ik die vermeld. ben niet zo'n uitgebreide schrijver misschien. Maar volgens mij zijn jouw vragen beantwoord en anders moet je wat specifieker zijn. Wij hebben alles op de rit beide een goede baan en vast inkomen, dus wij zullen ons wel redden.
Ik vind de reactie van jou wat minachtig overkomen, maar dat kan ook aan mij liggen. Maar lees mij niet de les over kinderen nemen.

Voor sommigen een dooddoener, maar ik erger me er toch aan.
Kinderen krijg je, die neem je niet.

Ik wíst gewoon dat iemand daar over zou gaan vallen...

JustMeDaan schreef:Voor sommigen een dooddoener, maar ik erger me er toch aan.
Kinderen krijg je, die neem je niet.

Niet echt bij stil gestaan. Maar je hebt gelijk.

Het is toch zo

Een kind is niet zomaar iets...
Het gaat wel om een mensje, een wezentje wat de beste zorg ever moet krijgen.
Het is een heeeeele grote verantwoordelijkheid.
En nee kinderen neem je niet... je krijgt ze ( Na heel hard werken dan en dan heb ik het over bevallen )
Het is lastig als je partner je in het ongewisse laat... en niet duidelijk te kennen geeft dat hij... er voor de volle 100 procent voor wil gaan. Dat lijkt mij ook heel frustrerend... Maar in zo'n geval is praten en begrip voor elkaar tonen helaas niet meer dan wat je kan doen...

Waarom is je leeftijd zo'n big deal voor je? Het maakt toch niet zo heel veel uit of je nu 28, 29 of 30 bent als je moeder wordt?

dat is een gevoel en niet uit te leggen. Ik heb namelijk precies hetzelfde als TS. Ik had bedacht dat ik op mijn 23ste mijn eerste kindje kreeg en nu ben ik er nog steeds niet meer bezig dus voor mijn gevoel begint de tijd te tikken. Waarschijnlijk, correct me if i'm wrong, heeft TS een zelfde soort gevoel. Als je het hebt dan snap je het als je dat gevoel niet hebt is de kans groot dat je het niet snapt. Dat is natuurlijk niet erg want je hoeft niet altijd alles te snappen van iedereen

Susan schreef:Ik vind het frappant dat je dat blijkbaar alleen bij haar neerlegt. Hij is toch ook een volwassen vent, hij kan toch ook praten?

Maar ZIJ vraagt toch advies? Als haar wederhelft uit zichzelf zou praten en met mooie oplossingen zou komen had ze dit topic niet geopend.

Stokstaartje schreef:dat is een gevoel en niet uit te leggen. Ik heb namelijk precies hetzelfde als TS. Ik had bedacht dat ik op mijn 23ste mijn eerste kindje kreeg en nu ben ik er nog steeds niet meer bezig dus voor mijn gevoel begint de tijd te tikken. Waarschijnlijk, correct me if i'm wrong, heeft TS een zelfde soort gevoel. Als je het hebt dan snap je het als je dat gevoel niet hebt is de kans groot dat je het niet snapt. Dat is natuurlijk niet erg want je hoeft niet altijd alles te snappen van van iedereen

Maar zoiets zou toch geen reden moeten zijn om je relatie onder druk te zetten? (Niet dat jij dat doet, maar dat gevoel krijg ik wel bij TO)

Het komt op mij helemaal niet over alsof de TO de relatie onder druk zet eigenlijk. Als je alles was nodig is hebt, een baan, leuk huis, lieve vriend en beiden een kinderwens. Dan zou ik ook niet willen wachten. Het is dan toch verdrietig én respectloos dat haar vriend zegt voor een kindje te willen gaan en op het moment zelf, letterlijk wanneer hij klaarkomt zijn piemel er snel uittrekt? Visualiseer je dat eens dat dat gebeurt, dat kán hij toch niet maken.

Ik ga toch ook niet tegen mijn vriend zeggen: pak je koffer we gaan samen op vakantie, en dan op Schiphol zeggen haha grapje! Zo ga je toch niet met elkaar om?

Carrie schreef:Het komt op mij helemaal niet over alsof de TO de relatie onder druk zet eigenlijk. Als je alles was nodig is hebt, een baan, leuk huis, lieve vriend en beiden een kinderwens. Dan zou ik ook niet willen wachten. Het is dan toch verdrietig én respectloos dat haar vriend zegt voor een kindje te willen gaan en op het moment zelf, letterlijk wanneer hij klaarkomt zijn piemel er snel uittrekt? Visualiseer je dat eens dat dat gebeurt, dat kán hij toch niet maken.

Ik ga toch ook niet tegen mijn vriend zeggen: pak je koffer we gaan samen op vakantie, en dan op Schiphol zeggen haha grapje! Zo ga je toch niet met elkaar om?

Eens.

Ik ben het er ook mee eens dat het geen stijl is. Maar wat kan TO daar verder mee dan? Ze zitten niet samen in relatietherapie bij ons he. We kennen alleen haar kant van het verhaal. En ik krijg het idee dat zij ook best wat zou kunnen doen om meer ontspannen met haar kinderwens om te gaan. Bijvoorbeeld dat met die leeftijd proberen los te laten.

Nou, ik vind het wel degelijk uitmaken waar je de nadruk op legt. Je kunt iemand evengoed tips geven over de communicatie, maar wel duidelijk erkennen dat het niet fair is wat de vriend doet en begrip tonen voor het feit dat zoiets frustraties oplevert, dat zou bij mij anders aankomen dan het opgeheven vingertje dat ik hier in sommige reacties lees.

Carrie schreef:Het komt op mij helemaal niet over alsof de TO de relatie onder druk zet eigenlijk. Als je alles was nodig is hebt, een baan, leuk huis, lieve vriend en beiden een kinderwens. Dan zou ik ook niet willen wachten. Het is dan toch verdrietig én respectloos dat haar vriend zegt voor een kindje te willen gaan en op het moment zelf, letterlijk wanneer hij klaarkomt zijn piemel er snel uittrekt? Visualiseer je dat eens dat dat gebeurt, dat kán hij toch niet maken.

Ik ga toch ook niet tegen mijn vriend zeggen: pak je koffer we gaan samen op vakantie, en dan op Schiphol zeggen haha grapje! Zo ga je toch niet met elkaar om?

Precies!! En nee, natuurlijk doet Luna's vriend dit niet om té pesten. Maar vervelend is het wel. En daarbij, druk voelen en een ander onder druk zetten zijn 2 héél verschillende dingen.

Ik vind mijn leeftijd wel een bigdeal, en dat weet mijn vriend ook. Het is inderdaad een gevoel, maar ook medisch gezien. Herstel lichaam, kans op zwanger worden, en mijn gevoel. Jij hebt makkelijk praten, je bent pas 25 en je hebt al een kindje van 4. Dus begrijpen zul je me niet. Maar ik ben hier niet echt om adviezen, maar meer om ervaringen. Ik kan er verder met niemand over praten, omdat ik dat heel erg moeilijk vind...

Filoria schreef:

Stokstaartje schreef:dat is een gevoel en niet uit te leggen. Ik heb namelijk precies hetzelfde als TS. Ik had bedacht dat ik op mijn 23ste mijn eerste kindje kreeg en nu ben ik er nog steeds niet meer bezig dus voor mijn gevoel begint de tijd te tikken. Waarschijnlijk, correct me if i'm wrong, heeft TS een zelfde soort gevoel. Als je het hebt dan snap je het als je dat gevoel niet hebt is de kans groot dat je het niet snapt. Dat is natuurlijk niet erg want je hoeft niet altijd alles te snappen van van iedereen

Maar zoiets zou toch geen reden moeten zijn om je relatie onder druk te zetten? (Niet dat jij dat doet, maar dat gevoel krijg ik wel bij TO)

Ik zet het idd niet onder druk, maar als ik vrij tegen anderen praatte met mijn emoties erbij leek dat voor anderen wel zo. Ik heb namelijk van meerdere mensen het advies gekregen je lijkt wel obsessief en je zet hem onder druk. Maar juist om hem niet onder druk te zetten praatte ik er zo weinig mogelijk met hem over. Alleen over de dingen wat hij voelde en wat hij dan graag klaar wilde hebben en laten weten hoe ik er in stond en wat ik er van vond. Toch resulteerde dit vaak in een ruzie.

Maar juist door er niet teveel met hem over te praten kropte ik alles op. Ik ben namelijk absoluut geen binnenvetter dus praatte ik er met mijn beste vriendin en moeder over. Maar als ik er dan over praatte ging dat met alle opgekropte emoties erbij. Zij vonden dan ook dat ik het los moest laten het kwam vanzelf, ondanks dat ze mij wel snapten. Ze zeiden dit om mij te beschermen zodat ik niet ongelukkig werd en mijn relatie om zeep hielp. Zelf heb ik het idee dit net zo gaat bij TS. Ze probeert haar vriend niet onder druk te zetten, maar een uitlaat klep te vinden zodat ze toch haar gevoelens en emoties kwijt kan en tips te vinden hoe ze met deze situatie om kan gaan.

Je mag me een pm sturen als je wilt praten.
Ik wil mijn eigen ervaring niet hier neerzetten.

luna86 schreef:Ik vind mijn leeftijd wel een bigdeal, en dat weet mijn vriend ook. Het is inderdaad een gevoel, maar ook medisch gezien. Herstel lichaam, kans op zwanger worden, en mijn gevoel. Jij hebt makkelijk praten, je bent pas 25 en je hebt al een kindje van 4. Dus begrijpen zul je me niet. Maar ik ben hier niet echt om adviezen, maar meer om ervaringen. Ik kan er verder met niemand over praten, omdat ik dat heel erg moeilijk vind...

Ik wacht al jaren op een tweede kindje, dus begrijp het gevoel heel goed. Maar als je verder geen advies wil zal ik mijn mond houden.